Δακρυσμένη την 5η Ιουλίου

Η συνέντευξη της κυρίας Μπαζιάνα δείχνει ότι ο μοναδικός τρόπος που απέμεινε για να υπερασπιστεί κάποιος τον Αλέξη Τσίπρα δεν είναι η πολιτική επιχειρηματολογία, αλλά το συναίσθημα

Του Κώστα Γιαννακίδη

Δεν είναι κακό η σύντροφος του Πρωθυπουργού να λαμβάνει δημοσίως τον λόγο. Πρώτον επειδή, όπως εγώ και εσείς, έχει το δικαίωμα να το κάνει. Και δεύτερον επειδή «έχει το ρεπορτάζ» καλύτερα από όλους.

Βέβαια στην Ελλάδα συνηθίζουμε να βλέπουμε περίεργα τις πρωθυπουργικές συντρόφους όταν κάνουν κάτι περισσότερο από το να κρατούν τα μάτια χαμηλά. Κακώς. Δεν θα έβλαπτε κανέναν, αντιθέτως θα ωφελούσε, αν ορισμένες Πρώτες Κυρίες με ισχυρή προσωπικότητα, όπως η Περιστέρα Μπαζιάνα, αναλάμβαναν ατύπως κάποιες καμπάνιες κοινωνικού χαρακτήρα. Ειδικά η κυρία Μπαζιάνα, λόγω ηλικίας, εμφάνισης και συγκρότησης, θα μπορούσε να δημιουργήσει αίσθηση -ο λαός πάντοτε παρακολουθεί με ενδιαφέρον οτιδήποτε παραπέμπει στην αρχέγονη σημειολογία της πριγκίπισσας.

Δυστυχώς, στην πατρίδα μας, η παρουσία της Δήμητρας Λιάνη στο πρωθυπουργικό γραφείο φόρτισε αρνητικά τον ρόλο της Πρώτης Κυρίας. Μας έδειξε, βέβαια, ότι με ένα Lower και εντυπωσιακό μπούστο μπορείς να κυβερνήσεις μία χώρα, αλλά, σε γενικές γραμμές, η εμπειρία ήταν κακή. Ακολούθησε η Μαρίκα Μητσοτάκη που μπορεί να μην είχε λόγο στα κοινά, αλλά καμιά φορά δεν κράταγε τη γλώσσα της, ενίοτε και το χέρι της -γνωστό το περιστατικό της Μόσχας με το χαστούκι στον Σταύρο Δήμα. Η Δάφνη Σημίτη φαινόταν μόνο στις 21 Μαϊου, όταν άνοιγε το Μαξίμου για ευχές στον Κώστα της. Η Αντα Παπανδρέου και η Γεωργία Σαμαρά ήταν τόσο διακριτικές (ειδικά η δεύτερη) που μετά βίας σημειώθηκαν ως αδιάφορες.

Από την άλλη βρίσκονται οι δύο νεότερες Πρώτες Κυρίες της Μεταπολίτευσης: η Νατάσσα Παζαϊτη και η Περιστέρα Μπαζιάνα, δύο γυναίκες που, παρά την ευθύνη της πρωθυπουργικής κλίνης, επένδυσαν στην θεαματική ακαδημαϊκή τους εξέλιξη. Η επιτυχία τους δε, αποτυπώθηκε και στον επαγγελματικό στίβο. Μάλιστα η εξέλιξη της κυρίας Μπαζιάνα ήταν εντυπωσιακή ακόμα και σε θέματα styling. Θα θυμάστε πώς ήταν στην αρχή, μία γυναίκα που επέμενε να διατηρεί την απλότητά της, αλλά και πώς εξελίχθηκε, κομψότατη, καλαίσθητη, ορισμένες φορές ως και εντυπωσιακή. Ετσι είναι αυτά τα πράγματα. Οταν πετάς με το πρωθυπουργικό αεροσκάφος, πρέπει να κάνεις και τους αντίστοιχους συμβιβασμούς.

Η συνέντευξη της κυρίας Μπαζιάνα στην Εφη Μαρίνου, για την «Εφημερίδα των Συντακτών», είναι ενδιαφέρουσα. Οχι μόνο γιατί θα ξημερώνει η 5η Ιουλίου και η χώρα θα αναρωτιέται σε ποια στιγμή της μέρας θα βάλει τα κλάματα η κυρία Μπαζιάνα –δήλωσε ότι κλαίει στην επέτειο του δημοψηφίσματος. Είναι ενδιαφέρουσα κυρίως για την ένταση του συναισθήματος που προσπαθεί να εκπέμψει. Προφανώς επειδή αυτός είναι και ο μοναδικός τρόπος που απέμεινε για την πολιτική υπεράσπιση του συντρόφου της. Και η κυρία Μπαζιάνα το κάνει εξαιρετικά. Τι, άλλο, δηλαδή μπορούσε να πει για τον Τσίπρα, απευθυνόμενη στους ψηφοφόρους του; Η πολιτική επιχειρηματολογία μπάζει από παντού. Εμεινε μόνο το συναίσθημα.

Και κάπως έτσι, όταν οι λέξεις αποτυπώνονται πάνω σε έναν συναισθηματικό καμβά, κάποιος μπορεί να πει και μια κουβέντα παραπάνω. «Ο ΣΥΡΙΖΑ πήρε την κυβέρνηση, αλλά όχι την εξουσία». Το πλεονέκτημα που έχουν οι γενικόλογες, κλισέ, συνθηματολογικού χαρακτήρα θέσεις, είναι ότι δύσκολα καταρρίπτονται. Εν προκειμένω το μειονέκτημα είναι ότι κάποιος ίσως υποθέσει ότι η κυρία Πρωθυπουργού βάλλει κατά της Δικαιοσύνης. Αλλά και τι έγινε; Εδώ το κάνουν υπουργοί, η κυρία Μπαζιάνα δεν έχει θεσμικό κώλυμα.

Υπάρχουν βέβαια και σημεία που το συναίσθημα, αντί να σε αγγίξει, σου φέρνει ένα τεράστιο χαμόγελο. «Πώς είναι δυνατόν να υποτιμήθηκε τόσο η γνώμη ενός λαού από τους ισχυρούς-δυνάστες του; Ποια “δημοκρατία” των ισχυρών μπορεί να αγνοήσει την επιλογή ενός λαού να ακολουθήσει άλλο δρόμο;» Και λίγο πιο κάτω: «Συμβιβάστηκες για να υπάρξει η χώρα σου.» Κάπου εκεί λέει ότι κλαίει στην επέτειο του δημοψηφίσματος. Εντάξει. Αλλά τι να πουν και εκείνες που χόρευαν στο Σύνταγμα και αποτυπώθηκαν στην ιστορική φωτογραφία ως σύμβολα αφέλειας;

Κάνουν λάθος όσοι στα social media επιχειρηματολογούν και προσπαθούν να αντιτάξουν συγκροτημένες θέσεις απέναντι σε όσα λέει η κυρία Μπαζιάνα. Διότι η κυρία Μπαζιάνα λέει αυτά που πρέπει, αυτά που οφείλει να πει. Και φαίνεται ότι για να παιχτεί και αυτό το χαρτί, κάποιος στο Μαξίμου κοντεύει να φτάσει στα όρια της απελπισίας. Και καθώς η σύζυγος του αντιπάλου παραμένει μόνιμος στόχος, η τακτική αυτή ενισχύεται ακόμα περισσότερο με μία συνέντευξη που πάνω από όλα μας λέει: «η δικιά μας δεν είναι Μαρέβα». Δεν ξέρω αν το λες φθηνό. Ντεμοντέ το λες σίγουρα, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι θα είναι και αποτυχημένο.

Κατά πάσα πιθανότητα θα δούμε την κυρία Μπαζιάνα στις λαϊκές αγορές κατά την προεκλογική περίοδο. Θα ομιλεί μόνο συναισθηματικά, μόνο για τη λάμψη στα μάτια και στην καρδιά του άνδρα της ή για το ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς. Και πάντα, μα πάντα, θα θυμίζει ότι παραμένουν, οικογενειακώς, αριστεροί. Κάτι σαν την Εμινέ Ερντογάν που ο μοναδικός της ρόλος, χαμηλοβλεπούσα και με μαντίλα, είναι να θυμίζει ότι στο σπίτι τους παραμένουν πιστοί μουσουλμάνοι.      

protagon.gr