Οπου φυσάει ο άνεμος των Πρεσπών

Γράφει ο Πέτρος Μανταίος

Υπήρχε ακόμα Γιουγκοσλαβία (και Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας), όταν επισκέφτηκα πρώτη φορά τις Πρέσπες, αρχές δεκαετίας του 1990. Εμεινα μια μέρα στο χωριό Ψαράδες. Χάρηκα φιλοξενία, τοπίο φανταστικό, λιμνόψαρα εκλεκτά και μια απίθανη βόλτα με βενζινάκατο στη μεγάλη Πρέσπα, συγχρόνως με ξενάγηση στους παράκτιους ιστορικούς θησαυρούς της.

Τη μεγαλύτερη εντύπωση πάντως, μου έκανε, θυμάμαι, το Τριεθνές: το οριακό σημείο –συνάντηση– τριών χωρών, Ελλάδας, Αλβανίας και Γιουγκοσλαβίας, που ήταν μια μεγάλη, ποντισμένη σημαδούρα, πάνω στην οποία διασταυρώνονταν δύο χοντρά σκοινιά, σαν παλαμάρια, που χώριζαν, από Νότο προς Βορρά την Ελλάδα με την Αλβανία και την Αλβανία με τη Γιουγκοσλαβία και από Δύση σε Ανατολή την Ελλάδα με τη Γιουγκοσλαβία. Διεθνιστής ων, ως παλαιός αριστερός, βρήκα τότε ευκαιρία να διακωμωδήσω τα σύνορα, με αυτήν την πλωτή –άρα… ρευστή– οριογραμμή, όπου π.χ. με νότιο άνεμο μεγάλωνε η Ελλάδα και μίκραινε η Γιουγκοσλαβία, με δυτικό, μεγάλωνε η Αλβανία και μίκραινε η Ελλάδα και ούτω καθεξής…

Αυτή την πραγματική εικόνα του τότε, τη βλέπω τώρα να αποτυπώνεται, μεταφορικά, με τις πολιτικές ανακατατάξεις που σημειώνονται, με υψηλές εντάσεις και μεγάλες ταχύτητες (δεν τις προλαβαίνεις!), περί τη Συμφωνία των Πρεσπών: Το τριεθνές (να το πω, πολυκομματικό για να καταλαβαινόμαστε) είναι ποντισμένο, άρα πλωτό και επομένως ρευστό.

Τα παλαμάρια που ορίζουν (θέσεις και ιδεολογίες κομμάτων) είναι ακαθόριστα, κυμαινόμενα και επαμφοτερίζοντα· μεγαλώνουν, μικραίνουν, ακόμα και διαλύουν κόμματα (κοινοβουλευτικές ομάδες), συνθέτουν είτε επαγγέλλονται νέες πλειοψηφίες, ευκαιριακές, ίσως και διαρκέστερες. Κόσμος πάει κι έρχεται… Και βέβαια, για να μην ομφαλοσκοπούμεθα, ότι εμείς είμαστε και κανένας άλλος, περίπου τα ίδια συμβαίνουν και από την άλλη πλευρά των συνόρων. Επιτέλους, κάτι γίνεται. Ποιοι το βλέπουν; Αλλο ζήτημα.

Πώς η Google αναγνωρίζει τη γλώσσα της πΓΔΜ

Τι θα πρέπει να αναζητήσουν όσοι θελήσουν να κάνουν μετάφραση στο Google στη/από τη γλώσσα της πΓΔΜ.

Τα "σλαβομακεδονικά" θα πρέπει να αναζητήσουν όσοι θελήσουν να κάνουν μετάφραση στο Google στη/από τη γλώσσα της πΓΔΜ.

Να θυμίσουμε ότι αυτή είναι η επίσημη γλώσσα της πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας. Αν και κατά πολλούς, θεωρείται διακριτή γλώσσα, έχει διατυπωθεί και η άποψη ότι πρόκειται για διάλεκτο της βουλγαρικής.  

news247.gr

Γεωργιάδης: Δεν είναι καραγκιόζης, είναι αντιπρόεδρος…

Ο Γεωργιάδης, ο Αδωνης, δεν είναι καραγκιόζης. Επισήμως είναι αντιπρόεδρος της ΝΔ.

Ε, αυτός ο κύριος, λοιπόν, που δεν είναι καραγκιόζης, που δεν είναι χατζατζάρης, αλλά είναι αντιπρόεδρος της ΝΔ, έφτασε να συνδέσει (δείτε το βίντεο) τους θανάτους των… Σαράντου Καργάκου  και του Θέμου Αναστασιάδη με την συμφωνία των Πρεσπών!

Μετά και από αυτό, επιτρέψτε μας, ως δημοσιογράφοι και ως άνθρωποι, να δηλώσουμε ότι παραιτούμαστε κάθε σχολίου και ότι περιοριζόμαστε να σηκώσουμε τα χέρια ψηλά… 



Νίκος Μπογιόπουλος    

Γιγαντοπανό του ΚΚΕ στην Ακρόπολη ενάντια στη συμφωνία Τσίπρα – Ζάεφ

Γιγαντοπανό κατά της Συμφωνίας των Πρεσπών ανάρτησαν σήμερα το πρωί στην Ακρόπολη μέλη του ΚΚΕ. «Όχι στη Συμφωνία Τσίπρα – Ζάεφ, στα σχέδια ΗΠΑ- ΝΑΤΟ, στον αλυτρωτισμό και τον εθνικισμό. Ναι στη φιλία, αλληλεγγύη και κοινή πάλη των λαών»,  είναι το σύνθημα στο πανό και είναι γραμμένο στα Ελληνικά και στα Αγγλικά.

Τα μέλη του ΚΚΕ και της ΚΝΕ με την κίνηση τους, στέλνουν σήμερα το μήνυμα της καταδίκης της Συμφωνίας των Πρεσπών, που είναι είναι Νατοϊκής έμπνευσης που ρίχνει νερό στο μύλο των εθνικισμών και των αλυτρωτισμών, σε βάρος των λαών των δύο χωρών.

Παράλληλα τα μέλη του ΚΚΕ καλούν τον κόσμο να συμμετέχει στα συλλαλητήρια του Κόμματος που διοργανώνονται σήμερα.

Σύμφωνα με τον 902.gr, εκ μέρους του ΚΚΕ έγινε παρέμβαση στον υπεύθυνο του αρχαιολογικού χώρου προκειμένου να επιτρέπεται η είσοδος επισκεπτών στον αρχαιολογικό χώρο και να μη μείνει κλειστός με πρόσχημα την ανάρτηση των πανό.  

imerodromos.gr

Ο Κ. Καραμανλής δεν μίλησε .....αλλά κατέθεσε γραπτή δήλωση για την συμφωνία των Πρεσπών.!

Προκρίνοντας τους χειρισμούς της κυβέρνησης του στην υπόθεση της ονομασίας της ΠΓΔΜ και συντασσόμενος πλήρως με την πολιτική στάση της ΝΔ απέναντι στη Συμφωνία των Πρεσπών, ο πρώην πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής προχώρησε σε γραπτή τοποθέτηση.

Ο πρώην πρωθυπουργός στη δήλωση του απέφυγε να αναφερθεί ονομαστικά τόσο στον Αλέξη Τσίπρα όσο και τον Κυριάκο Μητσοτάκη.

H γραπτή δήλωση του Κώστα Καραμανλή για την Συμφωνία των Πρεσπών:

«Όπως έχω ήδη επισημάνει, η κα Μπακογιάννη έχει περιγράψει με ακρίβεια την πολιτική της τότε Κυβέρνησης, που οδήγησε στην απόφαση της Συνόδου Κορυφής του ΝΑΤΟ στο Βουκουρέστι. Απόφαση που προσέφερε ένα ιδιαίτερα αποτελεσματικό διαπραγματευτικό πλεονέκτημα στη Χώρα μας, το οποίο δυστυχώς δεν αξιοποιήθηκε όπως έπρεπε.

Η κριτική της Νέας Δημοκρατίας για την προκείμενη συμφωνία είναι ισχυρή και πλήρως τεκμηριωμένη. Ιδίως μάλιστα όταν η όλη διαπραγμάτευση έγινε υπό όρους αδικαιολόγητης βιασύνης και όταν, προφανώς, άλλοι είναι εκείνοι που επείγονται για την διευθέτηση του θέματος. Οπωσδήποτε όμως όχι η Ελλάδα.

Τέλος, όφειλε η Κυβέρνηση να σεβαστεί την ευαισθησία και να αφουγκραστεί τις εύλογες ανησυχίες της μεγάλης πλειοψηφίας των πολιτών, αλλά και να διαμορφώσει με δική της πρωτοβουλία συνθήκες στοιχειώδους εθνικής συνεννόησης. Δεν είναι επιτρεπτό εθνικά θέματα τέτοιας σημασίας να οδηγούν σε οξύτητα που ευνοεί διχαστικό κλίμα».

Υπάρχει μακεδονική γλώσσα; - 10 + 1 ερωτήσεις και απαντήσεις για το Μακεδονικό

-Υπάρχει μακεδονική γλώσσα;

-Και τι μιλάνε οι περισσότεροι κάτοικοι στη χώρα που συνορεύει με την Ελλάδα; Συνεννοούνται άραγε με τη μιμόγλωσσα, ψελλίζουν άφατα ρήματα ή διάγουν εν προγλωσσική καταστάσει;

Για όσους θέλουν να μάθουν τι πραγματικά συμβαίνει με το Μακεδονικό και δεν αρκούνται σε συνθηματολογικές προσεγγίσεις ή την προπαγάνδα εκείνων που χτίζουν (καθε είδους) καρριέρες επάνω σ αυτό, υπάρχει το εξαιρετικό βιβλίο των Κωστή Καρπόζηλου και Δημήτρη Χριστόπουλου (εκδόσεις Πολις), οπου θα βρουν 10 και 1 ερωτήσεις και απαντήσεις. Κυκλοφορεί στα βιβλιοπωλεία αλλά διατίθεται και δωρεάν στο διαδίκτυο. 

Διαβάστε το βιβλίο πατώντας ΕΔΩ 

Από το facebook του Γιάννη Παντελάκη

1979-2019: Τo τρίτο λάθος γίνεται τώρα…

Tα τελευταία 40 χρόνια έγιναν δύο μεγάλα λάθη σε ιστορικές αποφάσεις. Το 1979, όταν η χώρα εντάχθηκε στην (τότε) ΕΟΚ και το 1982, όταν αναγνωρίστηκε η Εθνική Αντίσταση. Το τρίτο λάθος διαπράττεται σήμερα από όσους αρνούνται τη λύση του Μακεδονικού, την οποία επιδίωκαν όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις

Του Γιώργου Καρελιά   

Στη νεότερη φάση της ελληνικής πολιτικής ζωής, η οποία αποκαλείται Μεταπολίτευση και καλύπτει σχεδόν μισόν αιώνα, έχουν ληφθεί αρκετές, σημαντικές έως καθοριστικές αποφάσεις, με αρνητική ψήφο της εκάστοτε αντιπολίτευσης. Αυτό που συμβαίνει σήμερα με τη Συμφωνία των Πρεσπών δεν είναι πρωτόγνωρο. Εχουν προηγηθεί ανάλογες αποφάσεις και αρνήσεις. Απλώς τα ιστορικά προηγούμενα, μολονότι πολύ διδακτικά, δεν είναι ικανά να αποτρέψουν σοβαρά έως ιστορικά λάθη. 

Και αυτό συμβαίνει για δύο λόγους. Πρώτον, επειδή η συγκυρία και ο φόβος του πολιτικού κόστους, μαζί με την ψηφοθηρία, απαγορεύουν σε κόμματα και πρόσωπα να υποστηρίξουν μια λύση με την οποία κατά βάθος συμφωνούν. Και, δεύτερον, οι σημερινοί πολιτικοί αρχηγοί δεν έχουν ιστορική γνώση ή δεν ενδιαφέρονται γι’ αυτήν, δεν έχουν αίσθηση του βάρους αυτού που λένε και δεν ενδιαφέρονται γι’ αυτό. Αλλιώς, θα γνώριζαν τα σοβαρά λάθη προκατόχων τους και δεν τα επαναλάμβαναν.  

Παράδειγμα πρώτο: στις 28 Ιουνίου Μάιου 1979 έγινε στο Ζάππειο η πανηγυρική τελετή για την ένταξη της Ελλάδας στην τότε ΕΟΚ. Το ΠΑΣΟΚ, που ήταν τότε αξιωματική αντιπολίτευση, δεν εκπροσωπήθηκε. Ένα μήνα μετά, στις 28 Ιουνίου, η Συνθήκη ένταξης επικυρώθηκε από τη Βουλή. Το ΠΑΣΟΚ αποχώρησε από την ψηφοφορία. Ο Ανδρέας Παπανδρέου στην ομιλία του υποσχέθηκε ότι, μόλις αναλάβει τη διακυβέρνηση, θα κάνει δημοψήφισμα (εδώ). Προσοχή: ούτε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής έκανε δημοψήφισμα για την ένταξη ούτε ο Ανδρέας για την(πιθανή) αποχώρηση. Στην πορεία το ΠΑΣΟΚ έγινε το πιο φιλοευρωπαϊκό κόμμα, το οποίο 21 χρόνια αργότερα (κυβέρνηση Κώστα Σημίτη) ενέταξε τη χώρα και στη ζώνη του ευρώ. Ένα μεγάλο λάθος, που έκανε το 1979 ως αντιπολίτευση, το διόρθωσε ως κυβέρνηση. 

[Σχετική λεπτομέρεια: στις 8 Ιανουαρίου 2014 έγινε μια εκδήλωση για την ανάληψη της προεδρίας της Ευρωπαϊκής Ενωσης από την Ελλάδα (είχαμε κυβέρνηση Σαμαρά). Ο Αλέξης Τσίπρας, αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, αρνείται να παραστεί και καταγγέλλει τη «φιέστα» (εδώ). Βεβαίως, τα δύο γεγονότα, του 1979 και του 2014, δεν έχουν την ίδια βαρύτητα. Δείχνουν, όμως, την αντιπολιτευτική νοοτροπία: ψηφοθηρία και αμετροέπεια]. 

Παράδειγμα δεύτερο: Στις 19 Αυγούστου 1982 ψηφίζεται στη Βουλή το νομοσχέδιο της πρώτης κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ για την αναγνώρισης της Εθνικής Αντίστασης 1941-1944. Η ΝΔ αποχωρεί από την ψηφοφορία. Ο τότε αρχηγός της Ευάγγελος Αβέρωφ, αδύναμος και αμφισβητούμενος, αρνείται την αναγνώριση του ΕΑΜ, γιατί αυτό αποτελούσε «συγχωροχάρτι στο Κομμουνιστικό Κόμμα». Υπενθυμίζεται ότι εφτά χρόνια νωρίτερα το δικό του κόμμα (πρωθυπουργός Καραμανλής) είχε αναγνωρίσει το ΚΚΕ! Ο πρωτόγονος αντικομμουνισμός του δεν τον άφησε να κάνει ένα ακόμα, αυτονόητο, βήμα. Αυτό που είχε την τόλμη να κάνει ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος, προδικτατορικός ηγέτης της ΕΡΕ και σφόδρα αντικομμουνιστής, ο οποίος δεν αποχώρησε από την ψηφοφορία και είπε: «Είναι αναγκαίο να αναγνωριστούν όλες οι αντιστασιακές οργανώσεις, φυσικά και το ΕΑΜ, που ήταν η μεγαλύτερη και είχε τα περισσότερα θύματα». Από το βήμα της Βουλής, ο Αβέρωφ πρόβλεψε: «Δεν θα αργήσουμε να έρθουμε στην κυβέρνηση» Και υποσχέθηκε: «Oταν θα έρθουμε θα καταργήσουμε τον παρόντα νόμο» (εδώ ένα ιστορικό βίντεο). Επεσε και στα δύο έξω. Πέρασαν επτά χρόνια για να γίνει η ΝΔ κυβέρνηση (1989). Και όταν ήρθε (Κωνσταντίνος Μητσοτάκης) όχι μόνο δεν κατάργησε το νόμο, αλλά έκανε κυβέρνηση με το ΚΚΕ! 

[Ανάλογα παραδείγματα μικρότερης σημασίας, αλλά κι αυτά ενδεικτικά, είναι ο πολιτικός γάμος που καθιερώθηκε το 1982 και η απάλειψη του θρησκεύματος από τις αστυνομικές ταυτότητες το 2000. Η δεξιά αντιπολίτευση τα πολέμησε λυσσαλέα, υποσχέθηκε ότι θα τα καταργήσει, αλλά δεν το έκανε ποτέ]. 

Η Συμφωνία των Πρεσπών είναι μια μεγάλη πολιτική απόφαση, που δίνει λύση σε ένα χρονίζον θέμα εξωτερικής πολιτικής. Λύση που επιδίωκαν όλες οι κυβερνήσεις μετά το 1992. Η αντιπολίτευση λέει «Οχι», όπως το 1979 και το 1982. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν είναι Κωνσταντίνος Καραμανλής (άπαγε της βλασφημίας…), διακατέχεται από ανασφάλειες ανάλογες με εκείνες του Αβέρωφ (το πολιτικό παιδί του οποίου, ο Αντώνης Σαμαράς, είναι σήμερα ισχυρή συνιστώσα στη ΝΔ) και δεν μπορεί καν να ακούσει την πληθώρα των εκκλήσεων του πατέρα του υπέρ της λύσης του Μακεδονικού (εδώ). 

Η Φώφη Γεννηματά, διαχειριζόμενη ένα μικρό και κλυδωνιζόμενο κόμμα, δεν έχει την «πολυτέλεια» να αντιληφθεί την ιστορική σημασία του θέματος. Στο ΠΑΣΟΚ υπάρχουν δυο-τρία ενεργά στελέχη που γνωρίζουν την πολύχρονη διαδρομή του προβλήματος και κατανοούν ότι η λύση που δίνεται σήμερα είναι αυτή που και οι ίδιοι επιδίωκαν στο, σχετικά πρόσφατο, παρελθόν. Το πιο ενεργό στέλεχος, ο Ευάγγελος Βενιζέλος, στο τελευταίο του άρθρο (εδώ) αναγνωρίζει από την πρώτη παράγραφο αυτήν την πραγματικότητα, όπως και την ευνοϊκή συγκυρία (άλλη κυβέρνηση στα Σκόπια και πιεστικό ενδιαφέρον της Δύσης). Ομως, εγκλωβισμένος στις μυλόπετρες της συγκυρίας, τα παρακάμπτει. Και επικεντρώνεται σε παράπλευρα ζητήματα, όπως είναι το γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν επιδίωξε συναινετική λύση, αλλά και το ότι, μέσω αυτής της λύσης, επιδιώκει να κυριαρχήσει στο χώρος της Κεντροαριστεράς. 

Ο Γιώργος Παπανδρέου έχει ταχθεί μεν αναφανδόν υπέρ της λύσης (εδώ), αλλά ούτε βουλευτής είναι ούτε διάθεση έχει να επηρεάσει την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ αποφασιστικά προς αυτήν την κατεύθυνση. Από τα μη ενεργά στελέχη με ειδικό βάρος, ο Κώστας Σημίτης τάχθηκε πέρυσι υπέρ της λύσης (εδώ). Ομως, σήμερα επιλέγει την σιωπή, επηρεασμένος από την –όντως άθλια– συμπεριφορά υπουργών και άλλων στελεχων του ΣΥΡΙΖΑ απέναντί του. Κάπως έτσι η κυρία Γεννηματά διαγράφει την ΔΗΜΑΡ, το μοναδικό άλλο κόμμα που είχε απομείνει και επιστρέφει τάχιστα στο «μόνο ΠΑΣΟΚ». 

Και οι δύο -Μητσοτάκης και Γεννηματά- μοιραία θα πουν αύριο «Οχι», προσθέτοντας στην αλυσίδα μεγάλων λαθών της Μεταπολίτευσης το τρίτο, το δικό τους. Δυστυχώς, δεν είναι σε θέση να αλλάξουν κάτι, έστω την τελευταία στιγμή, μη αντιλαμβανόμενοι την αξία αυτού που είχε πει ο αμερικανός πρόεδρος Τζον Κένεντι: «Ενα λάθος γίνεται σφάλμα μόνο όταν προτιμήσουμε να μην το διορθώσουμε».      

Τέλος εποχής για τα βιβλιάρια Υγείας - Δείτε τι τα αντικαθιστά

Σε δέκα ημέρες δίνεται τέλος στην χρήση του βιβλιάριου υγείας και λέμε τέλος και στις ατέλειωτες ουρές για την θεώρησή τους. 

Όσοι είχαν μάθει όλη τη ζωή τους να πηγαίνουν στο γιατρό ή στο φαρμακοποιό χωρίς το βιβλιάριο υγείας τους ανά χείρας, τώρα καλούνται να προσαρμοστούν στα νέα δεδομένα, καθώς τα υπουργεία Εργασίας και Υγείας αποφάσισαν την κατάργηση τους. 

Όπως αναφέρει η απόφαση των υπουργείων Εργασίας και Υγείας, σταδιακά η πιστοποίηση ασφαλιστικής ικανότητας προκειμένου να καλύπτονται οι παροχές σε είδος από τον ΕΟΠΥΥ και οι παροχές σε χρήμα από τον κλάδο κύριας ασφάλισης και λοιπών παροχών του ΕΦΚΑ θα γίνεται με τον Αριθμό Μητρώου Κοινωνικής Ασφάλισης (Α.Μ.Κ.Α.), ενώ οι δικαιούχοι θα είναι υποχρεωμένοι να έχουν μαζί τους την αστυνομική ταυτότητα προκειμένου να γίνεται ταυτοποίηση των στοιχείων. 

Να σημειωθεί εδώ ότι η διατήρηση των βιβλιαρίων θα αφορά στο εξής μόνο ασφαλισμένους που πρέπει να παίρνουν υψηλού κόστους φάρμακα από τα φαρμακεία του ΕΟΠΥΥ. 

Την ίδια στιγμή μέχρι να ολοκληρωθεί από τον ΕΟΠΥΥ η ηλεκτρονική εφαρμογή που θα αντικαταστήσει την έντυπη μορφή βιβλιαρίου, οι καταχωρήσεις γίνονται ως εξής: Όσοι έχουν βιβλιάρια που τελειώνουν, δεν θα πάρουν νέα αλλά θα προσθέσουν σελίδες. 

Σε περίπτωση που έχουν τελειώσει τα ειδικά φύλλα, αυτά μπορούν να αντικατασταθούν με σφραγισμένες λευκές σελίδες αριθμημένες και κομμένες στο μέγεθος του βιβλιαρίου. Αυτό μπορεί να γίνει και στα υποκαταστήματα του πρώην ΙΚΑ ακόμη και για τους συνταξιούχους του πρώην ΟΑΕΕ που διαθέτουν ακόμη βιβλιάριο ΙΚΑ-ΕΤΑΜ, δεν χρειάζεται δηλαδή να πηγαίνουν στα περιφερειακά τμήματα του πρώην ΟΑΕΕ. 

Για όσους αποκτούν ασφαλιστική ικανότητα για πρώτη φορά και δεν διαθέτουν βιβλιάριο ασθενείας, όλοι οι υπαγόμενοι φορείς του ΕΦΚΑ από την στιγμή που θα τους τελειώσουν τα ασφαλιστικά βιβλιάρια θα εφοδιαστούν με παλαιού τύπου συνταγολόγια του ΙΚΑ-ΕΤΑΜ (τα οποία προηγουμένως θα έχουν ακυρωθεί με κόψιμο σε μια γωνία του βιβλιαρίου) και θα ακολουθείται η διαδικασία που προβλέπεται για την έκδοση βιβλιαρίου.

thecaller.gr

      

Αυτοανακηρύχθηκε πρόεδρος στη Βενεζουέλα ο Χουάν Γκουάιντο - Εκστρατεία ανατροπής του Μαδούρο με τις ευλογίες Τραμπ.!

Απίστευτες καταστάσεις λαμβάνουν χώρα στη Βενεζουέλα με τον πρόεδρο της Βουλής να αυτοανακηρύσσεται σε προσωρινό πρόεδρο της χώρας μπροστά σε χιλιάδες διαδηλωτές της αντιπολίτευσης και τον Ντόναλντ Τραμπ να τον... αναγνωρίζει.

Από το πρωί δεκάδες χιλιάδες διαδηλώνουν στους δρόμους του Καράκας, αλλά και σε άλλες πόλεις, κατά της κυβέρνησης Μαδούρο σε μία προσπάθεια να ανατρέψουν τον Νικολάς Μαδούρο. Στενοί σύμμαχοι είναι, φυσικά, η Ουάσιγκτον, αλλά και χώρες όπως η Βραζιλία και η Κολομβία.

Η αντιπολίτευση της χώρας ελπίζει οι πρώτες μεγάλες κινητοποιήσεις στη χώρα μετά το βίαιο 2017 μα δώσουν την απαιτούμενη δυναμική και να... πιέσουν τον στρατό να αναλάβει δράση ώστε να ανατρέψει τον πρόεδρο της Βενεζουέλας, ενώ οι διαμαρτυρίες έρχονται στον απόηχο της αποτυχημένης στρατιωτικής εξέγερσης.

Αυτοανακηρύχθηκε... πρόεδρος και αναγνωρίστηκε

Κεντρικό πρόσωπο των ημερών είναι ο Χουάν Γκάιδο, πρόεδρος της Βουλής της χώας, ο οποίος αυτοανακηρύχθηκε σήμερα σε προσωρινό πρόεδρο της Βενεζουέλας, δηλώνοντας ότι θα κρατήσει το αξίωμα αυτό μέχρι να πραγματοποιηθούν εκλογές στη χώρα.

Ο 33χρονος βουλευτής ορκίστηκε μπροστά σε ένα πλήθος χιλιάδων υποστηρικτών του σε μία κίνηση ξεκάθαρα επιθετική απέναντι στον Νικολάς Μαδούρο και την κυβέρνησή του. Σημειώνεται ότι ο Νικολάς Μαδούρο έχει επανεκλεγεί για νέα θητεία στις εκλογές της 11ης Ιανουαρίου.

Ο πρώτος που έσπευσε να αναγνωρίσει τον... νέο πρόεδρο της Βενεζουέλας ήταν ο Ντόναλντ Τραμπ με την κυβέρνησή του να ανακοινώνει ότι ο Χουάν Γκάιδο είναι ο προσωρινός πρόεδρος της χώρας, στη θέση του Νικολάς Μαδούρο.

Η Ουάσιγκτον είχε εδώ και αρκετό καιρό αφήσει υπόνοιες πως θα προβεί στη συγκεκριμένη κίνηση, ενώ εδώ και αρκετούς μήνες απεργάζεται σενάρια ανατροπής του Νικολάς Μαδούρο.

Σημειώνεται ότι τη Δευτέρα πραγματοποιήθηκε απόπειρα πραξικοπήματος από μονάδα του στρατού, η οποία, όμως βρήκε σθεναρή αντίσταση από την Εθνοφυλακή και απέτυχε παταγωδώς.

Αναμένεται με ιδιαίτερο ενδιαφέρον η απάντηση του Νικολάς Μαδούρο.    

 efsyn.gr

Αλλαγή και τιμημένα γηρατειά

Αυτή τη στιγμή, το ΚΙΝΑΛ είναι ένα κόμμα που σε μεγάλο βαθμό ετεροπροσδιορίζεται από τον ΣΥΡΙΖΑ. Και η εκλογική του επιρροή θα είναι κυρίως συνάρτηση της επιρροής που θα έχει ο ΣΥΡΙΖΑ. Τι απομένει, λοιπόν, στη Φώφη; Να δώσει πατριωτισμό και παλιό, καλό, hardcore ΠΑΣΟΚ

Του Κώστα Γιαννακίδη  

 Αν ήμουν Φώφη θα άνοιγα το συνέδριο του ΚΙΝΑΛ με ένα τρισάγιο στον τάφο του Ανδρέα. Και θα εμφανιζόμουν συνοδευόμενη από τον Κίμωνα τον Κουλούρη και τη Βάσω. Ενδεχομένως να κρατούσα και μία πλαστική σημαία από τις εκλογές του ‘89. 

Τα πράγματα ποτέ δεν ήταν πιο δύσκολα. Ομως πλέον είναι και εξαιρετικά απλά. Το ΚΙΝΑΛ συνθλίβεται από τον δικομματισμό και πρέπει επειγόντως να διαλέξει σενάριο, ύφος και στυλ. Το θέμα δεν είναι να υπενθυμίσει στους ψηφοφόρους ότι αποτελεί τον φυσικό κληρονόμο και συνεχιστή της δημοκρατικής παράταξης. Για να το κάνει αυτό, θα πρέπει και να επιβιώσει στις εκλογές, ει δυνατόν να αναρριχηθεί στην τρίτη θέση, κάτι που σήμερα δείχνει δύσκολο. 

Η πόλωση δίνει στον Τσίπρα το δικαίωμα να απευθυνθεί από ηγεμονική θέση στο ακροατήριο του προοδευτικού χώρου. Από τη μία το Μακεδονικό, από την άλλη το φοβικό σύνδρομο έναντι της Δεξιάς, ο Τσίπρας θα ισχυριστεί επισήμως ότι είναι μετενσάρκωση του Ανδρέα. Σε ποιους, λοιπόν, θα ρίξει την πετονιά της η Φώφη; Εντάξει, σε αυτό που ονομάζαμε «πατριωτικό ΠΑΣΟΚ» και στους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ που δυσφορούν με τη λύση στο Μακεδονικό. Ενδεχομένως στη Βόρεια Ελλάδα να δει και ονειρεμένα, απίστευτα ποσοστά. Ποιοι άλλοι μένουν; Κάποιοι κεντρώοι που δεν μπορούν να πιάσουν δεξιό ψηφοδέλτιο, κάτι ζαλισμένοι ποταμίσιοι, μέχρις εκεί. Να προσθέσουμε και τους παραδοσιακούς του ΠΑΣΟΚ; Μέχρις εκεί. 

Ομως αυτό δεν είναι συμπαγές ακροατήριο. 

Και είναι ένα ακροατήριο που καθιστά το ΚΙΝΑΛ κόμμα πολιτικής καταφυγής, όχι επιλογής. Δεν προβάλλει ως η καλύτερη λύση, αλλά ως η λιγότερο χειρότερη. Στην περίπτωση δε που δούμε τον Γιώργο Παπανδρέου κοντά στον ΣΥΡΙΖΑ, το πρόβλημα γίνεται μεγαλύτερο. 

Αυτή τη στιγμή το ΚΙΝΑΛ είναι ένα κόμμα που σε μεγάλο βαθμό ετεροπροσδιορίζεται από τον ΣΥΡΙΖΑ. Η εκλογική του επιρροή θα είναι συνάρτηση της επιρροής του ΣΥΡΙΖΑ. Αντίστοιχα και ο πολιτικός του λόγος αρθρώνεται έχοντας το αυτί σε αυτά που λέγονται από το Μαξίμου και την Κουμουνδούρου. 

Τι απομένει, λοιπόν, στη Φώφη; Να δώσει πατριωτισμό και παλιό, καλό, hardcore ΠΑΣΟΚ. Αυτό δεν είναι πολιτική πρόταση. Είναι συναίσθημα. Αλλά τι παραπάνω μπορεί να κάνει αυτήν τη στιγμή;  

Τα μνημεία εξαιρούνται

Μια κερδισμένη μάχη σε ένα πόλεμο που δεν έχει τελειώσει

 Γράφει η Δήμητρα Μυρίλλα

Χαμένες μάχες είναι μόνο εκείνες που δεν δίνονται…, αλλά κάποιες φορές οι μάχες κερδίζονται και αφήνουν μια ισχυρή παρακαταθήκη για τους πολέμους που συνεχίζονται.

Για τους αρχαιολόγους που έδωσαν τη μάχη της εξαίρεσης των μνημείων από το ληστρικό κατάλογο του Υπερταμείου, η απόφαση του Κυβερνητικού Συμβουλίου Οικονομικής Πολιτικής, που συνεδρίασε στις 17 Ιανουαρίου 2019  να εξουσιοδοτήσει τον Υπουργό Οικονομικών προκειμένου να ανακαλέσει την απόφασή του ως προς τη μεταβίβαση των 2.330 ακινήτων του Υπουργείου Πολιτισμού και Αθλητισμού στην ανώνυμη εταιρεία με την επωνυμία «Εταιρεία Ακινήτων Δημοσίου Α.Ε.», ήταν οπωσδήποτε μία νίκη. Νίκη που δεν καταγράφει ούτε προσωπικά ούτε κλαδικά οφέλη,  αλλά νίκη σε μια μάχη που δόθηκε για το σύνολο της κοινωνίας.

Ωστόσο, κανένας εφησυχασμός δεν αρμόζει, ειδικά τώρα. Η ηγεσία του Υπουργείου Πολιτισμού που «πανηγυρίζει» δια των ανακοινώσεών του για την τελευταία εξέλιξη, είναι η ίδια που ειρωνευόταν, λοιδωρούσε και  κουνούσε το δάχτυλο στους αρχαιολόγους. Είναι εκείνη που επέμενε να αντιστρέφει την πραγματικότητα που αποκαλυπτόταν σταδιακά ως να είναι πλάσματα της φαντασίας των αρχαιολόγων μέχρι που τα στοιχεία που έρχονταν στο φως ήταν τόσο συντριπτικά ώστε «και τα ίδια τα ψέματα ντραπήκαν», ανέκρουσαν πρύμνα και ταυτοποιήθηκε το σύνολο των μνημείων και των αρχαιολογικών χώρων. Και ο εμπαιγμός συνεχίστηκε, πέρα από κάθε λογική και υποτιθέμενη «διαφάνεια», για την οποία σύμπασα η κυβέρνηση κόπτεται, κρατώντας τον κατάλογο των μνημείων εκτός δημοσιότητας.

Μέχρι και ετούτη τη στιγμή και ενώ έχει αποκαλυφθεί σε όλο της το τραγικό βάθος και πλάτος η πρόθεση να γίνει λογιστικό μετρούμενο η ιστορική μνήμη, η υπουργός Πολιτισμού Μυρσίνη Ζορμπά ανερυθρίαστα ψέγει τους αρχαιολόγους και όσους έδωσαν αυτόν τον αγώνα γράφοντας στο twitter «Ο ηθικός πανικός και η κινδυνολογία για την τάχα παραχώρηση των αρχαιολογικών χώρων στο υπερταμείο λαμβάνει οριστικό τέλος. Εξαιρέσαμε, ταυτοποιήσαμε, νομοθετούμε» (!).

Σοβαρά κυρία υπουργέ; Αν πρόκειται για «τάχα» παραχώρηση τότε γιατί έρχεται η κυβέρνηση μετά το σάλο που προκλήθηκε να εξαιρέσει τα μνημεία; Αν πρόκειται για «τάχα» παραχώρηση γιατί σπεύδει το Υπερταμείο να διεκδικήσει τα «κεκτημένα» του ζητώντας να παρέμβει στο ΣτΕ με αφορμή την προσφυγή που υποβάλει οι δήμαρχοι Πατρέων και Σπάρτης;  Αν πρόκειται για «τάχα» παραχώρηση, θα αναγκαζόταν η κυβέρνηση να άρει την παραχώρηση αν δεν αποκαλυπτόταν αυτό το αίσχος που είχε ήδη διαπράξει; Μήπως αν δεν είχε μεσολαβήσει  ό, τι μεσολάβησε αυτή τη στιγμή θα μιλούσαμε για μνημεία έτοιμα προς πώληση; Και αυτό δεν θα ήταν καθόλου «τάχα». Με λίγα λόγια η πολιτική αναίδεια έχει και τα όρια της.

Οι αρχαιολόγοι αποφασισμένοι δηλώνουν ότι

«Ο αγώνας συνεχίζεται. Είναι επιτακτικό να παλέψουμε για να εξαιρεθούν και όσα μνημεία ή ακίνητα του ΥΠΠΟΑ περιλαμβάνονται στα 72.000 ακίνητα που έχουν μεταβιβαστεί στην ΕΤΑΔ (και δια αυτής στο Υπερταμείο) πριν το 2016 -όπως το Νομισματικό Μουσείο, το Φρούριο Ιτζεδίν στα Χανιά, το Μπούρτζι Ναυπλίου, τα 36 ακίνητα στην Πλάκα- αλλά και για τη θεσμική θωράκιση των μνημείων και των ακινήτων του ΥΠΠΟΑ, στο διηνεκές, από κάθε μεταβίβαση κυριότητας, νομής και διαχείρισης».

Διότι σε αυτή την τελευταία φράση συνοψίζεται και ο «καυγάς» των κάθε λογής λιμοκοντόρων επενδυτών. Την ιδιοκτησία ούτε μπορούν από το νόμο, αλλά ούτε και θέλουν να την έχουν. Στη διαχείριση των μνημείων στοχεύουν, δηλαδή στον προσπορισμό των εσόδων. Αυτό το ζήτημα παραμένει ανοιχτό παρά τις περί του αντιθέτου διαβεβαιώσεις του Υπουργείου Πολιτισμού ότι θα νομοθετήσει για τη  «διεύρυνση του θεσμικού πλαισίου προστασίας της κυριότητας μνημείων ανεξαρτήτως χρονολόγησης, αλλά και αποκλειστικών δικαιωμάτων διαχείρισης και διοίκησης για μνημεία και εν γένει ακίνητα αρμοδιότητάς του, προς τον σκοπό της ασφάλειας δικαίου στο διηνεκές και του αποκλεισμού του κινδύνου χρήσης τους για σκοπούς αλλότριους του προορισμού τους».

Παραμένει ανοιχτό όχι μόνο επειδή στο Υπερταμείο έχει εκχωρηθεί το σύνολο της χώρας, αλλά και επειδή η εμπορευματική χρήση και αξιοποίηση της πολιτιστικής κληρονομιάς εξακολουθεί να συνιστά στρατηγικό στόχο της Ευρωπαικής Ενωσης και από αυτόν τον στόχο δεν έχει διαχωρίσει τη θέση της καμία κυβέρνηση, ούτε και η σημερινή.

Ο... «Αφρικανός» από τη Νάουσα

Μπορεί η διαδικτυακή ακροδεξιά να «παραληρούσε» με τον «Αφρικανό προβοκάτορα», όπως χαρακτήριζαν τον άνδρα που συμμετείχε στα επεισόδια μπροστά στη Βουλή κατά το συλλαλητήριο για το Μακεδονικό, αλλά, όπως αυτοπροσδιορίζεται, δεν είναι παρά (σσ. σύνταξη και ορθογραφία του πρωτότυπου) «γνησιος ορθοδοξος χριστιανος ειμαι μακεδονας γνησιος απογονος του μεγα αλεξανδρου γεννημενος το 1973 απο ελληνες γονεις γεννημα θρεμα ναουσαιος».

Η ανάρτηση στο προφίλ του στο facebook έχει ως εξής:

«Δεν ισχυει για οσους με γνωριζουν προσωπικα απευθυνομαι σε μια πολλη μεγαλη μεριδα ανεγκεφαλων ατομων

Ειστε τοσο ηλιθιοι ολοι σας γνησιος ορθοδοξος χριστιανος ειμαι μακεδονας γνησιος απογονος του μεγα αλεξανδρου γεννημενος το 1973 απο ελληνες γονεις γεννημα θρεμα ναουσαιος απο την ηρωικη πολη της ναουσας μπειτε στο προφιλ μου να δειτε δεν ειμαι μαροκινοςμπακλαντεσιανος,,ουτε αφρικανος ιρακινος που βγηκα μπροστα για εναν σκοπο και μονο να κανω ως ελληνας το καθηκον μου το χρεος μου απεναντι στην πατριδα βορειο ηπειρο ,θρακη,κυπρο,κωνσταντινουπολη,ευξεινος ποντος,παραλια μικρα ασια .....ραγιαδες προσκυνημενοι εσεις και τα παιδια σας και των παιδιων σας παιδια οχι 400 χρονια θελετε και λιγα σας εβαλα που το μονο που κανετε ειναι να περνετε θεση και να κραζετε καποιον που δεν ξερετε και κατι ακομη δεν ειμαι χρυσαυγιτης ουτε αριστερος ουτε δεξιος δεν ανηκω σε κανενα κομμα προσκυνω την πατριδα μου τους νεκρους της τον χριστο ως θεο μου πραγμα που εσεις δεν εχετε».

     

tvxs.gr

To ΠΑΣΟΚ (δεν) είναι εδώ…

Γράφει η Νικόλ Λειβαδάρη

Για τον σχεδιασμό της ΝΔ και του Κυριάκου Μητσοτάκη, ένα σκληρό «αντιΣΥΡΙΖΑ» ΚΙΝΑΛ ήταν ο ιδανικός εκλογικός κυματοθραύστης. ΄Ηταν ο «κόφτης» και η δεξαμενή υποδοχής των απογοητευμένων μεν, ανελαστικά αντιδεξιών δε, ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ. Ό,τι δεν επρόκειτο να πάει ποτέ στην ΝΔ, μπορούσε να πάει στο ΚΙΝΑΛ – κι εάν χρειαζόταν, να χρησιμοποιηθεί ερήμην και ως «προίκα» μελλοντικής συγκυβέρνησης.

Η Φώφη Γεννηματά, δημοσίως και επιμόνως, αποκήρυσσε και τον στόχο και τον Μητσοτάκη. Στην πράξη όμως, είτε από επιλογή είτε ελέω ομηριών, υπηρέτησε πιστά τον σχεδιασμό του – τόσο πιστά, που ο κυματοθραύστης έφθασε σε πρόωρη αυτοδιάλυση. Ναυάγησε στις Πρέσπες πριν καν εκπληρώσει την αποστολή του.

Υιοθετώντας το δόγμα της «στρατηγικής ήττας» του ΣΥΡΙΖΑ, η πρόεδρος του ΚΙΝΑΛ έγινε… βενιζελικότερη του Βενιζέλου. Αμυνόμενη στον, ασφυκτικό όντως, διπολισμό επιτέθηκε στο ίδιο το DNA της παράταξής της. Χρησιμοποιώντας ρητορική Ανδρέα Παπανδρέου – «εγγυώμαι την ενότητα της παράταξης χωρίς βαρονίες και τιμάρια» – (ξανα)άνοιξε μέτωπο με τον Γιώργο Παπανδρέου. Και όταν ήρθε η ώρα να αντιμετωπίσει την συμφωνία των Πρεσπών, έκοψε και τις τελευταίες γέφυρες με τις ταυτοτικές αναφορές του, «αντισυριζαίου» ενδεχομένως, αλλά παραδοσιακού κεντροαριστερού ψηφοφόρου.

Στην πραγματικότητα, η Φώφη Γεννηματά διέβη τον Ρουβίκωνα με την διαγραφή του Θανάση Θεοχαρόπουλου. Διέλυσε το ΚΙΝΑΛ και απλώς δεν το ομολόγησε. Και το μόνο ερώτημα που μένει να απαντηθεί είναι εάν οι εναπομείνασες συνιστώσες του Κινήματος  θα δεχθούν να απορροφηθούν από το παλαιό, και συρρικνωμένο, ΠΑΣΟΚ.

Αυτός είναι ο στόχος του έκτακτου συνεδρίου του Μαρτίου και αυτό είναι το ερώτημα που έθεσε ουσιαστικά και η ίδια, η Φώφη Γεννηματά στην χθεσινή τηλεοπτική της συνέντευξη στον Σκάι.

Ήταν μια συνέντευξη πρόδηλης πολιτικής αγωνίας και εξίσου πρόδηλου πολιτικού εγκλωβισμού. Είπε ότι διέγραψε τον Θεοχαρόπουλο όχι επειδή ο πρόεδρος της ΔΗΜΑΡ στηρίζει μια επιζήμια εθνικά συμφωνία, αλλά διότι στήριξη των Πρεσπών «σημαίνει στήριξη στην κυβέρνηση». Το είχε πει νωρίτερα, κατά τι πιο περίπλοκα, και ο Ευάγγελος Βενιζέλος με το άρθρο του στα «ΝΕΑ»: «Μια συμφωνία (των Πρεσπών)», έγραψε, «που λειτουργεί ως μηχανισμός μικροκομματικών επιδιώξεων και προσωπικών διευθετήσεων κρίνεται με κριτήριο τις μείζονες προτεραιότητες της προστασίας των δημοκρατικών θεσμών και των προοπτικών της οικονομίας και της χώρας γενικότερα». Κοινώς, ο Ευάγγελος Βενιζέλος και η Φώφη Γεννηματά είπαν ότι καταψηφίζουν τις Πρέσπες επειδή ο Τσίπρας απειλεί τους… δημοκρατικούς θεσμούς και την οικονομία.

Η πρόεδρος του ΚΙΝΑΛ είπε ακόμη ότι η διαγραφή Θεοχαρόπουλου δεν έγινε στο όνομα της κομματικής πειθαρχίας αλλά διότι η θέση του «αντιβαίνει στην πλειοψηφική γραμμή της παράταξης». «΄Οποιος δεν θέλει», πρόσθεσε, «να υπηρετήσει την κοινή μας πορεία αυτόνομη δεν έχει θέση ανάμεσά μας».

Δεν είπε ακριβώς ωστόσο εάν το ίδιο ισχύει και για τον Γιώργο Παπανδρέου που επίσης στηρίζει τις Πρέσπες. Απαντώντας στο σχετικό ερώτημα δήλωσε ότι «το μήνυμα είναι ξεκάθαρο προς όλους». Για να προσθέσει όμως αμέσως μετά ότι… «οι διαφορετικές απόψεις είναι απολύτως σεβαστές» και ότι, εν τέλει, ο Γιώργος Παπανδρέου αφενός επεσήμανε και τα προβληματικά στοιχεία της συμφωνίας και αφετέρου δεν επρόκειτο να ψηφίσει στην Βουλή.

Στο δια ταύτα, η πρόεδρος του ΚΙΝΑΛ είχε χθες κάτι από λογική Καμμένου. Ο οποίος διέγραψε τους υπουργούς που υπερψηφίζουν τις Πρέσπες, όχι όμως και τους απλούς βουλευτές του που κάνουν το ίδιο. Και η Φώφη Γεννηματά θα ήθελε ενδεχομένως να διαγράψει τον Γιώργο Παπανδρέου αλλά δεν το αντέχει πολιτικά, ούτε η ίδια ούτε το κόμμα της. Ως εκ τούτου, του ζητά ανακωχή, διαγράφει το ΚΙΝΑΛ, και επιστρέφει στην ασφάλεια του οικείου ΠΑΣΟΚ στο όνομα της πολιτικής επιβίωσης.

Παρεμπιπτόντως, παραμένει άγνωστο εάν – και με ποιους όρους και από ποια θέση – σκοπεύει να επιστρέψει και ο πρώην πρωθυπουργός. Ο οποίος χθες έστειλε το δικό του μήνυμα δια του προέδρου της ΔΗΜΑΡ – τηλεφωνώντας του, όπως είπε ο Θανάσης Θεοχαρόπουλος, και εκφράζοντας την έκπληξη και τον προβληματισμό του για όσα συμβαίνουν στο ΚΙΝΑΛ…

   

Άλλο ένα επεισόδιο του ευρύτερου ιδεολογικού πολέμου

Γράφει ο Κώστας Μαρούντας

«Η μετριοπάθεια είναι προσόν μόνο όταν οι άλλοι αντιλαμβάνονται πως έχεις κι άλλες επιλογές» (Χένρι Κίσινγκερ)

To ξέρανε καλά οι περισσότεροι εδώ και αρκετό καιρό. Από την πρώτη στιγμή που τέθηκε στο τραπέζι της δημόσιας διαβούλευσης η προοπτική μίας επίλυσης για το ζήτημα της ονομασίας του γειτονικού κρατιδίου φαινόταν πως η πόλωση θα ήταν αναπόφευκτη. Στο κείμενο αυτό θα γίνει αναφορά στην κοινωνική-ιδεολογική πτυχή αυτής της πόλωσης και όχι σε μικροκομματικού τύπου έριδες. Τα γεγονότα της Κυριακής στο Σύνταγμα δεν ήταν κάτι το απροσδόκητο. Κανένας υποψιασμένος δεν αιφνιδιάστηκε από τα όσα έγιναν, γιατί στις μέρες μας ουδείς θεωρεί πως τέτοιες «ευκαιρίες» μπορούν να περνάνε αναξιοποίητες...

Σε αυτές τις διαδικασίες, η κάθε πλευρά προ-υπολογίζει και αποσκοπεί σε άμεσα, αλλά και πιο μακροπρόθεσμα, οφέλη. Τα οποία δεν είναι κατά ανάγκη η παύση της γενεσιουργού αιτίας. Με απλά λόγια, δίπλα σε όσους ανθρώπους κατέβηκαν να διαμαρτυρηθούν για τη συμφωνία των Πρεσπών, βρέθηκαν και κάποιοι που ήθελαν να εκμεταλλευτούν τη συγκυρία για τους δικούς τους λόγους. Είτε για να αποκτήσουν επικοινωνιακά επιχειρήματα φερ΄ειπείν ενάντια στην παρούσα κυβέρνηση, είτε για να κερδίσουν πόντους σε κάτι ευρύτερο που ξεπερνάει τα στενά πλαίσια της συμφωνίας των Πρεσπών, όσο σημαντική κι αν όντως είναι αυτή για ένα εύρος λόγων.

Τι είναι, όμως, αυτό το ευρύτερο; Υπάρχει, λοιπόν, ο γενικότερος ιδεολογικός πόλεμος που μαίνεται κάθε στιγμή στην επικράτεια του ελλαδικού χώρου. Τα λεγόμενα εθνικά ζητήματα, για παράδειγμα, θεωρούνται προνομιακά πεδία για την αύξηση της επιρροής δεξιών έως ακροδεξιών πολιτικών θέσεων. Ενώ κάποια άλλα ζητήματα, όπως π.χ. τα λεγόμενα κοινωνικά, θεωρούνται προνομιακά για αριστερές θέσεις. Φυσικά, αυτό δεν σημαίνει πως στην αριστερά δεν υπάρχουν πατριωτικές ευαισθησίες, ούτε όμως πως δεν μπορούν κάποιοι δεξιοί να ανησυχούν για τα κοινωνικά ζητήματα.

Όμως, πέρα από τις επιμέρους θέσεις των καλοπροαίρετων ανθρώπων, αυτό που μετράει είναι η γενική στρατηγική των βασικών ιδεολογικών πόλων. Ο τελικός σκοπός στην ευρύτερη διαπάλη των ιδεών. Ποια μορφή θέλει ο καθένας να πάρει «στο τέλος των απαραίτητων ενεργειών του» η κοινωνική δόμηση. Ποια πολιτική συνολική πρόταση θα κυριαρχήσει, και ποιο οικονομικό πρότυπο θα υιοθετηθεί. Τα επιμέρους αποκτούν μία χροιά που «εξυπηρετεί» το γενικό.

Η διαπάλη γύρω από τη συμφωνία των Πρεσπών έχει, λοιπόν, δύο διαστάσεις. Η μία αφορά στα αποτελέσματα της ίδιας της συμφωνίας (κυρίως σε μάκρος χρόνου) και η άλλη το ευρύτερο ιδεολογικό πεδίο. Το μεγάλο ζητούμενο, όσον αφορά στη δεύτερη διάσταση, είναι το εξής. Να μπορέσει το στρατόπεδο που επιθυμεί ριζικούς κοινωνικούς μετασχηματισμούς προς όφελος των πολλών να καλύψει σε κάποιο βαθμό τις ευαισθησίες όσων περισσότερων ταλαντεύονται ή φλερτάρουν με το άλλο στρατόπεδο. Και αυτό απαιτεί επιδέξιους χειρισμούς.

Πότε μία σαρωτικής υφής αυτοπεποίθηση, πότε μία μετριοπάθεια σαν αυτή που περιέγραφε ο Χένρι Κίσινγκερ στο απόφθεγμα που βρίσκεται στην αρχή αυτού του κειμένου.

Το στρατόπεδο της κοινωνικής προόδου έχει πολλά να κάνει. Να αποκαλύψει τις κίβδηλες ευαισθησίες και τις παγίδες που κρύβονται πίσω από «αυταπόδεικτες αλήθειες», πίσω από «υπερπατριωτικές» εξάρσεις, πίσω από «κορώνες» κάθε δια-λογής, πίσω από «επαναστατικού τύπου γυμναστικές» που εύκολα θα ποδηγετηθούν την κρίσιμη ώρα προς τις «κατάλληλες κατευθύνσεις». Να φανερωθεί πως πραγματικές κατακτήσεις για την κοινωνία και το λαό είναι το να μπορεί η πλειοψηφία να αποκτάει ολοένα και μεγαλύτερο μερίδιο στην πίτα των δικαιωμάτων ενός συγκεκριμένου γεωγραφικού χώρου.

Μέχρι τον τελικό στόχο του καθολικού ελέγχου του συνόλου της βάσης και του ανάλογου εποικοδομήματος. Δίχως να χαθεί η πίστη στην ανάγκη κοινωνικής συνεκτικότητας, δίχως να υποτιμηθεί το στοιχείο της διεθνιστικής συνεργασίας μεταξύ των κοινωνιών και των λαών που τις απαρτίζουν. Tα ζητήματα είναι λεπτά, γιατί και οι ισορροπίες σε κάποιες συγκυρίες «λεπταίνουν».

Αξίζει, βέβαια, να θυμηθούμε πως στους δύσκολους καιρούς που διανύουμε εδώ και μία δεκαετία περίπου συλλαλητήρια, πορείες, απεργίες, καταλήψεις, διαφόρων μορφών διαμαρτυρίες, έχουν γίνει και θα εξακολουθήσουν να γίνονται. Και για λόγους που δεν έχουν καμία σχέση με τα άνευρα καθηκοντολόγια ή τις «νερόβραστες» αιτηματολογίες προηγούμενων δεκαετιών, αλλά αντιθέτως αφορούν σε ζητήματα επιβίωσης και διασφάλισης βασικών δικαιωμάτων σε μάκρος χρόνου.

Από το 2010 κι ύστερα «κόπηκε με το μαχαίρι» κάθε περιθώριο για χαβαλέ ή για στενόμυαλες αντιμετωπίσεις των ευρύτερων κοινωνικών δρώμενων. Όμως, κάποιοι αρκούνται συνειδητότατα σε ισχνές καταγραφές αυτών των κοινωνικών διεργασιών, και μάλιστα με τέτοιο τρόπο που να αποκρύπτεται η βαθιά ουσία των κινητοποιήσεων αυτών.

Για να απομακρυνθεί στο τέλος ένα κρίσιμο κοινωνικό ποσοστό υποστήριξης από την εστία των πραγματικών γεγονότων. Αλλά και αυτό όλο δεν προκαλεί καμία έκπληξη, γιατί εντάσσεται ξεκάθαρα στον ιδεολογικό πόλεμο που μαίνεται. Και ο οποίος σε ανύποπτο χρόνο διαμορφώνει συσχετισμούς που θα βρουν όλοι μπροστά τους στο μέλλον.

Αρχίζει το ματς

Γράφει η Λώρη Κέζα

Με τούτα και με τα άλλα, διαλύθηκαν τα μικρά κόμματα, οι συνεταιρισμοί, οι συμμαχίες, οι κομματικές φιλίες. Στον τελικό θα πάνε απευθείας οι δυο μεγάλες ομάδες ενώ στο Κοινοβούλιο θα εισέλθουν οι ολίγοι, όπως  παλιά, τότε που τα δυο κόμματα λάμβαναν ποσοστά άνω του σαράντα τοις εκατό. 

Τσίπρας εναντίον Μητσοτάκη μάχονται χωρίς τα μικρά κόμματα που ήταν μικρά σε όλα, όχι μόνο μικρά στα ποσοστά. Οι επόμενες εκλογές, η αναμέτρηση του διχασμού, θα επαναφέρει τον δικομματισμό και όσα τούτο συνεπάγονται. Αυταρχισμό, πελατειακό κράτος, τι είχαμε, τι χάσαμε. 

Για τη Νέα Δημοκρατία το αυτονόητο είναι η απορρόφηση των Ανεξάρτητων Ελλήνων. Ένα κόμμα που δημιουργήθηκε ως αντίσταση στην εφαρμογή της οικονομικής πολιτικής, αποδέχτηκε όλα αυτά που εχθρευόταν προκειμένου να κυβερνήσει. Οι ψηφοφόροι του είναι πιο κοντά στη Νέα Δημοκρατία, ανήκουν στην πατριωτική Δεξιά της αγιαστούρας χωρίς όμως να είναι ναζί. Αν ήθελαν Χρυσή Αυγή, θα την είχαν ήδη επιλέξει. 

Από τη Χρυσή Αυγή είναι δύσκολο να αποσπάσει ψήφο η Νέα Δημοκρατία. Οι οπαδοί της είναι μπετόν αρμέ, φοβικοί απέναντι σε οτιδήποτε ξένο και βυθισμένοι σε αναλύσεις για την επιρροή των εβραίων στην κίνηση των πλανητών γύρω από τον ήλιο. Οι χρυσαυγίτες των προηγούμενων εκλογών θα παραμείνουν χρυσαυγίτες. 

Στην άλλη πλευρά, μπορούμε μήπως να υπολογίσουμε τί θα κάνουν οι πρώην πασόκοι, οι γνήσιοι, οι παπανδρεϊκοί αλλά και οι εκσυγχρονιστές; Μήπως θα ισχύσει το «καλύτερα να μου κοπεί το χέρι παρά να ψηφίσω Μητσοτάκη». Για τους υπόλοιπους, του Ποταμιού και της Δημάρ, μπορούμε να υπολογίσουμε επίσης σε αντιδεξιά αντανακλαστικά. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι στα μάτια τους το σύμβολο όσων αποστρέφονται: του συντηρητισμού, του εθνικισμού, της οικογενειοκρατίας. 

Οι δημοσκοπήσεις καθησυχάζουν την αξιωματική αντιπολίτευση, τα στελέχη ράβουν κοστούμια για πόστα που δεν ανέλαβαν ακόμη ενώ οι συσχετισμοί αλλάζουν. 

  

Για την ελευθερία της έκφρασης

Του  ΓιώργουΣταματόπουλου

Να αναζητηθούν ευθύνες για τη ρίψη χημικών ζητάει ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Να αναζητηθούν ευθύνες όμως για όλους όσοι με τον εμπρηστικό λόγο τους υποβοηθούν τη δημιουργία κλίματος εμφυλίου και επιφέρουν την υποβάθμιση και την απαξίωση της πολιτικής ζωής της χώρας.

Τα άλλα είναι για εσωτερική [κοινοβουλευτική] κατανάλωση και κατά κανένα τρόπο δεν προάγουν τον διάλογο και την απαιτούμενη, για εθνικά τουλάχιστον θέματα, συναίνεση.

Είναι πράγματι απαράδεκτο σε μια τέτοια μαζική συμμετοχή όπου βλέπει κανείς μαζί γερόντια και μικρά παιδιά να γίνεται χρήση αερίων που προκαλούν δυσφορία και ασφυξία με δυσμενείς συνέπειες για τα θύματα. Απαράδεκτο επίσης μια τέτοια διοργάνωση να μην προστατεύεται από τους ίδιους τους διοργανωτές της.

Η ελευθερία της έκφρασης είναι θεμελιώδες δικαίωμα και οφείλουν όλοι οι πολίτες να αγωνίζονται για την απρόσκοπτη εκδήλωσή της, μικροί και μεγάλοι. Εντύπωση προκαλεί η αντισυγκέντρωση, κόντρα δήθεν σε εθνικιστικά συλλαλητήρια - αλλά σε τέτοιες καταστάσεις αποδεικνύεται το δημοκρατικό φρόνημα του οποιουδήποτε. Ή είσαι υπέρ της ελευθερίας έκφρασης ή μπορείς να πας για βρούβες αν δεν τάσσεσαι υπέρ της.

Η παρουσία χρυσαυγιτών δείχνει ένα μέρος μόνο της ιδεολογίας των συγκεντρωθέντων, όχι το σύνολο - αν και από τις απαντήσεις που έδιναν στους δημοσιογράφους φαινόταν καθαρά η έλλειψη γνώσης τού γιατί ήσαν εκεί. Το θυμικό τους βέβαια το ήξερε, αλλά αυτό δεν αρκεί, δεν υποθάλπει την καθαρή συνείδηση, απεναντίας την εχθρεύεται. Τότε χάνεται η εγκυρότητα - και η εμπιστοσύνη.

Ούτε να χαρακτηρίσεις τους συγκεντρωθέντες εξάπαντος εθνικιστές μπορείς και να αποδώσεις κατηγορίες για τα επεισόδια σε αυτούς, όπως έκανε ο πρωθυπουργός, ούτε όμως να κατηγορήσεις την κυβέρνηση για εγκληματική χρήση χημικών, όπως έκανε ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης [θα ήταν εγκληματική εάν η ρίψη γινόταν στην «καρδιά» της συγκέντρωσης].

Με τίποτα, προς θεού, δεν δικαιολογούνται τα χημικά αλλά αλλού πρέπει να στραφεί η στρατηγική της αντιπολίτευσης. Παραμένει βέβαια ότι οι υπεύθυνοι, αυτοί που έδωσαν την εντολή για χρήση αερίων, οφείλουν να λογοδοτήσουν με κάποιον τρόπο, αν και η ελληνική αστυνομία δεν φημίζεται για τις δημοκρατικές διαδικασίες στους κόλπους της, ούτε οι αξιωματικοί της για τα δημοκρατικά τους φρονήματα.

Εύκολα εκστομίζουν μεγάλα λόγια οι Ελληνες πολιτικοί και δύσκολα κάνουν έργα, αλλά όλα κρίνονται από το αποτέλεσμα. Ο,τι και να πει ο κ. Μητσοτάκης δεν μπορεί πλέον να αποτρέψει τη Συμφωνία των Πρεσπών [για τούτο ίσως και μεγαληγορεί, διότι το ξέρει και μιλάει εκ του ασφαλούς].

Σημασία παραμένει να έχει ότι δεν επεκτάθηκαν τα επεισόδια και αυτό είναι κάτι, δείχνει μια εσωτερική ωριμότητα, έστω και ασύνειδη. Προβοκάτορες δεν θα πάψουν να υπάρχουν, έτσι κι αλλιώς, αλλά οι δημοκρατικές συγκεντρώσεις πρέπει να αυτοπροστατεύονται [εάν είναι δημοκρατικές]...