Μάνα, θα πάω στο «Survivor»

Εβδομήντα χιλιάδες συμμετοχές δεν υποκινούνται απλώς από ένα ψώνιο, από έναν πόθο και μια ελπίδα να γίνεις ο επόμενος Ντάνος, ή έστω ο επόμενος μάνατζερ ράγκμπι. Τόσες χιλιάδες συμμετοχές υποκινούνται και από την ανάγκη, την κρίση, την ανεργία, την απελπισία

γράφει η Λίλα Σταμπούλογλου

Τα νούμερα είναι λίγο πολύ γνωστά: 70 χιλιάδες συμμετοχές είχε το «Survivor 2» που ξεκινάει σε λίγο καιρό. Εν μέρει, ήταν αναμενόμενη. Μιλάμε για ένα ριάλιτι που σάρωσε, που δημιούργησε λαϊκά είδωλα, και κατάφερε να κάνει μια ολόκληρη χώρα να χορεύει στο ρυθμό του για μήνες.

Αλλά.. και 70 χιλιάδες συμμετοχές; Τόσοι άνθρωποι θέλουν πια να πάνε σ’ ένα εξωτικό νησί, ν’ αγωνίζονται, να πεινούν και να μένουν άπλυτοι μπροστά στις κάμερες; Και μιλάμε ότι αυτή τη φορά το παιχνίδι θα είναι γενικά πιο δύσκολο: θα έχει πιο ζόρικα αγωνίσματα, θα διαρκέσει περισσότερο και θα ξεκινήσει καταχείμωνο, που σημαίνει ότι οι παίκτες θα φάνε τροπικές βροχές με το κιλό.

Εβδομήντα χιλιάδες συμμετοχές δεν πρέπει να υποκινούνται απλώς από ένα ψώνιο, από έναν πόθο και μια ελπίδα να γίνεις ο επόμενος Ντάνος. Ή έστω ο επόμενος μάνατζερ ράγκμπι. Τόσες χιλιάδες συμμετοχές ίσως να υποκινούνται κι από την ανάγκη, την κρίση, την ανεργία, την απελπισία.

Κάνεις αίτηση για μια θέση στους Μαχητές, όπως κάνεις αίτηση για μια θέση που προκηρύσσεται στο Δημόσιο. Αυτό που γίνεται τελευταία στη χώρα δηλαδή, όταν φαίνεται στον ορίζοντα μια ευκαιρία για απασχόληση. Τρέχουν μιλιούνια πάνω της, μπας και.. Εκατό χιλιάδες άνθρωποι για πέντε θέσεις σε κάποιο οργανισμό, το φαινόμενο που βλέπουμε κάθε τρεις και λίγο μπροστά μας.

Παλαιότερα, έκανες αίτηση σ’ ένα ριάλιτι και βασικά σ’ έσπρωχνε η φιλοδοξία και το ψώνιο, η ανάγκη να σε φωτογραφίζουν στα περιοδικά και να σε συζητούν στα πάνελ. Φυσικά ήθελες να κερδίσεις και το έπαθλο, που κάποτε όμως ήταν και τρεις φορές μεγαλύτερο. Πλέον, είσαι διατεθειμένος να λιμοκτονήσεις και να παιδευτείς σε εξωτικά νησιά για να διεκδικήσεις πολύ λιγότερα γιατί, βασικά, σε σπρώχνει και η ανάγκη: μάνα, θα πάω στο Survivor .. Μπορεί να με πάρουν, μάνα… Γυναίκα, αν με πάρουν σωθήκαμε…

Είμαι σίγουρη ότι ανάμεσα στις 70 χιλιάδες αιτήσεις για συμμετοχές υπάρχουν άνθρωποι για τους οποίους το «Survivor» είναι η τελευταία τους ευκαιρία να πληρώσουν το δάνειο του σπιτιού τους, πριν τους το πάρει η τράπεζα. Ανθρωποι που δεν αντέχουν άλλο να μεγαλώνουν τα παιδιά τους με τη σύνταξη του παππού και της γιαγιάς. Νέοι  άνθρωποι, τριαντάρηδες, που μπούχτισαν να μένουν στο πατρικό τους και να δουλεύουν σε καφετέριες.

Το «Survivor» έχει μετατραπεί σε μια ευκαιρία για απασχόληση. Δεν είναι το ψώνιο για διασημότητα εκείνο που ώθησε τόσες χιλιάδες ανθρώπους να συμπληρώσουν τη φόρμα συμμετοχής, είναι κυρίως η σκέψη ότι μέσα απ’ αυτή τη διασημότητα ίσως ξελασπώσουν τα χρωστούμενα, ίσως δουλέψουν και ίσως γλιτώσουν επιτέλους απ’ την ανεργία ή απ’ αυτή την ξεφτιλισμένη απασχόληση των 300 ευρώ χωρίς ένσημα, στην οποία έχει πέσει η μισή χώρα.

Το «Survivor» έγινε για τον λαό μια προοπτική για το μέλλον, σε μια χώρα που δεν σου δίνει άλλες εναλλακτικές. Γι’ αυτό κι έπεσαν μιλιούνια πάνω του. Αλλιώς, θα προτιμούσαν να το βλέπουν αραχτοί στον καναπέ τους.

ΥΓ. Το «Survivor» είναι και η ανάσα ζωής του άνεργου σελέμπριτι. Κι από τέτοιους σελέμπριτι, έχουμε πολλούς. Ανθρώπους που η κρίση τους άφησε με τη διασημότητα στο χέρι, που τους βλέπεις στα περιοδικά κάθε μέρα αλλά δεν έχουν να πληρώσουν έναν καφέ γιατί η διασημότητα σκέτη πια δεν αποδίδει σε χρήμα. Αυτός ο σελέμπριτι εύχεται να χτυπήσει το τηλέφωνό του και να του πούνε: περάστε για οντισιόν για τον Άγιο Δομίνικο.    















protagon.gr