Κερδίζει στο παιχνίδι των εντυπώσεων ο Ζάεφ

Ο Ζόραν Ζαεφ έχει πάρει φόρα, επικοινωνιακά τουλάχιστον. Μετά την αλλαγή των ονομάτων του αεροδρομίου και του διεθνούς αυτοκινητόδρομου, απ' όπου μάλιστα αφαίρεσε τις ταμπέλες με την ονομασία «Μέγας Αλεξανδρος», γκρέμισε τη νύχτα και ένα από τα δεκάδες αγάλματα με τα οποία ο Γκρουέφσκι είχε «πνίξει» το κέντρο της πόλης των Σκοπίων.

Μπορεί να μην αποκαθήλωσε τον ανδριάντα του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Ακούμπησε όμως το «Αγιο Δισκοπότηρο» του Γκρουέφσκι, δηλαδή το πρόγραμμα «Σκοπια 2014», που ως στόχο του είχε μέσα από τα αγάλματα και τις κακόγουστες ρωμαϊκές αψίδες, να σφυρηλατήσει στο σλαβομακεδονικό στοιχείο την «μακεδονική συνείδηση». Και μένει να δούμε ποιες θα είναι οι αντιδράσεις εκ μέρους της εθνικιστικής αντιπολίτευσης και εάν η επιχείρηση αποκαθήλωσης του σχεδίου, θα έχει συνέχεια.

Σε κάθε περίπτωση με τις έως τώρα κινήσεις του ο Ζάεφ κερδίζει στο παιχνίδι των εντυπώσεων. Ασφαλώς γιατί εμφανίζεται ως η πλευρά της διαπραγμάτευσης που προβαίνει σε υποχωρήσεις αφαιρώντας σύμβολα που -  κατά την Αθήνα - εκπέμπουν αλυτρωτισμό.

Σημασία δεν έχει εάν τα ονόματα και τα αγάλματα μπήκαν για να αποσυρθούν στη συνέχεια στη διαπραγμάτευση, αλλά το ότι τα Σκόπια είναι εκείνα που εμφανίζονται να προβαίνουν σε υποχωρήσεις ώστε να βρεθεί συμβιβαστική λύση.

Και αν στο τέλος αυτό δεν επιτευχθεί, τότε στο επικοινωνιακό πεδίο η εικόνα που θα έχει απομείνει είναι οτι ο Ζάεφ έκανε υποχωρήσεις, αλλά η Αθήνα ήταν η αδιάλλακτη, που ήθελε το «τομάρι» της αδύναμης χώρας και επομένως θα χρεωθεί, επικοινωνιακά τουλάχιστον, την ευθύνη του ναυαγίου.

Μέχρι στιγμής η «περσόνα» αυτής της διαπραγμάτευσης είναι δίχως αμφιβολία ο νεαρός πρωθυπουργός της ΠΓΔΜ.

Αποκατέστησε τις σχέσεις με την Βουλγαρία υπογράφοντας σύμφωνο φιλίας, βελτίωσε το κλίμα με την Αλβανία και βεβαίως άνοιξε το παιχνίδι με την Ελλάδα για να βρεθεί λύση που θα φέρει την χώρα του σε ευρωατλαντική τροχιά. Επ' αυτού στην σύντομη θητεία του έχουν γίνει από πλευράς Σκοπίων τεράστια βήματα.

Μεταξύ άλλων ο Ζάεφ έχει δηλώσει ότι δέχεται σύνθετη ονομασία με γεωγραφικό προσδιορισμό, κάτι που δεν θυμάμαι να έχει διακηρύξει κανένας άλλος ηγέτης αυτής της χώρας. Δεν διατάζει να ξεκαθαρίσει, έστω δια του ΥΠΕΞ του, ότι δεν ζει με το όραμα του Βουκεφάλα, αποκαθηλώνει αλυτρωτικά σύμβολα, ταξιδεύει για «πικ νικ» στη Θεσσαλονίκη, σε αντίθεση με τον Γκρουέφσκι που αρνείτο επίμονα να «μαγαριστεί» ερχόμενος στην Ελλάδα έστω και για διακοπές, δείχνει αποφασισμένος να πάει σε λύση, αλλά θα ήταν λάθος να εκλάβουμε όλες αυτές τις κινήσεις, ως άτακτη υποχώρηση των Σκοπίων.

Ο Ζάεφ ξέρει ότι θα «ματώσει» - όπως θα πρέπει να συνειδητοποιήσουμε και εμείς ότι θα ματώσουμε αν θέλουμε να οδηγηθούμε σε λύση - αλλά δεν θα αφήσει να τον «γδάρει» η Αθήνα. Έχει και αυτός «λαό» και κοινή γνώμη, που διαθέτει, όπως και η δική μας, όρια ανοχής. Ο Βαρδάρης είναι και Ρουβίκωνας.

Έως ώρα πάντως με κινήσεις σαν τις τελευταίες, δείχνει να κερδίζει την συμπάθεια της διεθνούς κοινότητας η οποία σε αντίθεση με τον Γκρουέφσκι, του ανοίγει διάπλατα τις πόρτες, και τον ενθαρρύνει, όπως φάνηκε και από την τελευταία επίσκεψη του στο Βερολίνο και τις δηλώσεις της Γερμανίδας καγκελαρίου Ανγκελα Μερκελ. Το χειρότερο που έχουμε εμείς να κάνουμε είναι να θεωρούμε ότι θα διαπραγματευόμαστε εσαεί από θέση ισχύος.

Προς το παρόν από την Αθήνα δίνεται η εντύπωση μιας επανάπαυσης και σιγουριάς στις γνωστές γραμμές, που όμως ανά πάσα στιγμή μπορεί να αρχίσουν να ξεθωριάζουν. Ας ελπίσουμε ότι θα υπάρξει λύση γιατί αν εξελιχθεί η διαπραγμάτευση σε ναυάγιο, τότε το πιθανότερο, είναι ότι θα το χρεωθούμε εμείς.

Και σε μια τέτοια περίπτωση κινήσεις του Ζάεφ, όπως αυτές με τα αγάλματα και τις ταμπέλες, θα έχουν παίξει τον ρόλο τους, χωρίς να σημαίνει ότι γίνονται επί τούτου.    

Σταύρος Τζίμας 

kathimerini.gr