Η χαμένη τιμή του «ηθικού πλεονεκτήματος»

Του Γιάννη Σιδέρη

Στη ζώνη του λυκόφωτος  περί το 3% – μπαίνει δεν μπαίνει στη Βουλή – ο χώρος της λεγόμενης ανανεωτικής, και μετέπειτα ριζοσπαστικής Αριστεράς, είχε τις ίδιες παθογένειες με τα άλλα κόμματα, όπως και οι άνθρωποι του με όλη την υπόλοιπη ελληνική κοινωνία.

Ωστόσο το μικρό του μέγεθος και η συμπάθεια που αυτό ενέπνεε, απέτρεπε τον εστιασμό σε συμπεριφορές τους, πόσο μάλλον την κριτική αυτών.

Ο,τι ακριβώς έκαναν και οι άλλοι

Ο πρωθυπουργός κ. Τσίπρας, σε στρατεύσιμη ηλικία, έκανε ο,τι έκαναν οι νέοι από συστάσεως ελληνικού στρατού. Παρότι πρώην Κνίτης και ηγετικό στέλεχος της νεολαίας του ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ, χρησιμοποίησε μέσον επί ΠΑΣΟΚ για να λουφάρει στο ΥΠΕΘΑ. Συνήθη πράγματα, ουδείς ψόγος.

Όμως όταν έγινε πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, με δηλώσεις του,  κατήγγειλε οργίλως το ΠΑΣΟΚ, ότι κρατάει στην Αττική τα στρατόπεδα, γα να κάνουν οι βουλευτές του ρουσφέτια!

Ασυνέπεια και έλλειψη αυτοκριτικής. Κατήγγειλε δηλαδή κάτι το οποίο είχε εκμεταλλευτεί και από το οποίο είχε επωφεληθεί!

(Ήταν σαν να άκουγες κάποιον νεοφιλελεύθερο, που ως προμηθευτής του δημοσίου έκλεινε πλουσιοπάροχες δουλειές μόνο με αυτό, να καταγγέλλει τον κρατισμό και να βγάζει πύρινους λόγους υπέρ της ελεύθερης αγοράς – άφθονοι τέτοιοι υπάρχουν!).

Ο κ. Τσίπρας επίσης, σε μια ομιλία του στο Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Αθηναίων, λοιδορούσε αγρίως το ΠΑΣΟΚ που βγάζει ηγεσίες  δαχτυλίδια, ενώ Αριστερά ως πολιτική δύναμη αρχών δεν κάνει τέτοια. Αναφερόταν φυσικά στο δαχτυλίδι που είχε πάρει ο Γιώργος Παπανδρέου από τον Κώστα Σημίτη, ενώ εκείνη την εποχή ο ίδιος μόλις είχε πάρει το δαχτυλίδι από τον Αλέκο Αλαβάνο!

Στο λάκκο που έσκαψε ο ΣΥΡΙΖΑ

Τις προάλλες ο βουλευτής της  ΝΔ Γιώργος Γεωργαντάς, κατήγγειλε στην επιτροπή  για τα δάνεια των κομμάτων (που με αδημονία είχε συγκροτήσει ο ΣΥΡΙΖΑ για να παραδώσει τo «παλιό σύστημα» στη λαϊκή καταισχύνη), ότι το κτήριο της Κουμουνδούρου, όπου στεγάζονται τα κεντρικά γραφεία του κόμματος, είναι ένα κτήριο – φάντασμα για την εφορία! Επί 16 χρόνια δεν το δήλωναν με αποτέλεσμα την αποφυγή πληρωμής του Φόρου Ακίνητης Περιουσίας, του Ενιαίου Τέλους Ακινήτων, του ΕΝΦΙΑ! Κανονική φοροδιαφυγή δηλαδή!

Η δικαιολογία του ΣΥΡΙΖΑ ότι τώρα περιήλθε στην κατοχή του, αφού πριν ανήκε στην ΕΑΡ, μετά στον ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟ της Αριστεράς και της Προόδου, στη συνέχεια στον ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟ των κινημάτων και της Οικολογίας, και μετά στον ΣΥΡΙΖΑ, δεν έχει λογική και ηθική βάση. Οι ίδιοι άνθρωποι ήταν στο ίδιο κτήριο, απλώς λόγω αλλεπάλληλων πολιτικών κρίσεων άλλαζαν τίτλο. Το ωραίο είναι ότι οι ίδιοι άφηναν υπόνοιες για το ΠΑΣΟΚ, ότι θέλει να αλλάξει τίτλο για να αποποιηθεί την ευθύνη αποπληρωμής των δανείων του.

Επίσης στην ίδια επιτροπή που ξεκίνησε με κουτοπόνηρη ελπίδα ότι θα εκθέσει τους άλλους αλλά έγινε «κρεματόριο» για τον ΣΥΡΙΖΑ, αποκαλύφθηκε ότι το δάνειο του εν λόγω κτηρίου έχει κουρευτεί κατά…60%, ποσοστό που δεν ευτύχησε κανένα άλλο κόμμα!

Παράλληλα έγινε γνωστό ότι το κόμμα το 2010 έλαβε δάνειο με εγγύηση την εκχώρηση της μελλοντικής του κρατικής επιχορήγησης μέχρι το 2018 (Ο,τι δηλαδή έκαναν ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ εναντίων των οποίων  εξαπολύει μύδρους) – και τότε ήταν ένα κόμμα πέριξ του 4%, δηλαδή όχι μόνο δεν γνώριζε ότι θα σύντομα θα γίνει κυβέρνηση, αλλά ούτε καν αν θα είναι στην επόμενη Βουλή!).

Συνεχείς ήταν οι αποκαλύψεις στην επιτροπή – μπούμερανγκ. Μάθαμε ότι το 2010 ο Αλέξης Τσίπρας έστειλε επιστολή στην διοίκηση της Λαϊκής Τράπεζας για επιμήκυνση της πληρωμής του δανείου κατά μια 10ετία, ενώ γνώστες των τραπεζικών γραφειοκρατικών διαδικασιών (Μηταράκης), χαρακτήρισαν την επιστολή αυτή ως «προτροπή προς τα τραπεζικά στελέχη για παρανομία»!

Παράλληλα αναπάντητο έμεινε το πρόβλημα της κυπριακής offshore, που κατέχει μετοχές της Αυγής αξίας 100.000 ευρώ, και της οποίας κρατήθηκαν μυστικά τα φυσικά πρόσωπα, ενώ αποκαλύφτηκε ότι η εφημερίδα τω 1500 φύλλων πήρε από την Εθνική το 2009, δάνειο ύψους 1,5 εκ ευρώ με εγγύηση την… ιστορικότητά της!

Τέλος(;) η επιτροπή έκλεισε εσπευσμένα τις εργασίες της με την ψήφο των βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς να κληθεί ο Άρης Δαβαράκης, με τις γνωστές εξομολογήσεις περί χρηματοδότησης του site του, από τον Νίκο Παππά. Τα …σπουδαίο επιχείρημα της πλειοψηφίας ήταν ότι αυτά που καταγγέλλει ο Δαβαράκης αφορούσαν την προ κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ εποχή – προφανώς τότε δεν κυκλοφορούσε υπόγειο πολιτικό χρήμα

Ίσως σοκάρει η στήλη, αλλά δεν κατηγορεί τον ΣΥΡΙΖΑ για όλα αυτά. Μέσα στην γενική αποσάρθρωση αξιών που σάρωνε όλη την ελληνική κοινωνία και το πολιτικό της προσωπικό, ο ΣΥΡΙΖΑ εντάσσεται στο γνωστό κλισέ «εικόνα σου είμαι κοινωνία και σου μοιάζω».

Η στήλη αν για κάτι κατηγορεί τον ΣΥΡΙΖΑ  είναι ότι δεν θέλησε να χτυπήσει τη διαφθορά και τη διαπλοκή. Αν το ήθελε θα θέσπιζε δρακόντειους νόμους και κέρβερους ελεγκτικούς μηχανισμούς, χωρίς εξεταστικές εντυπώσεων. Αλλά είχαν πιστέψει και οι ίδιοι το αφήγημά τους, ότι οι άλλοι ήταν διεφθαρμένοι, και αυτό  προσπάθησαν να το χρησιμοποιήσουν ως πολιτικό εργαλείο για να τους εξοντώσουν  πολιτικά.

Και εδώ ισχύει το άλλο γνωστό κλισέ, έπεσαν οι ίδιοι στο λάκκο που άνοιξαν. Είχαν τόσο αυθυποβληθεί με το αφήγημά τους περί ηθικής τους ανωτερότητας,  που είχαν ξεχάσει ότι στις ίδιες ράγες κυλούσε και το κόμμα τους, τις ίδιες πολιτικά ελεγχόμενες συμπεριφορές είχε μετέλθει.

Διέφεραν τα μεγέθη γιατί διέφεραν τα εκλογικά ποσοστά,  αλλά το πολιτικό – ηθικό υπόβαθρο των πράξεων είναι το ίδιο.

Τώρα στην κυβέρνηση ξορκίζουν τα σενάρια εκλογών: Καταστροφικές πριν το κλείσιμο της αξιολόγησης

Να ξορκίσουν τα σενάρια πρόωρων εκλογών που άνοιξε η ομιλία του πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα στην ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ επιχειρούν υψηλόβαθμες κυβερνητικές πηγές.

Μιλώντας σε κοινοβουλευτικούς συντάκτες, ανώτερη κυβερνητική πηγή επισήμανε ότι ενδεχόμενη πολιτική αποσταθεροποίηση πριν το κλείσιμο της δεύτερης αξιολόγησης θα είχε καταστροφικές συνέπειες για την χώρα.

 «Ο Τσίπρας περιέγραψε στην ΚΟ τι ακριβώς θα συνέβαινε στη χώρα αν έκανε δεκτό το αίτημα του Μητσοτάκη για εκλογές. Για εμάς ισχύει ότι οι εκλογές θα γίνουν το 2019, το είπε ο πρωθυπουργός στο τελευταίο υπουργικό. Θα ήταν καλό να ερωτηθεί ο κ. Μητσοτάκης αν θα ήθελε να παραιτηθεί αύριο ο πρωθυπουργός και να οδηγηθεί χώρα σε εκλογές εν μέσω διαπραγμάτευσης για να δούμε τι είναι αυτό που εννοεί όταν λέει να φύγουν το συντομότερο δυνατό, κάνουν κακό στη χώρα», είπε χαρακτηριστικά.

Σε ότι αφορά στην αξιολόγηση, η ίδια κυβερνητική πηγή ανέφερε ότι «δουλεύουμε πολύ σκληρά και βασικός μας στόχος είναι να έχουμε πολιτική συμφωνία στις 5 Δεκέμβρη» σημειώνοντας με νόημα: «Θεωρούμε ότι ο στόχος αυτός είναι ρεαλιστικός και εφικτός».

Σημείωσε, μάλιστα, ότι τα  μόνα αγκάθια που έχουν μείνει είναι τα εργασιακά και το δημοσιονομικό, στα οποία γίνονται εντατικές συζητήσεις.

Σε ότι αφορά στο χρέος, η ίδια κυβερνητική πηγή σημείωσε ότι «τα βραχυπρόθεσμα μέτρα για το χρέος που σχεδόν έχουν γραφτεί και θα συζητηθούν στις 5 Δεκεμβρίου έχουν ιδιαίτερα θετικό πρόσιμο για την ελληνική πλευρά, ενώ υπάρχει πιθανότητα να συζητηθούν και μεσοπρόθεσμα μέτρα στην ίδια συνεδρίαση».

Για τα μέτρα που θα χρειαστούν για να κλείσει η συμφωνία η ίδια η κυβερνητική πηγή ανέφερε ότι εκτός από τα δύο νομοσχέδια που έχουν ήδη κατατεθεί ενδέχεται να έρθουν και κάποια ακόμη μέχρι τέλος του έτους.

Τέλος, σε ότι αφορά στο γραφείο του πρωθυπουργού στη Θεσσαλονίκη είπε ότι είναι ένα ακόμη από αυτά που υπάρχουν που συγκροτούν το πολιτικό γραφείο του πρωθυπουργού.

Πηγή

Πέθανε ο Φιντέλ Κάστρο -Το ανακοίνωσε ο αδελφός του, Ραούλ

Την τελευταία του πνοή άφησε ο Φιντέλ Κάστρο, στα 90 του χρόνια.

Τον θάνατο του ιστορικού ηγέτη της Κούβας ανακοίνωσε ο αδελφός του και πρόεδρος της χώρας, Ραούλ Κάστρο. Την είδηση μετέδωσε το κρατικό κανάλι της Κούβας, σύμφωνα με τα διεθνή ειδησεογραφικά πρακτορεία.

«Ο κομαντάντε της κουβανικής επανάστασης απεβίωσε στις 22:29 (χθες) το βράδυ», είπε ο Ραούλ Κάστρο σε διάγγελμά του το οποίο μετέδωσε απευθείας η δημόσια τηλεόραση της Κούβας.

Ο ηγέτης της κουβανικής επανάστασης ήταν στο «τιμόνι» της χώρας για σχεδόν μισό αιώνα, πριν παραδώσει την εξουσία στον αδελφό του, Ραούλ, το 2008.

Ο Φιντέλ Κάστρο, ένας από τους πιο γνωστούς και αμφιλεγόμενους ηγέτες στον κόσμο, είχε επιβιώσει από δεκάδες απόπειρες δολοφονίας. Τελικά, άφησε την τελευταία του πνοή μετά από μακρά «μάχη» με προβλήματα υγείας.

Η Κούβα είχε προετοιμαστεί για αυτή τη στιγμή από τον Ιούλιο του 2006, όταν ο Κάστρο υποβλήθηκε σε επείγουσα επέμβαση στο έντερο και παραχώρησε την εξουσία στον αδελφό του, Ραούλ, προσωρινά τότε. Τον Φεβρουάριο του 2008 ανακοίνωσε την οριστική παραίτησή του από την προεδρία, την οποία ανέλαβε ο Ραούλ Κάστρο.

Από τότε, έγραφε περιστασιακά άρθρα στην εφημερίδα του κόμματος, Granma, και έκανε σπάνιες δημόσιες εμφανίσεις. Η πιο πρόσφατη ήταν στο φετινό συνέδριο του Κομμουνιστικού κόμματος. Τότε, τον περασμένο Απρίλιο, στην ομιλία του, με τη φωνή του να τρέμει, είχε αποχαιρετίσει το κόμμα, δηλώνοντας ότι σύντομα θα πεθάνει.

«Σύντομα θα είμαι 90 χρονών. Σύντομα, θα είμαι όπως οι άλλοι. Η ώρα θα έρθει για όλους μας, αλλά οι ιδέες των Κουβανών Κομμουνιστών θα παραμείνουν ως απόδειξη σε αυτόν τον πλανήτη ότι αν λειτουργήσουν με θέρμη και αξιοπρέπεια, μπορούν να αποδώσουν τα υλικά και τα πολιτιστικά αγαθά που χρειάζονται οι άνθρωποι. Και πρέπει να πολεμήσουμε χωρίς ανακωχή για την απόκτησή τους», είχε πει.

Ποιος ήταν ο Φιντέλ Κάστρο

Ο πατέρας της κουβανικής επανάστασης Φιδέλ Κάστρο γεννήθηκε στις 13 Αυγούστου του 1926 στην Κούβα. Είχε αποκτήσει έναν γιο από τον γάμο του με τη Μίρτα Ντίας-Μπίλαρτ, από την οποία χώρισε το 1955.

Σπούδασε Νομικά στο Πανεπιστήμιο της Αβάνας. Από το 1953 εντάσσεται στο ενεργό αντιστασιακό κίνημα εναντίον του καθεστώτος Μπατίστα. Την ίδια χρονιά συλλαμβάνεται και φυλακίζεται με ποινή 15ετούς κάθειρξης. Το 1956 αμνηστεύεται και πηγαίνει στο Μεξικό όπου οργανώνει ένοπλο αγώνα. Τον Δεκέμβριο του 1956, επιστρέφει στην Κούβα με μικρή στρατιωτική δύναμη. Από το 1956-59 ξεκινά ο ένοπλος αγώνας εναντίον του Μπατίστα έως ότου ανατρέπεται και φεύγει. Από 1959 γίνεται Πρωθυπουργός της χώρας. Στο αξίωμα αυτό παραμένει έως το 1976.

1963-1965: Πρώτος Γραμματέας του "Partido Unido De La Revolucion Socialista" (Ενωμένο Κόμμα της Σοσιαλιστικής Επανάστασης).

Από το 1965: Γραμματέας του Κομμουνιστικού Κόμματος.

Από το 1976: Μέλος του ΠΓ του Κομμουνιστικού Κόμματος.

Από το 1976: Αρχηγός κράτους και Πρόεδρος του Συμβουλίου του Κράτους.

Από το 1976: Πρόεδρος του Συμβουλίου Υπουργών.

15/10/1991: Επανεκλέγεται Γενικός Γραμματέας του ΚΚΚ, κατά τη διάρκεια των εργασιών του 4ου Συνεδρίου του Κόμματος.

Από το 1992: Επικεφαλής του Εθνικού Συμβουλίου Άμυνας.

24/2/1993: Εκλέγεται βουλευτής στις πρώτες άμεσες μονοκομματικές εκλογές στη

χώρα, στις οποίες ο αριθμός των υποψηφίων βουλευτών αντιστοιχεί ακριβώς σε

αυτόν των κοινοβουλευτικών εδρών.

25/2/1998: Επανεκλέγεται από τη Βουλή αρχηγός του κράτους για πέντε χρόνια.

6/1/1999: Γάλλος δικηγόρος, που εκπροσωπεί δύο καταδικασθέντες στην Κούβα  διανοούμενους και την κόρη ενός εκτελεσθέντος συνταγματάρχη, καταθέτει τρεις μηνύσεις εναντίον του, δύο για «εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας» και μία για «ανάμιξη σε διεθνές λαθρεμπόριο ναρκωτικών».

17/11/2000: Δηλώνει ότι οργανώσεις αντικαθεστωτικών έχουν ετοιμάσει σχέδιο δολοφονίας του κατά τη διάρκεια της ιβηρο-αμερικανικής διάσκεψης κορυφής στον Παναμά. Την επομένη, οι αρχές του Παναμά ανακοινώνουν τη σύλληψη τεσσάρων ατόμων ανάμεσα στους οποίους και ο κουβανός εξόριστος, Λουίς Ποσάδα Καρίλες, τον οποίο είχε κατονομάσει ως εγκέφαλο της συνωμοσίας ο Κάστρο. Στις 30/11 η Κούβα ζητεί επισήμως την έκδοση των τεσσάρων υπόπτων.

27/8/2004: Η Κούβα διακόπτει επ΄αόριστον τις διπλωματικές της σχέσεις με τον Παναμά μετά την αμνηστία που έδωσε η απερχόμενη πρόεδρος Μισκόσο σε τέσσερις Κουβανούς που κατηγορούνται για συνωμοσία με σκοπό τη δολοφονία του.

31/7/2006: Μεταβιβάζει προσωρινά την εξουσία στον αδελφό του, υπουργό Άμυνας, Ραούλ, έπειτα από εγχείρηση στο έντερο.

19/2/2008: Ανακοινώνει επίσημα την αποχώρησή του από την προεδρία της Κούβας. Στις 24/2, ο αδελφός του Ραούλ Κάστρο εκλέγεται από το κοινοβούλιο νέος πρόεδρος της χώρας.

Ο Φιδέλ Κάστρο βραβεύτηκε με το βραβείο Λένιν (1961) ενώ στο συγγραφικό του έργο περιλαμβάνονται:

1964: Ten years of Revolution

1968: History will absolve me

1987: Fidel (από κοινού με τον Φρέι Μπέτο).

1991: How Far We Slaves Have Come: South Africa and Cuba in Today΄s World (από κοινού με τον Νέλσον Μαντέλα).

2/8/2010: Παρουσιάζει σε επιλεγμένο ακροατήριο τα απομνημονεύματά του, με τον τίτλο «Στρατηγική Νίκη», για τη νίκη των ανταρτών εναντίον του κουβανικού στρατού, η οποία οδήγησε στην πτώση του δικτάτορα Μπατίστα.

Πηγή

Υπερψηφίστηκε το Νομοσχέδιο για την "Κινητικότητα" και την "αξιολόγηση"

Υπερψηφίστηκε χτες από την κυβερνητική πλειοψηφία στην Ολομέλεια της Βουλής, με τη διαδικασία του «επείγοντος», το νομοσχέδιο του υπουργείου Διοικητικής Ανασυγκρότησης για το «Ενιαίο Σύστημα Κινητικότητας στη Δημόσια Διοίκηση και την Τοπική Αυτοδιοίκηση».

Ενδεικτικό του αντιδραστικού χαρακτήρα του νομοσχεδίου είναι το άρθρο 5, στο οποίο αποκαλύπτεται ποιος είναι ο στόχος της «κινητικότητας». Αναδεικνύεται δηλαδή ότι η σημερινή κυβέρνηση αποδέχεται όλες τις σαρωτικές αλλαγές που επέβαλαν στο Δημόσιο οι προηγούμενες κυβερνήσεις, δηλαδή συγχωνεύσεις, καταργήσεις δημόσιων φορέων και οργανισμών (νοσοκομεία, σχολεία κ.ά.), αλλαγή του ιδιοκτησιακού καθεστώτος κ.λπ., και ανακατανέμει ανάλογα το προσωπικό. 

Οπως και το άρθρο 4, το οποίο ουσιαστικά χαρακτηρίζει ως... επαρκώς στελεχωμένη μια υπηρεσία αν έχει καλυμμένο το 50% των προβλεπόμενων θέσεων!

«Εκλογές, εκλογές», φωνάζει ο τσοπάνος στους δανειστές

Ο πρωθυπουργός ανέφερε τη λέξη εκλογές στην ομιλία του προς τους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ και ήταν πολλοί εκείνοι που έσπευσαν να ερμηνεύσουν ότι  κ Τσίπρας απειλεί με κάλπες. Ίσως δεν κατάλαβαν σε ποιόν απευθυνόταν ή ξεχνούν το παραμύθι με τον τσοπάνο, το λύκο και τα πρόβατα.

Για να δούμε την απάντηση καθαρά ας διαβάσουμε τι ακριβώς είπε ο Α. Τσίπρας, μιλώντας για την οικονομία. Είπε επί λέξει:

«Σε ένα ενδεχόμενο αποτυχίας των διαπραγματεύσεων και της δεύτερης αξιολόγησης, που ενδεχομένως να οδηγούσε και σε εκλογές, όπως διακαώς ζητά η ΝΔ, ένα τέτοιο ενδεχόμενο θα αποτελούσε την τέλεια καταστροφή για την οικονομία.»

Όμως, ακόμα και η ανάγνωση δεν βοηθάει αν δεν προστεθεί εδώ ότι τη φράση «που ενδεχομένως να οδηγούσε σε εκλογές» την είπε στα γρήγορα, σαν να μην ήθελε να σταθεί επάνω της, όπως κάνει στα θέματα για εσωτερική κατανάλωση, αλλά να την κάνει ακουστή στους αποδέκτες της. Και συνέχισε:

«Σε μια τέτοια περίπτωση θα χάναμε οριστικά το τρένο της ποσοτικής χαλάρωσης, αλλά και της εξόδου της οικονομίας στις αγορές, της έγκαιρης εξόδου, δηλαδή πριν από τη λήξη του προγράμματος. Και σ αυτό το ενδεχόμενο ποιά θα ήταν η μοναδική επιλογή για όποιον και αν ήταν στην κυβέρνηση; Μα, προφανώς, όταν λήγει το πρόγραμμα- τα ζήσαμε- και δεν υπάρχει δυνατότητα πρόσβασης στα αγορές για να δανειστείς να ζητήσεις νέο δάνειο. Να λοιπόν το 4ο Μνημόνιο. Αυτό είναι το σχέδιο του κ Μητσοτάκη.»

Τα ερωτήματα, λοιπόν είναι: Ο κ Τσίπρας απειλεί με εκλογές για να φοβίσει το λαό και να συσπειρώσει το κόμμα και τους οπαδούς, για να αποδράσει σε περίπτωση αποτυχίας με τους δανειστές ή πιστεύει σε μια επανάληψη του 2015; Τίποτε από τα τρία.

Ο Α. Τσίπρας δεν απευθύνεται στο εσωτερικό της χώρας. Απευθύνεται αποκλειστικά στούς δανειστές.

Τα πραγματικά περιστατικά είναι απλά.

Πρώτον, κανένας πρωθυπουργός δεν απειλεί με εκλογές όταν ακόμα και οι δημοσκοπήσεις των φιλικών του ΜΜΕ δείχνουν το κόμμα του να έρχεται δεύτερο ελλείψει τρίτου, και την αξιωματική αντιπολίτευση να προηγείται μακράν.

Δεύτερον, ακόμα και  ίδιος παραδέχτηκε στη συγκεκριμένη ομιλία ότι ο κόσμος είναι απογοητευμένος με την πολιτική της κυβέρνησής του και κάλεσε τους βουλευτές να υποστηρίξουν αυτή την πολιτική -που καταγγέλλει το ίδιο του το κόμμα!- στην κοινωνία.

Τρίτον, ο κ Τσίπρας ξέρει ότι ο κόσμος τον έχει ψηφίσει για να περάσει όσο πιο ανώδυνα γίνεται την κρίση, όχι για να υποστεί αυτό που ζει με αυτή την κυβέρνηση. Επομένως, ξέρει ότι είναι πιθανό ο λαός να πάει πάλι στον ηλεκτρολόγο για να φτιάξει τις λάμπες, ακόμα κι αν τις πληρώσει ακριβά, αντί να ξαναεμπιστευτεί τον υδραυλικό γι αυτή τη δουλειά.

Τέταρτον, δεν μπορεί κανείς να πάει σε εκλογές χωρίς να μπορεί να υπερασπιστεί το κυβερνητικό του πρόγραμμα. Και ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να υπερασπιστεί ένα πρόγραμμα, που δεν διαφέρει σχεδόν σε τίποτε από εκείνο που ξεκίνησε ο Γιωργάκης Παπανδρέου και επανέλαβαν οι μετέπειτα κυβερνήσεις.

Πέμπτον, και κυριότερο, για όσους υποστηρίζουν ότι ο πρωθυπουργός έχει κατά νου και το σενάριο της απόδρασης από την εξουσία. Τέτοια σκέψη δεν υπάρχει ούτε στο μυαλό του πρωθυπουργού, ούτε του στενού του περιβάλλοντος, ούτε των δύο τρίτων του κόμματος, ούτε, φυσικά στο μυαλό του συνεταίρου του κ Καμένου. Και ο λόγος είναι απλός.

Ο ΣΥΡΙΖΑ και ο πρωθυπουργός ζουν τη φαντασία ότι είναι η συνέχεια και η δικαίωση της αριστεράς της κατοχής και του εμφύλιου, ότι είναι η εξουσία που στερήθηκε από το ΕΑΜ και τον ΕΛΑΣ και ότι είναι η πρώτη αριστερή κυβέρνηση εδώ και 75 χρόνια στη χώρα και στη Νότια και Δυτική Ευρώπη. Τόσο τρανά!

Σ αυτό το φαντασιακό, κάθε σκέψη για εγκατάλειψη της εξουσίας, «που κερδήθηκε επιτέλους αναίμακτα μετά από 75 χρόνια», δεν χωράει ούτε όταν σύντροφοι της κίνησης των «53» στον ΣΥΡΙΖΑ κατεβάζουν τοποθέτηση για σταμάτημα της νοοτροπίας «εξουσία πάση θυσία».

Όχι απλώς δεν υπάρχει σκέψη για εγκατάλειψη της εξουσίας- και ενδεχόμενες εκλογές θα ενείχαν το ρίσκο αυτό μετά από ήττα- αλλά όσοι ξέρουν δεν θα εκπλαγούν καθόλου αν στο τέλος της τετραετίας (εφ όσον  φτάσει η κυβέρνηση μέχρι εκεί) οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ κάνουν τα πάντα, χρησιμοποιώντας κάθε τερτίπι σε συνταγματικό και νομικό επίπεδο για να ετεροχρονίσουν τις εκλογές.

Μ αυτά τα δεδομένα, που είναι facts και όχι θεωρία, η απάντηση στο ερώτημα «γιατί αναφέρθηκε σε εκλογές ο πρωθυπουργός» έχει μια σαφή απάντηση: Τους δανειστές απειλούσε με εκλογές. Και οι λόγοι είναι απλοί:

Ο κ Τσίπρας ξέρει πολύ καλά ότι είναι το αγαπημένο παιδί της τρόικας, νυν κουαρτέτου. Κανείς άλλος δεν θα μπορούσε να περάσει από τη Βουλή όλα όσα διαλύουν την ελληνική κοινωνία, χωρίς να ανοίξει ρουθούνι, όπως το κάνουν και θα το κάνουν ο ίδιος και ο συνεταίρος του.

Επισείοντας το χαρτί των εκλογών ο κ Τσίπρας προειδοποιεί τους δανειστές ότι χωρίς αυτόν κάθε αλλαγή που εντέλλονται εκείνοι θα καρκινοβατεί είτε από την κωλυσιεργία μιας κυβέρνησης, όπως του Σαμαρά, είτε από το πετροβόλημα του ΣΥΡΙΖΑ, που θα επιστρέψει στους δρόμους.

Επιπλέον, ο κ Τσίπρας ξέρει ότι οι δανειστές θέλουν να απαλλαγούν από τον μπελά που λέγεται «διαρκώς δανειζόμενη Ελλάδα». Επειδή ήδη ξέρουν ότι δεν θα πάρουν ποτέ πίσω ολόκληρα τα ποσά που έχουν «δανείσει». Δεν έχουν καμιά διάθεση να φεσωθούν και άλλα.

Σκοπός του δανειστή είναι είτε να σε έχει αιχμάλωτο είτε να σε βοηθήσει να ορθοποδήσεις. Δεν είναι να είναι μονίμως με το χέρι στην τσέπη να σε δανείζει, γιατί τότε η ομηρία σου ή η σωτηρία σου κοστίζουν περισσότερο από τα οφέλη του. Οι τοκογλύφοι τα ξέρουν πολύ καλά αυτά.

Η Ελλάδα ήδη κοστίζει περισσότερο από όσο ωφελεί είτε ως αιχμάλωτη τοκογλύφων είτε ως υποβοηθούμενη από δανειστές.

Επομένως, όχι τυχαία ο κ Τσίπρας την ομιλία του προς τους βουλευτές κρούει στους δανειστές τον κώδωνα του κινδύνου για νέα δανεικά, λέγοντας:

«Σε μια τέτοια περίπτωση (αν αποτύχει η αξιολόγηση) θα χάναμε οριστικά το τρένο της ποσοτικής χαλάρωσης, αλλά και της εξόδου της οικονομίας στις αγορές της έγκαιρης εξόδου, δηλαδή πριν από τη λήξη του προγράμματος. Και σ αυτό το ενδεχόμενο ποιά θα ήταν η μοναδική επιλογή για όποιον και αν ήταν στην κυβέρνηση; Μα, προφανώς, όταν λήγει το πρόγραμμα- τα ζήσαμε- και δεν υπάρχει δυνατότητα πρόσβασης στα αγορές για να δανειστείς να ζητήσεις νέο δάνειο. Να λοιπόν το 4ο Μνημόνιο».

Ο πρωθυπουργός, λοιπόν, με τη σχετικά χαμηλόφωνη επίκληση του ενδεχομένου εκλογών απειλεί την ΕΕ, το ΔΝΤ και τη Γερμανία κυρίως, ότι κινδυνεύουν να μην έχουν πια απέναντί τους το καλό παιδί της Ελλάδας αν δεν ολοκληρώσουν γρήγορα τις διαπραγματεύσεις και δεν δώσουν την αξιολόγηση, έτσι ώστε να μπορεί κι αυτός να πανηγυρίζει στο λαό ότι κάτι κέρδισε.

Μέχρι εδώ έχουμε δει το θέμα από την πλευρά των δηλώσεων του πρωθυπουργού. Λείπει το κυριότερο. Και το κυριότερο είναι μήπως ξέρουν οι δανειστές την ιστορία με τον τσοπάνο, που φώναζε «λύκος στα πρόβατα» χωρίς να υπάρχει λύκος.

Επειδή, αυτά που αναλύουμε εμείς τα ξέρουν κι εκείνοι. Κι έχουν αντιμετωπίσει τη ρωμεϊκη κουτοπονηριά πολύ καλά τα τελευταία 6 χρόνια με τις κοροϊδίες των κυβερνήσεων, που ούτε αντίσταση έκαναν, αλλά και τα επαχθέστερα μέτρα τα επέβαλαν με καθυστέρηση και γι αυτό βαρύτερα.

Και όταν ό μη γένοιτο, εμφανιστεί ο λύκος της κατάρρευσης θα τρίβουν τα χέρια τους μερικοί σαν τον Σόϊμπλε, τους κεφαλαιούχους, το ΔΝΤ και τα κοράκια, που θα μπορούν να αγοράσουν τη χώρα τζάμπα, με τα ευρώ τους και τη δραχμή μας. Έτσι θα βγάλουν στο πολλαπλάσιο και τη χασούρα από τα δανεικά.

Και τότε είναι που ο λύκος θα φάει και τον τσοπάνο, αλλά θα φάει και τα πρόβατα.

Γ. Παπαδόπουλος-Τετράδης

     

Τα ελληνικά δεύτερη επίσημη γλώσσα στα ρωσικά σχολεία

Σε μια ιδιαίτερα σημαντική απόφαση για τον Ελληνισμό, προχώρησε η ρωσική κυβέρνηση και συγκεκριμένα το ρωσικό υπουργείο Παιδείας, τα ελληνικά θα διδάσκονται στα σχολεία της Ρωσίας ως ξένη γλώσσα επιλογής από την 1η Ιανουαρίου 2017.

Τη σχετική απόφαση και έγκριση των εκπαιδευτικών εγχειριδίων υπέγραψε η Ρωσίδα υπουργός Παιδείας, Όλγα Βασίλιεβα.

Όπως αναφέρει το ΑΠΕ-ΜΠΕ, της υπουργικής απόφασης είχε προηγηθεί σχετική πρόταση για τη διδασκαλία της νέας ελληνικής ως γλώσσας επιλογής από την έδρα Νεοελληνικής Φιλολογίας του Πανεπιστημίου του Κουμπάν στο Κρασνοντάρ (νότια Ρωσία), στο πλαίσιο της πολιτικής της χώρας για τη διδασκαλία των γλωσσών των μειονοτήτων της περιοχής. Τελικά αποφασίστηκε η εκπαίδευση στα ελληνικά ως δεύτερη ξένη γλώσσα να παρέχεται σε όλη την επικράτεια της Ρωσικής Ομοσπονδίας και συγκεκριμένα στην Ε΄και Στ΄Δημοτικού και στις τρεις τάξεις του γυμνασίου.

«Είμαστε πολύ χαρούμενοι και ικανοποιημένοι, γιατί φτάσαμε σ' αυτό το σημείο, να είναι ορατή η εισαγωγή της ελληνικής γλώσσας για πρώτη φορά στα ρωσικά σχολεία. Είναι ένα επίτευγμα που χρειάστηκε αρκετά χρόνια προετοιμασίας. Τα εγχειρίδια για τη διδασκαλία της νέας ελληνικής γλώσσας ως γλώσσας επιλογής, ως μιας από τις ξένες γλώσσες που θα μπορούν να επιλέγουν οι Ρώσοι μαθητές στις τελευταίες τάξεις του δημοτικού και στις πρώτες του γυμνασίου είναι έτοιμα. Ετοιμάστηκαν με τη δουλειά που έγινε κυρίως στο Πανεπιστήμιο Κουμπάν», δήλωσε ο πρύτανης του ΑΠΘ, Περικλής Μήτκας, σε συνέντευξη Τύπου, για την παρουσίαση της νέας προσπάθειας, στην οποία καθοριστική υπήρξε η συμβολή του σταθερού προγράμματος του ΑΠΘ "Ιάσων", για την ίδρυση και πρακτική ενίσχυση πυρήνων ελληνικών σπουδών στα πανεπιστήμια της παρευξείνιας ζώνης.

«Το επίτευγμα αυτό έρχεται σαν αποτέλεσμα πολύχρονων προσπαθειών του ΑΠΘ για την προώθηση της ελληνικής γλώσσας στις παρευξείνιες χώρες», σημείωσε ο πρύτανης του ΑΠΘ.

«Το επίτευγμα αυτό έρχεται σαν αποτέλεσμα πολύχρονων προσπαθειών του ΑΠΘ για την προώθηση της ελληνικής γλώσσας στις παρευξείνιες χώρες», σημείωσε ο πρύτανης του ΑΠΘ.  

Πόση Αμερική μπορείς να καταναλώσεις;

Στην εποχή των δικτύων, στον καιρό της παγκοσμιοποίησης, επικοινωνιακά η Αμερική αρχίζει και καταπίνει σταδιακά το ανθρώπινο σύμπαν ή, αν θέλετε, αντίστροφα, οι κοινωνίες αφομοιώνουν όλο και περισσότερη Αμερική. Και η Ευρώπη δείχνει δίπλα της χλωμή 

Κώστας Γιαννακίδης

Οταν ο λαοπρόβλητος Κιμ Γιονγκ Ιλ, πατέρας του φωτισμένου ηγέτη Κιμ Γιονκ Ουν, αναπαύθηκε μετά το σπουδαίο του έργο για τον λαό της Βορείου Κορέας, οι συμπατριώτες του έκλαιγαν όπου σταθούν και όπου βρεθούν ή, τέλος πάντων, όπου υπήρχε κάμερα. Και αν μπορούσες να σταθείς πάνω από τη Βόρεια Κορέα και να μαζέψεις ότι εξέπεμπε προς το διάστημα, έφτιαχνες την εικόνα του Κιμ Γιονγκ Ιλ να χαιρετάει τα άρματα στη μεγάλη στρατιωτική παρέλαση.

Τηρουμένων των πολιτιστικών και επικοινωνιακών αναλογιών, η αντίδραση του δυτικού κόσμου μπροστά στην επικείμενη συνταξιοδότηση του Ομπάμα έχει κάτι από Βόρεια Κορέα. Τους τελευταίους μήνες καταναλώνουμε τόσο Ομπάμα που πλέον χρειάζεται και χρόνος από τον ύπνο μας –η Μαρίσσα από το διπλανό γραφείο μου έλεγε ότι τον βλέπει στα όνειρα της. Εγώ πάλι κάθομαι και τον χαζεύω στο Youtube, εθισμένος εδώ και χρόνια. Και από την άλλη είναι παντού. Οχι τόσο ως ηγέτης, όσο ως προϊόν θεάματος. Θυμηθείτε πόσο Ομπάμα καταναλώσατε τις τελευταίες μέρες και για ποιο λόγο. Οι περισσότερες πληροφορίες που προσλάβατε έχουν να κάνουν με τον rock star, όχι με τον πολιτικό ηγέτη. Είναι στοιχειώδες, θα πείτε: ο Ομπάμα κεφαλαιοποιεί επικοινωνιακά την πολιτική του δημοφιλία και προσφέρει θέαμα και αναμνήσεις στον πλανήτη. Όμως σε κάποιο βαθμό ισχύει και το αντίστροφο, δηλαδή η επικοινωνία βελτιώνει τη δημοφιλία του ανδρός. Κανένας δεν μπορεί να μετρήσει πόσοι εκτιμούν πολιτικά τον Ομπάμα επειδή χαμογελάει όμορφα και σερβίρει ωραία τις ατάκες του.

Ο Ομπάμα είναι παντού επειδή και η Αμερική βρίσκεται στα πάντα. Στην εποχή των δικτύων, στον καιρό της παγκοσμιοποίησης, επικοινωνιακά η Αμερική αρχίζει και καταπίνει σταδιακά το ανθρώπινο σύμπαν ή, αν θέλετε, αντίστροφα, οι κοινωνίες αφομοιώνουν όλο και περισσότερη Αμερική. Είναι, θα πείτε, η επιρροή και η διείσδυση που εξασφαλίζει ο ισχυρότερος πομπός. Οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν την ισχυρότερη οικονομία, ηγούνται της επιστημονικής έρευνας και διατηρούν υψηλό δείκτη επιρροής στον ποπ κουλτούρα. Δεν είναι καινούργιο αυτό, εκδηλώθηκε μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Όμως ποτέ στο παρελθόν η Ευρώπη δεν έδειχνε τόσο χλωμή δίπλα στην Αμερική. Μπορεί να μην είναι, αλλά δείχνει. Σήμερα η Αμερική εισάγει το επιστημονικό δυναμικό του πλανήτη και εξάγει ήθη και τεχνολογίες. Ακόμα και αν δεν ελέγχει τα ιδιωτικά δίκτυα επικοινωνίας, μπορεί, λόγω μεγέθους και συνθηκών, να έχει την ισχυρότερη φωνή εκεί μέσα. Και πλέον το αμερικανικό όνειρο αρχίζει και διεκδικεί πανανθρώπινη αξία: ελευθερία, ευκαιρίες, επιτυχία, ευμάρεια και ας έχει λιπαρά. 

Ορατότης μηδέν και στο βάθος κάλπες...

Η χαραμάδα την οποία άνοιξε ο πρωθυπουργός για ενδεχόμενες πρόωρες εκλογές, δεν είναι διόλου απίθανο ν' αποδειχθεί ορθάνοιχτη πύλη...

γράφει ο Θάνος Οικονομόπουλος

Ο κ. Τσίπρας, ο οποίος μέχρι πολύ πρόσφατα επέμενε με αυτοπεποίθηση ότι “οι εκλογές θα διεξαχθούν το 2019...”, είπε τις προάλλες στό κόμμα και τους βουλευτές του ότι δεν αποκλείεται να αναγκασθεί να καταφύγει στις κάλπες, αν η αξιολόγηση δεν ολοκληρωθεί στις (ασφυκτικές) προθεσμίες της, αν οι εταίροι-δανειστές δεν ικανοποιήσουν το ελληνικό αίτημα για απομείωση (κάποια ρύθμιση, τέλος πάντων...) του χρέους, αν παραμείνουν αμετακίνητοι στην δογματική επιμονή τους για λήψη πρόσθετων δυσβάστακτων μέτρων. Τα οποία, όμως, είναι έτοιμος ν' αποδεχθεί, όπως αφήνει με κάθε τρόπο να διοχετευθεί προς τους εταίρους...

Η μια εκδοχή, είναι ότι ο πρωθυπουργός θέλει να “μαντρώσει” την ασφυκτιώσα κοινοβουλευτική του ομάδα και τους σκληροπυρηνικούς του κόμματος, επισείοντας την απειλή της πρόωρης κάλπης-που, σημειωτέον, αν στηθεί πριν από τον Μάρτιο, οι εκλογές θα γίνουν με λίστα- και την προοπτική ο ΣΥΡΙΖΑ ως δεύτερο κόμμα να μην πάρει το μπόνους των 50 εδρών, μ' αποτέλεσμα οι μισοί από τους σημερινούς βουλευτές να επιστρέψουν στους... κομματικούς καφενέδες.

Διατυπώνεται και η εκτίμηση, ότι ο κ. Τσίπρας έβγαλε ξαφνικά μέσα στην κάψα των διαπραγματεύσεων το “φασούλι” των εκλογών, για να απειλήσει τους Ευρωπαίους εταίρους ότι αν επιμείνουν στην αδιαλλαξία τους, θα καταφύγει σ' εκλογές σε μια στιγμή κατά την οποία η συνοχή και στην ουσία το μέλλον της Ευρώπης δοκιμάζονται πολύ σκληρά. Και ότι το ντόμινο το οποίο φοβούνται ότι μπορεί να προκληθεί με τις εκλογές στην Γαλλία, την Αυστρία, το πρόβλημα του brexit και την εντυπωσιακή κορύφωση του ευρωσκεπτικισμού (με ότι αυτό συνεπάγεται...) μπορεί να ξεκινήσει πολύ νωρίτερα από όσο υπολογίζουν. Ίσως και λίγο μετά το επικείμενο επίμαχο δημοψήφισμα στην Ιταλία.

Και οι δυο προσεγγίσεις έχουν την λογική τους θεμελίωση. “Κουμπώνουν”, μάλιστα, και με μια σχεδόν μόνιμη τον τελευταίο καιρό “σκέψη ανάγκης” του πρωθυπουργού προ των αδιεξόδων και των επιβαρύνσεων που προκάλεσε η κυβερνητική αβελτηρία, να επιχειρήσει δηλαδή “ηρωική έξοδο” δια των εκλογών, προσδοκώντας ότι θα περιορίσει όσο γίνεται τις τεράστιες απώλειες που καταγράφει (δημοσκοπικά, τουλάχιστον) ο ΣΥΡΙΖΑ, και το κόμμα του θα συνεχίσει, έστω ως δεύτερο, να παίζει ρυθμιστικό ρόλο στις εξελίξεις.

Η πραγματικότητα είναι ότι ο κ. Τσίπρας δεν θα πάει σ' εκλογές επειδή το θέλει (κανένα κυβερνητικό κόμμα σε αποδρομή δεν θέλει να επισπεύσει την πτώση του...), αλλά επειδή δεν θα μπορεί να τις αποφύγει.

Η κατάσταση σε όλους τους τομείς επιδεινώνεται ραγδαία και περίπου ανεξέλεγκτα. Η οικονομία χάνει καθημερινά και τις τελευταίες στάλες αίματος που τις έχουν απομείνει. Η αγορά δεν έχει σφυγμό. Ο προϋπολογισμός του 2017, χαρακτηρίστηκε από το αρμόδιο γραφείο της Βουλής υφεσιακός, αντιαναπτυξιακός, αλόγιστα φορομπηχτικός. Η κοινωνία παραζαλισμένη στην απόγνωση και την αβεβαιότητα, δείχνει σημάδια επικίνδυνης αδιαφορίας και αποσύνθεσης. Το προσφυγικό επιστρέφει απειλητικά ως υπ' αριθμόν ένα εθνικό πρόβλημα. Η επιθετικότητα και οι διεκδικητικές απειλές του Ερντογάν, κορυφώνονται δραματικά και είναι επικίνδυνη αφέλεια η στάση του αυτή να αποδίδεται σε λόγους “εσωτερικής κατανάλωσης”. Η αχνά, έστω, διαφαινόμενη διέξοδος λύσης στο Κυπριακό, απομακρύνεται με περίεργη, τουλάχιστον, συνυπευθυνότητα των Αθηνών. Η επιδείνωση των σχέσεων Τουρκίας -ΕΕ, και η γεμάτη οίηση και αυταρχισμό συμπεριφορά του “Σουλτάνου”, που απειλεί “να γεμίσει την Ευρώπη με πρόσφυγες”, όχι μόνο γιγαντώνει το προσφυγικό πρόβλημα που οι Έλληνες αδυνατούν ν' αντιμετωπίσουν, αλλά προκαλεί γενικότερες επισφάλειες στην μονίμως διακεκαυμένη περιοχή μας.

Μέσα σ' ένα κόσμο που δεν ξέρει αν επί Τράμπ ο ήλιος θα συνεχίσει να ανατέλλει... στην ανατολή, σε μια Ευρώπη που είναι αμφίβολο αν θα εξακολουθήσει να λέγεται “ενωμένη” τους προσεχείς μήνες, σε μια Ελλάδα θρυψαλιασμένη, αναξιόπιστη, φοβική, δίχως στοιχειωδώς επαρκή πολιτική ηγεσία, ο κ. Τσίπρας καμώνεται ότι έχει “εναλλακτικές”, μπορεί να “πιέζει”, ότι είναι “παράγων”. Με σχεδόν δυο χρόνια προβληματικής διακυβέρνησης στις πλάτες του, το μόνο του “χαρτί” είναι να ρίχνει τις ευθύνες όλες στην... αντιπολίτευση, και να κατηγορεί γενικώς τους... “άλλους”!

     

Επιμένει το ΔΝΤ: Tέλος στο αφορολόγητο και την «προσωπική διαφορά»

Οι θεσμοί και ειδικά το ΔΝΤ έχουν αποκαλύψει τις… άγριες διαθέσεις τους.

Στα «ανταλλάγματα» που θα ζητηθούν από την ελληνική πλευρά προκειμένου να προχωρήσουν τα μέτρα για τη διευθέτηση του χρέους –όχι τόσο τα βραχυπρόθεσμα όσο τα μεσοπρόθεσμα που μετατρέπουν και την εξυπηρέτηση του χρέους από μη βιώσιμη σε βιώσιμη- εστιάζεται πλέον το ενδιαφέρον καθώς οι θεσμοί και ειδικά το ΔΝΤ έχουν αποκαλύψει τις… άγριες διαθέσεις τους.

Η περικοπή των φοροαπαλλαγών και ειδικά του αφορολογήτου της κλίμακας, το ψαλίδισμα της «προσωπικής διαφοράς» στους συνταξιούχους αλλά και η κατάργηση φορολογικών απαλλαγών αποτελούν θέματα που έχουν πέσει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων.

Συνθέτουν –αθροιστικά- ένα πακέτο μέτρων που μπορεί να ξεπεράσει τα 5-6 δις. ευρώ, πρακτικά δηλαδή αποτελούν ακόμη ένα «μνημόνιο». Η πορεία των διαπραγματεύσεων θα κρίνει πώς και πότε θα ενεργοποιηθεί αυτό το πακέτο.

Τα μέτρα - φωτιά

Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο αξιώνει από την ελληνική κυβέρνηση να «διευρύνει» τη φορολογική βάση. Όπου διεύρυνση, ισοδυναμεί στην προκειμένη περίπτωση με πρόσθετες φορολογικές επιβαρύνσεις της τάξεως των 200-400 ευρώ ετησίως για περίπου 2,5 εκατομμύρια μισθωτούς, περίπου 2,8 εκατομμύρια συνταξιούχους αλλά και αρκετές χιλιάδες αγρότες οι οποίοι πλέον φορολογούνται βάσει της φορολογικής κλίμακας.

Η διεύρυνση, επιτυγχάνεται πρακτικά με τη μείωση της έκπτωσης φόρου από τα επίπεδα των 1900-2100 ευρώ που βρίσκεται σήμερα. Η Παγκόσμια Τράπεζα, μιλάει για μείωση της έκπτωσης στα 1700 ευρώ προκειμένου να εξοικονομηθεί γύρω στο ένα δις. ευρώ. Το ΔΝΤ θέλει ακόμη μεγαλύτερη μείωση στην περιοχή των 1200 ευρώ που αυξάνει το δημοσιονομικό κόστος –και την επιβάρυνση για τους πολίτες- πάνω από τα τρία δις. ευρώ υπό την προϋπόθεση βέβαια ότι ο πρώτος συντελεστής θα παραμείνει στο 22%.

Δεύτερο μέτρο τεράστιας απόδοσης –και συρρίκνωσης εισοδήματος- αποτελεί η κατάργηση της προσωπικής διαφοράς. Είναι μέτρο που επίσης ζητά το ΔΝΤ προκειμένου να εξευρεθούν πόροι για την ενίσχυση άλλων κοινωνικών ομάδων. Ποιοι πλήττονται; Σχεδόν το σύνολο των υφιστάμενων συνταξιούχων καθώς θα χάσουν αθροιστικά περί τα τρία δις. ευρώ ή το 10% του μέσου εισοδήματός τους.

Από την άλλη, στο τραπέζι βρίσκεται και η κατάργηση των φορολογικών απαλλαγών με την Παγκόσμια Τράπεζα να έχει ήδη δώσει το στίγμα της:

1.      Η έκπτωση φόρου για τις ιατρικές δαπάνες η οποία έχει δημοσιονομικό κόστος της τάξεως των 86,8 εκατ. ευρώ με βάση τα δεδομένα του 2016. Η κατάργηση της έκπτωσης θα έχει σημαντική δημοσιονομική απόδοση αλλά ακόμη και η Παγκόσμια Τράπεζα διατυπώνει επιφυλάξεις σχετικά με το κατά πόσον ένα τέτοιο ενδεχόμενο θα αυξήσει ακόμη περισσότερο το «μαύρο χρήμα» στις συναλλαγών ιατρών-ασθενών. Υπενθυμίζεται ότι η έκπτωση για τις ιατρικές δαπάνες έχει κουτσουρευτεί δραματικά τα τελευταία χρόνια. Αναγνωρίζεται ως έκπτωση μόλις το 10% και αυτό υπό την προϋπόθεση ότι το συνολικό ποσό ξεπερνά το 5% του εισοδήματος. Έτσι, φορολογούμενος με 20.000 ευρώ εισόδημα, πρέπει να προσκομίσει αποδείξεις 1000 ευρώ τουλάχιστον για να επιτύχει έκπτωση 100 ευρώ.

2.      Η έκπτωση του 1,5% που γίνεται στους μισθωτούς και στους συνταξιούχους κατά την παρακράτηση του φόρου. Προώθηση αυτού του μέτρου, θα αυξήσει την παρακράτηση φόρου για όλους τους μισθωτούς και τους συνταξιούχους ενώ δημοσιονομικά θα εξοικονομηθούν περίπου 55 εκατ. ευρώ. Η μέση επιβάρυνση ανά φορολογούμενο, εκτιμάται στα 17 ευρώ τον χρόνο ενώ το μέτρο αγγίζει το σύνολο των μισθωτών και των συνταξιούχων με ετήσιες αποδοχές άνω των 8800 ευρώ τον χρόνο. 

3.      Το ειδικό καθεστώς φορολόγησης των ναυτικών με δημοσιονομικό κόστος περίπου 88 εκατ. ευρώ. Η Παγκόσμια Τράπεζα εκτιμά τον αριθμό των δικαιούχων σε περίπου 27.000 άτομα αλλά η έκπτωση ανά άτομο προσεγγίζει τα 3300 ευρώ. Ο κίνδυνος από την κατάργηση του ειδικού καθεστώτος (τα εισοδήματά τους φορολογούνται αυτοτελώς με συντελεστές 10-15%) είναι να… μεταναστεύσουν φορολογικά σε άλλα λιμάνια. 

4.      Το φοιτητικό επίδομα (δίδεται σε γονείς παιδιών που σπουδάζουν μακριά από τον τόπο κατοικίας τους) με προϋπολογισμό 47 εκατ. ευρώ. Έχει εξεταστεί το ενδεχόμενο να αλλάξουν τα εισοδηματικά κριτήρια προκειμένου να περιοριστεί ο αριθμός των δικαιούχων και αντίστοιχα η δημοσιονομική δαπάνη.

5.      Το επίδομα θέρμανσης με ετήσιο προϋπολογισμό περίπου 105 εκατ. ευρώ. Για φέτος, η κυβέρνηση δεσμεύτηκε ότι το επίδομα θα δοθεί κανονικά ενώ εκκρεμεί η δημοσίευση της απόφασης στο ΦΕΚ. Για τη νέα σεζόν, συζητείται το ενδεχόμενο αλλαγής των κριτηρίων. Υπενθυμίζεται ότι μόλις πέρυσι, η δαπάνη για το επίδομα θέρμανσης περιορίστηκε κατά 50%

6.      Στο τραπέζι έχει επανέλθει και το θέμα της φορολόγησης του τσίπουρου. Σήμερα, εξακολουθεί να ισχύει ειδικό καθεστώς ενώ στελέχη του κλάδου οινοπνευματωδών έχουν κατ’ επανάληψη καταγγείλει ότι γίνεται κατάχρηση της ευεργετικής νομοθεσίας που ισχύει για τους μικρούς παραγωγούς και λαθρεμπόριο.   

Πηγή

Ο διχασμός του Αλέξη Τσίπρα

Ποιον θυμίζει εσχάτως ο Πρωθυπουργός; Τον Αντώνη Σαμαρά, που πάσχιζε να εφαρμόσει όλες τις μνημονιακές δεσμεύσεις και να βγει στο ξέφωτο; Ή τον «κουρασμένο» Κώστα Καραμανλή, που τα παράτησε;

                   

 Γιώργος Καρελιάς

Μέχρι πρότινος ήταν κοινή διαπίστωση. Αν μπορούσε ο Αλέξης Τσίπρας να παρομοιασθεί με κάποιον προκάτοχό του, αυτός θα ήταν ο Ανδρέας Παπανδρέου(προσοχή μιλάμε για παρομοίωση, όχι για σύγκριση, που θα ήταν παντελώς άστοχη, με βάση τον ιστορικό χρόνο, τα δεδομένα, τα πεπραγμένα κ.α). Προσπαθεί να τον μιμηθεί, χρησιμοποιεί συνθήματά του και πάει λέγοντας.

Εσχάτως, όμως, ο νυν Πρωθυπουργός εμφανίζει έναν ορατό διχασμό. Η μια πλευρά του παραπέμπει στον άμεσο προκάτοχό του Αντώνη Σαμαρά. Η άλλη στον Κώστα Καραμανλή.

Εδώ και μερικούς μήνες, ο κ. Τσίπρας εμφανίζεται αποφασισμένος να κάνει ό,τι δεν έκανε σε όλο το προηγούμενο διάστημα της θητείας του. Να κλείσει οπωσδήποτε την αξιολόγηση και, με όπλο αυτήν, να «υποχρεώσει» τους Ευρωπαίους να του δώσουν το «χαρτί» του χρέους. Με άλλα λόγια εμφανίζεται αποφασισμένος να ολοκληρώσει, με όποιο κόστος, τη μνημονιακή στροφή που έκανε το καλοκαίρι του 2015. Γι’ αυτό και οι διοχετευόμενες από το Μαξίμου πληροφορίες μιλούσαν για έναν «αποφασισμένο Τσίπρα». Γι’ αυτό και διοχετευόταν ότι η νέα υπουργός Εργασίας θα προχωρούσε στις αναγκαίες υποχωρήσεις (π.χ. στο θέμα των ομαδικών απολύσεων), ώστε να παραμεριστούν όλα τα εμπόδια της Τρόικας και να κλείσει η αξιολόγηση. Ταυτόχρονα η κυβερνητική προπαγάνδα αποθεώνει μέρα παρά μέρα το πρωτογενές πλεόνασμα, το οποίο ο ΣΥΡΙΖΑ χαρακτήριζε απάτη, όταν το ανακοίνωνε η προηγούμενη κυβέρνηση.

Με λίγα λόγια ο κ. Τσίπρας θυμίζει όλο και περισσότερο Αντώνη Σαμαρά, οικοδομώντας ένα αριστερό success story, το οποίο, όμως, είναι φτιαγμένο από τα ίδια υλικά: «Τηρούμε τις δεσμεύσεις μας, έχουμε πλεόνασμα, μας υπονομεύει η αντιπολίτευση». Και ο μεν Τσίπρας ως αντιπολίτευση υπονόμευσε, όντως, την προηγούμενη κυβέρνηση, σύροντας τη χώρα σε εκλογές, η δε σημερινή αντιπολίτευση (και όχι όλη) τη μόνη «υπονόμευση» που μπορεί να κάνει είναι να ζητάει εκλογές.

Κι ενώ η εικόνα αυτή παραπέμπει τρόπον τινά στο άσπονδο εχθρό του Αντώνη Σαμαρά, τις τελευταίες μέρες εμφανίστηκαν ορισμένα σημάδια που αρχίζουν να θυμίζουν Κώστα Καραμανλή. Είναι γεγονός ότι σ’ αυτό συνέτεινε η εικόνα του, η εν γένει στάση του, κατά την επίσκεψη Ομπάμα. Ενώ θα περίμενε κανείς ο κ. Τσίπρας να εκμεταλλευθεί στο έπακρο τη μοναδική ευκαιρία που παρουσιάστηκε στον Πρωθυπουργό μιας μικρής χώρας (και προσωπικά, δεν υπάρχουν πολλοί τόσο τυχεροί πρωθυπουργοί), εμφανίστηκε αμήχανος, δύσθυμος και κουρασμένος και έδωσε την εντύπωση ενός πολύ πιεσμένου ανθρώπου σε μια στιγμή σχεδόν αποθεωτική για τον ίδιο.

Επιπλέον, στην πρόσφατη συνεδρίαση της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ, ο κ. Τσίπρας έριξε νερό στο μύλο της εκλογολογίας με τη φράση «το ενδεχόμενο αποτυχίας των διαπραγματεύσεων και της δεύτερης αξιολόγησης ενδεχομένως να οδηγούσε και σε εκλογές». Οσο κι αν η πιθανότερη ερμηνεία είναι ότι το έκανε για να επιρρίψει τις ευθύνες στον Κυριάκο Μητσοτάκη, ταυτίζοντάς τον με τις σκληρότερες απαιτήσεις της Τρόικας, η αίσθηση που δημιουργείται είναι ότι ο κ. Τσίπρας αφήνει να αιωρείται και κάτι άλλο από αυτά που έλεγε μέχρι σήμερα.

Αν σ’ αυτά προστεθούν οι πρόσθετες δυσκολίες που έχει από ανοιχτά θέματα της εξωτερικής πολιτικής (Κυπριακό, απειλές Ερντογάν κ.α), αρχίζει να δημιουργείται η εντύπωση ότι ο κ. Τσίπρας έχει στο πίσω μέρος του κεφαλιού του το «μοντέλο Καραμανλή» του 2009. Δηλαδή, το στρίβειν δια των εκλογών. Πετάει έτσι όλες τις καυτές πατάτες στον διάδοχό του και ο ίδιος διασώζεται με μια «αξιοπρεπή» ήττα.

Βεβαίως, αυτό το ενδεχόμενο είναι το λιγότερο πιθανό. Διότι σημαίνει παράδοση της εξουσίας. Και επιβεβαίωση του εφιαλτικού για τον ίδιο και τον ΣΥΡΙΖΑ σεναρίου της «αριστερής παρένθεσης». Γι’ αυτό και θα προσπαθήσει να το αποτρέψει πάση θυσία.

Ωστόσο ένα είδος διχασμού του κ. Τσίπρα είναι ορατό. Από τη μια «αποφασιστικότητα», success story, «ανάπτυξη» και «βγαίνουμε στο ξέφωτο», που θυμίζουν πολύ το 2014. Από την άλλη σημάδια απογοήτευσης και κούρασης, που παραπέμπουν στο 2009, δηλαδή στην αποχώρηση.

Τι θα επιλέξει ο κ. Τσίπρας; Σε αυτή τη φάση μάλλον ούτε ο ίδιος γνωρίζει. Θέλει το πρώτο, έχει για «καβάτζα» το δεύτερο.

Πάντως, για τις επιλογές τα έχει πει πολύ καλά ο παλαιός ποδοσφαιριστής -και δεινός σκόρερ- Κριστόφ Βαζέχα: «Πριν η μπάλα φτάσει στα πόδια σου πρέπει να έχεις αποφασίσει τι θα κάνεις με αυτήν. Οσες φορές είχα δύο επιλογές στο μυαλό μου, τελικά έχανα την ευκαιρία». 

Δύο τραγωδίες στη Λάρισα

Του Θανάση Χειμωνά

Άνοιξη 2013. Δύο φοιτητές χάνουν τη ζωή τους λόγω αναθυμιάσεων που προήλθαν από αυτοσχέδιο μαγκάλι το οποίο είχαν ανάψει για να ζεσταθούν.

Φθινόπωρο 2016. Ένα παιδί μόλις τεσσάρων ετών υφίσταται σοβαρότατα εγκαύματα μετά από πυρκαγιά η οποία προήλθε από αναμμένο κερί.

Δύο τραγικά περιστατικά. Δύο δυστυχήματα με δύο νέους ανθρώπους νεκρούς στην πρώτη περίπτωση και ένα παιδάκι να χαροπαλεύει και πιθανότατα να μένει στιγματισμένο για όλη του τη ζωή στη δεύτερη.

Τραγική σύμπτωση: Και οι δύο αυτές τραγωδίες συνέβησαν στην ίδια πόλη, τη Λάρισα. Υπάρχουν αρκετές ομοιότητες ανάμεσα στα δύο συμβάντα. Αλλά και μια κολοσσιαία διαφορά: ο τρόπος που αντιμετωπίστηκαν από ένα κομμάτι των ΜΜΕ, των σόσιαλ μίντια, αλλά και ορισμένων διαμορφωτών της κοινής γνώμης.

Η ιστορία με το μαγκάλι είχε γίνει σημαία του, πάλαι ποτέ, αντιμνημονιακού αγώνα. Σύσσωμος ο φιλοσυριζαίικος Τύπος, οι μπλόγκερ, οι γραμμιτζήδες του ΣΥΡΙΖΑ και τα συριζοτρόλ, καθώς και πρωτοκλασάτα στελέχη του νυν κυβερνώντος κόμματος (Παπαδημούλης, Κυρίτσης) είχαν συνδέσει το γεγονός με τη «Νεοφιλελεύθερη Χούντα της Ε.Ε.», τα μνημόνια και τους απεχθείς και επονείδιστους «Σαμαροβενιζέλους». Όποιος επιχειρούσε να αποδώσει τον χαμό των δύο νέων στην κακιά στιγμή ή στην ατυχία αντιμετωπιζόταν ως «τσιράκι του καθεστώτος» και ως μισάνθρωπος που σκύλευε τους δύο, εν αγνοία τους, «αντιστασιακούς».

Η δήλωση του πατέρα ενός από τα δύο θύματα ότι οι οικογένειες τους δεν αντιμετώπιζαν σοβαρά οικονομικά προβλήματα και πως τα παιδιά είχαν βρεθεί εκείνη τη μέρα στο –χωρίς κεντρική θέρμανση– σπίτι μόνο και μόνο επειδή διέθετε γρήγορο ίντερνετ είχε φυσικά περάσει στο ντούκου. Πάλι καλά που δεν βρήκε και τον μπελά του ο άνθρωπος για το θράσος του να αμφισβητήσει το «επαναστατικό» αφήγημα της εποχής. Ας μην ξεχνάμε άλλωστε πως εκείνο τον –όχι και τόσο μακρινό– καιρό ΟΛΟΙ οι θάνατοι που δεν προέκυπταν από φυσικά αίτια αποδίδονταν στα επάρατα μνημόνια. ΟΛΟΙ όσοι αυτοκτονούσαν το έκαναν επειδή είχαν φτωχοποιηθεί λόγω των μνημονιακών κυβερνήσεων. ΟΛΟΙ όσοι «έφευγαν» από θανατηφόρες ασθένειες νοσούσαν από τη λύπη τους που δεν είχαν πια λεφτά λόγω των μνημονίων. Ήταν η εποχή που διάβαζες «ειδήσεις» με τίτλο: «Νεκρός από εγκεφαλικό παππούς ανέργου»…

Σε ό,τι αφορά το δεύτερο περιστατικό, όμως, τα πράγματα διαφέρουν. Εδώ έχουμε όντως να κάνουμε με μια οικογένεια - θύμα της κρίσης. Η φαμίλια του τετράχρονου θύματος είχε όντως «φτωχοποιηθεί» κατά τη διάρκεια της δυσκολότατης εξαετίας που διανύουμε και αναγκαζόταν να φωτίζεται με κεριά, καθώς αδυνατούσε να πληρώσει το ρεύμα εδώ και χρόνια. Που είναι λοιπόν όλοι εκείνοι οι οργισμένοι ψυχοπονιάρηδες του ’13; Γιατί δεν διαβάζουμε άρθρα επί άρθρων για τα «επαχθή μνημόνια»; Γιατί δεν βουλιάζουν το Facebook και το Twitter από την οργή και τον βουβό θρήνο;

Θα σας απαντήσω εγώ: Οι οργισμένοι ψυχοπονιάρηδες του ’13 είναι πλέον καθεστώς. Και καρφάκι δεν τους καίγεται για το ποιος ζει ποιος πεθαίνει. Τον στόχο τους τον πέτυχαν. Ας είναι καλά η θεσούλα τους στο Δημόσιο και στα πενήντα και βάλε υπουργεία των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Το ’13 έγραφαν για τους «νεκρούς των μνημονίων». Το ’16 καυχιόνται για τα καλά λόγια που είπε για τον Αλέξη Τσίπρα ο Ντόναλντ Τραμπ.

ΔΕΗ: Εγκρίθηκε η πώληση του 24% της ΑΔΜΗΕ στην κινεζική State Grid για 320 εκατ.ευρώ

Εγκρίθηκε την Πέμπτη από τη γενική συνέλευση των μετόχων της ΔΕΗ η πώληση του 24% των μετοχών του Διαχειριστή Μεταφοράς Ηλεκτρικής Ενέργειας (ΑΔΜΗΕ) στην κινεζική εταιρεία State Grid, που πλειοδότησε στο σχετικό διαγωνισμό, έναντι 320 εκατ. ευρώ.

Θα ακολουθήσει στις αρχές του 2017 νέα γενική συνέλευση για τη δημιουργία της Δημόσιας Εταιρείας Συμμετοχών ΑΔΜΗΕ (ΔΕΣ ΑΔΜΗΕ, στην οποία θα μεταβιβασθούν μετοχές του Διαχειριστή) και η εισαγωγή της τελευταίας στο Χρηματιστήριο τον Μάρτιο, στη βάση των προβλέψεων της συμφωνίας με τους δανειστές.

Στο τέλος της διαδικασίας το Δημόσιο θα ελέγχει το 51% των μετοχών του Διαχειριστή, η κινεζική εταιρεία που θα έχει ρόλο στρατηγικού επενδυτή το 24% και το υπόλοιπο 25% λοιποί επενδυτές.

Σύμφωνα με τα όσα έγιναν γνωστά σήμερα στο πλαίσιο της γενικής συνέλευσης, οι φορολογικές υποχρεώσεις που προκύπτουν για τη ΔΕΗ από τις μεταβιβάσεις φθάνουν σε 376 εκατ. ευρώ, τα οποία θα καταβληθούν το 2018.

Πηγή

Ποιον απειλεί με εκλογές ο Τσίπρας;

Του Γιάννη Παντελάκη

Ο Τσίπρας απειλεί με εκλογές, διαβάζω. Είναι αλήθεια αυτό. Ωστόσο οι απειλές του, δεν στρέφονται σε κάποιους τρίτους, αλλά στους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ. Η πρωθυπουργική επίκληση του ενδεχόμενου πρόωρων εκλογών λόγω αποτυχίας στις διαπραγματεύσεις για την δεύτερη αξιολόγηση, απευθυνόταν στην κοινοβουλευτική του ομάδα. Αυτή η οποία θα κληθεί σύντομα να ψηφίσει νέα σκληρά μέτρα που ζητάει το ΔΝΤ και όχι μόνο. Το έδαφος για αυτή την ψηφοφορία, προετοιμάζεται. Οι 153, πρέπει να μείνουν 153.

Για τους βουλευτές των ΑΝΕΛ δεν υπάρχει θέμα για συζήτηση. Αναβαθμισμένοι μετά τον πρόσφατο ανασχηματισμό θα ψήφιζαν οτιδήποτε ήταν αναγκαίο για να μείνουν στην κυβέρνηση. Άλλωστε οι περισσότεροι από αυτούς είναι υπουργοί ή υφυπουργοί. Και υπάρχει και μια δεύτερη σοβαρή αιτία που τους έχει μετατρέψει στον πιο σταθερό πυλώνα της κυβερνητικής συμμαχίας. Σε ενδεχόμενο πρόωρων εκλογών, η βουλή θα αποτελούσε ένα παρελθόν για αυτούς όπως δείχνουν τα στοιχεία όλων των μετρήσεων.

Το πρόβλημα, δεν είναι ιδιαίτερα σοβαρό και για την κοινοβουλευτική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ. Ωστόσο, επειδή τα νέα μέτρα που πρόκειται να έρθουν (ουσιαστική απελευθέρωση των απολύσεων, νέες περικοπές στις καταβαλλόμενες συντάξεις μέσω κατάργησης της προσωπικής διαφοράς, μείωση του αφορολόγητου, κατάργηση όλων των φοροαπαλλαγών κλπ), είναι πολύ σκληρά, το Μέγαρο Μαξίμου δεν θα ήθελε να βρεθεί απέναντι από μια δυσάρεστη έκπληξη. Σαν και αυτή της Β. Κατριβάνου τον περασμένο Μάιο, η οποία αφού είχε ψηφίσει το μνημόνιο παραιτήθηκε επειδή διαφωνούσε με το υπερταμείο (το οποίο προβλεπόταν από το μνημόνιο)!

Βέβαια, η συγκεκριμένη πρώην βουλευτής, παρέδωσε και την έδρα της, αλλά αυτό δεν αποτελεί κανόνα. Μπροστά σ έναν μικρό αλλά ορατό κίνδυνο διαφοροποίησης κάποιου ή κάποιων βουλευτών, ο Τσίπρας απειλεί με προσφυγή στις κάλπες γνωρίζοντας συνειδητά ότι θα χάσει τις εκλογές. Και γι’ αυτό άλλωστε δεν τις θέλει, οι πιθανότητες να κερδίσει σ αυτή την χρονική στιγμή, είναι μηδαμινές. Δεν θέλει εκλογές, δεν θέλει ωστόσο και να μειωθεί η ήδη οριακή πλειοψηφία που τον στηρίζει. Γι’ αυτό απειλεί.

Είναι απειλή για έναν βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ οι εκλογές σ' αυτή την συγκεκριμένη περίοδο; Φυσικά. Δεν σημαίνει μόνο απώλεια των προνομίων που συνοδεύουν την ιδιότητα, μια ιδιότητα μάλιστα που δεν θα αποκτηθεί πάλι τουλάχιστον στο ορατό μέλλον. Σημαίνει την απόλυτη αποτυχία και σε προσωπικό και σε πολιτικό επίπεδο. Ένας βουλευτής που δυο χρόνια πριν υποσχόταν σκίσιμο των μνημονίων, ψήφισε ένα ακόμα σκληρό μνημόνιο δεν θα ήταν τόσο πειστικός αν ισχυριζόταν ότι διατήρησε ίχνη συνέπειας επειδή καταψήφισε την περικοπή των συντάξεων. Ήδη έχει ψηφίσει ανάλογες περικοπές άλλα και πιο επώδυνα μέτρα άλλωστε.

Η σχετική αναφορά Τσίπρα για εκλογές  («σ’ ένα ενδεχόμενο αποτυχίας των διαπραγματεύσεων και της δεύτερης αξιολόγησης, που ενδεχομένως να οδηγούσε και σε εκλογές…»), συνοδεύτηκε από ένα σχόλιο βάσει του οποίου αν συμβούν όλα αυτά και η οικονομία καταρρεύσει θα έρθει ο Μητσοτάκης και αναγκαστικά θα ζητήσει νέο δανεισμό, άρα νέο μνημόνιο. Αυτό είναι το σχέδιο Μητσοτάκη, είπε. Δεν γνωρίζω ποιο είναι το σχέδιο Μητσοτάκη, γνωρίζω πως αυτό που περιγράφει ο πρωθυπουργός αποτελεί το νέο αφήγημα για να πείσει βουλευτές και στελέχη του για τα νέα μέτρα. Αν δεν ψηφιστούν-λέει αυτό το επιχείρημα-θα έρθει η Ν.Δ. μ’ ένα τέταρτο μνημόνιο. Λες και τα μέτρα αυτά για τα οποία ήδη απειλεί και προετοιμάζει την κοινή γνώμη, δεν αποτελούν ένα ακόμα μνημόνιο…