Κίτρινη σκόνη

 

γράφει η Αρχοντία Κάτσουρα

 

Οταν κάθισε στην καρέκλα εκείνο το απόγευμα, ήταν κατάκοπη. Αλλά κατά έναν παράξενο τρόπο καλά. Είχε περάσει μισή ημέρα καθαρίζοντας βεράντες και μπαλκόνια. Σκόρπια φύλλα που έφερνε μέρες τώρα ο αέρας, σκουπίδια και χώμα από τις κατακαημένες γλάστρες -πάντα απορούσε πώς επιβίωναν αυτά τα φυτά, ποτέ δεν τους πρόσφερε τη φροντίδα που τους έπρεπε. Και σκόνη, κίτρινη, από τα πεύκα όλης της γειτονιάς που γιόρταζαν την άνοιξη χρωματίζοντας τον κόσμο με γύρη.

 

Βελόνες της τρυπούσαν τα πόδια, η μέση της διαμαρτυρόταν και τα ρούχα της ήταν τόσο χάλια… Κίτρινες στάμπες στη μαύρη φόρμα της. Χώρια τα φτερνίσματα από τη γύρη. Δέκα στη σειρά, ώσπου δάκρυσε. Αλλά και πάλι, ήταν η πρώτη φορά που ένιωθε μια μικρή χαρά εδώ και καιρό. Το αισθάνθηκε σαν μια πράξη καλοσύνης, προς τον εαυτό της. Μια πράξη φροντίδας, σαν επένδυση για το κοντινό μέλλον.

 

Το μπαλκόνι ήταν τόσο καθαρό και φροντισμένο. Και τον χειμώνα το καθάριζε, αλλά ποτέ δεν μπορούσε να το χαρεί. Τώρα ήταν έτοιμο να δεχθεί το τραπεζάκι και τις υφασμάτινες μπλε πολυθρόνες. Εμενε μόνο να βρει τα μαξιλάρια, τα ριχτάρια και το ψάθινο χαλάκι. Να φτιάξει τη γωνιά της, κάτω από την παλιά τέντα. Εκεί θα διάβαζε τα βράδια, όταν θα έπεφτε η ζέστη, εκεί θα έπινε τον πρώτο καφέ, εκεί θα έρχονταν και δυο φίλοι, να μοιραστούν ένα κρασί και δυο μεζέδες -και τα άλλα, που δεν λέγονται από το τηλέφωνο.

Είχε ακόμα ψύχρα. Τα βράδια δεν μπορούσε να αποχωριστεί τη μάλλινη ζακέτα της, που «τσιμπούσε» λίγο από τις ανοιξιάτικες πιτζάμες. Αλλά τα πρωινά και τα μεσημέρια, ώσπου άρχιζε να πέφτει ο ήλιος, έξω όλα ήταν αλλιώς.

 

Θυμήθηκε ένα απόσπασμα από τον «Αρχοντα των Δαχτυλιδιών». Στο πρώτο βιβλίο, σε μια μικρή ιστορία από τις πολλές παράλληλες με την κεντρική αφήγηση, τα τέσσερα Χόμπιτ βρίσκουν καταφύγιο στο σπίτι του Τομ Μπομπαντίλ και της Χρυσομουριάς, όντα ανάμεσα σε ανθρώπους και ξωτικά, κάτι σαν πανάρχαιοι φύλακες του παλιού δάσους, νέοι στην όψη και σοφοί σαν γέροι. Το αποτέλεσμα της δουλειάς εκείνης της ημέρας της θύμισε την μπουγάδα της Χρυσομουριάς, την υγιεινή βροχή που ξέπλυνε το δάσος και τα όντα του, και γέμισε φρεσκάδα ο τόπος. Μια ήρεμη, περίκλειστη γωνιά σε έναν κόσμο γεμάτο απειλές και αγωνίες.

 

Οι μέρες που περνούσαν είχαν κάτι το δυσοίωνο, παρά την αλλαγή του καιρού. Το έβλεπε γύρω της, το συζητούσε με τους φίλους και τους γνωστούς, το διάβαζε στις εφημερίδες, το άκουγε στο ραδιόφωνο, το μύριζε στην ατμόσφαιρα. Η κοινωνία γύρω της σαν να ζούσε σε ένα κακό όνειρο. Πάνω από δυο χρόνια ο εφιάλτης εναλλασσόταν με χαραμάδες ελπίδας και επανερχόταν όλο και χειρότερος. Πανδημία, ακρίβεια, φόβος για το μέλλον, πόλεμος, ειδήσεις και εικόνες φρίκης…

 

Τρόμαξε λίγο που κακές σκέψεις την απομάκρυναν από την αρχική της διάθεση. Κι είπε να γυρίσει στο μπαλκόνι της. Αφού πλύθηκε και άλλαξε, πέταξε από πάνω της την κούραση, έβαλε χαμηλόφωνα το ραδιόφωνο, έφτιαξε καφέ, πήρε ένα ξύλινο σκαμνί, το βιβλίο της και βγήκε έξω. Αφησε την μπαλκονόπορτα ανοιχτή. Ακούμπησε το φλιτζάνι στην κουπαστή και κάθισε να ξεκουραστεί.

 

Γρήγορα άρχισε να σκοτεινιάζει. Και να δροσίζει. Δεν μπορούσε να μείνει πολύ ακόμα εκεί, η ζακέτα της δεν έφτανε για να την προστατέψει. Μπήκε μέσα. Το ραδιόφωνο έπαιζε ύστερα από καιρό ένα κάπως παλιό τραγούδι, το πέτυχε από τη μέση.

 

«Χαρές / χαρές που βουλιάξατε,/ πνιγμένες χαρές μου.

 

»Ζωή μου,/ ζωή μου που καίγεσαι/ στον κίτρινο αέρα.

 

»Η αγάπη/ η αγάπη/ που χάθηκε στη σκόνη»*.

 

Της φάνηκε πολύ ταιριαστό με την ημέρα, με τη διάθεση των ημερών, ακόμη και με την άνοιξη που είχε έρθει επιτέλους, έστω και δύσθυμα. Και έκλεισε την μπαλκονόπορτα.

 

* «Σκόνη», Στίχοι: Μιχάλης Μαρματάκης, Μουσική: Λαυρέντης Μαχαιρίτσας, Ερμηνεία: Γιώργος Νταλάρας.

Ούτε μια συγγνώμη;

 

γράφει ο Γιώργος Καρελιάς

 

Ας καταφύγουμε σε μια ακραία υπερβολή, για να δούμε το μέγεθος του ατοπήματος, που έγινε την Πέμπτη στη Βουλή.

 

Ας υποθέσουμε ότι η Τουρκία είχε εισβάλει στην Ελλάδα και η Πρόεδρος της Δημοκρατίας και ο Πρωθυπουργός εμφανίζονταν στα Κοινοβούλια όλου του κόσμου για να καταγγείλουν τον εισβολέα. Θα διανοούνταν ποτέ η κυρία Σακελλαροπούλου και ο κ. Μητσοτάκης, στη μέση μιας ομιλίας τους, να δώσουν το λόγο σε έναν Μιχαλολιάκο, Παππά ή Κασιδιάρη, συστήνοντάς τους ως «μαχητές»;

 

 

Δεν χρειάζεται απάντηση. Δεν θα το έκαναν. Τότε γιατί ο Ζελένσκι παρουσίασε στην ελληνική Βουλή δύο μέλη του διαβόητου τάγματος Αζόφ, γνωστότατου για τις νεοναζιστικές «περγαμηνές» του; Ούτε σ’ αυτό χρειάζεται απάντηση. Ο Ζελένσκι είναι πρόεδρος μιας χώρας που έχει δεχτεί επίθεση. Εχει δικαίωμα να κάνει τα πάντα, ώστε να εκθέσει τον εισβολέα. Πάντως, με τη χτεσινή εικόνα των δυο «Αζοφιστών» μάλλον θα τρίβουν τα χέρια τους οι Ρώσοι προπαγανδιστές, που μιλάνε για «αποναζιστικοποίηση» της Ουκρανίας.

 

Αυτό που μένει να απαντηθεί είναι τι ήταν αυτό που έγινε στην ελληνική Βουλή. «Μεγάλο λάθος», που είπε ο Σαμαράς; «Πρόκληση», που λέει η αντιπολίτευση; Ή μήπως μια τερατώδης γκάφα, που οφείλεται σε ασύγγνωστη επιπολαιότητα;

 

Οι παιδιαριώδεις δικαιολογίες του Προέδρου του Σώματος μάλλον σ’ αυτό κατατείνουν. Ολοι γνωρίζαμε ότι στο ελληνικό Κοινοβούλιο θα μιλούσε ο πρόεδρος της Ουκρανίας. Ο κ. Τασούλας είπε ότι, δέκα λεπτά πριν αρχίσει η ομιλία του, έμαθε πως θα εμφανίζονταν και «δυο στρατιωτικοί». Είπε, επίσης, ότι ο διερμηνέας δεν κατάλαβε κάν ότι ο ένας από αυτούς θα συστηνόταν ως «αζοφιστής». Και ότι την ευθύνη για τη σύνδεση και το βίντεο που παρουσιάστηκαν την είχε ιδιωτική εταιρεία.

 

Επομένως, ουδείς φταίει γι’ αυτό που είδαμε. Πολύ κυνικό για εκλεγμένους άρχοντες. Αδιανόητες οι δηλώσεις του τύπου «να μη χάσουμε τη μεγάλη εικόνα» (εισβολή στην Ουκρανία) και «δώσουμε άλλοθι στη ρωσική προπαγάνδα»

 

Η μεγάλη εικόνα έχει διαμορφωθεί και δεν περίμενε ο κόσμος όλος την ομιλία Ζελένσκι στο ελληνικό Κοινοβούλιο για να την καταλάβει. Ο πρόεδρος της Ουκρανίας έχει κάνει πλήθος τέτοιων ομιλιών. Και η ρωσική προπαγάνδα μάλλον διευκολύνθηκε από τη χτεσινή γκάφα.

 

Θα αρκούσε από τον πρωθυπουργό, τον πρόεδρο της Βουλής ή όποιον άλλον αισθάνεται ότι έχει ευθύνη μια συγγνώμη δύο λέξεων: «Εγινε λάθος». Αντ’ αυτού ακούσαμε μόνο δικαιολογίες.

 

Και με τις δικαιολογίες συμβαίνει αυτό που έχει πει ο Βενιαμίν Φραγκλίνος: «Όποιος είναι καλός στις δικαιολογίες σπανίως είναι καλός σε οτιδήποτε άλλο».

Ο Ζελένσκι έπρεπε να μιλήσει στη Βουλή, το Αζόφ όχι

 

γράφει ο Λευτέρης Χαραλαμπόπουλος

 

Η Βουλή έπρεπε να δώσει βήμα στον πρόεδρο της Ουκρανίας. Όμως, όντως υπάρχει ζήτημα με τις παρεμβάσεις μαχητών του Τάγματος Αζόφ

Υπάρχει ο επικοινωνιακός θόρυβος.

 

Υπάρχει η πολιτική αντιπαράθεση (και εκμετάλλευση).

 

Υπάρχει και η ουσία.

 

Έπρεπε η ελληνική Βουλή να ακούσει τον Βολοντιμίρ Ζελένσκι, όπως έκαναν άλλα κοινοβούλια και το Ευρωκοινοβούλιο;

 

Ναι, έπρεπε.

 

Γιατί είναι ο εκλεγμένος ηγέτης μιας χώρας που σήμερα βρίσκεται σε πόλεμο και δέχεται επίθεση.

 

Ως τέτοιος μπορεί να απευθυνθεί στο κοινοβούλιο μιας άλλης χώρας.

 

Ούτως ή άλλως, η Ουκρανία αυτόν τον καιρό ζει ένα δράμα.

 

Υφίσταται τις επιπτώσεις του πολέμου, θρηνεί θύματα, βλέπει υποδομές να καταστρέφονται.

 

Όποια γνώμη και εάν έχει κανείς για το πώς φτάσαμε εδώ, για το εάν έχουν ευθύνες και οι κυβερνήσεις της Ουκρανίας για την κατάσταση στο Ντονμπάς, για τις ευθύνες του ΝΑΤΟ και της Δύσης στον «Νέο Ψυχρό Πόλεμο» δεν παύει να υπάρχει η τραγωδία του ουκρανικού λαού.

 

Και αντίστοιχα, δεν παύει να υπάρχει και το γεγονός ότι η Ρωσία αποφάσισε να κάνει εισβολή. Γιατί όποιοι λόγοι και υπαρκτά προβλήματα να υπάρχουν, μια εισβολή απλώς κάνει τα πράγματα χειρότερα, σημαίνει θύματα ανάμεσα στους αμάχους, σημαίνει πόλεμο.

 

«Δίκαιες» εισβολές δεν υπάρχουν.

 

Επομένως και αλληλεγγύη στον λαό της Ουκρανίας χρειάζεται και να ακούσουμε τι λέει η εκλεγμένη πολιτική ηγεσία του.

 

Σε τελική ανάλυση για να δούμε με ποιον τρόπο μπορούμε να συμβάλουμε ως χώρα στο να τερματιστεί ο πόλεμος, να σταματήσουμε να μετράμε θύματα και να επιστρέψει η ειρήνη.

 

Όμως, όντως υπάρχει θέμα με το ότι μίλησαν μαχητές του τάγματος Αζόφ.

 

Γνωρίζω καλά ότι αυτή δεν είναι πια μια παραστρατιωτική μονάδα, αλλά είναι ενταγμένη στις ουκρανικές ένοπλες δυνάμεις.

 

Όμως, δεν έχει αλλάξει η ιδεολογία της, που είναι ακροδεξιά και εθνικιστική, όπως είχε φανεί και από τη δράση της το 2014.

 

Η αλληλεγγύη στον λαό της Ουκρανίας, προφανώς δεν μπορεί να επεκταθεί και σε ακροδεξιές και εθνικιστικές φωνές, που η εμπειρία έχει δείξει ότι συχνά είναι μέρος του προβλήματος.

 

Δεν ξέρω γιατί το έκανε αυτό ο πρόεδρος Ζελένσκι, ούτε γιατί επέλεξε να μην κάνει αναφορά στην Κύπρο, παρότι θα ήταν ένας πολύ σαφής τρόπος για να εξηγήσει τι πρόβλημα αντιμετωπίζει η χώρα του.

 

Όμως, η ελληνική πλευρά μπορούσε, πολύ ευγενικά να υποδείξει ότι η πρόσκληση ήταν για αυτόν, όχι για το τάγμα Αζόφ ή άλλους ένοπλους σχηματισμούς.

 

Αυτό δεν θα μείωνε την αλληλεγγύη προς τον λαό της Ουκρανίας, αλλά θα υπογράμμιζε ότι τελικά μας ενδιαφέρει ο τερματισμός του πολέμου και η ειρήνη.  

Η άλλη συγγνώμη;

 

γράφει ο Γιώργος Καπόπουλος

 

 

Ο πρόεδρος της Γερμανίας Σταϊνμάγερ ζήτησε συγγνώμη από τους συμπατριώτες του επειδή υποστήριξε ως ΥΠΕΞ την κατασκευή του αγωγού Nord Stream 2.

 

Ομως, η πολιτική ελίτ της Γερμανίας χρωστά μια άλλη συγγνώμη τόσο στους συμπολίτες της όσο και στους πολίτες των χωρών της Ε.Ε.

 

Το Βερολίνο με ιστορική συνευθύνη Χριστιανοδημοκρατών και Σοσιαλδημοκρατών τράβηξε χειρόφρενο στην περαιτέρω εμβάθυνση της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης την επαύριον της έναρξης της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής κρίσης τον Σεπτέμβριο του 2008 για δύο λόγους κυρίως:

– Πρώτον, για να αποφύγει την αμοιβαιοποίηση των κινδύνων με δημοσιονομικά χαλαρούς εταίρους μέσω του κοινού δανεισμού.

 

– Δεύτερον, για να ασκεί μια α λα καρτ μερκαντιλιστική εξωτερική πολιτική χωρίς ευρωπαϊκές δεσμεύσεις και κυρίως χωρίς να συμμετάσχει στο κόστος μιας πολιτικής άμβλυνσης των περιφερειακών ευρωπαϊκών ανισοτήτων.

 

Επί τριάντα χρόνια η Γερμανία, επιλεκτικά ευρωπαϊκή, ζούσε εσωστρεφής και αυτάρκης σε μια ωραία ατμόσφαιρα Μεγάλης Ελβετίας.

 

Φτηνή και επαρκής ενέργεια από τη Ρωσία, σχεδόν μηδενικές αμυντικές δαπάνες, εξαγωγικός προσανατολισμός προς την Κίνα και την Ινδία.

 

Ολα έμοιαζε να πηγαίνουν κατ’ ευχήν και να αναιρούν τη μεγάλη γεωστρατηγική αντίφαση που σκιάζει τη χώρα από την πρώτη ενοποίηση του Μπίσμαρκ το 1871.

 

Πολύ μεγάλη για την Ευρώπη, πολύ μικρή για τον κόσμο, το πιεστικό δίλημμα έμοιαζε να έχει αναιρεθεί με ad hoc προσεγγίσεις σε εθνικό ή -αν αυτό ήταν αναπόφευκτο- σε ευρωπαϊκό πλαίσιο.

 

Οχι στην εμβάθυνση της πολιτικής ολοκλήρωσης για να μην υπάρξει θεσμική οριοθέτηση στη γερμανική παντοδυναμία στη λειτουργία της ευρωζώνης, όχι στην Κοινή Αμυνα της Ε.Ε. για να μην ενισχυθεί η Γαλλία στους διμερείς-γαλλογερμανικούς συσχετισμούς, με δυο λόγια πάγωμα της ευρωπαϊκής ενοποίησης στο status quo του 2008.

 

Ετσι, η σύγκρουση Δύσης-Ρωσίας μετά την εισβολή στην Ουκρανία βρήκε μια Ε.Ε. που δεν μπορούσε να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων, δηλαδή ούτε να αποτρέψει τη φυγή προς τα εμπρός που επέλεξε το Κρεμλίνο, αλλά ούτε να προβάλει ως ο δεύτερος ισότιμος πυλώνας στη διατλαντική σχέση.

 

Σήμερα, χωρίς την απαιτούμενη ευρωπαϊκή ενότητα, με υπαιτιότητα δική της, η Γερμανία ανακαλύπτει ξανά ότι από μόνη της είναι πολύ μικρή για τον κόσμο, καθώς απ’ ό,τι φαίνεται δεν έχει ούτε τη βούληση ούτε και τη δυνατότητα να διαπραγματευτεί τους όρους της στοίχισής της με τις ΗΠΑ.

Το αδέσποτο

 

γράφει η Κυριακή Μπεϊόγλου

 

Δεν ήθελα σκύλο. Δεν ήθελα γάτα. Μήτε καναρίνι. Από φόβο. Δυο φόβους δηλαδή. Πρώτον, να μην πονέσω όταν φύγει από τη ζωή και, δεύτερον, για να μη χάσω την ελευθερία μου. Επειδή η ζωή είναι απρόβλεπτη όμως, ένα ξημέρωμα ήρθαν στο σπίτι τα δυο παιδιά μου με ένα γατάκι. Με ξύπνησαν ψίθυροι και κάτι κλαψουρίσματα που δεν ήταν ανθρώπινα. Μες στη ζακέτα του γιου μου ένα νεογέννητο πλάσμα πεινούσε, διψούσε για γάλα και ζωή. Φοιτητές πια και οι δυο, γιος και κόρη, με κοίταξαν με μάτια πιο ικετευτικά κι από του γατιού και είπαν: «Να το κρατήσουμε;». Είπα όχι. Και επειδή συνήθως με τουμπάρουν, σήκωσα μπαϊράκι και βροντοφώναξα: ‘Η το γατί ή εγώ. Είδαν κι απόειδαν και έριξαν διαδικτυακό σήμα πως απελπισμένο γατί ψάχνει σπίτι. Σε μισή ώρα είχε βρεθεί γατοφίλη και φίλη δική τους που περίμενε το αδέσποτο με ανοιχτές αγκάλες.

 

Τα παιδιά πήγαν, το τακτοποίησαν και γύρισαν μαραμένα πίσω. Μουρμούρισαν κάτι σαν «τόσα χρόνια σάς λέμε να πάρουμε ένα σκυλάκι, εσείς τίποτα, αφού εμείς θα το φροντίζουμε...». Εγινε οικογενειακό συμβούλιο και αποφασίστηκε πως θα πάρουμε. Αλλά σκυλάκι. Και αδέσποτο οπωσδήποτε. Και ήρθε μια μέρα ηλιόλουστη ένα τόσο δα αδεσποτάκι σπίτι. Ασπρο, θηλυκό, με δυο καφέ αυτιά. Μια κυρία, η Βαλάντη, μας το έφερε από την Εύβοια. Μόλις το είδαν τα παιδιά έλιωσαν. Την έβγαλαν Σάνι (ηλιόλουστη). Μόλις την είδα είπα «μπλέξαμε». Και μπλέξαμε διότι η Σάνι από τότε σάρωσε τη ζωή μας και μας κατέκτησε όλους. Δυο χρόνια τώρα πέρασα μαζί της πολλά. Απώλειες ανθρώπων πολύ αγαπημένων, χαρές και λύπες.

 

Αν θα έλεγα κάτι γι’ αυτή την Παγκόσμια Ημέρα Αδέσποτων που πέρασε θα ήταν πως το δικό μου αδέσποτο είναι η χαμένη αθωότητα που αναζητούσα. Τούτη την ώρα που σας γράφω έχει φέρει ένα καφέ αρκούδι, παλιό παιχνίδι των παιδιών που υπεραγαπάει, και με σκουντάει για να παίξουμε. Φοβάμαι ακόμη για τη μέρα που μπορεί να πάθει κάτι και, ναι, δεν είμαι πια ελεύθερη να φεύγω όποτε θέλω. Αλλά όταν χρειαστεί να φύγω περιμένω πώς και πώς να γυρίσω πίσω. Είμαι «χαζοσκυλομαμά» και το παραδέχομαι. Και, ναι, έχει δίκιο ο Μποντλέρ: Πάντα θα τραγουδώ τον άστεγο σκύλο, τον αδέσποτο, τον σκύλο που το ένστικτό του είναι εξαίσια οξυμμένο απ’ την ανάγκη… Και, ναι, τραγουδώ τα τραγικά σκυλιά, όχι μονάχα αυτά που περιφέρονται στ’ απόκρημνα βάραθρα των απέραντων μητροπόλεων μοναχικά, αλλά κι εκείνα που ψιθύρισαν σε κάθε παρατημένο άνθρωπο: «Πάρε με μαζί σου, κι απ’ τη διπλή μας εξαθλίωση ίσως να φτιάξουμε μια κάποια ευτυχία!».      

Ο Απρίλης είναι ο μήνας…

 

γράφει η Πέπη Ρηγοπούλου

 

Μην καθυστερείς με ανησυχίες και ερωτήματα, Περρίνα. Η ώρα πέρασε. Πρέπει κάτι να γράψεις. Για τον Απρίλη που είναι αυτός ο μήνας. Μια υπόσχεση. Κάνει ακόμα κρύο, όμως ακόμη και το κρύο του Απρίλη μυρίζει άνοιξη. Γράψε κάτι για τους σπόρους που φυτέψαμε το περασμένο φθινόπωρο.

 

Τους ακούς να τρίζουν; Τόσους μήνες θαμμένοι κάτω από τη γη, φούσκωσαν με τα νερά της τελευταίας βροχής και όπου να 'ναι μικρά πράσινα, μαβιά, κίτρινα κεφαλάκια θα βγουν να κοιτάξουν τον κόσμο. Χαρούμενα θα βγουν. Οχι. Μην πεις χαρούμενα. Νομίζω πάει πολύ. Θαμπωμένα, έτσι γράψε. Θαμπωμένα θα βγουν να υποκλιθούν στο φως.

 

Γράψε για τον Απρίλη αυτό. Σκέψου τα λουλούδια. Οχι αυτά που ξεψυχούν στα βάζα. Τα άλλα. Αυτά που επιμένουν στο μικρό παρκάκι όπου ακόμα δεν μαζέψαν τους κορμούς που τσάκισε ο τελευταίος χιονιάς. Για τα μικρά ανώνυμα λουλούδια που αψηφούνε πλαστικές σακούλες, άδειες κονσέρβες και αποτσίγαρα και επιμένουν. Αυτό να γράψεις, πως επιμένουν. Αλλά καλύτερα χωρίς τις κονσέρβες, τα αποτσίγαρα. Χαλάνε τον ρυθμό.

 

Ωραία ώς εδώ. Και, σε παρακαλώ, μη γράψεις για το πώς περνάς τις νύχτες. Τα όνειρα αυτού του Απρίλη δεν είναι καλά. Καλύτερα να μη μιλάς καθόλου. Καλύτερα να μην τα βλέπεις. Ιδίως αυτά τα όνειρα με μικρά παιδιά. Αγόρια και κορίτσια στην ηλικία σου. Παιδιά σε μια κρύα κουζίνα. Σε μια βρόμικη αποθήκη με σπασμένα τζάμια. Σε ένα υπόγειο με λερωμένα χέρια και με γερασμένα πρόσωπα. Οχι, μην πιστεύεις τα μάτια τους που μας κατηγορούν. Δεν φταίμε εμείς που έγινε ό,τι έγινε.

 

Γράψε κάτι για τα πουλιά. Πες πως και αυτόν τον Απρίλη τα πουλιά θα ξανάρθουν οπωσδήποτε. Πολλά μικρά χελιδόνια, σμήνη ολόκληρα, θα έρθουν και θα κρυφτούν στις φυλλωσιές των δέντρων, όσων απόμειναν. Κι έπειτα την ώρα του δειλινού, έτσι χωρίς αιτία, θα παρατούν τις πράσινες κρυψώνες τους και θα πετούν με θόρυβο ζωγραφίζοντας στον ουρανό. Τα πουλιά δεν τα φοβίζει η νύχτα που έρχεται. Είναι πάντα μια ελπίδα.

 

Κάπως έτσι να τελειώνεις. Με την ελπίδα. Ούτε λέξη για αυτούς που χάθηκαν αυτόν τον μήνα. Αυτή τη βδομάδα. Κι έπειτα, με καθαρογραμμένο το γραφτό σου θα έρθεις εκεί που είμαστε όλοι στριμωγμένοι ο ένας πλάι στον άλλο και θα μας το διαβάσεις σαν μεγάλη με καθαρή και δυνατή φωνή. Και εμείς θα πούμε πως γράφεις όμορφα και πως αξίζεις το κόκκινο φουστάνι που χτες μας κοίταζε απορημένο μέσα από τη σπασμένη βιτρίνα.

 

Ελα, μη σταματάς. Αυτή η βοή που έρχεται όλο και πιο κοντά, ο σεισμός που έριξε τα τελευταία γυαλικά στο πάτωμα, δεν είναι ό,τι φοβάσαι. Και αυτή η βόμβα γκρέμισε όχι εμάς αλλά το διπλανό σπίτι.    

Ρήτρα απληστίας

 

γράφει ο Παντελής Μπουκάλας

 

Οπως υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που, από απόγνωση ή αθεράπευτη εμπιστοσύνη στο δίποδο είδος μας, πιστεύουν τον κάθε πονηρό που θα τους πασάρει επιστολές του Ιησού, απομνημονεύματα του Δία και αγιασμένες αντικαρκινικές σταγόνες γνησίου ύδατος του Ιορδάνη ποταμού, έτσι υπάρχουν ακόμα πολλοί που αισθάνονται βέβαιοι για την αθωότητα των διαφημίσεων. Για την αλήθεια και την ηθική τους. Αυτοκαταστροφική η αγαθότητά τους, πλην δίχως αυτήν η αγορά θα βάλτωνε. Το ίδιο συμβαίνει στην πολιτική αγορά. Κι εκεί οι ονειροπώλες στήνουν ξόβεργες για τους ονειροπόλους.

 

Βλέπεις λοιπόν στην τηλεόραση τους ευγενικά αποκαλούμενους παρόχους ενέργειας να ανταγωνίζονται ποιος θα σου προσφέρει το δελεαστικότερο πακέτο. Και νιώθεις ευλογημένος που ζεις σε μια χώρα απαλλαγμένη επιτέλους από το αναχρονιστικό κρατικό μονοπώλιο. Τώρα μάλιστα, σκέφτεσαι. Τώρα μπορείς να διαλέξεις τον καλύτερο. Ή αυτόν που πέτυχε τον καλύτερο σεναριογράφο και τον καλύτερο σκηνοθέτη για την τηλεοπτική ρεκλάμα του. Τον διαλέγεις δίχως να δίνεις σημασία στα ψιλά γράμματα του συμβολαίου που υπογράφεις, κάτι ψειρίτσες αόρατες διά γυμνού οφθαλμού, και καμαρώνεις για την επιτυχία σου.

 

Ωσπου έρχεται ο «αναπροσαρμοσμένος» λογαριασμός του ρεύματος, ακόμα και τρεις και πέντε φορές πάνω απ’ τον συνηθισμένο. Πανικός. Αρχίζεις να αναζητάς αποδέκτη του θυμού σου, ένα «κυτίον παραπόνων», σαν εκείνα που υπήρχαν κάποτε στα λεωφορεία. Το Ινστιτούτο Καταναλωτών και η ΕΚΠΟΙΖΩ είναι μια κάποια λύση, κάτι που δεν ισχύει για τα φημισμένα «συναρμόδια υπουργεία». «Δεν σου το έλεγα να μην ξεχνάς αναμμένο τον θερμοσίφωνα;» σε αποσβολώνει μνησίκακα ο ένας συναρμόδιος. «Δεν φώναζα να μην αφήνεις ανοιχτά όλα τα φώτα;» σε κατατροπώνει χαιρέκακα έτερος συναρμόδιος.

 

Απελπισμένος, ξανακοιτάζεις τον λογαριασμό. Με μεγεθυντικό φακό τώρα. Και βλέπεις τη «ρήτρα αναδιπλασιασμού». Στο Ιντερνετ εντοπίζεις τον μαθηματικό τύπο της ρήτρας: γρίφος ακατανόητος. C(x) =… Μια εξίσωση με πεντέξι αγνώστους και ένα γνωστό: την απληστία. Βεβαιώνεσαι γι’ αυτό από το εξής απλό: Το «μοναδιαίο κόστος» εξαρτάται από δύο «συντελεστές προσαύξησης» που το κοινό τους γνώρισμα ευνοεί την απόλυτη κερδοσκοπική αυθαιρεσία: «επιλέγονται ελεύθερα από τον προμηθευτή». Εξαιτίας της ελευθερίας αυτής έχουμε το πιο ακριβό ρεύμα στην Ευρώπη. Τιμή τους (των προμηθευτών) και καμάρι τους (των συναρμοδίως αποτυχημένων κυβερνητικών).  

O Πούτιν είναι εγκληματίας πολέμου. Αλλά ποιος θα τον δικάσει;

 

Του Άρη Χατζηστεφάνου

 

Καθώς μέρα με την ημέρα πληθαίνουν οι πληροφορίες για τη διάπραξη εγκλημάτων πολέμου από τη Ρωσία και ενώ τα αμερικανικά ΜΜΕ αναφέρονται σχεδόν μονοθεματικά στην ανάγκη να οδηγηθεί ο Πούτιν ενώπιον διεθνούς ποινικού δικαστηρίου, υπάρχει ένα μικρό πρόβλημα που η Δύση αποφεύγει να θίξει. Κανένα από τα άμεσα εμπλεκόμενα μέρη αυτής της αντιπαράθεσης – η Ρωσία, η Ουκρανία και οι ΗΠΑ – δεν αναγνωρίζουν το διεθνε΄ς δίκαιο σε αυτό τον τομέα αφού έχουν επιλέξει να μην είναι μέλη του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου της Χάγης. Σε ό,τι αφορά το διεθνε΄ς δίκαιο θα μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί ότι πρόκειται για τρία κράτη… παρίες.

 

Το νομικό κομμάτι του προβλήματος θα μπορούσε (θεωρητικά) να παρακαμφθεί καθώς και σε άλλες περιπτώσεις το δικαστήριο της Χάγης έχει εξετάσει καταγγελίες για εγκλήματα πολέμου εναντίον χωρών που δεν είναι μέλη του. Πέρυσι το προδικαστικό τμήμα της Χάγης απεφάνθη ότι το ΔΠΔ έχει τη δικαιοδοσία να ερευνήσει την πιθανή διάπραξη εγκλημάτων πολέμου από το Ισραήλ στη Δυτική Όχθη, τη Γάζα και την Ανατολική Ιερουσαλήμ. Τώρα όμως έχουμε μια ιδιαίτερη κατάσταση στην οποία ούτε η Ρωσία, ούτε οι ΗΠΑ αλλά ούτε και η Ουκρανία είναι μέλη του ΔΠΔ. Συγκεκριμένα η Ουκρανία από το 2013 «αναγνωρίζει την αρμοδιότητα του δικαστηρίου να εξετάσει καταγγελίες εγκλημάτων πολέμου στο έδαφός της» αλλά αποφεύγει να γίνει μέλος του – ενώ ζητά επίμονα να γίνει μέλος του ΝΑΤΟ και της ΕΕ.

 

Το πρόβλημα στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν είναι τόσο νομικό όσο πολιτικό και ηθικό. Όλοι γνωρίζουμε ότι ο Πούτιν δεν πρόκειται, για νομικούς και πρακτικούς λόγους, να οδηγηθεί στο εδώλιο του δικαστηρίου της Χάγης. Το ερώτημα είναι εάν σε αυτό θα έπρεπε να βρίσκονται εδώ και χρόνια αρκετοί από τους πολιτικούς που σήμερα ζητούν την καταδίκη του – π.χ ΟΛΟΙ οι πρόεδροι των ΗΠΑ.

 

Η Ουάσιγκτον όχι μόνο δεν αναγνωρίζει τη δικαιοδοσία του ΔΠΔ αλλά στο παρελθόν έχει απειλήσει αξιωματούχους του δικαστηρίου με τρόπους που θυμίζουν τη δράση της μαφίας. Όταν η πρώην εισαγγελέας, Φάτου Μπενσούντα, αποφάσισε να κινήσει τη διαδικασία για τη διερεύνηση εγκλημάτων που συντελέστηκαν στο Αφγανιστάν από Αμερικανούς πολίτες, ο Ντόναλντ Τραμπ και ο τότε υπουργός Εξωτερικών Μάικ Πομπέο επέβαλαν κυρώσεις εναντίον της και στη συνέχεια επιδόθηκαν σε ένα πρωτοφανή πόλεμο λάσπης και εκβιασμών φτάνοντας στο σημείο να απαγορεύσουν την είσοδό της σε αμερικανικό έδαφος.

 

Επίσης, όπως είχαμε εξηγήσει στο παρελθόν, οι ΗΠΑ έχουν οργανώσει αρκετές φορές επιχειρήσεις διάσωσης στρατιωτών και αξιωματούχων που κατηγορούνταν για εγκλήματα πολέμου – με πιο πρόσφατο παράδειγμα τη φυγάδευση συνεργατών τους από το Αφγανιστάν.

 

Από την πλευρά της η Ουκρανία είχε σταθεί σε πολλά διεθνή φόρα στο πλευρό του Ισραήλ όταν αυτό πραγματοποιούσε εγκλήματα πολέμου κα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας εναντίον των Παλαιστινίων. Μόλις το 2020 αποσύρθηκε από την Επιτροπή του ΟΗΕ για την Άσκηση των Αναφαίρετων Δικαιωμάτων του Παλαιστινιακού Λαού (The Committee on the Exercise of the Inalienable Rights of the Palestinian People – CEIRPP) ενώ στήριζε φανατικά την προσπάθεια του Τραμπ να αναγνωριστεί η Ιερουσαλήμ σαν πρωτεύουσα του Ισραήλ – κίνηση με την οποία ζητούσε ουσιαστικά να νομιμοποιηθούν τα ισραηλινά εγκλήματα και η παράνομη προσάρτηση Παλαιστινιακών εδαφών.

 

Φυσικά, καμία από αυτές τις επισημάνσεις δεν μειώνει την φρίκη των ρωσικών εγκλημάτων εναντίον του ουκρανικού λαού ούτε την ανάγκη να λογοδοτήσει ο Πούτιν για τα εγκλήματά του – τα οποία προφανώς δεν ξεκίνησαν με την εισβολή στην Ουκρανία. Είναι όμως τουλάχιστον κωμικοτραγικό να επικαλούνται το διεθνές δίκαιο χώρες, όπως οι ΗΠΑ, που το παραβιάζουν διαρκώς σχεδόν από τα πρώτα χρόνια της σύστασής τους ως ανεξάρτητο κράτος.

 

Αττική Οδός: Στο έγγραφο για την αποζημίωση των 2.000 ευρώ ζητά «αποποίηση άλλων αξιώσεων»

 

Αποποίηση άλλων αξιώσεων», ζητείται επί της ουσίας από την Αττική Οδό με το έγγραφο απόδειξης πληρωμής που αποστέλλεται στους οδηγούς για την είσπραξη αποζημίωσης των 2.000 ευρώ, όπως καταγγέλεται από δικηγόρους.

 

Όπως αναφέρει το ρεπορτάζ του dikastiko.gr, στον φάκελο που θα πρέπει να υποβάλλουν όσοι ζητήσουν να πληρωθούν τις 2.000 ευρώ και συγκεκριμένα στην απόδειξη πληρωμής υπάρχει μια ξεκάθαρη αποστροφή που συνιστά –κατά τους δικηγόρους- δήλωση αποποίησης περαιτέρω αποζημίωσης: «Υπό την επιφύλαξη καταβολής του ποσού των 2. 000 € στον υποδειχθέντα τραπεζικό λογαριασμό με IBAN ……. που τηρώ στην τράπεζα ………. δηλώνω ότι το ως άνω ποσό θα μου καταβληθεί για το ανώτερο συμβάν και συνιστά εύλογη χρηματική ικανοποίηση για την στενοχώρια και την ταλαιπωρία που υπέστην εξαιτίας της παραμονής μου την 24/25 Ιανουαρίου 2022 στον αυτοκινητόδρομο της Αττικής οδού», αναφέρει το έγγραφο.

 

 

Σύμφωνα την δικηγόρο Κατερίνα Φραγκάκη, που εκπροσωπεί πολλούς εγκλωβισμένους στη Αττική Οδό που έχουν στραφεί και δικαστικά αξιώνοντας επιπλέον αποζημιώσεις, η δήλωση είναι απολύτως ξεκάθαρη και ουσιαστικά ζητεί από τους πολίτες να παραιτηθούν από κάθε περαιτέρω αξίωση:

 

Η σχετική ανακοίνωση:

«Για άλλη μια φορά φαίνεται ότι όσοι εγκλωβίστηκαν στην Αττική Οδό θα συνεχίσουν να ταλαιπωρούνται, για να μπορέσουν να αποζημιωθούν. Αφενός η Αττική οδός έχει καθυστερήσει σημαντικά στην καταβολή των 2000 Ευρώ, αφετέρου στέλνει επιστολές σε όσους έκαναν την αίτηση καθιστώντας σαφές ότι από τη στιγμή που λάβουν την αποζημίωση των 2.000 Ευρώ δεν θα έχουν άλλη αξίωση για την ηθική τους βλάβη, δηλώνοντας ρητά ότι η ικανοποίηση τους είναι εύλογη. Με αυτόν τον τρόπο η Αττική Οδός αντικαθιστά την ελεύθερη κρίση του δικαστή για τα πραγματικά περιστατικά του εγκλωβισμού , το είδος της προσβολής, την έκταση της βλάβης και τις συνθήκες που βίωσε το κάθε πρόσωπο ξεχωριστά κατά τον εγκλωβισμό του στις 24-25/1/2022».

 

Θυμίζουμε πως ο Κυριάκος Μητσοτάκης με δηλώσεις του είχε τονίσει πως υπάρχει πρόβλεψη αποζημίωσης 2.000 ευρώ «ανεξάρτητα από τις όποιες ιδιωτικές απαιτήσεις μπορεί να εγηρθούν ή από τις ενέργειες που θα ακολουθήσει το δημόσιο στο θέμα αυτό».

 

https://t.co/L3Lxk870OQ pic.twitter.com/zqrszsNe9Q

— Ιερώνυμος boss (@JeronymoBoss2) April 5, 2022

πηγή 

Exxon Mobil: Προαναγγέλλει ρεκόρ κερδών εν μέσω πολέμου και αύξησης των τιμών της ενέργειας

 

Ο πόλεμος και η ανθρωποσφαγή στα πεδία των μαχών στην Ουκρανία, αλλά και η λεηλασία των λαών του πλανήτη που πληρώσουν «χρυσάφι» την βενζίνη και το πετρέλαιο για τους μετόχους της Exxon Mobil δημιουργούν τεράστιες «ευκαιρίες» κερδοφορίας...

 

Η Exxon Mobil έδωσε «σήμα» για τα υψηλότερα κέρδη της από το 2008. Την ίδια ώρα που ο πόλεμος στην Ουκρανία συνεχίζεται με χιλιάδες ανθρώπους να έχουν χάσει τη ζωή τους και εκατομμύρια να ΄έχουν πάρει τον δρόμο της προσφυγιάς.

 

Όμως για το Αμερικάνικο πετρελαϊκό κολοσσό αυτή είναι μια περίοδος πρωτόγνωρης κερδοφορίας! Η Exxon δήλωσε τη Δευτέρα ότι τα αποτελέσματα του πρώτου τριμήνου μπορεί να ήταν έως και 2 δισεκατομμύρια δολάρια υψηλότερα από τα κέρδη τους τελευταίους τρεις μήνες του 2021, όταν η εταιρεία συγκέντρωσε 8,8 δισεκατομμύρια δολάρια, σύμφωνα με μια κατάθεση. Σχεδόν 11 δισεκατομμύρια δολάρια θα είναι λοιπόν τα κέρδη της Exxon Mobil μέσα στους πρώτους τρεις μήνες του 2022!!!

 

 

Η συγκεκριμένη εκτίμηση της εταιρείας προμηνύει άνθηση κερδών σε ολόκληρη τη βιομηχανία πετρελαίου, καθώς οι εμπορικές κυρώσεις, οι διακοπές στη ναυτιλία και η αύξηση της ζήτησης φέρνουν τεράστια κέρδη.

 

Οι αυξανόμενες τιμές του πετρελαίου ήταν ο κύριος μοχλός της συσσώρευσης κερδών, με το φυσικό αέριο και τα μεγαλύτερα περιθώρια διύλισης να συνεισφέρουν επίσης στο «πάρτι» που έχει στήσει η πολυεθνική και πληρώνουν αδρά οι λαοί. Τα διεθνή συμβόλαια μελλοντικής εκπλήρωσης του αργού άγγιξαν το υψηλό των τελευταίων 14 ετών, σχεδόν 140 δολάρια το βαρέλι κατά τη διάρκεια του τριμήνου και ειδικά μετά την έναρξη του πολέμου στην Ουκρανία.

 

Ο πόλεμος και η ανθρωποσφαγή στα πεδία των μαχών στην Ουκρανία, αλλά και η λεηλασία των λαών του πλανήτη που πληρώσουν «χρυσάφι» την βενζίνη και το πετρέλαιο για τους μετόχους της Exxon Mobil δημιουργούν τεράστιες «ευκαιρίες» κερδοφορίας… 

πηγή

       

Κυβέρνηση των κερδοσκόπων

 

«Υπάρχει ελπίδα», γράφει η φιλοκυβερνητική εφημερίδα στην πρώτη σελίδα της (Τα ΝΕΑ, 5.4.2022).

 

Όχι, η ελπίδα δεν αφορά τους δολοφονημένους της Μπούτσα και του Ιρπίν, ούτε την 92χρονη στο ορεινό χωριό της Μεγαλόπολης, που η ΔΕΗ της έκοψε το ρεύμα, ούτε αφορά τις οικογένειες που στενάζουν από την ακρίβεια και την αισχροκέρδεια των «παρόχων». Η ελπίδα σχετίζεται με «τις νέες θεραπείες του καρκίνου»!

 

Όσοι/ες, λοιπόν, σωθούμε από την πείνα και τις βόμβες, «υπάρχει ελπίδα» να γλυτώσουμε από τον καρκίνο!

 

Η άλλη συστημική εφημερίδα (Η Καθημερινή) ζητάει στο κύριο άρθρο της από την κυβέρνηση: «…οι αυτουργοί της αντικοινωνικής κερδοσκοπίας πρέπει να αποκαλύπτονται και στους καταναλωτές». Όμως καμία φιλοκυβερνητική εφημερίδα δεν γράφει για την αύξηση 39,4% του ηλεκτρικού ρεύματος μόνο μέσα σε μια μέρα(χθες)!

 

Το θέμα δεν είναι μόνο να αποκαλύπτονται οι κερδοσκόποι, αλλά να λαμβάνονται και μέτρα κατά της αισχροκέρδειας. Κι αυτή είναι η δουλειά της κυβέρνησης, εκτός κι αν είναι κυβέρνηση των κερδοσκόπων, όπως είναι η κυβέρνηση Μητσοτάκη, η οποία αντί να βάλει φρένο στην αισχροκέρδεια, την επιδοτεί επιπλέον! 

πηγή     

Ποιος θυμάται την Ανδραβίδα;

 

γράφει η Αντα Ψαρρά

 

Δυστυχώς μέσα στις περίπου 10.000 τηλεοπτικές ώρες που αφιερώθηκαν, όχι απλά για να αποκαλύψουν το φρικτό και αποτρόπαιο έγκλημα που φέρεται να έχει διαπράξει η μητέρα των κοριτσιών με ή χωρίς τη βοήθεια του συζύγου, αλλά για να κρύψουν όλες τις άλλες ειδήσεις και κυρίως να πυροδοτήσουν τα πλέον βάρβαρα αντανακλαστικά των πολιτών, δεν βρέθηκε ο ελάχιστος χώρος για πλήρη κάλυψη άλλων ανατριχιαστικών εγκλημάτων. Για παράδειγμα, μέσα σε δύο μέρες «ξεμπερδέψαμε» τηλεοπτικά με τον ψυχρό δολοφόνο «παλικαρά» δύο παιδιών και των γονιών τους στην Ανδραβίδα.

 

Ξεμπερδεύουμε εξίσου γρήγορα και «στα ψιλά» των τηλεοπτικών φακών κάθε μέρα που εκδικάζονται η εν ψυχρώ δολοφονία με λιντσάρισμα του Ζακ Κωστόπουλου ή οι βιασμοί που καταγγέλθηκαν και αφορούν τα πρώην υψηλά ιστάμενα πρόσωπα και τους επώνυμους. Κανείς δεν διανοήθηκε να ζητήσει και για όλους αυτούς την ανάλογη μεταχείριση από τους συγκρατουμένους τους, χώρια που οι περισσότεροι κατηγορούμενοι είναι εκτός φυλακής. Κανένα «φως στο τούνελ» δεν ρίχτηκε για να δικαιωθούν και αυτά τα θύματα εκτός κι αν στην κατάταξη των εν ψυχρώ παιδοκτόνων και δολοφόνων έχουν ειδική θέση οι «Μήδειες». Το έγκλημα με τα τρία κοριτσάκια δεν το χωράει ανθρώπου νους, τελεία και παύλα.

 

Ομως και οι 10.000 τηλεοπτικές ώρες, με αντικείμενο όχι βέβαια τις αποκαλύψεις αλλά την τροφοδοσία των πιο σκοτεινών αντανακλαστικών του ανθρώπου είναι ένα άλλου είδους έγκλημα, για το οποίο άλλοι ευθύνονται ως φυσικοί και ηθικοί αυτουργοί. Τα ράθυμα αντανακλαστικά του ΕΣΡ και των δημοσιογραφικών ενώσεων, όπως και η ανεξήγητη σιωπή του δικαστικού κόσμου, προφανώς δεν θα σταματήσουν τον κατήφορο. Οι πολίτες καθισμένοι στους καναπέδες τους και αφού χορτάσουν με την κατανάλωση των «κοινωνικών μηνυμάτων» της τηλεόρασης, ξορκίζοντας το απόλυτο κακό θα πηγαίνουν για ύπνο με τη συνείδησή τους ήσυχη ότι όλα τα κακά συμβαίνουν μόνο στη διπλανή πόρτα.

Ποιοι γελούν με τον Σεφερλή;

 

γράφει ο Γιώργος X. Παπασωτηρίου  

 

Ποιοι γελούν με τις gay καρικατούρες, την τιμή της γυναίκας που έχει πέσει στα «100 ευρώ», με το «ξέπλυμα» της έμφυλης βίας, με τις χαζές ξανθιές,  με τα αστεία για κοντούς και χοντρούς, του Μ. Σεφερλή; 

 

Οι θιασώτες του «πατρίς-θρησκεία-οικογένεια» θα απαντούσε ο καθηγητής στην Οξφόρδη, Δημήτρης Παπανικολάου*, που επισημαίνει την άνοδο του ρατσισμού, του σεξισμού, της ομοφοβίας, την ανάδυση νεοσυντηρητικών και νεοεθνικιστικών απόψεων στα πλαίσια της ελληνικής οικογένειας.

 

Είναι πρόδηλο πως ένα μεγάλο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας αρνείται πεισματικά να δεχτεί τη διαφορετικότητα και επιδοκιμάζει με ενθουσιασμό εκπομπές και θεάματα που ενισχύουν άκρως φαλλοκρατικές και φυσικοποιημένες συντηρητικές αντιλήψεις (από την “μπέσα”, τη “μαγκιά” και τον “ανδρισμό” ως την “ανωτερότητα της φυλής” και τον “ιστορικό της ρόλο”) .

 

Η ενίσχυση αυτή γίνεται πρωτίστως από τα οργανωμένα συμφέροντα που δεν θέλουν να αλλάξουν οι βασικές κατηγορίες διανομής του συμβολικού, του κοινωνικού, του πολιτικού και του υλικού κεφαλαίου. Με άλλα λόγια, η καθεστηκυία τάξη και η δεξιά πολιτική χρειάζονται και μία δεξιά κουλτούρα, που θα τις νομιμοποιεί.

 

Μέσα ενημέρωσης, σχολείο, εκκλησία, και γενικά τα θεσμικά πεδία κοινωνικοποίησης, παραγωγής και διάδοσης της συντηρητικής κουλτούρας, χρηματοδοτούνται αδρά για το σκοπό αυτό. Θυμίζουμε τα σκοταδιστικής έμπνευσης βίντεο, που αρχικά ενέκρινε το υπουργείο Παιδείας για να αποτελέσουν εκπαιδευτικό υλικό σε Γυμνάσια της χώρας.

 

Η ενίσχυση φαλλοκρατικών και ρατσιστικών αντιλήψεων μέσο τηλεοπτικών θεαμάτων «τύπου Σεφερλή» συμπίπτει με την εκδήλωση μιας επίθεσης ακροδεξιών κυβερνήσεων, που επιδιώκουν να ακυρώσουν προοδευτικούς νόμους για τα δικαιώματα των γυναικών και των LGBTQI κοινοτήτων.

 

Επίσης, δεξιές, καθολικές και ευαγγελικές οργανώσεις σε όλο τον κόσμο ταυτίζονται στο ότι θεωρούν πως η παραδοσιακή οικογένεια δέχεται επίθεση! Μάλιστα, αντιτίθενται στην προστασία των γυναικών από βιασμούς ή την ενδοοικογενειακή βία· αρνούνται τα νομικά και κοινωνικά δικαιώματα των τρανς ατόμων και τις νομικές και θεσμικές εγγυήσεις κατά των διακρίσεων λόγω φύλου, και οιμώζουν για την... απώλεια της «ιερότητας της ετεροφυλικής οικογένειας», την απώλεια της εθνικής ταυτότητας και της λευκής υπεροχής!

 

Για τη σημερινή κρίση, δεν φταίει η απληστία των υπερπλούσιων, δεν φταίει η κλιματική κρίση, ούτε η κατάργηση του κοινωνικού κράτους, φταίνε τα ΛΟΑΤΚΙ άτομα, φταίνε οι φεμινίστριες, φταίνε οι πρόσφυγες και οι μετανάστες, φταίνε οι ακτιβιστές και οι... δαίμονες!

 

Το ακροδεξιό κίνημα κατά της "ιδεολογίας του φύλου" διασχίζει τα σύνορα, συνδέοντας οργανώσεις στη Λατινική Αμερική, την Ευρώπη, την Αφρική και την Ανατολική Ασία, και είναι ένα τυπικό φασιστικό κίνημα, γράφει η Judith Butler**. 

 

Γι’ αυτό η ώρα της αντιφασιστικής αλληλεγγύης είναι τώρα. Γι’ αυτό πρέπει να βρισκόμαστε απέναντι σε ό,τι ενισχύει τα νεοφασιστικά κινήματα σε όλες τις εκφάνσεις τους (πολιτικές, οικονομικές, πολιτιστικές).

Σπασίμπα* Πούτιν, μας (και τους) άνοιξες τα μάτια...

 

γράφει ο Γιώργος Καρελιάς

 

Ναι, όπως το λέει ο τίτλος κι ας ξενίζει. Ευχαριστούμε τον «σύντροφο» Βλαντίμιρ Πούτιν. Γιατί με την εισβολή του στην Ουκρανία μας έμαθε μερικά πράγματα, άλλα απλώς μας τα επιβεβαίωσε και, σε κάθε περίπτωση, μας (και τους) άνοιξε τα μάτια. Των Ευρωπαίων, γιατί οι Αμερικανοί παίζουν δικό τους, επικίνδυνο, παιχνίδι, όπως προειδοποιούν δυτικοί αναλυτές υπεράνω υποψίας.

 

Τι μας έμαθε ή απλώς μας επιβεβαίωσε ο Πούτιν:

 

 

Πρώτον, ότι είναι ένα εξουσιαστικό, αδίστακτο, ιμπεριαλιστικό κάθαρμα, που δεν έχει κανένα δισταγμό να αιματοκυλίσει μια χώρα και να αναστατώσει την παγκόσμια τάξη και οικονομία.

 

Δεύτερον, κατά τούτο δεν διαφέρει σε τίποτα από τα δυτικά καθάρματα, που έκαναν τα ίδια παλιότερα στο Βιετνάμ ,μετά στο Ιράκ, στο Αφγανιστάν, στη Γιουγκοσλαβία. Μόνο που τότε ο κόσμος δεν ήταν τόσο παγκοσμιοποιημένος, ώστε να υποφέρει από έλλειψη προϊόντων και την εκτόξευση των τιμών. Τι θα γίνει αν έλθει ο λιμός, που πρόβλεψε ο Μακρόν, καλύτερα να μη συζητάμε.

 

Τρίτον, μεταξύ τέτοιων καθαρμάτων υπάρχει αλληλοκατανόηση. Όπως οι Ρώσοι δεν κούνησαν το χεράκι τους στις εισβολές των Αμερικανών και του ΝΑΤΟ, έτσι και οι Δυτικοί δεν κουνάνε το δικό τους σήμερα την Ουκρανία. Εδώ που τα λέμε, καλά κάνουν, όσο κι αν αυτό ακούγεται κυνικό. Είναι προτιμότερο αυτό από έναν παγκόσμιο πόλεμο.

 

Τέταρτον, ο Ζελένσκι πίστεψε κάποιους δυτικούς, που τον παραμύθιαζαν ότι θα βάλουν τη χώρα του στο ΝΑΤΟ και δεν θα την άφηναν έρμαιο στις ορέξεις του Πούτιν. Τους πίστεψε επειδή του το έλεγαν ή απλώς τους πίστεψε μέσα στην αφέλειά του;

 

Πέμπτον, οι δυτικοευρωπαίοι είναι (είμαστε) τόσο πολύ εξαρτημένοι από την ανατολική ενέργεια(φυσικό αέριο), που βλέπουμε με τρόμο το ενδεχόμενο ο Πούτιν να κλείσει τις στρόφιγγες. Γι΄αυτό εδώ δεν χωράνε κυρώσεις και εμπάργκο. Το ρωσικό αέριο ρέει κανονικά(ακόμα…) και τα περί αντικατάστασής του από το αμερικανικό υγροποιημένο(LNG) ή από την «καθαρή»(ήλιος, αέρας) ενέργεια είναι παραμύθια της Χαλιμάς. Χώρια που στο αμερικανικό μας έρχεται ο κούκος αηδόνι.

 

Εκτον, τώρα που βλέπουμε τις ελλείψεις-και την εκτίναξη των τιμών- σε είδη καθημερινής χρήσης αρχίζουμε να συνειδητοποιούμε ότι η Ελλάδα είναι εξαρτημένη από τις εισαγωγές προϊόντων, στα οποία κάποτε ήταν αυτάρκης(πχ σιτάρι, καλαμπόκι). Χώρια που μια ελαιοπαραγωγός χώρα τρέμει την έλλειψη ουκρανικού ηλιέλαιου. Απογοήτευση.

 

Εβδομον, τώρα αρχίζει να φαίνεται ότι ο πολλά υποσχεθείς Μπάιντεν, που ήρθε μετά τη λαίλαπα Τραμπ, δεν είναι παρά μία από τα ίδια. Το χειρότερο είναι ότι δεν ξέρουμε αν όσα λέει του ξεφεύγουν(γεροντική άνοια) ή τα εννοεί και τρέχουν μετά οι επιτελείς του Λευκού Οίκου να τα μαζέψουν.

 

Ογδοον, ο Μπάιντεν και οι δικοί του παίζουν επικίνδυνο παιχνίδι, όπως και οι προκάτοχοί τους, θεωρώντας ότι, μετά την κατάρρευση του ανατολικού μπλοκ και της διάλυση της Σοβιετικής Ενωσης, μπορούν να κάνουν τα πάντα, αφού δεν υπάρχει αντίπαλο δέος. Γι΄ αυτό «έσπρωξαν» το ΝΑΤΟ μέχρι την αυλή της Ρωσίας, αγνοώντας τις προειδοποιήσεις ότι θα αντιδρούσε ακόμα και με πόλεμο. Ιδού τι είπε- για την τακτική των ΗΠΑ και ειδικά για τη δήλωση του Μπάιντεν περί ανατροπής του Πούτιν- ο Βρετανός ιστορικός Νιλ Φέργκιουσον, ο οποίος μόνο για φιλοπουτινισμό δεν μπορεί να κατηγορηθεί: «Η στρατηγική του Μπάιντεν είναι επικίνδυνη, μπορεί να παρατείνει τον πόλεμο όχι εβδομάδες, αλλά μήνες και χρόνια». Τι πρέπει να γίνει; Λέει ο ιστορικός στην ιταλική εφημερίδα «Κοριέρε ντελα Σέρα»: «Ο Πούτιν δεν είναι Σαντάμ ή Καντάφι. Εχει το μεγαλύτερο πυρηνικό οπλοστάσιο, επομένως είναι πολύ ανεύθυνο να μιλάμε ανοιχτά για αλλαγή καθεστώτος στη Ρωσία σε αυτές τις συνθήκες. Ο Πούτιν πρέπει να αναγκαστεί να πάει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Να εκμεταλλευθούμε ότι βρίσκεται σε δύσκολη θέση, αλλά όχι να τον σπρώξουμε να καταφύγει σε μέτρα απελπισίας».

 

Και όσοι δεν έχουν πειστεί για τα επικίνδυνα παιχνίδια, που παίζουν χρόνια τώρα οι Αμερικανοί με τη συνεχή επέκταση του ΝΑΤΟ στα ανατολικά, ιδού τι λέει ο Αμερικανός καθηγητής Τζέφρι Σακς σε πρόσφατη συνέντευξή του στα «Νέα»: «Η σύγκρουση αυτή αφορά ουσιαστικά το ρόλο των ΗΠΑ στη γειτονιά της Ρωσίας. Η Αμερική πιστεύει ότι μπορεί να πάει όπου θέλει και όποτε θέλει μέχρι τα σύνορα της Ρωσίας. Η Ρωσία πιστεύει ότι η Δύση πρέπει να παραμείνει εκτός Ουκρανίας στρατιωτικά και χωρίς πολιτική ανάμειξη. Εδώ δοκιμάζεται ένας ανταγωνισμός απόψεων εις βάρος των ζωών των Ουκρανών. Αυτό βέβαια σε καμιά περίπτωση δεν δικαιολογεί τον δολοφονικό Πούτιν. Εξηγεί, όμως αυτήν την θλιβερή κατάσταση. Οι ΗΠΑ έχουν διαπράξει σοβαρά λάθη, αλλά ακόμα πιστεύουν ότι μπορούν να κερδίσουν, ό,τι κι αν μπορεί να σημαίνει αυτό για την Ουάσιγκτον. Αλλά με αυτόν τον τρόπο θέτει σε κίνδυνο ολόκληρο τον κόσμο. Ας βρούμε, λοιπόν, μια διπλωματική διέξοδο».

 

Κάπου εδώ βρισκόμαστε τώρα. Στην Ουκρανία οι Ρώσοι εισβολείς σκοτώνουν και καταστρέφουν. Οι Ευρωπαίοι τρέμουν μήπως ο Πούτιν κάνει πράξη την απειλή του και κλείσει τις στρόφιγγες του φυσικού αερίου. Οι σοβαρές χώρες ετοιμάζονται ακόμα και για την επιβολή δελτίου, αν χρειαστεί. Εμείς εδώ ακούμε διαβεβαιώσεις ότι «έχουμε πλήρη επάρκεια».

 

Οσο συνεχίζεται η εισβολή του Πούτιν, όσο ο Μπάιντεν μιλάει σαν καουμπόης της Άγριας Δύσης ρίχνοντας λάδι στη φωτιά και όσο δεν εμφανίζονται παγκόσμια πρόσωπα με κύρος να προσπαθήσουν να αποτρέψουν τα χειρότερα, αυτά μπορεί να έρθουν. Και τότε η τιμή του ρεύματος και η έλλειψη ηλιελαίου θα μας φαίνονται «χάδι» μπροστά στον παγκόσμιο τρόμο που θα κυριαρχήσει.

 

Μακάρι να μη συμβεί ποτέ.

 

*«Σπασίμπα» σημαίνει «ευχαριστώ» στα ρωσικά.  

Καρίνα Ιβαστσένκο

 

γράφει ο Παντελής Μπουκάλας

 

Θα μπορούσε να είναι σελίδες από κάποιο περιοδικό προορισμένο για εφήβους, και μάλιστα από αυτά που τα λένε «κοριτσίστικα». Δεν είναι όμως. Είναι σελίδες από το «ημερολόγιο πολέμου» μιας κοπελίτσας δεκατεσσάρων χρόνων. Καρίνα Ιβαστσένκο τ’ όνομά της. Ουκρανιδούλα της βασανισμένης Μαριούπολης, που βομβαρδίζεται ανελέητα πάνω από μήνα τώρα. Για να υλοποιηθεί διά πυρός και σιδήρου το «σχέδιο αποναζιστικοποίησης» που σκαρφίστηκε ο εισβολέας Βλαντιμίρ Πούτιν. Αυτός ο σεσημασμένος φίλος και χορηγός όλων των ακροδεξιών σχημάτων και προσώπων της Ευρώπης και των Ηνωμένων Πολιτειών, που ονειρεύεται έναν κόσμο τυπικά ακροδεξιό: «υγιή και καθαρό», δίχως «αποβράσματα». Τα ρούβλια του, οι πράκτορές του, οι χάκερ του, όλα στη διάθεση των Λεπέν και των λεπενίσκων του πλανήτη.

 

Ενα κορίτσι όπως όλα τ’ άλλα δείχνει το σκιτσογραφημένο προσωπάκι της Καρίνας, στις αυτοβιογραφικές σελίδες της που έφτασαν στο Reuters στις 31 Μαρτίου και από εκεί και στην ηλεκτρονική «Καθημερινή». Μόνο που από τα τέλη του Φλεβάρη η Καρίνα –και μαζί της μυριάδες άλλα Ουκρανόπουλα– δεν είναι ένα παιδί σαν όλα τ’ άλλα της Ευρώπης, με τις χαρές της ηλικίας της και με τα συνηθισμένα άγχη της. Η Καρίνα δεν έχει πια την ηλικία της. Στα μπαλονάκια των σκίτσων της δεν μιλάει για εφηβικές ανησυχίες και ελπίδες, για το σχολείο και το Πάσχα που έρχεται, για το Ινσταγκραμ και το Τικ Τοκ.

 

«Μου αρέσει να σκιτσάρω», λέει. Κι ύστερα μας καλεί να περάσουμε να δούμε τον κόσμο της, τον κόσμο ενός υπόγειου καταφυγίου στη Μαριούπολη: «Δεν ζούμε, αλλά επιβιώνουμε. Δεν υπάρχει νερό, αέριο, θέρμανση, ηλεκτρικό». Αλλο μπαλόνι: «Τρομερές εκρήξεις. Σπίτια καίγονται, τανκς στους δρόμους. Δεν ξέρω αν οι φίλοι μου είναι ζωντανοί. Θα επιζήσω; Ολόκληρο το υπόγειο τρέμει». Κι άλλο: «Είμαι κουρασμένη. Συνεχείς βομβαρδισμοί νύχτα και μέρα. Νιώθω τρομαγμένη, μονάχη και θλιμμένη. Θέλω να φύγω μακριά, πολύ μακριά. Δεν κοιμάμαι πια τα βράδια». Οχι, μη γελαστούμε. Η τελευταία φράση έρχεται από την περιοχή της απόγνωσης, όχι του έρωτα.

 

Δεν θα μπούμε στον κόσμο της Καρίνας. Είναι σκοτεινά εκεί και επικίνδυνα. Θα ρίξουμε μια γρήγορη ματιά από μακριά και θα υποχωρήσουμε μέσα από τα τείχη που χτίζουν τα δικά μας συνηθισμένα άγχη. Στο κάτω κάτω, δεν απευθύνεται σ’ εμάς το ερώτημά της: «Θα επιζήσω;» Μάλλον τον Θεό ρωτάει. Ή τον Πούτιν. Θρήσκο άνθρωπο. Τακτικό προσκυνητή του Αγίου Ορους.

Tέρατα και κανίβαλοι

 

γράφει η Κορίνα Βασιλοπούλου

 

 

ΤΕΡΑΣ: Μια λέξη-τάση που βρίσκεται πολύ ψηλά στο τουίτερ τις τελευταίες μέρες. Ετσι βάφτισαν οι χρήστες του μέσου τη γυναίκα από την Πάτρα που κατηγορείται ότι σκότωσε τα τρία της παιδιά –επισήμως, μέχρι στιγμής, το ένα. Η πράξη της είναι σίγουρα τερατώδης, αποτρόπαιη και μάλλον πρωτόγνωρη για τα ελληνικά δεδομένα. Η ίδια; Δεν γνωρίζουμε τα βιώματά της, πέρα από τα κουτσομπολιά τα οποία μας πρόσφεραν απλόχερα το τελευταίο διάστημα τα ΜΜΕ. Ούτε μπορούμε να εισχωρήσουμε στο μυαλό και την ψυχή της για να καταλάβουμε τι συνέβαινε εκεί μέσα. Ευελπιστούμε ότι από τη στιγμή που η υπόθεση πήρε τον δρόμο της δικαιοσύνης, οι καθ’ ύλην αρμόδιοι θα δώσουν τις κατάλληλες απαντήσεις.

 

ΚΑΝΙΒΑΛΟΙ: Υπάρχουν παντού, αλλά καιρό είχαμε να δούμε τόσο πολλούς μαζεμένους. Στην Πάτρα, έξω από το σπίτι του «τέρατος». Μιλιούνια κόσμος, για να κάνει ποιος ξέρει τι. Πολλοί διψασμένοι για αίμα, ούρλιαζαν, απειλούσαν, έτοιμοι να λιντσάρουν το «τέρας« που δεν ήταν καν εκεί. Αλλοι, βρέθηκαν εκεί από νοσηρή περιέργεια. Ολοι με τα κινητά στο χέρι, να τραβάνε βίντεο και να βγάζουν σέλφι. Ενας όχλος που βγαίνει με ευκολία στον δρόμο για να κατασπαράξει ένα «τέρας», όχι όμως και αυτούς που του ρημάζουν τη ζωή με τις αποφάσεις τους. Ενας ακόμα μεγαλύτερος όχλος στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης έχυνε κροκοδείλια δάκρυα σε μια πλειοδοσία ευαισθησίας ή κραύγαζε για επαναφορά της θανατικής ποινής, για κρεμάλες, κι ευχόταν να βρει η φόνισσα την τιμωρία που της αξίζει χάρη στον άτυπο «νόμο της φυλακής». Από κοντά και κάποιοι επώνυμοι πολιτικάντηδες από τον χώρο της Δεξιάς που διερωτούνταν «ποια τιμωρία είναι αρκετή για ένα τέτοιο έγκλημα», λες και δεν ξέρουν τι προβλέπει ο ποινικός κώδικας για τέτοιες περιπτώσεις. Αν κάτι μας έδειξε η υπόθεση της Πάτρας είναι πόσο μίσος, πόσος φασισμός μπορεί να κρύβεται στους ανθρώπους της διπλανής πόρτας, ακόμα κι αν δεν φτάσει να εκφραστεί στην κάλπη μέσα από ένα ακραιφνώς φασιστικό ψηφοδέλτιο. Και πώς άνθρωποι απλοί, καθημερινοί που αλαλάζουν για το «τέρας», καταλήγουν να του μοιάζουν.