Ξέρουν οι «καθηγητές του Χάρβαρντ» τι παράγει η Ελλάδα;

γράφει ο Άγγελος Κολέμπας

Στα τελευταία έξι χρόνια, της μεγαλύτερης οικονομικής κρίσης, εν καιρώ ειρήνης, που έχουμε  βιώσει σχεδόν όλοι, έχει γίνει πολύ επίκαιρο, πολύ της μόδας, η  θεωρία- γιατί μόνο έτσι μπορεί να εκληφθεί, αφού μέχρι σήμερα, έργο, αποτέλεσμα δεν έχουμε δει - της παραγωγικής ανασυγκρότησης της χώρας μας.

Κυρίως, η ανάπτυξη του πρωτογενούς τομέα παραγωγής, που πιστεύω ότι είναι ίσως, ο μόνος τομέας που μπορεί γρήγορα να βοηθήσει στην αύξηση της παραγωγής, με άμεση συνέπεια τη μείωση της ανεργίας, την αύξηση των εσόδων, του κράτους, των νοικοκυριών, των ασφαλιστικών ταμείων και τη μη περαιτέρω μείωση των συντάξεων.

Για παραγωγικό σχέδιο, παραγωγική ανασυγκρότηση, μιλάνε όλοι.

Στην Ελλάδα μας, δυστυχώς, είμαστε πρώτοι στη θεωρία και στο βερμπαλισμό, αλλά τελευταίοι και καταϊδρωμένοι στα έργα, στο αποτέλεσμα.

Καλοί είναι οι « μεγάλοι καθηγητές» από τα Χάρβαντ, αλλά αυτοί είναι καλοί μόνο για να διδάσκουν στα αμφιθέατρα των πανεπιστημίων, διότι  αυτοί δεν έχουν καμιά επαφή με  το λαό, με τη κοινωνία που στενάζει, που υποφέρει, που πτωχεύει κάθε μέρα, αφού το κράτος τελώντας υπό την εποπτεία των Δανειστών ή Τραπεζών ή Ολιγαρχών, που ελέγχουν τις Τράπεζες, αδυνατεί να βοηθήσει.

Τι χρειάζεται λοιπόν να γίνει;

Κάτι πρέπει να γίνει άμεσα, διότι η συνέχιση της αδράνειας και η με κάθε μέρα λήψη φοροεισπρακτικών και αντιαναπτυξιακών μέτρων, που όχι τυχαία ή άσκοπα επιβάλλουν οι Ολιγάρχες ή Δανειστές, οδηγεί στη περαιτέρω φτωχοποίηση και καταστροφή σε όποιο παραγωγικό τομέα της οικονομίας, έχει απομείνει ακόμα.

Η άποψή μου, τώρα, σήμερα περισσότερο από ποτέ, είναι:

Πρώτον η άμεση και πλήρης ενημέρωση των κατοίκων των χωριών και των πόλεων, σε όλη τη χώρα,  για την οικονομική κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε.

Δεύτερο η πλήρης απογραφή των πάντων (κινητής και ακίνητης περιουσίας) και καταγραφή του ιστορικού παραγωγής της κάθε περιοχής δηλαδή τι προϊόντα καλλιεργούσαν από γενέσεως του Ελληνικού κράτους για εμάς και όχι για τους Δανειστές. 

Τρίτο η σύνταξη πλάνου, μελέτης, προγράμματος παραγωγικής ανασυγκρότησης της χώρας μας από Έλληνες οικονομολόγους, μηχανικούς και παραγωγούς.

Όχι με τον συνηθισμένο και εκ των προτέρων αποτυχημένο τρόπο, που γινόταν μέχρι σήμερα, δηλαδή με το αποφασίσαμε και διατάσουμε και των δια των τηλεοράσεων ανακοινώσεων των αποφάσεων, προγραμμάτων ερήμην των πολιτών που τοπικά γνωρίζουν, καλύτερα από τον κάθε τεχνοκράτη-επιστήμονα, το χώρο-περιοχή που ζουν, που έχουν ζήσει οι γονείς και οι παππούδες των.

Οι περιφερειάρχες και οι Δήμαρχοι, τα πολιτικά κόμματα, οι σύλλογοι και λοιποί φορείς σε πρώτο στάδιο, στις γενικές συνελεύσεις των κατοίκων να καταγράψουν τις προτάσεις, τις απόψεις, τις ιδέες των κατοίκων και να συναποφασίσουν για τα είδη των προϊόντων που μπορούν να παραχθούν σε κάθε περιοχή.

Αν δεν ευαισθητοποιείται η Τοπική Αυτοδιοίκηση, τότε αναγκαστικά θα αναλάβουν δράση οι τοπικές κοινότητες-κοινωνίες.

Σε δεύτερο στάδιο να συνταχθούν οι οικονομοτεχνικές μελέτες, οι μελέτες βιωσιμότητας και περιβαλλοντολογικές, από τους τεχνοκράτες των Δήμων και Περιφερειών, αφού έχουν αρκετούς τέτοιους που πρέπει να δράσουν πολύ γρήγορα, το αργότερο σε διάστημα έξι (6) μηνών να έχουν τελειώσει όλα και να αρχίσει η υλοποίηση και παραγωγή προϊόντων.

Πιστεύω ότι η μόνη λύση, ο μόνος δρόμος επιτυχίας και ανάπτυξης, από όποια σκοπιά και αν το δούμε, είναι να υπάρξει βομβαρδισμός ενημέρωσης, από την TV,  τα ΜΜΕ  αλλά και  δια  των γενικών συνελεύσεων  των κατοίκων σε κάθε  περιοχή της χώρας, για το νέο πλάνο, σχέδιο, πρόγραμμα που διαμορφώθηκε  μαζί με τους πολίτες.

Σε κάθε περιοχή παράγονται διαφορετικά προϊόντα, ανάλογα με το κλίμα και το περιβάλλον.

Για παράδειγμα στη περιφέρειά μας την Ήπειρο μπορεί να υπάρξει καλύτερη οργάνωση και ανάπτυξη της κτηνοτροφίας, της μελισσοκομίας, της επεξεργασίας τσαγιού, ρίγανης, φασκόμηλου, σπαραγγιών, τυροκομικών ποιοτικών προϊόντων και ότι άλλο φυτικό ή ζωικό υπάρχει προς παραγωγή και αξιοποίηση, αλλά πάντα με τη δημιουργία συλλογικών μονάδων, συνεταιρισμών, ετερορρύθμων εταιρειών και γενικά μικρού μεγέθους μονάδες, όχι μεγάλες μονάδες, δεν ενδείκνυνται για τη χώρα μας, για την οικονομία μας, για την ανεργία.

Αφού, λοιπόν έχουν γίνει όλες οι μελέτες και έχουν χαραχθεί τα τοπικά προγράμματα ανάπτυξης, πάλι η τοπική και περιφερειακή εξουσία, οφείλουν να ενημερώσουν πάλι τους κατοίκους μέσω τοπικών γενικών συνελεύσεων, στις οποίες θα εκδηλώσουν ενδιαφέρον, οι νέοι της περιοχής αλλά και γειτονικών περιοχών, που θα ασχοληθούν, θα δημιουργήσουν συλλογικές εταιρείες και συνεταιρισμούς.

Βασική, αναγκαία προϋπόθεση είναι να υπάρξει ένα πλήρες και καθαρό πλαίσιο όρων και δεσμεύσεων της πολιτείας, όσον αφορά τον χρόνο, το σταθερό φορολογικό καθεστώς, τουλάχιστον για 10 χρόνια αλλά και σοβαρά κίνητρα οικονομικά και κοινωνικά για τους νέους μας, που δυστυχώς στα τελευταία πέντε χρόνια έχουν μεταναστεύσει περίπου 225.000 νέοι επιστήμονες, ότι πιο εγκληματικό για μία χώρα σαν τη δική μας.

Πιστεύω ότι με μια καλή ενημέρωση και προετοιμασία θα έχουμε θετικά αποτελέσματα.

Στην οικονομική κρίση που βιώνουμε, και μη έχοντας πολλές επιλογές οι νέοι μας αλλά και όλοι εμείς, καλό θα είναι να αποφασίσουμε όλοι να αλλάξουμε  και να διαγράψουμε το για πολλά χρόνια υπερκαταναλωτικό τρόπο και μοντέλο που βιώσαμε και μας εμφύσησε με τη δύναμη που έχει η καπιταλιστική ελίτ που εξουσιάζει, κυρίως μέσω των ΜΜΕ που είτε τα ελέγχει πλήρως, είτε τελούν υπό την ιδιοκτησία της.

Μπορούμε να ζήσουμε και με πολύ λιγότερη κατανάλωση, αρκεί να καταλάβουμε ότι εάν παράγουμε τοπικά τα περισσότερα προϊόντα και απεξαρτηθούμε από τις εισαγωγές, και συνεργαστούμε με τις γειτονικές περιοχές που παράγουν διαφορετικά προϊόντα, δεν θα υπάρχει κανένα πρόβλημα, δεν θα έχουμε το σημερινό άγχος της επιβίωσης, της φτωχοποίησης που συνεχίζεται τα τελευταία έξι (6) χρόνια.

Μεγάλες βιομηχανίες και επενδύσεις, είναι σχεδόν αδύνατο να πραγματοποιηθούν στη χώρα μας, διότι πάντα θα υπάρχουν χαμηλότερα ημερομίσθια και μισθοί, χαμηλότεροι φόροι και  γενικά περισσότερα κέρδη σε άλλες χώρες του πλανήτη μας.

Εδώ στη χώρα μας, πως μπορεί κανείς να επενδύσει στη χώρα μας με καπιταλιστικούς όρους, όταν οι φόροι και εισφορές προσεγγίζουν το 60%, ενώ για παράδειγμα στις γειτονικές χώρες Αλβανία, Βουλγαρία, Σκόπια κλπ είναι μόλις 10% έως 15%.

Για αυτό, λοιπόν ας πάρουμε τις τύχες στα χέρια μας, ας τολμήσουμε σε κάτι διαφορετικό από ότι μέχρι σήμερα κάναμε και πιστεύω ότι θα είναι καλύτερο το μέλλον ημών και των παιδιών μας, πιο ήσυχο, πιο λιτό, χωρίς μεγάλη κατανάλωση και με λιγότερο άγχος, που όλους μας έχει κατακυριεύσει τα τελευταία χρόνια.

Ελπίδα μου είναι, ότι  μέσω του παραπάνω άρθρου μου, να ξεκινήσει έστω συζήτηση από την οποία κάτι καλό θα βγει.

Εξ άλλου η Ελπίδα πεθαίνει τελευταία.

* Ο Άγγελος Κολέμπας είναι πτυχιούχος ΑΣΟΕΕ-Οικονομολόγος 

Ο Λούκος και η εξουσία

γράφει ο Δημήτρης Διαμαντής

Ο επικεφαλής του Φεστιβάλ Αθηνών, ο κ. Γιώργος Λούκος, παραμένει στη θέση του παρότι έχει διαταχθεί ανάκριση για ζημία που προκάλεσε στο ελληνικό δημόσιο η διαχείρισή του, ύψους 2,7 εκατομμυρίων ευρώ!

Η ιστορία είναι γνωστή και δεν χρειάζονται πολλές λεπτομέρειες. Η Εφημερίδα των Συντακτών αποκάλυψε προσφάτως πως το Ελληνικό Φεστιβάλ έκανε διπλές πληρωμές σε προμηθευτές, σε εταιρείες που παρήχαν ήχο και φως στις παραστάσεις. Οι εταιρείες δανείζονταν από τράπεζες με ενέχυρο την αμοιβή τους, αλλά το φεστιβάλ τους πλήρωνε κανονικά, αντί να πληρώνει τις τράπεζες! Και στο τέλος οι τράπεζες στράφηκαν δικαστικά εναντίον του Φσστιβάλ και το υποχρέωσαν να πληρώσει δεύτερη φορά, ζημιώνοντας έτσι το ελληνικό δημόσιο σχεδόν 3 εκατομμύρια!

Το πόρισμα των ανακριτών λέει πως η οικονομική υπηρεσία του Φεστιβάλ δεν καταχωρούσε την εκχώρηση προς τις τράπεζες και έτσι πλήρωνε τους προμηθευτές σαν να μη συνέβαινε τίποτα... Δηλαδή, με λίγα λόγια, το Φεστιβάλ Αθηνών παρανομούσε σε βαθμό κακουργήματος, πληρώνοντας παρανόμως επιχειρηματίες.

Τι γίνεται τώρα; Διατάχθηκε ανάκριση. Αλλά ο Λούκος παραμένει στη θέση του. Ούτε ο ίδιος το κρίνει σκόπιμο να παραιτηθεί- εφόσον επέρχεται και δίωξη σε βαθμό κακουργήματος το πιθανότερο- ούτε όμως ο αρμόδιος υπουργός ο κ. Μπαλτάς τον απομακρύνει από τη θέση του, παρότι ρωτήθηκε σχετικά από τον βουλευτή του Συριζα Πάνο Σκουρολιάκο, διότι λέει  “ η αξία του κ. Λούκου ως προέδρου του Φεστιβάλ είναι αυτή που αναγνωρίζουν όλοι οι καλλιτέχνες -οι περισσότεροι, τουλάχιστον... και από κει και πέρα το τι φταίει, πώς έγινε και πώς προέκυψαν τέτοιου τύπου προβλήματα, δεν είναι δική μου αρμοδιότητα. Είναι δουλειά των ανακριτικών αρχών, αρμοδιότητα των επιθεωρητών Δημόσιας Διοίκησης.”!

Δηλαδή; Ο αρμόδιος υπουργός που ασκεί διοίκηση ερωτάται για το καλλιτεχνικό προϊόν ή για μια κακουργηματική ευθύνη ενός υπαλλήλου του; Τι ενδιαφέρει εν προκειμένω η καλλιτεχνική άποψη του κ Λούκου, εάν κάλεσε δηλαδή τον Κέβιν Σπέϊσυ ή έναν θίασο από το Καμερούν; Τι ενδιαφέρει εάν θα ανεβάσει μια παράσταση του Αριστοφάνη σε στυλ Δελφινάριο ή μια παράσταση της Κονιόρδου; Αυτά είναι ζητήματα των κριτικών.

Εδώ πρόκειται για άλλο ζήτημα, απείρως σοβαρότερο, ζήτημα ποινικών ευθυνών σε βαθμό κακουργήματος, δεν πρόκειται για κριτική θεάτρου. Δεν ερωτάται δηλαδή ο υπουργός ως θεατής του Φεστιβάλ, αλλά ως κυβερνητική εξουσία.

Επομένως, είναι υποχρεωμένος ο κ. Μπαλτάς να απομακρύνει τον κ. Λούκο από τη θέση του, διότι, πολύ απλά, επί της θητείας του άρχισε ανάκριση για κακούργημα. Μα, θα μου πείτε, να μην περιμένουμε το τέλος της ανάκρισης; Όχι βέβαια. Διότι ο υπουργός κρίνει την θητεία του προέδρου δεν βγάζει δικαστικές αποφάσεις. Και εφόσον η διοίκηση του κ. Λούκου ζημίωσε αποδεδειγμένα το ελληνικό δημόσιο με 3 εκατομμύρια, τότε πρέπει να τον απομακρύνει ως υπεύθυνο. Το εάν ο κ. Λούκος διωχθεί σε βαθμό κακουργήματος και το εάν θα καταδικαστεί, αυτό δεν αφορά τον κ. Μπαλτά, είναι θέμα της δικαιοσύνης.

Αλλά, ας υποθέσουμε ότι ο υπουργός δεν ενεργεί όπως θα έπρεπε. Ο ίδιος ο κ. Λούκος δεν έπρεπε επιτόπου να παραιτηθεί; Είναι δυνατόν να έχει αρχίσει ανάκριση σε βαθμό κακουργήματος και εσύ ο πρόεδρος να έχεις βιδωθεί στην καρέκλα σου;

Είναι. Στην Ελλάδα έτσι συμβαίνει. Τσίπα σπανίως υπάρχει. Η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων που έτυχε κάποια στιγμή να έχουν κάποια εξουσία, δεν εννοούν να καταλάβουν πως αυτή τους η εξουσία δεν είναι εκ θεού, αλλά είναι μια απόφαση που έλαβε η διοίκηση εξ ονόματος του λαού, δηλαδή εξ ονόματός μας.

Η ιστορία με τα σκάνδαλα του Φεστιβάλ Αθηνών δεν είναι σημερινή. Και το 2012 η διοίκηση του κ Λούκου είχε κατηγορηθεί ότι δαπανά εκατομμύρια ευρώ χωρίς διαφάνεια και μάλιστα είχε διαταχθεί έρευνα και τότε από τον εισαγγελέα Πεπόνη, η οποία μάλλον δεν κατέληξε κάπου.

Τώρα όμως τα πράγματα είναι σαφή, το αδίκημα χειροπιαστό και όσοι εμπλέκονται προφανώς θα κάτσουν στο σκαμνί με ιδιαίτερα ατιμωτικές κατηγορίες. Οι δε καλλιτέχνες και δημοσιογράφοι- ιδίως αυτοί που καλύπτουν το πολιτιστικό ρεπορτάζ και τώρα υπογράφουν υπέρ ενός κρατικού αξιωματούχου-κακώς μαζεύουν υπογραφές υπέρ του κ. Λούκου, διότι θ άπρεπε να γνωρίζουν πως πάνω από την άποψη περί τέχνης υπάρχει το δίκαιο, πως υπάρχει ένας κόσμος εκεί έξω που απαιτεί αυτό το ρημάδι το ελληνικό δημόσιο να πάψει να είναι χώρος παράνομου πλουτισμού των αξιωματούχων του, σε βάρος φυσικά του λαού, ένας κόσμος δηλαδή που κοιτάζει αποσβολωμένος τον χορό των εκατομμυρίων στην πλάτη του Σοφοκλή και του Αισχύλου.

Χριστουγεννιάτικοι σκεπτικισμοί

γράφει ο Αριστείδης Καλάργαλης

Μερικά παλαιά, αθησαύριστα κείμενα δεν χρειάζονται εισαγωγή για την αναδημοσίευσή τους. Τέτοιο είναι και το χρονογράφημα «Χριστούγεννα» του Τάκη Κόντου, που δημοσιεύθηκε στις 25 Δεκεμβρίου 1931 στην εφημερίδα Ταχυδρόμος της Λέσβου. Το διαχρονικό περιεχόμενό του ίσως μας προκαλέσει κλαυσίγελο και ο σκεπτικισμός τού χρονογράφου είτε θα μας ταυτίσει μαζί του είτε θα μας κάνει να τον αμφισβητήσουμε.

Ο Τάκης Κόντος (1898-1989) είναι από τους λιγότερο, εκτός νησιού, γνωστούς συντελεστές της Λεσβιακής Άνοιξης· ποιητής, χρονογράφος, συνεργάτης πολλών εφημερίδων του νησιού, αριστερός διανοούμενος που φυλακίστηκε και εξορίστηκε για τις πολιτικές του ιδέες. Τα γραπτά του βρίσκονται σκόρπια σε εφημερίδες και περιοδικά. Τύπωσε σε διασκευή τα Παραμύθια του Αισώπου (1932) και την ποιητική συλλογή Δουλεύοντας τ’ ατσάλι (1978).

Χριστούγεννα, του Τάκη Κόντου

Κουράγιο που τόχεις, Κύριε!

Μονάχα από το κουράγιο σου μπορεί να καταλάβει κανείς, πως είσαι από ράτσα θεοτικιά.

Κάθεσαι, εκεί ψηλά –πού;– μέσα στα παραδεισένια σου παλάτια και κοιτάς το ρολόι το Ήλιου και ,σαν δεις πως ήρθε η ώρα, κατεβαίνεις στη γης απ’ την ανεμόσκαλα των άστρων.

Ποτές σου δεν κάνεις λάθος, Παντογνώστα. 25 του Δεκέμβρη, με το παλιό ή με το καινούργιο ημερολόγιο, κι αν βρέχει κι αν χιονίζει.

Χίλια εννιακόσια τριάντα ένα χρόνια κάνεις την ίδια δουλειά, γεμάτος υπομονετικά χαμόγελα και χάδια στοργικά.

Έρχεσαι και μας φέρνεις σωρό τα ουράνια δώρα σου. Την καλοσύνη, την αγάπη, την ειρήνη, την παρηγοριά, την ελπίδα.

Μας τα φέρνεις και μας τα χαρίζεις, μ’ όλο που ξέρεις πως λίγες μέρες θα βαστάξουν στα παιδιάστικα μας χέρια. Να! Όσο να βαστάξουν οι γιορτές, ίσως κι όχι τόσο.

Ύστερα ο μικρός διαβολάκος, που χορεύει μέσα μας, θ’ αρχίσει πάλι να μας γαργαλά και να μας σκανταλίζει. Τα δώρα σου μας γίνουνται βαρετά και σαχλά τα παιξίματά τους. […]

Πριν περάσουν οι γιορτές, τα ουράνια παιχνίδια σου θα καταντήσουν για τον τενεκέ των σκουπιδιών. Μα εσύ είσαι καλός κι ανοιχτοχέρης και στοργικός, σαν πατέρας.

Μας φέρνεις τόσα, κι άλλα τόσα μας τάζεις, Κύριε. Όμως εκείνο το φραγγέλιο σου τι να το ’κανες αλήθεια;

Το παράτησες μέσα στο ναό της Ιερουσαλήμ ή το κρέμασες σε κανένα ουράνιο μουσείο; Γιατί δεν ακούσαμε, ως τα τώρα, να βρίσκεται κι αυτό σε κάποιαν εκκλησιά ή μοναστήρι, μέσα σε καμιά μαλαματένια, σμαλτωμένη, άγια λειψανοθήκη. Φέρε μας το, Χριστούλη, μαζί με την «Επί του όρους ομιλίαν» σου! Φέρ’ το και θα σου χρειαστεί.

Κουράγιο, που τόχεις, όμως, Κύριε, να θέλεις, σώνει και καλά, να κατεβείς και φέτος, με τέτοια κρίση!

Ή μήπως ακόμα δεν έφθασε ως τα θεϊκά αυτιά σου το κατρακύλισμα της λίρας και το τρέκλισμα της δραχμής; Ή μήπως και συ θ’ ανασκουμπωθείς να βοηθήσεις στο νταγιάντισμα του εθνικού μας νομίσματος, μαζί με τον Πατέρα — όχι τον δικό σου– της Φυλής, Κύριε;

Και πού θα κατασταλάξεις πάλι; Στη Βηθλεέμ;

Το ξέρεις δα πως εκεί πέρα είναι εγγλέζικο προτεκτοράτο και δεν είναι απίθανο η εγγλέζικια συντηρητικότητα να σε πάρει για κομμουνιστή, με κείνα τα λόγια που ξεστόμισες κάποια φορά: «Ουκ ένι δούλος, ουδέ ελεύθερος, ουκ ένι Ιουδαίος ουδέ Έλλην». Βέβαια για τους Εγγλέζους δε μίλησες, μα το ίδιο κάνει, γιατί, με την εξέλιξη του κόσμου, οι Ιουδαίοι γεννήκανε Αγγλοεβραίοι.

Ως τόσο κι αν ακόμα τα καταφέρεις να εγκατασταθείς πάλι στα ίδια παλιά λημέρια, δε θα τα καλοπεράσεις.

Μια ξερή φάτνη θα σου μείνει, αν βρεθεί κι αυτή με την έλλειψη στέγης και με το πλήθος των ζωντανών. Οι μάγοι δεν είναι σίγουρο πως φέτος θα ’ρθούνε. Η κρίση, βλέπεις, Κύριε, και τα ταξίδια είναι πολυξόδιαστα, κι οι καιροί στενοί κι οι διατυπώσεις των διαβατηρίων ατέλειωτες.

Κι έπειτα πώς να ’ρθουν; Αστέρες δε θα βρεθούν να τους οδηγήσουν, γιατί –το ξέρεις βέβαια– από καιρό δουλεύουν στον ομιλούντα κινηματογράφο.

Μα κι αν οι Μάγοι έρθουν «εξ Ανατολών» θα ’ναι φτωχοί και μίζεροι. Πάνε πια τα παλιά μπερεκέτια. Και να μη λογαριάζεις καθόλου για τα παραδοσιακά κανίσκια — «χρυσόν και λίβανον και σμύρναν».

Ο χρυσός πάει πια, μπατάλεψε, θα σου ’ρθε βέβαια το ραδιογράφημα περί της καταργήσεως της «χρυσής βάσεως» απ’ όλα τα κράτη σχεδόν. Κι έπειτα, εκείνο το «ως βασιλέα» δεν είναι πια καθόλου της εποχής μας. Οι βασιλείες και οι βασιλιάδες έχουν από καιρό ρεζιλευτεί κι έχουν «τεθεί εκτός νόμου». Σίγουρα θα ’μαθες τα παθήματα εκείνου του ρεζίλη του Αλφόνσου.

Και «λίβανον» να μην περιμένεις. Τον έχουν κάψει όλον στα θυμιατά τους οι βουλευτές, γερουσιαστές, και ψηφοφόροι του κυρίου Ελευθερίου.

Όσο για τη «σμύρνα» να μην είσαι σίγουρος και για δαύτη. Γιατί δεν είναι ντόπιο πράμα και θα πήρες είδηση «περί του συλλόγου προστασίας των εγχωρίων προϊόντων». Κι έπειτα, πάει πια καιρός, που αλείβανε τους πεθαμένους με μυρωδικά. Τώρα δεν περισσεύουνε από τους ζωντανούς.

Μιζέρια, λοιπόν, Κύριε. Και μονάχα που θα βάνεις πάλι σε μπελάδες κι αδιαφόρετα τρεξίματα τους κακομοίρηδες τους τσομπάνηδες.

Τι σου φταίνε, Κύριε; Δε φτάνει ο καημός τους, που ψοφάν της πείνας κι αυτοί και τα ζωντανά τους, γιατί ο μπαμπακόσπορος και τα πίτουρα είναι θεάκριβα κι η γης έπαψε να βγάζει χορτάρι;

Όσο για τους αγγέλους, δουλειά τους είναι ν’ ανεβοκατεβαίνουν τις ουράνιες σκάλες. Μα οι δόλιοι «ποιμένες» τι φταίνε Κύριε;

Χριστούγεννα. Σ’ άλλους καιρούς γιορτάζαμε όλοι «εν χορδαίς και οργάνοις, εν ψυχή και σώματι». Σήμερα, απ’ όλα τα όργανα, απόμεινε μονάχα ο ταμπουράς της κοιλιάς μας. Τι θες και κατεβαίνεις αλήθεια, Κύριε; […]

Θες πάλι να μας ξαναπείς το «Αγαπάτε αλλήλους» σου; Μα δεν εβούλωσαν ακόμα τ’ αυτιά σου, πιο τρομεροί κι απ’ τις βροντές του Πατέρα σου, οι βρόντοι των κανονιών μας και δεν εμπούχτισε τον καταπιόνα σου ο στυφός καπνός των ασφυξιογόνων μας; Ή μήπως ήρθες να συνεδριάσεις μαζί με την Κοινωνία των Εθνών και το ανεκδιήγητον Πανευρώπιον για την ειρήνη του κόσμου;

Τι θες και κατεβαίνεις; Έχεις όρεξη να δεις τη βρώμικια μιζέρια μας, ν’ ακούσεις τη φαρμακωμένη μας βλαστήμια και να χαρείς με την «επί ταις εορταίς» πρόθυμη φιλανθρωπία της Μυτιληνιάς πλουτοκρατίας;

Κουράγιο, που τόχεις, αλήθεια Κύριε! Έρχεσαι και γεννιέσαι και βαφτίζεσαι και παιδεύεσαι, και θες και σώνει και καλά να μας κάνεις καλούς κι ακόμα πιο πολύ. «Εγώ είπον, θεοί εστέ!»

Έτσι και φέτος θα χαλάσεις και πάλι τη ζαχαρένια σου και θα τυρραγνιστείς για να μας μπάσεις στο δρόμο του «καλού», αφού ξέρεις πολύ καλά πως και φέτος για «τριάκοντα αργύρια» θα σε πουλήσουμε και θα σε σταυρώσουμε και φέτος, θα σε σταυρώσουμε πάλι, Κύριε!

* ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ: ΓΛΥΚΟΦΙΛΟΥΣΑ. ΛΕΣΒΟΣ, ΔΕΚΕΜΒΡΗΣ 2015. ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΤΟΥ ALESSANDRO PENSO

«Πραγματικό κίνητρο της λιτότητας, η διάλυση του κοινωνικού κράτους»

γράφει ο Τάσος Τσακίρογλου

Ο Σπιτζ καυτηριάζει τη λιτότητα λέγοντας ότι είναι ένα μέσο για την εξυπηρέτηση ενός ανομολόγητου στόχου, δηλαδή της διάλυσης του κοινωνικού κράτους.

Αναφορικά με το υπερβολικό δημόσιο χρέος, υποστηρίζει ότι δεν οφείλεται στις κοινωνικές δαπάνες, αλλά στα εξωφρενικά επιτόκια που χρησιμοποιούνται από τις χρηματιστηριακές αγορές, ενώ θεωρεί τις ανισότητες απολύτως υπονομευτικές της κοινωνικής συνοχής.

• Σύμφωνα με μια νέα έκθεση της Μόργκαν Στάνλεϊ, οι πλέον άνισες οικονομίες του αναπτυγμένου κόσμου βρίσκονται στη χειμαζόμενη Νότια Ευρώπη. Οι δείκτες περιλαμβάνουν το χάσμα αμοιβών ανάλογα με το φύλο, την ακούσια μερική απασχόληση και την πρόσβαση στο Ιντερνετ. Ποια είναι η σχέση ανάμεσα σ’ αυτά τα ευρήματα και την εφαρμογή τα τελευταία χρόνια των πολιτικών λιτότητας;

Υπάρχει άμεση σχέση. Το προφανές κίνητρο πίσω από τη λιτότητα είναι η μείωση του δημόσιου χρέους, αλλά το πραγματικό κίνητρο είναι η διάλυση του κοινωνικού κράτους, το οποίο, μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, κατέστησε δυνατό έναν σημαντικό βαθμό ισότητας ευκαιριών στη Δυτική Ευρώπη, μέσω της μεταφοράς κοινωνικών πόρων, προοδευτικής φορολογίας και αναδιανομής.

Σήμερα, οι νεοφιλελεύθεροι υποστηρίζουν ότι οι κοινωνικές δαπάνες αποτελούν την αιτία του δημόσιου χρέους και, επιπλέον, ότι το ίδιο το κοινωνικό κράτος είναι ένα είδος αντιφελελεύθερης κοινωνικής ρύθμισης, στον βαθμό που τείνει να παρεμποδίσει την ιδιωτική πρωτοβουλία και να θέσει προσκόμματα στη δημιουργία πλούτου.

Θέλουν να επιστρέψουμε στην καθαρή αγορά, η οποία γι’ αυτούς είναι το μόνο είδος κοινωνικής οργάνωσης ικανής να συνδυάσει την ατομική ελευθερία με τον μοναδικό τύπο ισότητας που δεν οδηγεί στην καταστροφή αυτής της ελευθερίας, και συγκεκριμένα της κυριαρχίας του νόμου, της ισότητας των δικαιωμάτων με τον αποκλεισμό οποιασδήποτε κοινωνικής ή υλικής ισότητας.

• Ισχύει αυτό;

Το υπερβολικό δημόσιο χρέος δεν οφείλεται στις κοινωνικές δαπάνες, αλλά στα εξωφρενικά επιτόκια που χρησιμοποιούνται από τις χρηματιστηριακές αγορές.

Επιπρόσθετα, οι λειτουργίες του κοινωνικού κράτους -και πάνω απ’ όλες η Παιδεία και η Υγεία- δεν αποτελούν δαπάνες, αλλά επένδυση για το μέλλον.

Είναι επίσης εντελώς λάθος να υποστηρίζουμε ότι η κοινωνία της καθαρής αγοράς είναι το μόνο είδος κοινωνικής συνεργασίας, το οποίο επιτρέπει την πραγματική ατομική ελευθερία.

Αντίθετα, τα λιγότερο ευνοημένα μέλη μιας τέτοιας κοινωνίας -εκείνα που ξεκινούν τη ζωή τους χωρίς περιουσία και χωρίς μόρφωση ή εκείνα που συναντούν κακοτυχίες στη συνέχεια- δεν μπορούν να έχουν πρόσβαση στην πραγματική ελευθερία, αφού τα λεγόμενα ίσα πολιτικά και αστικά δικαιώματα χάνουν την πραγματική τους αξία, καθώς οι ανισότητες μεγαλώνουν και, το σημαντικότερο, καθώς αυτές οι ανισότητες επιφέρουν διαφόρων μορφών προσωπική εξάρτηση και υποταγή στους τόπους δουλειάς και παντού στην κοινωνία των πολιτών.

• Η μόνιμη ανισότητα πλήττει την οικονομική ανάπτυξη μακροπρόθεσμα, ενώ, παρεμποδίζοντας την πρόσβαση στις ευκαιρίες, υπονομεύει την εμπιστοσύνη στους πολιτικούς και κοινωνικούς θεσμούς. Ποια είναι η επιρροή των ανισοτήτων στην κοινωνική συνοχή και στην άνοδο της ξενοφοβίας, του ρατσισμού και του φασισμού;

Οι πιο πρόσφατες έρευνες στις κοινωνικές επιστήμες τείνουν να αποδείξουν ότι οι αναπτυγμένες κοινωνίες υποφέρουν από μεγαλύτερες παθολογίες, καθώς αναπτύσσονται πιο άνισα.

Ο Ρίτσαρντ Γουίλκινσον και η Κέιτ Πίκετ έχουν δείξει, για παράδειγμα, ότι η ανισότητα -πολύ περισσότερο απ’ ό,τι η φτώχεια- ήταν υπεύθυνη για τις κοινωνικές δυσλειτουργίες, οι οποίες, με την πρώτη ματιά, φαινόταν να μην έχουν σχέση μ’ αυτήν, όπως η κακή υγεία, η παχυσαρκία, η κακή διατροφή κ.λπ.

Είναι γενικό φαινόμενο ότι όλοι, περιλαμβανομένων και των πλέον προνομιούχων, είναι σε πολύ καλύτερη φυσική κατάσταση όταν η κοινωνία είναι πιο ίση και ότι η ανισότητα, και όχι η φτώχεια ως τέτοια, είναι ο κύριος λόγος ανησυχίας.

Καθώς οι κοινωνίες γίνονται περισσότερο άνισες, χάνουν τη συνοχή τους, παράγουν ξενοφοβία και πρέπει να ξοδεύουν ένα ακόμα μεγαλύτερο μέρος των πόρων τους για να αντιμετωπίσουν την κοινωνική αναταραχή.

Είναι πολύ καλά γνωστό, για παράδειγμα, ότι οι δαπάνες που προκλήθηκαν στις ΗΠΑ από τον πόλεμο κατά του εγκλήματος και από την αύξηση του πληθυσμού των φυλακών έχουν φτάσει σε δυσθεώρητα ύψη από τότε που, επί προεδρίας Ρίγκαν, ξεκίνησε η διάλυση του κοινωνικού κράτους και η συνακόλουθη αύξηση των ανισοτήτων.

• Οι προηγούμενες γενιές των οικογενειών της μεσαίας τάξης (μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο) μπορούσαν να έχουν την προσδοκία βελτίωσης του επιπέδου ζωής τους. Τώρα αυτές οι προσδοκίες σκοντάφτουν στα εμπόδια της εργασιακής και συνταξιοδοτικής ανασφάλειας. Ποιες είναι οι συνέπειες;

Στο βιβλίο του «Θεωρία της Δικαιοσύνης», ο πολιτικός φιλόσοφος Τζον Ρολς υποστήριζε ότι το πιο σημαντικό κριτήριο μιας δίκαιης κοινωνικής συνεργασίας είναι ότι δεν πρέπει να είναι υπερβολική η πίεση της δέσμευσης.

Η κοινωνική σταθερότητα είναι δυνατή μόνο εάν όλα τα άτομα που συμμετέχουν σ’ αυτήν μπορούν να θεωρήσουν ότι οι αρχές που διέπουν τη βασική κοινωνική δομή είναι θεμελιωμένες σε λόγους που κανείς δεν μπορεί να απορρίψει ορθολογικά.

Αυτό σημαίνει ότι οι κοινωνικές ανισότητες πρέπει να οργανωθούν με τέτοιο τρόπο ώστε να αποφέρουν τα ίδια πλεονεκτήματα σε όλους, περιλαμβανομένων και των λιγότερο ευνοημένων μελών της κοινωνικής συνεργασίας.

Αυτό αποτελεί μια αρχή πραγματικής αμοιβαιότητας. Ομως, όταν γίνεται αδύνατο να αναρριχηθείς στη σκάλα της κοινωνικής κινητικότητας, αυτή η αρχή της αμοιβαιότητας δεν λειτουργεί πλέον.

Οι άνθρωποι που βρίσκονται στον πάτο βλέπουν ότι η κατάστασή τους επιδεινώνεται, τόσο απόλυτα όσο και σχετικά, και ότι η κορυφή του 1% προσπορίζεται ένα όλο και μεγαλύτερο μέρος του εθνικού εισοδήματος. Οταν συμβαίνει αυτό, οι αιτίες της κοινωνικής αναταραχής και του ατομικισμού κυριαρχούν.

• Πιστεύετε ότι οι χρηματιστηριακές φούσκες και η αυξανόμενη χρηματιστικοποίηση της παγκόσμιας οικονομίας παίζουν έναν ρόλο-κλειδί στην αύξηση των ανισοτήτων;

Φυσικά. Η χρηματιστικοποίηση της οικονομίας είναι ένας φαύλος μηχανισμός, ο οποίος, σε αντίθεση με τον κλασικό φιλελεύθερο ανταγωνισμό, αυξάνει τον πλούτο όχι εκείνων που εισάγουν καλύτερα προϊόντα στην αγορά σε χαμηλότερη τιμή, αλλά εκείνων που μπορούν να εκμεταλλευτούν τυχαία πλεονεκτήματα ή να κερδοσκοπούν πάνω σε ορισμένους κινδύνους, για τους οποίους όμως υπαίτιοι είναι οι ίδιοι.

Εχει υπάρξει ένας μετασχηματισμός από μια οικονομία που επιβραβεύει την πραγματική χρησιμότητα σε μια οικονομία που επαινεί την πονηριά και άλλα ηθικά αμφιλεγόμενα δήθεν ταλέντα.

Αυτή η οικονομία επιφυλάσσει μια εξέχουσα θέση σε ανθρώπους που, συνολικά, είναι περισσότερο επιβλαβείς απ’ ό,τι χρήσιμοι, αφού απειλούν την επιβίωση του συστήματος.

Σ’ αυτή τη σύγχρονη οικονομία, οι ανισότητες είναι όλο και λιγότερο αποδεκτές, ώστε να έχει γίνει απολύτως αδύνατο να ισχυριστείς ότι ο πλούτος κατευθύνεται σε κοινωνικά χρήσιμους ανθρώπους.

• Σήμερα, έχουμε ένα διπλό επίπεδο ανισοτήτων: ανισότητες μέσα στα κράτη και ανισότητες μεταξύ των κρατών. Οπως το θέτει ο Ζίγκμουντ Μπάουμαν, «φαίνεται ότι τελικά ανακαλύψαμε το περίφημο “αεικίνητο”, δηλαδή τις ανισότητες. Αυξάνονται σχεδόν χωρίς καμία εξωτερική ώθηση». Τελικά, γιατί πρέπει να αγωνιζόμαστε κατά των ανισοτήτων;

Ναι, είναι αλήθεια ότι η αύξηση των ανισοτήτων είναι μια αυτοτροφοδοτούμενη κίνηση. Οσο περισσότερο συγκεντροποιημένος είναι ο πλούτος τόσο περισσότερο αποκτά τη δυνατότητα να προσελκύει επιπρόσθετους πόρους και να βαθαίνει την ανισότητα.

Αλλά είναι επίσης αλήθεια ότι ορισμένες σκόπιμες πολιτικές αποφάσεις -οι οποίες ελήφθησαν στη Δύση τη δεκαετία του 1980- βρίσκονται στις πηγές αυτής της αύξησης.

Ο Βρετανός οικονομολόγος Αντονι Ατκινσον είναι πολύ θετικός σ’ αυτό το σημείο στο πρόσφατο βιβλίο του: Η ανισότητα, υποστηρίζει, δεν είναι καμία φυσική συνέπεια κάποιου χαρακτηριστικού της σύγχρονης οικονομίας, αλλά είναι συνέπεια συνειδητών επιλογών, οι οποίες μπορούν κάλλιστα να αντιστραφούν. Θα έλεγα ότι έχουμε δύο πολύ καλούς λόγους να επιθυμούμε μια τέτοια αντιστροφή.

Ο ένας είναι ότι η ανισότητα απειλεί τη δημοκρατία, δημιουργώντας μια παρωδία ίσων πολιτικών δικαιωμάτων. Ολοι ξέρουν ότι, εξαιτίας των λόμπι, τη σημερινή νομοθεσία την επεξεργάζονται και τη φτιάχνουν οι αφέντες της χρηματοπιστωτικής και οικονομικής εξουσίας.

Ο δεύτερος λόγος είναι ότι, μακριά από το να αποτελούν ένα κύμα που σηκώνει όλες τις βάρκες, συμπεριλαμβανομένων και των μικρότερων, οι αυξανόμενες ανισότητες προκαλούν την παρακμή της υλικής κατάστασης του φτωχότερου τμήματος των δυτικών κοινωνιών.

Πώς μπορούμε να οραματιστούμε ένα ειρηνικό μέλλον εάν, τόσο εντός όσο και μεταξύ των κρατών, η ευημερία ορισμένων θυσιάζεται μονίμως, προκειμένου οι πλουσιότεροι να μπορούν να συνεχίζουν να ξοδεύουν και να ζουν άσωτα;

Ποιος είναι

Γεννημένος το 1952, ο Σπιτζ είναι σήμερα καθηγητής Πολιτικής Φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο της Σορβόνης (Paris I). Αντικείμενό του είναι η θεωρία της δημοκρατίας, της δικαιοσύνης και των δικαιωμάτων, αλλά και η ιστορία της πολιτικής σκέψης.

Στα ελληνικά κυκλοφορεί το βιβλίο του «Γιατί πρέπει να αγωνιζόμαστε κατά των ανισοτήτων;» εκδόσεις Πόλις, 2015.

Ο μονόλογος του μέρμηγκα*

γράφει η Νόρα Ράλλη

Νιώθω να ’χω μια τρύπα στο κεφάλι μου. Το καλοκαίρι γίνεται λίμνη με ψάρια και τον χειμώνα γεμίζει εξόριστα μυρμήγκια. Ξέρετε, αυτά που δεν πολυδούλευαν το καλοκαίρι. Που προτίμησαν να δουν ένα ηλιοβασίλεμα και μια ανατολή, από το να κουβαλάνε αενάως καρπούς και σπόρους. Και τον χειμώνα, όμως, δεν κάθονται ήσυχα. Γυρνοβολάνε στο κεφάλι μου και με ζαλίζουν.

Δεν χαμπαριάζουν ούτε από προγράμματα ούτε από κανόνες. Έχουν φτιάξει τη δική τους Κριστιάνια (όταν ήταν στις δόξες της, όχι τώρα). Δεν έχουν ηγέτες, δεν θέλουν σωτήρες και μου τριβελίζουν το μυαλό συνέχεια με μακροσκελείς μονολόγους: «Αλίμονο σ’ αυτούς που έχουν ανάγκη από πρότυπα. Αυτή η κοινωνία είναι σάπια, ανόητη, γκροτέσκα, απάνθρωπη. Πάντα έτσι ήταν η κοινωνία. Δεν υπήρξε ποτέ αθώα...

Οπως αυτή έκανε τα αδύνατα δυνατά για να μας χειραγωγήσει, κι εμείς, οι μικροί, κάναμε τα αδύνατα δυνατά για να την ξεγελάσουμε».

«Είμαι ασκημένος στην εξαπάτηση από πάρα πολύ μικρός», μου λέει κάθε τόσο ένας μεγαλομέρμηγκας. «Κορόιδεψα τους γονείς μου, τους δασκάλους μου, γκόμενες, τα πάντα... Γιατί; Για να επιβιώσω. Για να τη βγάλω καθαρή. Για να μην παίξω το παιχνίδι τους.

Διαπίστωσα από νωρίς πως παράλληλα με αυτό το απαισιούργημα, μπορεί να στηθεί μια κοινωνία με μια φυλή μυρμηγκιών (ευτυχώς διαπίστωσα πως δεν είμαι μόνος), που πιστεύουμε στη φιλία, που πιστεύουμε στον έρωτα, που ακούμε τις ίδιες μουσικές, που πιστεύουμε στην αξιοκρατία... όλα αυτά τα υπέροχα πράγματα που δεν τα βρήκαμε πουθενά αλλού. Ολα αυτά είναι άγραφη κοινωνία. Δεν υπάρχει κάπου.

Δεν ψηφίζει κανέναν. Δεν έχει ηγέτη. Κινείται από μόνη της. Το θεωρεί δεδομένο και δεν έχει την ανάγκη κανενός θεού. Διότι, αφ’ ενός ο θεός δεν υπάρχει, διότι αν υπήρχε θα είχε μαθευτεί, και αφ’ ετέρου διότι επιχειρούμε... κάπως σαν ένα στοίχημα που μπήκε ερήμην μας... μια αγιοσύνη χωρίς θεό.

Θέλω ν’ αγιάσω, το καταλαβαίνετε; Δεν θέλω να έχω σχέση με τα μίζερα προβλήματά σας. Δεν θεωρώ τον εαυτό μου καραβοτσακισμένη ύπαρξη. Δεν μ’ ενδιαφέρει κανένας σωτήρας.

Οσοι διαθέτουν στοιχειώδες γούστο, χιούμορ, γνώση και μια απόσταση, τέλος πάντων, από τη χυδαιότητα, δηλαδή μια αριστοκρατικότητα, όλοι αυτοί ασχολούνται με χαμένες υποθέσεις. Με ουτοπίες. Δεν ασχολούνται ποτέ με πράγματα όπως τι θα γίνει όταν γεράσουν, πότε θα πάρουν σύνταξη και πότε “επιτέλους” θα ξεκουραστούν.

Δεν θέλω να ζω την κατάντια της δυτικής κουλτούρας, που έχει ξεχάσει ανθρωπισμούς και μαρξισμούς και κυριαρχείται από καθάρματα. Είναι γοητευτικά και γενναιόδωρα τα καθάρματα. Εγώ δεν χαμπαριάζω όμως. Καμία σχέση δεν θέλω να έχω μαζί τους.

Κόντρα σε ένα αυτιστικό σύστημα, που συμπεριφέρεται σαν να έχει καθίσει ένα μαύρο σύννεφο πάνω από το κεφάλι του, κόντρα στους συνομήλικούς σου που σχολιάζουν τα οικονομικά μέτρα της κυβέρνησης, χαϊδεύοντας τον καβάλο στο γνωστό σημείο.

Αυτός ο κόσμος μού είναι αφόρητος. Είναι ένας γελοίος κόσμος, χρεοκοπημένος οριστικά. Βρε δεν πάτε μια βόλτα, να πάρετε λίγο καθαρό αέρα και να μας αφήσετε ήσυχους, λέω εγώ;».

Μ’ έχει αποτρελάνει αυτός ο μέρμηγκας. Μα πού τη βρήκε τόση δύναμη να με εξευτελίζει; Δεν ξέρει πως «με τες εκτεταμένες επικράτειες, με την ποικίλη δράσι των στοχαστικών προσαρμογών», με αυτά πορευόμαστε, αθώοι και καθάρματα μαζί;

Με ποια «αγιοσύνη» με ξεμπροστιάζει, άγιες μέρες Χριστουγέννων;... Μα τώρα, τι να κάνω πια; Εχει τρυπώσει για τα καλά μες στο μυαλό μου.

*Εμπνευστές του κειμένου είναι οι φίλοι, που με το έργο και τα λόγια τους, στ’ αλήθεια μού τριβελίζουν τη σκέψη: η Εύα Στεφανή, ο Κωνσταντίνος Τζούμας και ο τρισμέγιστος Κωνσταντίνος Καβάφης.

Ευχές..! Χριστουγεννιάτικα Κάλαντα Κρήτης.!

Έξαλλη η Κωνσταντοπούλου με την κυβέρνηση για τον Στουρνάρα

Για «ξέπλυμα» του Γιάννη Στουρνάρα από την Επιτροπή Θεσμών και Διαφάνειας αναφορικά με την υπόθεση της Siemens έκανε λόγο η πρώην πρόεδρος της Βουλής, Ζωή Κωνσταντοπούλου.

«Ξέπλυμα Στουρνάρα για Siemens από Επ.Θεσμών &Διαφάνειας; Δεν γνωρίζουν ότι η υπογραφή του είναι εκπρόθεσμη (22/8)κ ο συμβιβασμός άκυρος;

Πώς όμως να ερευνήσει τον άκυρο συμβιβασμό με Siemens Επιτροπή με Γραμματέα τον Ευ.Βενιζέλο, που παρήγγειλε το συμ/σμό ως ΥπΟικ το 2011;

Μπράβο, λοιπόν, σε Βούτση, Χριστοδουλοπούλου κ στον ιθύνοντα @atsipras που ξεμπερδεύουν με το παλιό, δηλ. τις απαιτήσεις μας κατά Siemens» έγραψε στον προσωπικό της λογαριασμό στο twitter η Ζωή Κωνσταντοπούλου.

Πηγή

Τσίπρας σε δανειστές: Ή το ΔΝΤ ή εγώ

γράφει ο Σπύρος Ριζόπουλος

Ο «ανένδοτος» κατά του ΔΝΤ που κήρυξε ο Αλέξης Τσίπρας μέσα από την πρόσφατη συνέντευξή του στους FinancialTimes δεν είναι «κεραυνός εν αιθρία». Αντίστοιχους υπαινιγμούς είχε κάνει και στη συνέντευξη που έδωσε στην ΕΡΤ πυροδοτώντας σ’ εκείνη τη φάση, έναν πρώτο γύρο αντιπαράθεσης με τον Σόιμπλε. Παρ’ όλα αυτά, ο πρωθυπουργός επανήλθε υποστηρίζοντας πως  ήγγικεν η ώρα της άμεσης αποχώρησης του ΔΝΤ από την Ευρώπη και πως έχουν ωριμάσει συνολικότερα οι συνθήκες για κάτι τέτοιο.

Ας επιχειρήσουμε πρώτα να δούμε τη «μεγάλη εικόνα». Η είσοδος του ΔΝΤ στα ευρωπαϊκά δρώμενα μέσω Ελλάδας το 2010 ήταν αποτέλεσμα μιας παγκόσμιας διεργασίας και συμμαχίας, που είχε τη στήριξη και της Γερμανίας, με στόχο την αντιμετώπιση των συνεπειών της κρίσης η οποία ξέσπασε το 2008. Το σχέδιο ήταν το ΔΝΤ να προσφέρει όχι μόνο την τεχνογνωσία αλλά και το χρόνο στην Ευρωζώνη να οικοδομήσει τους δικούς της θεσμούς για την αντιμετώπιση της κρίσης, ώστε να μην υποτροπιάσει η παγκόσμια κρίση και δη η αμερικανική. Αυτό με άλλα λόγια σημαίνει πως  το πότε θα αποχωρήσει το ΔΝΤ από την Ευρώπη θα το αποφασίσουν οι μεγάλες παγκόσμιες δυνάμεις με κριτήρια σαφώς πολύ ευρύτερα από τις «μικροσκοπικές σκοτούρες» του Αλέξη Τσίπρα.

Αυτή τη στιγμή στο ευρύτερο ευρωπαϊκό και διεθνές περιβάλλον δεν συντρέχουν οι προϋποθέσεις για την αποχώρηση του ΔΝΤ. Κατά αυτής της ιδέας δεν τάσσεται μόνον οι «ακραίοι συντηρητικοί κύκλοι» του Σόιμπλε αλλά και ο σοσιαλιστής Μοσκοβισί. Δύο είναι κυρίως οι λόγοι που υπαγορεύουν κατά τους Ευρωπαίους τη συνέχιση της παρουσίας του ΔΝΤ:

Πρώτον, γιατί η Ευρωζώνη θέλει ακόμη χρόνο (όχι πολύ, αλλά ούτε και τόσο λίγο ώστε όλα να εξελιχτούν στον παρόντα πολιτικό χρόνο) για να «χειραφετηθεί» από το ΔΝΤ. Όταν ο «πολύς» κ. Ντράγκι αγωνιά και κάνει διαρκώς εκκλήσεις στους Ευρωπαίους πολιτικούς «να κάνουν κάτι», πάει να πει πως ο χρόνος αυτός δεν έχει έρθει ακόμη.

Δεύτερον, το ΔΝΤ είναι απαραίτητο για το ελληνικό πρόγραμμα. Και είναι απαραίτητο ειδικά για τη γερμανική πλευρά, σαν εργαλείο για να επιβληθεί στον Αλέξη Τσίπρα η υλοποίηση των σκληρών πλευρών του τρίτου μνημονίου που αφορούν το Ασφαλιστικό και τη φορολογία των αγροτών.

Αυτό το τελευταίο είναι και η πραγματική αιτία που έκανε τον  Τσίπρα  να εγείρει ζήτημα αποχώρησης του ΔΝΤ, αδιαφορώντας για το εάν έχουν ωριμάσει γενικότερα οι όροι. Γι’ αυτόν ζήτημα «ζωής ή θανάτου».  Σκληρό ασφαλιστικό και φορολόγηση αγροτών που απαιτεί το ΔΝΤ δεν περνάνε από την Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ, τουλάχιστον με τα σημερινά δεδομένα.

Ο Τσίπρας λοιπόν βγαίνει μπροστά με μια κίνηση υψηλού πολιτικού ρίσκου. Αν κατάφερνε να πετύχει τον στόχο του, θα είχε πλέον να κάνει με την πιο «πολιτική» Κομισιόν και όχι με το «τραπεζοκεντρικό» ΔΝΤ, γεγονός που θα εξασφάλιζε στον ίδιο και την κυβέρνησή του βιώσιμη μακροημέρευση.

Αν αποτύχει τότε θα έχει δημιουργήσει τους όρους και τις προϋποθέσεις για μια «ηρωική έξοδο». Το μήνυμα που στέλνει με αυτή την κίνηση προς τους δανειστές είναι σαφές: Δεν θα δεχτεί να πάει σε μια διαδικασία στην οποία θα χάσει την κοινοβουλευτική πλειοψηφία του και ηττημένος κοινοβουλευτικά να εξαναγκαστεί στη συμμετοχή σε ένα ευρύτερο κυβερνητικό σχήμα οικουμενικής. Αυτό θα σήμαινε το τέλος του ΣΥΡΙΖΑ και ο Τσίπρας είναι αποφασισμένος «πάση θυσία» να κρατήσει το κόμμα.

O Μάρτιος είναι ο μήνας που λήγει και τυπικά η παρουσία του ΔΝΤ στο προηγούμενο πρόγραμμα. Και είναι ο μήνας που θα κριθεί η «πολιτική ζαριά» του Τσίπρα. Μέχρι τότε μην περιμένετε να έχει ψηφιστεί τίποτα από αυτά που απειλούν την κοινοβουλευτική συνοχή της κυβέρνησης. Με την τακτική της χρονικής διολίσθησης όπως ήδη συμβαίνει με την πρώτη αξιολόγηση, θα ροκανίζεται διαπραγματευτικός χρόνος. Προσωπικά πιστεύω πως το ορόσημο της 15ης Ιανουαρίου για την ψήφιση του ασφαλιστικού είναι μια πολιτική μπλόφα, με μόνη εναλλακτική την ψήφιση κάποιου «μικρού ασφαλιστικού» και τα σοβαρά να παραπεμφθούν για το… μέλλον.  

Ο Τσίπρας έχει δείξει πως δεν φοβάται τις πολιτικές ζαριές. Από κει και πέρα, το να πέσει… ηρωικά ο Τσίπρας ασφαλώς θα μεταφραστεί σε νέες περιπέτειες για τη χώρα, τη σταθερότητά της και την πορεία του προγράμματος. Με δεδομένο πως δεν υπάρχει «επόμενος» για να τον διαδεχθεί, ο Τσίπρας κατ’ ουσίαν θέτει το δίλλημα: Ή το ΔΝΤ ή εγώ, μαζί με τον υπαινιγμό που βέβαια δεν διατυπώνεται δημόσια: «μετά από μένα υπάρχει μόνο το χάος».

Όλα δείχνουν πως η καινούργια χρονιά θα μας επιφυλάσσει μεγάλες εκπλήξεις. Μακάρι να’ ναι θετικές.

Έως και 17 χρόνια η αύξηση στα όρια συνταξιοδότησης

Σαρωτικές αλλαγές στον τρόπο υπολογισμού των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, επιφέρει η νέα εγκύκλιος του υπουργείου Εργασίας που δόθηκε σήμερα, Τετάρτη στη δημοσιότητα. Ενδεικτικά, σε ΙΚΑ και Δημόσιο, αυξάνονται σταδιακά τα όρια ηλικίας από 6 μήνες έως και 17 χρόνια έως το 2018. Από το 2019 και μετά σε όλα τα Ασφαλιστικά Ταμεία τα γενικά όρια ηλικίας συνταξιοδότησης θα είναι τα 67 χρόνια, ή τα 62 με 40 χρόνια ασφάλισης.

Πρόκειται για την εξειδίκευση των ελάχιστων ορίων που προβλέπονται στο νόμο ο οποίος πέρασε προ μηνός περίπου από τη Βουλή και καταργεί τις πρόωρες συντάξεις.

Διευκρινίζεται ότι θεμελιωμένο δικαίωμα υφίσταται, όταν ο ασφαλισμένος συμπληρώνει τον ελάχιστο χρόνο ασφάλισης και το όριο ηλικίας (όπου αυτό προβλέπεται), που απαιτούνται για τη συνταξιοδότησή του.

Το θεμελιωμένο συνταξιοδοτικό δικαίωμα μπορεί να ασκηθεί οποτεδήποτε και ο ασφαλισμένος έχει τη δυνατότητα να συνεχίσει εργαζόμενος, καθώς δεν είναι υποχρεωμένος να συνταξιοδοτηθεί.

Ειδικότερα, με τις κοινοποιούμενες διατάξεις θεσπίζεται ότι από 1/1/2022, για τη λήψη πλήρους σύνταξης λόγω γήρατος απαιτoύνται εναλλακτικά:

Α. Η συμπλήρωση του 62ου έτους της ηλικίας και η πραγματοποίηση 40 ετών ασφάλισης ή

Β. Η συμπλήρωση του 67ου έτους της ηλικίας και η πραγματοποίηση 15 ετών ασφάλισης.

Επισημαίνεται ότι για τη λήψη μειωμένης σύνταξης λόγω γήρατος, εφόσον προβλέπεται η σχετική δυνατότητα από το ισχύον νομοθετικό πλαίσιο για τους οργανισμούς κοινωνικής ασφάλισης, απαιτείται η συμπλήρωση του 62ου έτους της ηλικίας και η πραγματοποίηση 15 ετών ασφάλισης.

Τα ισχύοντα μέχρι την 18.8.2015 όρια ηλικίας συνταξιοδότησης αυξάνονται σταδιακά έως την 31/12/2021, για όσους ασφαλισμένους δεν έχουν θεμελιώσει συνταξιοδοτικό δικαίωμα μέχρι την ανωτέρω ημερομηνία.

Πηγή

Όταν ο Τσίπρας συγκυβερνά με «κήρυκες του μίσους»

Του Γιώργου Καρελιά

Με τις ψήφους της αντιπολίτευσης πέρασε άλλο ένα νομοσχέδιο από τη Βουλή, αφού το συγκυβερνών κόμμα των Ανεξάρτητων Ελλήνων το καταψήφισε. Πώς αντιμετώπισε το γεγονός αυτό ο Πρωθυπουργός; Δυστυχώς με σιωπή και υποκρισία.

Να ξεκαθαρίσουμε ότι ένα κόμμα, ακόμη και όταν συγκυβερνά, έχει το δικαίωμα να καταψηφίζει νομοσχέδια που οι ρυθμίσεις τους έρχονται σε αντίθεση με τον αξιακό του κώδικα. Κατά τούτο ο συγκυβερνήτης, αρχηγός των ΑΝΕΛ, Πάνος Καμμένος είναι συνεπής με αυτά που (διακηρύσσει ότι) πιστεύει στο θέμα του Συμφώνου Συμβίωσης.

Το πρόβλημα το έχει ο Αλέξης Τσίπρας. Οποιος παρακολούθησε ή διάβασε την ομιλία του στη Βουλή (εδώ), θα διαπίστωσε το μέγεθος της υποκρισίας του. Ο Πρωθυπουργός κατακεραύνωσε τους «κήρυκες του μίσους και της μισαλλοδοξίας» και ζήτησε «συστράτευση των δημοκρατικών δυνάμεων ενάντια σε κάθε μορφή διακρισης».

Ο Πρωθυπουργός και ο ΣΥΡΙΖΑ υποκρίνονται. Η ευαισθησία τους είναι α λα κάρτ. Συμπεριφέρονται κουτοπόνηρα. Θέλουν να περνάνε τα δύσκολα νομοσχέδια με ψήφους άλλων κομμάτων.

Δεν γνωρίζει ο κ. Τσίπρας ότι ο συγκυβερνήτης του κ. Καμμένος είναι… «κήρυκας του μίσους»; Δεν του μετέφεραν όσα περί «κτηνοβατών» είπε πρόσφατα σε τηλεοπτική εκπομπή πανελλήνιας εμβέλειας (εδώ); Εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με τη θεμιτή – επαναλαμβάνουμε – διαφοροποίηση σε ρυθμίσεις που δεν πιστεύει. Αλλά με την εκτόξευση ακραίων καταγγελιών, τις οποίες δεν τόλμησε μεν να  επαναλάβει ο ίδιος μέσα στη Βουλή (ο κ. Καμμένος κρύφτηκε και δεν πήγε να ψηφίσει), αλλά είχε άξιο εκπρόσωπό του τον βουλευτή Κώστα Κατσίκη. (Δυστυχώς, για λόγους δημοσιότητας, υιοθέτησε την ίδια φρασεολογία από την ανάποδη – δήθεν για να την καταγγείλει – και ο βουλευτής του Ποταμιού Γιώργος Αμυράς, κατεβάζοντας κι άλλο το, έτσι κι αλλιώς χαμηλό, επίπεδο της κοινοβουλευτικής συζήτησης).

Αλήθεια, όταν ο Πρωθυπουργός ζητάει «συστράτευση των δημοκρατικών δυνάμεων» στην καταπολέμηση των διακρίσεων, συμπεριλαμβάνει σε αυτές και το κόμμα του κ. Καμμένου; Η απάντηση στο ερώτημα αυτό έχει μεγάλη σημασία. Διότι, αν είναι καταφατική, πώς θα πολεμήσει τις διακρίσεις με ένα κόμμα που ο αρχηγός του τις ενθαρρύνει με λεκτικές ακρότητες; Αν, πάλι, εξαιρεί το κόμμα του κ. Καμμένου από αυτή τη «συστράτευση», πώς γίνεται να συγκυβερνούν;

Νομίζω ότι η απάντηση είναι πολύ απλή. Ο Πρωθυπουργός και ο ΣΥΡΙΖΑ υποκρίνονται. Η ευαισθησία τους είναι α λα κάρτ. Συμπεριφέρονται κουτοπόνηρα. Θέλουν να περνάνε τα δύσκολα νομοσχέδια με ψήφους άλλων κομμάτων(τα οποία, κατά τα άλλα, υβρίζουν), αλλά στη νομή της εξουσίας όλα καλά με τον κ. Καμμένο και τους ομοίους του…

Στο αρχείο οι καταγγελίες του Γιάννη Πανούση για τις απειλές σε βάρος της ζωής του

Στο αρχείο βάζει η Εισαγγελία του Αρείου Πάγου τις καταγγελίες του Γιάννη Πανούση, πρώην υπουργού Δημόσιας Τάξης, για απειλές σε βάρος της ζωής του, με εμπλοκή ή ανοχή στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ.

Η έρευνα, άνοιξε από τον αντεισαγγελέα του Αρείου Πάγου, Δ. Δασούλα, και αφορούσε στα αδικήματα της βίας κατά πολιτικού κόμματος, της παράνομης βίας και της διατάραξης ομαλής λειτουργίας δημόσιας υπηρεσίας που αφορούσε την κατάληψη της πρυτανείας από αντιεξιουσιαστές, με αιτήματα που σχετίζονταν με τις φυλακές. Για το αυτό το τρίτο σκέλος της έρευνας δόθηκε παραγγελία από τον κ. Δασούλα για την άσκηση ποινικής δίωξης κατά παντός υπευθύνου για το αδίκημα της ηθικής αυτουργίας στην κατάληψη, καθώς φαίνεται ότι προέκυψαν στοιχεία για κρατούμενους ότι παρακινούσαν «συντρόφους» τους να προβούν στην κατάληψη.

Η έρευνα, που διήρκησε περίπου 2 μήνες, κλείνει από την Εισαγγελία του Αρείου Πάγου, μετά την συλλογή στοιχείων και μαρτυρικών καταθέσεων, από τα οποία προέκυψε ότι ουδέποτε ο κ. Πανούσης απειλήθηκε από πολιτικά πρόσωπα μέσω του διαύλου των εγκλείστων στις φυλακές.

Ειδικότερα, όπως προέκυψε τόσο από τις καταθέσεις των μαρτύρων όσο και από τα σημειώματα της ΕΥΠ που παρακολουθούσαν τους εγκλείστους στις φυλακές:

-Ότι ο συνεργάτης του Ν. Παρασκευόπουλου, Π. Λάμπρου, προσέγγιζε και συζητούσε με κρατουμένους οι οποίοι του έδειχναν εμπιστοσύνη , ότι του είχαν ανατεθεί καθήκοντα για κατευνασμό των εντάσεων μέσα στις φυλακές, και πως η θητεία σε αυτό το πόστο ήταν επιτυχής

-Οτι αστυνομικοί κατά τη διάρκεια νόμιμων συνακροάσεων που έκαναν στις φυλακές, ενημέρωναν κατά καιρούς τους υπουργούς Δημόσιας Τάξης και Δικαιοσύνης και μέσω σημειωμάτων  τους έστελναν  πληροφορίες για τις απεργίες πείνας, για τον τρόπο προβολής τους στα ΜΜΕ, άλλες δράσεις τους κλπ.

Τα σημειώματα

-Για παράδειγμα, σε σημείωμα καταγράφεται έντονο αίτημα των κρατουμένων στον Π. Λαμπρου για αντικατάσταση του κ. Πανούση. Σε άλλο σημείωμα, αρχές Μαρτίου του 2015 λένε: «Αν ο ΣΥΡΙΖΑ δεν κάνει αλλαγές θα είναι χειρότερος από τους άλλους». Σε άλλο σημείωμα αναφέρουν «ο πόνος θα απαντηθεί με πόνο» σχετικά με την αστυνομία.

Ο Γ. Πανούσης ανησύχησε εκείνη την περίοδο και ζήτησε από τον Λάμπρου να μάθει τις συμβαίνει. Απ΄τα σημειώματα όμως προκύπτει ότι ο Λάμπρου μιλούσε θετικά για τον υπουργό Δημόσιας Τάξης.

-Για πρώτη φορά απειλή προκύπτει τον Απρίλη του 2015 με δυο κρατούμενους να συζητούν και να λένε, τι θα έκαναν αν δεν ήταν στη φυλακή. Εκεί καταφέρονται όχι μόνο σε βάρος του Πανούση αλλά και σε βάρος υπουργών του ΣΥΡΙΖΑ , της ΝΔ αλλά και δικαστών.

-Μάλιστα όπως προέκυψε από την έρευνα, μετά την ψήφιση του νόμου για την κατάργηση των φυλακών Τύπου Γ και αποσυμφόρησης των φυλακών κλπ. Και βλέποντας ότι διαψεύστηκαν οι προσδοκίες τους από το κυβερνών κόμμα  άρχισαν να στρέφονται  κατά του υπουργού Δικαιοσύνης αλλά και του Παν. Λάμπρου , όπως προκύπτει από τα σημειώματα.

Από τον Απρίλιο του 2015 μέχρι τα τέλη Μαΐου ακούγεται το όνομα του κ. Πανούση μόνο μια φορά, ενώ δεν προκύπτει ότι στις συζητήσεις του Π. Λάμπρου με τους κρατούμενους από τον Φεβρουάριο του 2015 μέχρι τον Μάιο 2015 υπήρξαν συγκεκριμένες απειλές σε βάρος του Γ. Πανούση.

-Στις 10 Αυγούστου του 2015 όταν έγινε η έφοδος της αστυνομίας στα κελιά κρατουμένων (μεταξύ αυτών και καταδικασμένων ως μελών των Πυρήνων της Φωτιάς) οι κρατούμενοι νόμιζαν εσφαλμένα ότι η έρευνα έγινε κατ εντολήν Πανούση τον οποίο αποκαλούσαν «υπερυπουργό»  αλλά «στρέφονταν» και στον υπουργό Δικαιοσύνης ότι έχει παραχωρήσει υπερεξουσίες στον υπουργό Δημόσιας Τάξης.

Το σκέλος της έρευνας που αφορά στην μηνυτήρια αναφορά που είχαν υποβάλλει οι υπουργοί Παρασκευόπουλος και Τόσκας σχετικά με τη διαρροή διαλόγων από καταγραφές της ΕΥΠ, συνεχίζεται.

Πηγή 

Απώλειες 4,7 δισ. ευρώ για τα νοικοκυριά το 2014

Επιπλέον απώλειες 4,7 δισ. ευρώ είχαν το 2014 στο διαθέσιμο εισόδημά τους τα νοικοκυριά, καθώς αυτό μειώθηκε στα 118 δισ. ευρώ από 122,7 δισ. ευρώ το 2013 (μείωση 3,9%).

Η εξέλιξη αυτή αποτέλεσε απόρροια της μείωσης κατά 2% των αποδοχών των εργαζομένων και κατά 2,6% των κοινωνικών παροχών που εισπράττουν τα νοικοκυριά.

Έτσι, σύμφωνα με τους ετήσιους μη χρηματοοικονομικούς λογαριασμούς θεσμικών τομέων της ΕΛΣΤΑΤ, η τελική καταναλωτική δαπάνη των νοικοκυριών και των μη κερδοσκοπικών οργανισμών που εξυπηρετούν νοικοκυριά, μειώθηκε κατά 2,2% το 2014 σε σχέση με το 2013, από 127,9 δισ. ευρώ σε 125 δισ. ευρώ. Ενώ, το ποσοστό της αποταμίευσης (ακαθάριστη αποταμίευση προς το ακαθάριστο διαθέσιμο εισόδημα) διαμορφώθηκε στο -6% το 2014 από -4,2% το 2013.

Από την άλλη πλευρά, ο ακαθάριστος σχηματισμός παγίου κεφαλαίου του τομέα των μη χρηματοοικονομικών εταιρειών αυξήθηκε οριακά κατά 6,2% το 2014 σε σύγκριση με το 2013, από 7,7 δισ. ευρώ σε 8,2 δισ. ευρώ.

Πηγή     

Ευρωβαρόμετρο: Οι Ελληνες είναι ο πιο απογοητευμένος λαός της ΕΕ

Κακή οικονομική κατάσταση σήμερα, απαισιοδοξία για το μέλλον, μη ικανοποιητική ζωή. Ετσι σκέφτονται οι περισσότεροι Ελληνες, που παραμένουν ο πιο απογοητευμένος λαός της Ευρώπης.

Αυτό αναδεικνύει το Τακτικό Ευρωβαρόμετρο για το φθινόπωρο του 2015, το οποίο δόθηκε σήμερα στη δημοσιότητα.

Πιο συγκεκριμένα, το 60% από τους Ελληνες ερωτηθέντες δηλώνουν ότι δεν είναι ικανοποιημένοι από τη ζωή τους. Αρκεί να αναλογιστεί κανείς ότι ο αντίστοιχος όρος στην ΕΕ των 28 είναι 19%. Την ίδια ώρα, το 83% των Ελλήνων δεν έχει εμπιστοσύνη στο μέλλον, έναντι του 32% που αποτελεί τον μέσο όρο στην ΕΕ. Παράλληλα, η συντριπτική πλειονότητα- το 92%- εκτιμά πως ήταν σε καλύτερη κατάσταση παλιότερα. Πάντως, το 70% των Ελλήνων είναι υπέρ της Ενιαίας Οικονομικής και Νομισματικής Ένωσης και του Ευρώ και το 80% υπέρ της ελεύθερης κίνησης των Ευρωπαίων πολιτών.

Επαγγελματικά και οικονομία

Στην ίδια έρευνα, πάνω από τους μισούς Ελληνες (52%) δηλώνει πως είναι κακή κατάσταση τα επαγγελματικά τους, ενώ το 70% πιστεύει πως τους επόμενους 12 μήνες αυτή θα χειροτερέψει. Μάλιστα, αξίζει να σημειωθεί ότι αυτό το ποσοστό έχει αυξηθεί κατά 18% σε σύγκριση με το ευρωβαρόμετρο της άνοιξης του 2015. 

Ακόμη, το 76% δηλώνει ότι είναι κακή η οικονομική κατάσταση του νοικοκυριού τους και το 58% εκτιμά ότι αυτή θα χειροτερέψει τον επόμενο χρόνο, ποσοστό επίσης αυξημένο σε σύγκριση με την άνοιξη.

Εντυπωσιακά μεγάλο είναι το ποσοστό όσων θεωρών κακή την κατάσταση της ελληνικής οικονομίας (το 97%), με ένα 70% να περιμένει επιδείνωσή της τους επόμενους 10 μήνες. Πολλοί περισσότεροι από όσους έκαναν αυτή την απαισιόδοξη εκτίμηση στο προηγούμενο ευρωβαρόμετρο (αύξηση κατά 24%). Επιπλέον, το 99% των Ελλήνων θεωρούν πως η κατάσταση της εργασίας στη χώρα είναι «κακή».

Τα σημαντικότερα προβλήματα

Για τους Ελληνες, όπως προκύπτει από την έρευνα, τα σημαντικότερα προβλήματα της ΕΕ είναι η μετανάστευση (52%) και η οικονομική κατάσταση (36%), ενώ εκτιμούν ότι το μεγαλύτερο ζήτημα που καλείται να αντιμετωπίσει η χώρα είναι η ανεργία (55%).

Επιπλέον, το 77% των ερωτηθέντων απάντησε πως τα πράγματα πάνε προς τη λάθος κατεύθυνση στην Ελλάδα (+28% σε σχέση με τα αντίστοιχα ευρήματα της άνοιξης του 2015), ενώ εξίσου μεγάλο ποσοστό τείνει να μην έχει εμπιστοσύνη στην κυβέρνηση (82%) ούτε στην ΕΕ (81%).

Σε ότι αφορά την ΕΕ, το 45% των Ελλήνων που συμμετείχαν στην έρευνα απάντησαν ότι πηγαίνει προς τη «λάθος» κατεύθυνση για την επίλυση της κρίσης και την αντιμετώπιση των μεγάλων διεθνών προκλήσεων, ενώ το 26% προς τη «σωστή». Αυτήν την άποψη φαίνεται να μην τη συμμερίζονται οι υπόλοιποι  Ευρωπαίοι, καθώς αν λάβει κανείς υπόψη τον ευρωπαϊκό μέσο όρο, οι απαντήσεις ήταν εκ διαμέτρου αντίθετες (45% «σωστή» και 28% «λάθος»).

Πηγή 

Από το ουάου στο αχ..!!

γράφει η Λίλα Μήτσουρα

Μερικά φωνήεντα συνδυασμένα, ένα επιφώνημα, που ειπώθηκε στην αρχή τούτης της χρονιάς, ένας ψίθυρος, έδωσε φωνή στην χρόνια συγκρατημένη αγανάκτηση πολλών για τα όσα ανεχτήκαμε. Και ο ψίθυρος εκείνος μεταφράστηκε από μας σε μία ...χμ.... ας πούμε ευχή ,εντάξει?

ΟΥΑΟΥ!!

Τόση απλή λεξούλα και όμως μας έδωσε μερικούς πόντους ,σαν να ψήλωσε η ψυχή μας λίγο. Σαν να ίσιωσε η πλάτη ,σαν να πήραμε θάρρος βρε παιδί μου. Κάποιοι βέβαια, κράτησαν καλά ,σφιχτά την ταμπέλα του καλού ευρωπαίου και είπαν ότι ήταν αγενές και ότι δεν μιλούν έτσι στους θεσμούς.

Ε λοιπόν εγώ το φχαριστήθηκα, αχ πόσο το φχαριστήθηκα να ξέρες.....

Με ένα αναπτερωμένο λοιπόν ηθικό ξεκινήσαμε την χρονιά έτοιμοι να τα βάλουμε με τους λύκους της Ευρώπης ξέροντας ότι θα ματώσουμε. Αλλά θες η ελπίδα, θες το όνειρο, θες η τρέλα μας, νιώθαμε δυνατοί.

Κορδωθήκαμε λοιπόν και συννεφάκι το συννεφάκι φτάσαμε στα ουράνια.Και από κει πέσαμε και τσακιστήκαμε. Γιατί μπορεί να αντέχεις τις κακουχίες και τα ζόρια έχοντας σαν εικόνα μπροστά σου την αξιοπρέπεια την εθνική περηφάνια, την λευτεριά ,αλλά δεν αντέχεις να ξεφτιλίζεσαι σαν λαός και να σύρεσαι στα ευρωπαϊκά παζάρια ως παράδειγμα προς αποφυγήν. Εσύ που ονειρευόσουν να τους μάθεις πώς αντιστέκονται οι Έλληνες.

Το τι ακολούθησε είναι γνωστό. Διαπραγματεύσεις ωρών και η εμφάνιση ενός έρπη που μας έβγαλε στην επιφάνεια όλη την συμπόνια που κρύβαμε για το καημένο το παλικάρι που βασανίζεται για μας ξεχνώντας τις δικές μας ζωές και τις χαμένες ζωές όσων δεν άντεξαν. Οι ενοχές για το τι τραβάει αυτό το έρμο το παλικάρι έστειλε στα αζήτητα ότι ονειρευτήκαμε.

Η κούραση και το άγχος αυτού του παιδιού με τον έρπη ήταν πιο σημαντικά από την ψυχική ανάταση της πατρίδας. Ήταν πιο σημαντικά από την λευτεριά. Η 17ωρη διαπραγμάτευση και το κουρασμένο βλέμμα του εθνικού μαχητή, ήταν πιο σημαντικά από τη ζωή των παιδιών μας.

Το καημένο το παλικάρι τι τραβά για μας. Ενοχές που βγήκαν να αλυσοδέσουν το όνειρο. Πρέπει να στηρίξουμε αυτό το παιδί που παλεύει για μας. Ξέρεις τι πειθώ έχει ένας έρπης? Και ήρθε και το δημοψήφισμα να μας βγάλει στους δρόμους. Να πάρουμε λίγη δύναμη .Δίπλα του και μεις στις πολύωρες διαπραγματεύσεις να του σκουπίζουμε τον ιδρώτα και να του συμπαραστεκόμαστε. Σαν παιδί άρρωστο που μαζί του ξενυχτάμε και μεις.

Το σκίσιμο των μνημονίων έγινε ένα νέο τρισχειρότερο μνημόνιο, αλλά αυτό μας αρέσει γιατί το φέρε το παλικάρι μας ο αγωνιστής μας ,ο αριστερός ντε, αυτός που είχε πάει να αφήσει και μερικά λουλούδια στο σκοπευτήριο της Καισαριανής για να τιμήσει τους εκτελεσθέντες από τους Γερμανούς. Αυτός ο αριστερός έφερε τον τρίτο μνημόνιο.

Άλλος πρόδωσε με φιλί και άλλος προδίδει με λουλούδια. Ότι μπορεί ο καθένας κάνει.

Βαφτίζει το όχι ,ναι και πάει και υπογράφει την πλήρη υποταγή. Αλλά είναι και αυτός και ο έρπης βρε παιδί μου που μας μπερδεύει άλλο να κάνει πια? Πάλεψε προσπάθησε αλλά αυτοί είναι θηρία. Στο είπα και νωρίτερα ξέρεις πόση πειθώ έχει ένας έρπης?

Η πρώτη φορά αριστερά έγινε καραμέλα στο στόμα απερίσκεπτων. Στήριξαν το αριστερό χέρι του φονιά γιατί σκοτώνει καλύτερα από το δεξί. Και ο αγώνας του ηγέρπη βαραίνει περισσότερο από την καλή ζωή ενός λαού. Οι δεκαεπτά ώρες της διαπραγμάτευσης έγιναν σύνθημα. Πόσο μωροί είμαστε άραγε? Πόσο αλαζόνες  είμαστε που αρνιόμαστε να δεχτούμε ότι κάναμε λάθος επιλογή, Οτι την πατήσαμε κανονικά...

Ο εγωισμός πάνω από τις ιδέες.

Πέστο άρνηση πραγματικότητας αν θες, το λέω ηλιθιότητα εγώ.

Και ενώ η χρονιά ξεκίνησε με μία εκλογική νίκη ενός απωθημένου, με ένα επιφώνημα σαν ψίθυρος που ήταν σαν να βγήκε από το δικό μας στόμα, τελειώνει με το απωθημένο να έχει δέσει πισθάγκωνα την ελπίδα. Και το όνειρο έγινε εφιάλτης. Και ο σωτήρας έγινε δήμιος.

Γίναμε από δυο χωριά χωριάτες, χωριστήκαμε στους μεν και στους δεν, βγάλαμε και τα σπαθιά και σφαζόμαστε μεταξύ μας. Διαίρει και βασίλευε.....

Και αφού ξεπουλήσαμε όλη την περιουσία για ένα κομμάτι ψωμί ήρθε η σειρά μας να ξεπουληθούμε περιμένοντας την νέα χρονιά. Ρακένδυτοι σκλάβοι με σκυφτά κεφάλια  και αλυσοδεμένοι χειροπόδαρα και δίχως καμία ελπίδα βλέπουμε τη ζωή να μας προσπερνάει βγάζοντας την γλώσσα της κοροϊδευτικά .Εμείς κάναμε την επιλογή .Και επιλέξαμε την καλή υγεία του ηγέρπη από τη δική μας.

Με τις υγείες του λοιπόν.....