Παθήματα που δεν γίνονται μαθήματα

 

γράφει ο Παντελής Μπουκάλας

 

Τη μελαγχολία του φθινοπώρου μάθαμε να την ξορκίζουμε με τα λόγια του Οδυσσέα Ελύτη και των «Προσανατολισμών» του, χάρη και στη μουσική του Μάνου Χατζιδάκι στον «Μεγάλο Ερωτικό»: «Με την πρώτη σταγόνα της βροχής σκοτώθηκε το καλοκαίρι». Αλλά, στο έμπα μόλις του καλοκαιριού, είναι των αδυνάτων αδύνατο να ξορκίσουμε την πικρή αποκαρδίωση που προκαλεί το γεγονός ότι με την πρώτη γλώσσα της φωτιάς αποκαλύπτεται για πολλοστή φορά ότι τις διαβεβαιώσεις περί «πλήρους ετοιμότητας του κρατικού μηχανισμού» τις συντάσσει η συνήθης αυταρέσκεια και οίηση. Και ότι τις δικαιολογίες πάνω στ’ αποκαΐδια τις συντάσσουν η συνήθης αυτοαθωωτική σπουδή και η αγιάτρευτη ροπή προς τη μετακύλιση ευθυνών.

 

«Αντιμετωπίσαμε μια πολύ δύσκολη πυρκαγιά εξαιτίας των δύσκολων καιρικών συνθηκών, αλλά και του ανάγλυφου της περιοχής», δήλωσε ο υπουργός Κλιματικής Κρίσης και Πολιτικής Προστασίας Χρήστος Στυλιανίδης, όταν έπεσαν οι φλόγες στο Πανόραμα της Βούλας. Ο ίδιος, μέσα Μαρτίου, διαβεβαίωνε τη Βουλή ότι «η νέα αντιπυρική περίοδος θα βρει έτοιμο τον κρατικό μηχανισμό». Η αυτοδικαιολογητική «ερμηνεία» του έχει προληπτικό χαρακτήρα: αν τα (προβλεφθέντα από την ΕΜΥ) πέντε ή έξι μποφόρ είναι «δύσκολες καιρικές συνθήκες», εύκολα φανταζόμαστε ότι το μοτίβο θα επαναληφθεί ενισχυμένο όταν αυξηθούν τα μποφόρ. Και αν κρίνεται δύσκολο ή ύπουλο το «ανάγλυφο» της πολυφωτογραφημένης Βούλας και του πολυπερπατημένου Υμηττού, εύκολα εικάζουμε τι αυτοαπαλλακτικό θα ειπωθεί αν οι φλόγες απειλήσουν κάποιο από τα όντως δυσπέλαστα βουνά της πατρίδας μας.

 

Ναι, όσα μέσα κι αν διαθέτουν οι ανθρώπινες κοινωνίες, πάντα θα υπολείπονται της φύσης σε ισχύ, κι ας μην το αναγνωρίζει η ανίατη αλαζονεία τους. Το Σάββατο όμως, παραμονή της Παγκόσμιας Ημέρας Περιβάλλοντος, δεν μπορούσε να τεθεί σε κυκλοφορία κανένα από τα κλισέ περί «μαινόμενης» ή «εκδικητικής φύσης». Η πολιτεία, όπως τη συναπαρτίζουν η κυβέρνηση, οι δήμοι και η Περιφέρεια, όφειλε και μπορούσε να δράσει ταχύτερα και αποτελεσματικότερα. Και με συντονισμό τέτοιον που δεν θα επιδεχόταν τους χαρακτηρισμούς «μπάχαλο» ή «αλαλούμ», που δυστυχώς χρησιμοποιήθηκαν από πολλούς αυτόπτες μάρτυρες. Στο Πανόραμα είδαμε σε πανοραμική ακτινογραφία όλες τις αδυναμίες και τις εμμονές του κράτους. Είδαμε δηλαδή αυτό που ξέρουμε. Αλήθεια, πόσες φορές θα χρειαστεί να το ξαναδούμε, ώστε να αφυπνιστούμε όλοι, κυβερνώντες και κυβερνώμενοι;

 

Στο 11,3% εκτοξεύθηκε ο πληθωρισμός τον Μάιο- Ασφυκτικές αυξήσεις σε 1 χρόνο: 172,7% το φυσικό αέριο και 80,2% το ρεύμα.!

Σοκαριστικές αυξήσεις σε τρόφιμα και υπηρεσίες - Ακριβότερο κατά 172,7% το φυσικό αέριο, 80,2 το ηλεκτρικό ρεύμα, μέσα σε ένα χρόνο. 13,4% η αύξηση στο ψωμί και 13,8% στα κρέατα. Οι αυξήσεις αναλυτικά

Στο 11,3% αυξήθηκε ο πληθωρισμός τον Μάιο, από 10,2% τον Μάρτιο.

 

Σύμφωνα με τα στοιχεία της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής σε διάστημα ενός έτους αυξήθηκαν οι τιμές στα εξής προϊόντα:

 

–Ηλεκτρισμός 80,2%.

 

-Φυσικό αέριο 172,7%

 

-Kαύσιμα και λιπαντικά 36,6%.

  

-Ψωμί και δημητριακά 13,4%

 

-Kρέατα 13,8%, ψάρια 4,1%.

 

-Γαλακτοκομικά και αυγά 14,1%, έλαια και λίπη 23,2%.

 

-Φρούτα 10,8%, λαχανικά 13%.

 

-Ζάχαρη, σοκολάτες, γλυκά και  παγωτά 4,7%, καφές 6,3%.

 

-Μεταλλικό νερό, αναψυκτικά και χυμοί φρούτων 5,6%,

 

-Μεταφορά επιβατών με αεροπλάνο 22,8% και μεταφορά επιβατών με πλοίο 17,7%.

 

-Κινηματογράφοι-θέατρα 13,9% και ξενοδοχεία, μοτέλ, πανδοχεία 22,2%

πηγή από real.gr

 

 

 

Ζορίζεται από την άνοδο του Ανδρουλάκη ο Τσίπρας;

 

Ξεκινάμε από τα βασικά. Ναι, η υπόθεση Novartis είναι σκάνδαλο.

 

Κι επιτέλους έπειτα από καιρό η κυβέρνηση προβαίνει σε όλες τις ενέργειες για να λογοδοτήσει η Novartis και να αποζημιώσει το ελληνικό Δημόσιο για τις παράνομες πρακτικές της.

 

Κάτι που θα έπρεπε να πράξει ο ΣΥΡΙΖΑ επί των ημερών του, αλλά βλέπετε περισσότερο ένοιαζε τον Τσίπρα να πλήξει τους πολιτικούς του αντιπάλους διά της διαβόητης σκευωρίας, παρά να πέσει άπλετο φως στο σκάνδαλο.

 

Κι ερχόμαστε στην περιβόητη πλαστογραφία του εγγράφου του FBI που αποδεικνύει λέει τον χρηματισμό του Λοβέρδου.

 

Με τον Λοβέρδο να αναφέρει τα εξής: «Tέλος στα παραμύθια: το έγγραφο της 25.5.2017, μεταφρασμένο από την Ελ.Τουλουπάκη με το όνομά μου μέσα, εγώ το έδωσα πρώτος στην Προανακριτική και τον Α.Π. στις 27.2.2020. Το έκρυβαν γιατί αποκαλυπτόταν η παρανομία τους, μάρτυρας στις ΗΠΑ να καταθέτει κουκουλοφόρος στην Ελλάδα».

 

Παράλληλα, γράφτηκε στον Τύπο ότι το συγκεκριμένο έγγραφο είναι γνωστό και μέρος της δικογραφίας για τη Novartis από τον Ιούνιο του 2020.

 

Ενώ είχε γραφτεί και άρθρο στην «Αυγή», που ως γνωστόν αποτελεί το προπαγανδιστικό όργανο του ΣΥΡΙΖΑ, που αποκάλυπτε το επίμαχο έγγραφο.

 

Συνεπώς, τζίφος τα περί πλαστογραφίας για να… εξαφανιστεί η δωροδοκία του Λοβέρδου.

 

Προς τι λοιπόν όλος αυτός ο κουρνιαχτός που σήκωσαν οι συριζαίοι; 

 

Εννοείται πως ανησυχούν καθώς σφίγγει ο κλοιός για τους σκευωρούς.    

 

Πολύ φοβούμαστε όμως, ότι ο αρχηγός τους ανησυχεί -ενδεχομένως ζορίζεται- και από την άνοδο του Ανδρουλάκη.

 

Άρα, τι καλύτερο από… λάσπη στον ανεμιστήρα προς αποφυγή δυσάρεστων εκλογικών εκπλήξεων;

πηγή

 

Ποιος ξέρει…  

Aντιδράσεις Εκπαιδευτικών για το νέο μέτρο που εξαγγέλλει η Κεραμέως – Μέχρι τις 6 το απόγευμα επεκτείνεται το ωράριο.!

 

Είναι ακόμα μια φορά που μια πρωτοβουλία της κυβέρνησης Μητσοτάκη “επιβάλλεται” μέσω εξαγγελλιών και δηλώσεων σε ημερίδες και σε ΜΜΜΕ. Και αυτό, ακόμα μια φορά, χωρίς πρότερη διαβούλευση με τους αρμόδιους φορείς και ενώσεις εκπαιδευτικών.

 

Σύμφωνα με τα  “parapolitika.gr: “

 

Η υπουργός Παιδείας είπε ότι το μέτρο θα ξεκινήσει πιλοτικά σε επιλεγμένα σχολεία της Αθήνας, της Θεσσαλονίκης αλλά και της περιφέρειας από τον Σεπτέμβριο, με τη διεύρυνση κατά τη διάρκεια του πιλοτικού προγράμματος, να φτάνει αρχικά μέχρι τις 5:30 μ.μ..

 

Τόνισε ακόμα ότι η εισαγωγή των μαθητών στο διευρυμένο πρόγραμμα του ολοήμερου σχολείου θα είναι ελεύθερη και δεν θα υπάρχουν οικονομικά κριτήρια που πρέπει να πληροί η οικογένεια του μαθητή.

 

Ο στόχος όπως είπε αυτού του μέτρου είναι από την μια να αναβαθμιστεί η παρεχόμενη εκπαίδευση και από την άλλη να στηριχθεί η ελληνική οικογένεια και οι εργαζόμενοι γονείς.

 

Η υπουργός Παιδείας, διευκρίνισε, πως θα ενισχυθεί η δημιουργική κατεύθυνση, με έμφαση στα εικαστικά, τη μουσική, τις τέχνες γενικότερα, ενώ παράλληλα θα ολοκληρώνεται και η μελέτη των μαθημάτων των παιδιών. Με αυτό τον τρόπο, θα μένει πιο πολύς χρόνος «για παιχνίδι και διάδραση με την οικογένεια».

 

Επισήμανε, ότι τα προγράμματα βρίσκονται υπό διαμόρφωση, θα προχωρήσουν προσλήψεις, ενώ απώτερος στόχος είναι η επέκταση του ολοήμερου σχολείου ως τις 18.00.

 

Σύμφωνα με πληροφορίες του ΑΠΕ-ΜΠΕ η εφαρμογή του μέτρου αρχικά θα πραγματοποιηθεί στο 50% των Νηπιαγωγείων και Δημοτικών που ήδη λειτουργούν ως ολοήμερα, δηλαδή σε 5.000 τμήματα σε όλη τη χώρα.

 

Σχετικά με το δημογραφικό ζήτημα, η κ. Κεραμέως το χαρακτήρισε «βραδυφλεγή βόμβα», περιγράφοντας ότι τα τελευταία πέντε χρόνια οι εγγραφές στην Α’ Δημοτικού έχουν μειωθεί κατά 16,5-17%. Βασικά αίτια είναι η υπογεννητικότητα, αλλά και το «μεταναστευτικό ισοζύγιο» με το «brain drain και το brain gain».

 

H υποστήριξη της οικογένειας είναι πολύ σημαντική για την αντιμετώπιση του δημογραφικού τόνισε η κ. Κεραμέως, αναφερόμενη σε ρυθμίσεις που θεσπίστηκαν «για υπηρεσίες, οι οποίες παρέχονταν από ιδιωτικούς φορείς και τώρα ενσωματώνονται στο δημόσιο εκπαιδευτικό σύστημα». Για παράδειγμα, το υποχρεωτικό νηπιαγωγείο από τα τέσσερα, όπου τα παιδιά διδάσκονται και αγγλικά, η ενισχυτική διδασκαλία στα Γυμνάσια και το γεγονός, ότι πια τα Ειδικά Μαθήματα των Πανελλαδικών Εξετάσεων προσφέρονται στο δημόσιο εκπαιδευτικό σύστημα, μεταξύ άλλων.

 

Επίσης, η κ. Κεραμέως, αναφέρθηκε σε ειδικές ρυθμίσεις που αποσκοπούν στην προσέλκυση επιστημόνων και στην επιστροφή τους στην Ελλάδα (brain gain), όπως το κονδύλι των 60 εκατομμυρίων ευρώ για την ενίσχυση του παραπάνω στόχου και τη ριζική αναδιάταξη του ΔΟΑΤΑΠ.

πηγή

 

Φωτιά

 

γράφει ο Ευάγγελος Αυδίκος

 

 

Στην εποχή μας όπως και σε περασμένες εποχές/άλλοι είναι μέσα στη φωτιά και άλλοι χειροκροτούνε. Αυτά γράφει ο Τάκης Σινόπουλος («Καιόμενος»). Θυμάμαι τον ποιητή κάθε φορά που ξεσπάει μια φωτιά λαίμαργη. Που γίνεται πυρκαγιά με γλώσσες τεράστιες που καταπίνουν δασικές εκτάσεις και σπίτια. Και ενώ οι πυροσβέστες -και οι πολίτες- αγωνιούν, κάποιοι που χειρίζονται τις τύχες του τόπου μοιράζουν ευθύνες. Εκδίδοντας απαλλακτικά βουλεύματα για εαυτούς και αλλήλους.

 

Η φωτιά είναι, έτσι κι αλλιώς, καθαρτήρια. Και αναζωογονητική. Το γιόρτασαν οι αναστενάρηδες τον Μάιο. Το περπάτημα πάνω στα πυρωμένα κάρβουνα γίνεται μορφή κατάφασης στην ομάδα των αναστενάρηδων και την παράδοσή τους. Το ίδιο συμβαίνει στις φωτιές του Κλήδονα, αυτού του μήνα. Οι «φωτιές του Αϊ-Γιάννη» (Σεφέρης) δημιουργούν τον επαναλαμβανόμενο κύκλο της ζωής. Να συντηρηθεί ο δεσμός με το παρελθόν. Αλλά και να δηλώσουν την πίστη τους στη δύναμη της φωτιάς. Να σαλπίσει το καινούργιο ξεκίνημα.

 

Την ιδιότητα αυτή ύμνησε ο Ελύτης. «Φωτιά, ωραία φωτιά» γράφει. Την ικετεύει να τον πυρπολήσει. Να γίνει παρανάλωμά της, αυτό εύχεται για τον εαυτό του κάθε δημιουργός. Αυτό κάνουν και οι αγρότες τον Οκτώβριο υπακούοντας στις ανάγκες της μάνας γης. Ξέρουν ότι ο καινούργιος σπόρος που υπάρχει μέσα της χρειάζεται βοήθεια. Να καούν τα ζιζάνια.

Η φωτιά, λοιπόν, είναι το νήμα που δένει την παρέα στο τζάκι. Είναι αυτή που γεννά τις αφηγήσεις. Μπορεί όμως να γίνει αφορμή για καταστροφή. Κάθε καλοκαίρι παρακολουθούμε, με διάφορες παραλλαγές, αυτή την όψη της φωτιάς που γίνεται αδηφάγα πυρκαγιά. Που γεννάει τις καλοκαιρινές κολάσεις. Τότε που γίνεται ανεξέλεγκτη, πηγή άφατου πόνου. Κατατρώγει ζωές, εξαφανίζει περιουσίες. Και οι αρμόδιοι οχυρώνονται πίσω από νομικές διατάξεις. Επιδίδονται στο παιχνίδι της κολοκυθιάς των ευθυνών.

 

Η Ηλεία, το Μάτι, η Εύβοια, η Αττική είναι οι σύγχρονοι μαρτυρικοί τόποι. Οπου δοκιμάζεται η ευθύνη της δημόσιας διοίκησης. Και η αμετροέπεια των ανευθυνοϋπευθύνων. Κοντά σ’ αυτά τα μνημονικά πύρινα τοπία υπάρχουν εκατοντάδες άλλοι μικρότοποι. Που βίωσαν την καταστροφή. Αλλά και τον φόβο. Για την πυρκαγιά που μπορεί να έρθει. Από τα χωράφια που δεν καθαρίζονται. Από προκλητική αδιαφορία των ιδιοκτητών τους. Από έλλειψη κοινωνικής ευθύνης. Μακριά από τον ποπό μου είναι. Δεν ξοδεύω χρήματα.

 

Και η δημόσια διοίκηση; Το κράτος; Ερημο και απρόσωπο νομοθετεί. Για τα εκτός σχεδίου δεν έχουν ευθύνη οι δημοτικοί άρχοντες. Και τότε αρχίζει το αγαπημένο παιχνίδι της δημόσιας διοίκησης: το πινγκ πονγκ των αρμοδιοτήτων. Και οι δημότες; Αιχμάλωτοι του καλοκαιρινού φόβου. Οι ανευθυνοαρμόδιοι έχουν ήσυχοι τη συνείδησή τους. Τους προστατεύει ο νόμος. Και ας γίνουν στάχτη τα σπίτια. Και ας καούνε ζωές.

 

Τις φωτιές «τις κυνηγούν οι βοριάδες» (Λουντέμης) αλλά και η αδιαφορία του κράτους.  

Τα διδάγματα της πανδημίας

 

γράφει ο Γιώργος Μπουλμπασάκος*

 

Η διαχείριση των μεγάλων υγειονομικών κρίσεων ενέχει αρκετά προβλήματα που οδηγούν σε λάθη, αστοχίες και παλινωδίες. Η αυτάρεσκη διαπίστωση της κυβέρνησης ότι έκανε ό,τι καλλίτερο μπορούσε αδικεί τη δυνατότητα του συστήματος υγείας αλλά και της χώρας συνολικά. Ζώντας αυτά τα προβλήματα στην πανδημική κρίση του Covid-19 ως εργαζόμενος στο μεγαλύτερο νοσοκομείο της χώρας, έχω να καταθέσω τη δική μου μαρτυρία για ορισμένα ζητήματα που πρέπει να αντιμετωπιστούν προκειμένου να επιλυθούν για να έχουμε καλύτερα αποτελέσματα την επόμενη φορά. Χρειάζεται η εκπόνηση ενός ολοκληρωμένου σχεδίου για τη διαχείριση του ιατρικού δυναμικού της χώρας και όλων των δομών υγείας.

 

Σαφώς τον επιτελικό και αποφασιστικό ρόλο θα τον έχει το δημόσιο σύστημα υγείας. Σε περιόδους όμως μεγάλης πίεσης ο ιδιωτικός τομέας οφείλει να έχει την ετοιμότητα να αντιμετωπίζει και αυτός ολοκληρωτικά τα περιστατικά της πανδημίας. Προς τούτο χρειάζεται συγκεκριμένο σχέδιο και πρέπει να δημιουργηθεί και το κατάλληλο θεσμικό πλαίσιο. Τέτοιες περιπτώσεις δεν προσφέρονται για κερδοσκοπία και μεταφορά υπηρεσιών υγείας στον ιδιωτικό τομέα υγείας αλλοιώνοντας τον δημόσιο χαρακτήρα του ΕΣΥ.

 

Εκτός από την αναγκαία ενίσχυση του ΕΣΥ, χρειάζεται να υπάρχει εσωτερική κινητικότητα εντός του συστήματος για να μη δημιουργούνται νοσοκομεία δύο ταχυτήτων. Δηλαδή, να έχουμε –και αυτό παρουσιάστηκε σε αρκετά νοσοκομεία– κάποια που να είναι υπό καθεστώς αργομισθίας και κάποια να τελούν υπό καθεστώς κατάρρευσης. Εγινε ένας άναρχος τρόπος ενίσχυσης του συστήματος υγείας. Ετσι βρέθηκαν δερματολόγοι και άλλες ειδικότητες γιατρών μη σχετικές με τη νόσο να ασχολούνται σε κλινικές Covid και πνευμονολόγοι να διενεργούν εμβολιασμούς.

Ενα άλλο ζήτημα είναι αυτό των εμβολιασμών. Αποδείχθηκε ότι δεν αρκεί να στήσεις ένα ομολογουμένως άψογο οργανωτικό σχήμα για να εξασφαλίσεις την επιτυχία του εμβολιαστικού προγράμματος. Εάν δεν συνοδεύεται από σωστή, έγκυρη και έγκαιρη ενημέρωση, εάν καθυστερείς να κάνεις την υποχρεωτικότητα στους υγειονομικούς και εάν μάλιστα βάζεις αντιεμβολιαστές να κάνουν καμπάνια για τους εμβολιασμούς έχεις σίγουρη αποτυχία. Ετσι αργήσαμε να φτάσουμε στο επίπεδο των άλλων ευρωπαϊκών χωρών και αυτό μεγάλωσε τις απώλειες.

 

Η απουσία οργανωμένης Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας έπαιξε σημαντικό ρόλο στη διασπορά της νόσου, στην ιχνηλάτηση των επαφών και στην ανεπαρκή αντιμετώπιση των νοσούντων. Δεν ίσχυσαν, επίσης, υποχρεωτικά πρωτόκολλα θεραπείας και αυτό δημιούργησε αρκετά προβλήματα. Επί προσθέτως καθοριστικής σημασίας υπήρξαν τα χρόνια προβλήματα των νοσοκομείων της περιφέρειας. Μεγάλες ελλείψεις σε έμψυχο δυναμικό αλλά και σε δομές υγείας σαφώς έπαιξαν ρόλο στις απώλειες που είχαμε.

 

Η Διεύθυνση Δημόσιας Υγείας του υπουργείου Υγείας πρέπει να αναζητήσει όλες τις πιθανές αιτίες που τελικά οδήγησαν τη χώρα σήμερα να βρίσκεται στις χειρότερες θέσεις όσον αφορά τις απώλειες σε ανθρώπινες ζωές. Θα μπορούσα να αναφέρω και άλλα πολλά, αλλά θεωρώ ότι πιο ειδικοί εμού θα εισφέρουν την πολύτιμη εμπειρία τους. Αλλωστε, σκοπός αυτής της παρέμβασης είναι να ανοίξει μια συζήτηση πώς θα είμαστε καλύτερα προετοιμασμένοι να αντιμετωπίσουμε τις μελλοντικές προκλήσεις.

 

Τα εργαλεία που έχουμε –και αυτό απέδειξε η υγειονομική κρίση σε όλο τον πλανήτη– είναι η άσκηση πολιτικών που ενισχύουν τα δημόσια συστήματα υγείας και θωρακίζουν το κράτος πρόνοιας.

 

Με την κοινωνία μπροστά και μαζί, αυτές τις πολιτικές θα ακολουθήσουμε για να υπηρετήσουμε τους πολίτες και τις ανάγκες τους.

 

*Διευθυντής Πνευμονολογικής Κλινικής Ευαγγελισμού, μέλος Κ.Ε. ΠΑΣΟΚ-Κινήματος Αλλαγής

Αύξηση των καθαρών κερδών της Motor Oil για το πρώτο τρίμηνο του 2022 σε σχέση με την αντίστοιχη περίοδο του 2021..!

 

Σημαντική βελτίωση των επιδόσεων του πρώτου τριμήνου 2022 σε σχέση, τόσο με το προηγούμενο, όσο και με την αντίστοιχη περίοδο του 2021 ανακοίνωσε η Motor Oil.

 

Σύμφωνα με τα αποτελέσματα που ανακοινώθηκαν σήμερα, τα λειτουργικά κέρδη (EBITDA) διαμορφώθηκαν σε 318 εκατ. ευρώ έναντι 82 εκατ. στο 4ο τρίμηνο του 2021 και 129 εκατ. κατά το πρώτο τρίμηνο του 2021. Σε συγκρίσιμη βάση, αφού δηλαδή αφαιρεθεί η επίπτωση των διεθνών τιμών, τα λειτουργικά κέρδη ήταν 189 εκατ. έναντι 72 εκ. στο 4ο τρίμηνο του 2021 και 80 εκατ. κατά το πρώτο τρίμηνο του 2021. Τα καθαρά κέρδη αυξήθηκαν σε 197 εκατ. έναντι 65 εκατ. κατά το πρώτο τρίμηνο του 2021.

 

Όπως τονίζεται στις οικονομικές καταστάσεις, στο πρώτο τρίμηνο του έτους καταγράφηκε μεγάλη άνοδος της τιμής του πετρελαίου στα 102 δολάρια το βαρέλι έναντι 80 δολ. στο τέλος του 2021 και υποχώρηση της ισοτιμίας του ευρώ. Η συνολική αγορά σημείωσε άνοδο 15% σε σχέση με το πρώτο τρίμηνο του 2021, οι πωλήσεις ωστόσο εξακολουθούν να υπολείπονται κατά 10% σε σχέση με το 2019. 

πηγή

Έκοψαν το ρεύμα σε άνεργη στα Γιάννενα για ανεξόφλητο ποσό 149 ευρώ! – Καταγγελία του Εργατικού Κέντρου

 

Χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα άφησαν άνεργη η ΔΕΗ και ο ΔΕΔΔΗΕ για ανεξόφλητο ποσό 149 ευρώ. Το γεγονός γνωστοποίησε το Εργατικό Κέντρο Ιωαννίνων, στο οποίο κατέφυγε η άνεργη για να ζητήσει στήριξη. Στη φωτογραφία το χαρτί που βρήκε μετά την διακοπή του ρεύματος!

 

«Καμία διακοπή ρεύματος σε όσους δεν μπορούν να ανταποκριθούν στους υπέρογκους λογαριασμούς, διαγραφή χρεών για τα εργατικά και λαϊκά νοικοκυριά και τους επαγγελματίες», απαιτεί το Εργατικό Κέντρο Ιωαννίνων και τονίζει πως «ακόμη μια άνεργη μισθωτός απευθύνθηκε στο Εργατικό Κέντρο Ιωαννίνων για να καταγγείλει τη διακοπή της παροχής ρεύματος στο σπίτι της από τον ΔΕΔΔΗΕ την Παρασκευή 3/6 για λογαριασμού κοινωνικού τιμολογίου (Γ1 κοινωνικό τιμολόγιο ΚΟΤ Β) προς τη ΔΕΗ αξίας 152 ευρώ που ενσωματώνει προηγούμενο ανεξόφλητο ποσό αξίας 149 ευρώ!!!

 

Η έκδοση του λογαριασμού πραγματοποιήθηκε 2/6/2022 και η άνεργη καλείται να τον εξοφλήσει μέχρι τις 14/7/2022. Η διακοπή του ρεύματος πραγματοποιήθηκε ημέρα Παρασκευή για να τιμωρηθεί η άνεργη μένοντας όλο το Σαββατοκύριακο χωρίς ρεύμα και χωρίς τη δυνατότητα επικοινωνίας και διακανονισμού με τη ΔΕΗ».

 

Συνεχίζοντας στην ανακοίνωσή αναφέρει τα εξής:

 

«Αποτελεί πρόκληση από τη μία ο πακτωλός επιδοτήσεων από την κυβέρνηση προς τους εγχώριους ενεργειακούς ομίλους και από την άλλη οι χιλιάδες διακοπές ρεύματος σε ανέργους και φτωχές λαϊκές οικογένειες ακόμη και με ελάχιστη κατανάλωση. Όλα αυτά, την ώρα πού βρίσκεται σε εξέλιξη το κυβερνητικό παραλήρημα περί δήθεν στήριξης των πιο ευάλωτων τμημάτων της κοινωνίας από την ενεργειακή κρίση που η ίδια προωθεί με την υλοποίηση της πολιτικής της “απελευθέρωσης της ενέργειας” της “απολιγνιτοποίησης”, του “χρηματιστηρίου ρύπων” και της “πράσινης μετάβασης”.

 

 

Το παραπάνω παράδειγμα δεν είναι μοναδικό, είναι όμως χαρακτηριστικό για το μίσος των κυβερνήσεων και των ενεργειακών ομίλων απέναντι στις λαϊκές οικογένειες, πάνω στις πλάτες των οποίων χτίζουν την καπιταλιστική ανάπτυξη και την τεράστια κερδοφορία στον κλάδο της ενέργειας.

 

Οι άνεργοι, οι συνταξιούχοι, οι λαϊκές οικογένειες της πόλης μας, να βγάλουν συμπεράσματα. Η αναμονή των όποιων κυβερνητικών μέτρων για την «ανακούφιση» του λαού από τη μια καλλιεργεί τη λογική πόσα θα χάσουμε και από την άλλη μας γυρίζει κυριολεκτικά δεκαετίες πίσω, στο “σκοτάδι”, παρά την ραγδαία εξέλιξη της επιστήμης και της τεχνολογίας.

 

Σήμερα μονόδρομος είναι η οργάνωση και η συλλογική διεκδίκηση μέσα από τα σωματεία για να αποσπάσουμε τη ζωή που μας αξίζει. Οι κατακτήσεις των εργαζομένων στην efood την Cosco, την οικοδομή και σε σειρά άλλους χώρους το αποδεικνύουν.

 

Απαιτούμε:

 

-Καμία διακοπή ρεύματος σε όσους δεν μπορούν να ανταποκριθούν στους υπέρογκους λογαριασμούς, διαγραφή χρεών για τα εργατικά και λαϊκά νοικοκυριά και τους επαγγελματίες.

 

-Κατάργηση του ειδικού φόρου κατανάλωσης και του ΦΠΑ σε ηλεκτρική ενέργεια, πετρέλαιο, βενζίνη, και φυσικό αέριο.

 

-Κατάργηση όλων των συμβάσεων που καθορίζουν τις ρήτρες αναπροσαρμογής. Γενναία μείωση και πλαφόν στην τιμή της κιλοβατώρας και του ηλεκτρικού ρεύματος.

 

Σχέδιο άμεσης αξιοποίησης του λιγνίτη κόντρα στις δεσμεύσεις της ΕΕ για την πράσινη ανάπτυξη και το εμπόριο ρύπων».

πηγή

Έρχεται σοκ και δέος, εκτός αν μας σώσει ο... Μαδούρο!

 

Αν ο Πούτιν δεν σταματήσει τον πόλεμο και αν ο Μαδούρο δεν μας στείλει πετρέλαιο, το μέλλον προμηνύεται δυσοίωνο...

γράφει ο Γιώργος Καρελιάς

 

Οι τρομοκρατικοί όροι (σοκ και δέος, τυφώνας, τέλεια καταιγίδα κ.α), με τους οποίους χαρακτηρίζεται η τρέχουσα ενεργειακή, οικονομική και επισιτιστική κρίση, δεν είναι δικοί μας. Ούτε τους επινόησαν κάποιοι άσχετοι. Τους χρησιμοποιούν Αμερικανοί ειδικοί, οι οποίοι λένε ότι η σημερινή κρίση είναι χειρότερη από την αντίστοιχη πετρελαϊκή της δεκαετίας του ’70.

 

Γιατί; Διότι τότε είχαμε μόνο κρίση πετρελαίου. Ενώ σήμερα έχουμε τριπλή κρίση: πετρελαίου, φυσικού αερίου και ηλεκτρικής ενέργειας. « Γι’ αυτήν την κρίση ο κόσμος είναι απογοητευτικά απροετοίμαστος», είπε ο σύμβουλος επί ενεργειακών θεμάτων του πρώην προέδρου Μπους. Και για να λένε τέτοια οι Αμερικανοί για τη χώρα τους, η οποία πλήττεται λιγότερο από το εμπάργκο στη Ρωσία, καταλαβαίνετε τι συμβαίνει με την Ευρώπη. Και τι θα πάθει ακόμη, αν δεν γίνει κάτι που θα μπορέσει να ανακόψει κάπως αυτήν την πορεία πριν μπει ο χειμώνας.

 

 

Τι θα ήταν αυτό; Οι ίδιοι οι μάντεις των κακών λένε μια διπλωματική λύση στην Ουκρανία, ο τερματισμός του πολέμου και η άρση των κυρώσεων κατά της Ρωσίας.

 

Ποιος θα τα κάνει αυτά; Οι Αμερικανοί έχουν άλλους στόχους, να τσακίσουν οικονομικά τη Ρωσία και να πέσει ο Πούτιν. Γι’ αυτό κάνουν κινήσεις που παραπέμπουν σε μακροχρόνιο πόλεμο. Ως και σε συμφωνία με τον ορισμένο εχθρό τους, τον Μαδούρο της Βενζουέλας, έχουν έρθει. Αλλά, φυσικά, πρόκειται για αστείες ενέργειες, αφού οι πάντες γνωρίζουν ότι το πετρέλαιο αυτής της χώρας, που μπορεί να εξαχθεί, καλύπτει ελάχιστες από τις ανάγκες της Ευρώπης.

 

Και όλα αυτά χωρίς να υπολογίζεται ακόμη το ενδεχόμενο μιας οξείας επισιτιστικής κρίσης, που θα φέρει πείνα στις πιο φτωχές περιοχές του πλανήτη.

 

Και η Ευρώπη τι κάνει για όλα αυτά; Βολοδέρνει μεταξύ των κυρώσεων κατά της Ρωσίας και των εξαιρέσεων, που δίνει σε όσες χώρες απειλούν με βέτο. Κάτι ψελλίζουν κάπου κάπου ο Μακρόν, ο Σολτς κα ο Ντράγκι για την ανάγκη να τερματιστεί ο πόλεμος και να αποκατασταθεί κάπως η ενεργειακή ισορροπία, αλλά μέχρι εκεί. Δεν υπάρχει κανένα σχέδιο για όσα φαίνεται ότι έρχονται.

 

Και στην Ελλάδα τι γίνεται και τι δεν γίνεται;

 

Πρώτον, η κυβέρνηση Μητσοτάκη αυτοθαυμάζεται ότι είναι στη «σωστή πλευρά της ιστορίας». Αλλά η ενεργειακή κρίση μάς χτυπάει ανελέητα, όπως δείχνουν τα συνεχή άλματα των τιμών του ηλεκτρικού ρεύματος.

 

Δεύτερον, γιατί συμβαίνει αυτό; Είναι μόνο εισαγόμενη η κρίση; Όχι δα. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη έσπευσε να κάνει πρωταθλητισμό στην απολιγνιτοποίηση, χωρίς κανένα σοβαρό εναλλακτικό σχέδιο. Ανακοίνωσε ότι όλες οι μονάδες παραγωγής ρεύματος από λιγνίτη θα κλείσουν το 2028, όταν οι κουτοί Γερμανοί θα το κάνουν το 2036. Θρίαμβος ελληνικός. Τεράστια εξάρτηση από το φυσικό αέριο και όλοι καταλαβαίνουν τι σημαίνει αυτό τώρα που οι τιμές του έχουν πετάξει στα ύψη, λόγω των κυρώσεων στη Ρωσία. Όλα αυτά έγιναν χωρίς να υπάρχει κάποιο σοβαρό σχέδιο για αντικατάσταση των ορυκτών καυσίμων από Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας, όπως έχουν κάνει η Ισπανία και η Πορτογαλία. Βεβαίως, τώρα που τα πράγματα έσφιξαν, επανέφεραν σε λειτουργία λιγνιτικές μονάδες, για να μην έχουμε μπλακ άουτ το καλοκαίρι με τον τουρισμό στο φουλ.

 

Τρίτον, η Ελλάδα έχει από τις υψηλότερες τιμές ρεύματος στην Ευρώπη, επειδή η κυβέρνησή της έκανε την εξυπνάδα να περνάει η παραγωγή και προμήθειά του 100% από το περίφημο Χρηματιστήριο Ενέργειας, που εδρεύει στην Ολλανδία(οι κουτοί Γερμανοί έχουν βάλει εκεί μόνο το 30%). Έτσι, οι Έλληνες καταναλωτές, νοικοκυριά και επιχειρήσεις, είναι έρμαια των ενεργειακών αλογομούρηδων, που θησαυρίζουν χωρίς οι ευρωπαίοι πολιτικοί να τολμούν το αυτονόητο: Να βάλουν πλαφόν στις τιμές.

 

Τέταρτον, πελαγωμένη μέσα σε όλα αυτά, η κυβέρνηση Μητσοτάκη πότε καταγγέλλει το «λαϊκισμό» της αντιπολίτευσης, που ζητάει μείωση του ΦΠΑ και πότε μεμονωμένοι υπουργοί της το αφήνουν ανοιχτό, έχοντας το ένα μάτι τους στα νούμερα των δημοσκοπήσεων. Οι οικονομικοί υπουργοί ξέρουν ότι, μετά τα 43 δισεκατομμύρια που σκορπίστηκαν στην πανδημία, για να μη χάσει η κυβέρνηση το προβάδισμα στις δημοσκοπήσεις, «δεν υπάρχει άλλος δημοσιονομικός χώρος μέχρι το τέλος του 2022». Αυτό σημαίνει ότι «λεφτά τέλος». Όμως, πρέπει να βρεθούν, διότι αλλιώς καλοκαίρι δεν βγαίνει με καταναλωτές να κραδαίνουν εξωφρενικούς λογαριασμούς ρεύματος. Και δεν θα μπορεί έτσι ο πρωθυπουργός να προκηρύξει πρόωρες εκλογές το φθινόπωρο, αν δει ότι ο χειμώνας που έρχεται θα είναι βαρύς και ασήκωτος.

 

Έτσι, αν ο Πούτιν δεν βάλει το χέρι του για να σταματήσει ο πόλεμος και ο Μαδούρο δεν μας στείλει καραβιές πετρέλαιο (που δεν έχει…), θα τρέχουμε και δεν θα φτάνουμε…

Τα χρήσιμα ψέματα του ΣΥΡΙΖΑ για τη Novartis

 

Η Κουμουνδούρου σήκωσε επικοινωνιακό θόρυβο για την παραποίηση ενός εγγράφου για τη Novartis, το οποίο, όμως, είχε κατατεθεί, στο πρωτότυπο, στη δικογραφία από τον ίδιο τον εμπλεκόμενο, Ανδρέα Λοβέρδο, ενώ ήταν και σε γνώση της Βουλής. Ο Ανδρουλάκης λέει ότι το παρακράτος στοχεύει στο ΠΑΣΟΚ. Και ο ΣΥΡΙΖΑ, πάντως, έχει λόγο να κάνει φασαρία και να παίζει καθυστέρηση.

γράφει ο Κώστας Γιαννακίδης

 Και πάει αύριο Τσίπρας και εκφωνεί έναν πύρινο λόγο, καταγγέλλοντας τη νέα μεθόδευση στο σκάνδαλο Novartis, με την παραποίηση του εγγράφου προκειμένου να αφαιρεθεί το όνομα του Λοβέρδου. Λέτε να σηκωθεί κανείς για να του πει ότι το έγγραφο ήταν ήδη κατατεθειμένο στη δικογραφία από τον ίδιο τον Λοβέρδο; Οχι βέβαια. Το πολύ να ακουστεί κάνα σύνθημα για κλέφτες, καλώντας τον Αλέξη να πάρει τη σκούπα. Η δουλειά όμως έχει γίνει μια χαρά. Ενα κομμάτι του πολιτικού ακροατηρίου έχαψε το τυρί και ανακάλυψε νέες πτυχές στο μεγαλύτερο σκάνδαλο από καταβολής του ελληνικού κράτους, όπως έλεγε και ο Παπαγγελόπουλος.  

 

 Ας ρίξουμε μία κοφτή ματιά στα γεγονότα: Στις 25 Μαΐου 2017 η Εισαγγελέας Διαφθοράς Τουλουπάκη λαμβάνει έγγραφο από το FBI με καταθέσεις προστατευομένων μαρτύρων. Δεν το μεταβιβάζει στη Βουλή, χαρακτηρίζοντας το ως απόρρητο αν και το FBI δεν είχε κάνει αντίστοιχη σήμανση. Στο έγγραφο αυτό, πράγματι, περιλαμβάνεται κατάθεση σύμφωνα με την οποία ο Λοβέρδος πήρε μίζα 20.000 ευρώ για να κάνει μία εξυπηρέτηση προς τη Novartis. Τρία χρόνια μετά, τον Ιούνιο του 2020, το έγγραφο φτάνει στη Βουλή – το έστειλε ο αντιεισαγγελέας του Αρείου Πάγου.

 

Ο επικοινωνιακός βραχίονας του ΣΥΡΙΖΑ υποστήριξε ότι το FBI αναφέρει σε έκθεση του ότι ο Λοβέρδος δωροδοκήθηκε. Ομως επρόκειτο για την κατάθεση μάρτυρα, όχι για έκθεση του FBI. Δύο μήνες νωρίτερα, τον Απρίλιο του 2020, το ίδιο έγγραφο κατατέθηκε στη δικογραφία από τον ίδιο τον Λοβέρδο – ο ίδιος ισχυρίζεται ότι το παρέλαβε από ανώνυμο αποστολέα. Εκτός από το όνομα του Λοβέρδου, το έγγραφο περιείχε και κάτι ακόμα: ότι οι μάρτυρες κατέθεταν στις ΗΠΑ αποβλέποντας σε οικονομικό όφελος. Αν αυτό έβγαινε τότε στον αέρα, ενδεχομένως όλη η υπόθεση Novartis να δεχόταν επικοινωνιακό πλήγμα στην ηθική και στην πολιτική της βάση. Τελικά τι συνέβη; Ποιος αφαίρεσε το όνομα του Λοβέρδου από την ελληνική μετάφραση και για ποιο λόγο; Τι εξυπηρετούσε κάτι τέτοιο; Μιλώντας στην Κεντρική Επιτροπή του ΠΑΣΟΚ, ο Νίκος Ανδρουλάκης έκανε λόγο για παρακρατικούς μηχανισμούς που σκοπό έχουν να ανακόψουν την άνοδο του κόμματος.

 

Αυτό είναι ένα σενάριο. Υπάρχει και άλλο. Ας πούμε, να θεωρηθεί ότι προέκυψαν καινούργια στοιχεία στην ανάκριση και να καθυστερήσει η παραπομπή της υπόθεσης στο ακροατήριο. Αλλωστε η ανακρίτρια που χειρίζεται την υπόθεση, βγαίνει σε έναν μήνα στη σύνταξη. Νέα στοιχεία και νέος ανακριτής σπρώχνουν κι άλλο πίσω την υπόθεση. Μετά έρχονται εκλογές και πάει λέγοντας. Και αν μη τι άλλο, αυτοί που θα καθίσουν στο εδώλιο θα χρειαστούν όσο το δυνατόν περισσότερα χαρτιά για να δείχνουν στο ακροατήριο. Και αν επιστρέψουμε στην υποτιθέμενη ομιλία του θυμωμένου Τσίπρα, ο πρόεδρος θα χρησιμοποιήσει όλα τα παραπάνω ως υλικά ενίσχυσης της επιχειρηματολογίας του. «Ισχυρίζονται, δήθεν, ότι το έγγραφο είχε κατατεθεί. Στα αγγλικά…». Είναι και άλλα που θα ακουστούν. Για τη διεφθαρμένη Δικαιοσύνη, τους αγωνιστές της αλήθειας που διώκονται, τα τέρατα στην ντουλάπα που μπορεί να σκοτώσει μόνο ο Πολάκης.   

Η δελεαστική Ελλάδα της τουριστικής μυθοπλασίας

 

γράφει ο Παντελής Μπουκάλας

 

Και ποιος δεν το θυμάται το «χρυσό καλοκαίρι της Ελλάδας», που φυσικά δεν πρόκειται να το ξεχάσουν ποτέ, παρά τη δεδομένη απληστία τους, όσοι εθνικοί εργολάβοι απόλαυσαν τότε τη λέξη «χρυσό» στην κυριολεξία της και όχι σαν μεταφορά. Για το καλοκαίρι του 2004 ο λόγος. Με τους Ολυμπιακούς του, τους «καλύτερους όλων των εποχών», όπως είπαν στη λήξη τους οι ολυμπίαρχοι της ΔΟΕ, κατά την πάγια συνήθειά τους να κολακεύουν τους γαλαντόμους οικοδεσπότες. Και με το Γιούρο του. Που ναι, ήταν «ένα θαύμα», αλλά ούτε καν τριήμερο. Τίποτε δεν άλλαξε στο ελληνικό ποδόσφαιρο, στη βία του, στη διαπλοκή του και στην τελετουργική σφαγή των «μικρών» προς ικανοποίηση των «μεγάλων», ο καθείς με τον δικό του «ηρωικό λαό» που έχει πάντα δίκιο.

 

Ποια ήταν η μεγάλη εθνική αγωνία όταν έσβησαν οι προβολείς στα στάδια; Την είχε προσδιορίσει ο κ. Δημήτρης Αβραμόπουλος, υπουργός Τουριστικής Ανάπτυξης τότε: «Να κεφαλαιοποιηθούν οι υπεραξίες που προέκυψαν από την επιτυχημένη διοργάνωση των Ολυμπιακών Αγώνων». Να εκμεταλλευτούμε την περίσταση, που είχε ενισχύσει το εθνικό μας brand name. Μόνον έτσι, εμπορικά, αγοραία, μπορούμε να εννοήσουμε το όνομά μας (που κατά τα λοιπά «είναι η ψυχή μας»), αν θυμηθούμε και την κυβερνητική «ιδεολογία» στην οποία θεμελιώθηκε ο περυσινός εορτασμός της επετείου των δύο αιώνων από την Επανάσταση. Κι όλα αυτά προς αύξηση του τουρισμού, ο οποίος, όπως διαβεβαίωνε ο υπουργός, «από πάρεργο καθίσταται πλέον κεντρικός αναπτυξιακός μοχλός της χώρας». Σπουδαίο όραμα, μα την αλήθεια. Να μετατραπεί μια ολόκληρη χώρα σε τόπο παροχής υπηρεσιών, που θα εισάγει ακόμη και τα κρεμμύδια για τις «χωριάτικές» του.

 

Με αναθερμασμένες, υποτίθεται, τις σχέσεις μας με την αρχαιότητα λόγω των Ολυμπιακών, η τουριστική εκστρατεία για το 2005 στηρίχτηκε στους ωραίους μας κίονες και στο σλόγκαν που αναρτήθηκε πάνω τους, που έμελλε να κατακτήσει την αθανασία, χάρη και στην τερπνά σαρκαστική αξιοποίησή του από τους σκιτσογράφους μας: «Live your myth in Greece». Τουτέστιν: «Ζήσε τον μύθο σου στην Ελλάδα».

 

Ο εικαστικός και λεκτικός εξοπλισμός της νέας καμπάνιας, έγραφα εδώ τον Απρίλιο του 2005, μας υποχρεώνει να πιστέψουμε ότι ο ευλογημένος τόπος μας δεν υπέστη καμία φθορά τις τελευταίες δεκαετίες. Είναι ίδιος και απαράλλαχτος όπως κι όταν οι θάλασσές μας ήταν ακόμα καθαρές και ατρύγητες από τη ρύπανση και τα σκάφη του χρηματιστηριακού ή άλλως πως αεριτζίδικου νεοπλουτισμού, τα ποτάμια μας δεν είχαν παραδοθεί στην «ήπια» αξιοποίηση, η δε λέξη «φιλοξενία» ήταν κάτι πιο απτό από λήμμα λεξικού και μπορούσε ο καθείς, μ’ ένα δισάκι και μόνο στον ώμο, να αναζητήσει τα φαντάσματα των αρχαίων ή αλμυρούς έρωτες. Σίγουρος ότι, όπου κι αν ζητούσε νερό, σε σπίτι ή σε καφενείο, θα ‘βρισκε να ξεδιψάσει.

 

Σπουδαίο όραμα, μα την αλήθεια. Να μετατραπεί μια ολόκληρη χώρα σε τόπο παροχής υπηρεσιών…

 

Επίμονα επιδερμικός ο διαφημιστικός/μυθοποιητικός λόγος, μας υπαγορεύει το δόγμα ότι στην Ελλάδα η τουριστική ανάπτυξη δεν έχει όρια, δεν πρέπει καν να έχει όρια. Εστω και αν αυτό σημαίνει ότι θα καταντήσει ένα απέραντο σκηνικό προορισμένο για θερινή και μόνο κατανάλωση. Από καμπάνια σε καμπάνια, η Ελλάδα παραμένει ένα άθροισμα «γραφικοτήτων». Μια καρτ ποστάλ όπου δεν χωρούν προβλήματα. Δεν χωράει καν ο ντόπιος πληθυσμός και η πραγματική συνθήκη του βίου του. Ετσι πορευτήκαμε ομαλά, δηλαδή επιπόλαια, από το σλόγκαν «Εξερευνήστε τις αισθήσεις σας» επί Φάνης Πάλλη-Πετραλιά, στο «Ελλάδα: η αληθινή εμπειρία!» επί Αρη Σπηλιωτόπουλου και τώρα, επί Βασίλη Κικίλια, στο «Greece – You will want stay forever». Δηλαδή: «Ελλάδα – Θα θέλεις να μείνεις για πάντα».

«Δροσερή, διαφορετική και συναισθηματική» χαρακτηρίζει το υπουργείο Τουρισμού τη νέα εκστρατεία προβολής της χώρας στο εξωτερικό. «Δροσερή» είναι όντως η διαφήμιση. Θάλασσες βλέπουμε και παραλίες. Σε πλάνα ανοιξιάτικα όμως, όταν δεν έχουν επιβάλει ακόμη το ασφυκτικό-κατακτητικό δίκαιό τους οι ομπρέλες και οι ξαπλώστρες, αδιάφορες για τους νόμους και τους φόρους, και για όσους δεν θέλουν να πληρώσουν αδρά για να χαρούν ένα δημόσιο αγαθό. Και «διαφορετική» είναι. Ο αφηγητής-προπαγανδιστής δεν είναι κάποιος αρχαίος θεός ή ένας παππούς με «γραφική» τοπική φορεσιά, αλλά ο Οτο. Ενας Αυστριακός που ήρθε στην Ελλάδα προ ετών για διακοπές, τον γήτεψαν οι ομορφιές της και μένει πια εδώ. Εχει συμβεί με πολλούς. Χωριά ολόκληρα στα νησιά και στα βουνά μας κατοικούνται από Αυστριακούς, Βέλγους, Γάλλους, Γερμανούς, Αγγλους, Σκανδιναβούς που αγοράζουν σπίτια, παλιά που τα ανακαινίζουν ή καινούργια. Συνταξιούχοι στην πλειονότητά τους, ζουν το όνειρό τους στην Ελλάδα, αφού η σύνταξή τους και τα αποταμιεύματά τους αρκούν και περισσεύουν. Αυτήν την Ελλάδα, όμως, αδυνατούν να τη χαρούν με τον ίδιο τρόπο οι δικοί της συνταξιούχοι. Οπως αδυνατούν να ζήσουν την τουριστική Ισπανία οι περισσότεροι Ισπανοί, και την τουριστική Ιταλία οι περισσότεροι Ιταλοί. Ο μεσογειακός ευρωπαϊκός Νότος, και η Ελλάδα μαζί του, διασώζει πολλές χάρες, δεν προορίζονται όμως για την πλειονότητα των καθαυτό κατοίκων τους, των γηγενών. Ειδικά δε η ελληνική τουριστική βιομηχανία, ιδίως των διάσημων προορισμών, δείχνει να περιφρονεί την ελληνική πελατεία· να αδιαφορεί για τις ανάγκες και τις πραγματικές της δυνατότητες.

 

Είναι λοιπόν και «συναισθηματική» η καμπάνια του ΕΟΤ. Δεν προκαλεί ωστόσο τα ίδια συναισθήματα στον «μέσο Ελληνα» και στον «μέσο Ευρωπαίο», αν προς στιγμήν υποθέσουμε ότι υπάρχουν αυτά τα πλάσματα της στατιστικής. Ο Ευρωπαίος θα θαυμάσει, θα γοητευτεί, θα έρθει να δοκιμάσει την ωραία γεύση που του προτείνεται. Κι αν δεν πέσει στα σαΐνια που τον βλέπουν σαν κορόιδο, αν δεν τον ταΐσουν τις διαβόητες «μερίδες ξου», κι αν βρει τουαλέτα στους αρχαιολογικούς χώρους, θα πει στο τέλος πως άξιζε τον κόπο. Και θα ξανάρθει. Ισως και για πάντα. Δεν θα ξανάρθει όμως ποτέ, και θα συστήσει και στους γνωρίμους του να μην έρθουν, αν τύχει να πληρώσει (υπό την απειλή μπράβων) εξακόσια ευρώ για δύο κοκτέιλ κι ένα πιατάκι καβουροπόδαρα.

 

Ο Ελληνας όμως; Εντάξει, εσωτερικοί μετανάστες είμαστε οι περισσότεροι, έχουμε «το χωριό μας» για να παρηγοριόμαστε. Μόνο που η παρηγοριά αυτή έχει τα όριά της. Το γιατί το λέει με οδυνηρή σαφήνεια η έκθεση του Ινστιτούτου Εργασίας της ΓΣΕΕ: «Το 2021, και συνυπολογίζοντας το κόστος διαβίωσης, η Ελλάδα είχε το δεύτερο χαμηλότερο κατά κεφαλήν ΑΕΠ στην Ε.Ε. Επιπλέον, ήταν το μόνο κράτος-μέλος στο οποίο το συγκεκριμένο μέγεθος βρισκόταν χαμηλότερα του αντίστοιχου επιπέδου του 2007. Το εύρημα αυτό αποκαλύπτει τη δραματική συρρίκνωση του βιοτικού επιπέδου της πλειονότητας των Ελλήνων». Η έκθεση είδε το φως της δημοσιότητας ταυτόχρονα με την καμπάνια του ΕΟΤ. Προβοκάτσια; Το συνηθίζει η πραγματικότητα να δρα σαν προβοκάτορας. Να, την επομένη η Γιούροστατ γνωστοποίησε τον πληθωρισμό μας: 10,7%. Περιττή γνώση. Το είχαμε ήδη πληροφορηθεί στο βενζινάδικο.

 

    

Γενέθλια γη

 

γράφει ο Γιώργος Σταματόπουλος

 

Kέντρο νομίζω των πραγμάτων και του νοήματος είναι ο γενέθλιος τόπος -καθορίζει τον καθένα στη μετέπειτα πορεία του. Εξαρτάται βεβαίως από το σημείο που τον εγκαθιστά ο καθείς αυτός μέσα του και αν τον καλλιεργεί και αν αντέχει να τον κουβαλάει, αν τον θωπεύει καθημερινά και λοιπά. Εχει σημασία ο τόπος να αποκτήσει γλώσσα διάφανη, να γίνει ποίηση της καθημερινότητας, να μη φύγουν ποτέ τα γενέθλια αρώματα και οι ταραξικάρδιοι σπασμοί των πρώτων παραστάσεων, των πρώτων ακουσμάτων και λογής εμπειριών. Ενας κύκλιος χορός ριζών και ταξιδιωτικής περιπέτειας είναι [θα όφειλε να είναι] η ζωή. Η επιστροφή στις ρίζες δεν έχει νόημα άμα αυτές οι ρίζες δεν βοήθησαν να γίνουμε αυτοί που είμαστε, εάν δεν ήσαν βαθιές και υγιείς, βυθισμένες σε παρθένα χώματα και ποτισμένες από αείρροους υπόγειους υδροφόρους ορίζοντες.

 

Πότε πέρασε η εβδομάδα στο χωριό δεν το κατάλαβα και δεν μπορώ να χωνέψω ότι τώρα δα ετοιμάζομαι να επιστρέψω στην πρωτεύουσα· είναι κομμάτι δύσκολο να μη σε ξυπνάνε πλέον τα κοκόρια του χωριού αλλά οι εξατμίσεις των αυτοκινήτων. Θα πει κανείς ότι τη δεύτερη κιόλας μέρα μετά την επιστροφή επανακάμπτεις στις συνήθειες της πόλης [γιατί άμα θέλεις ας κάνεις κι αλλιώς]. Ναι, αλλά είναι πολύ βαριά η καρδιά τώρα που ξεκινάει η προετοιμασία αυτής της επιστροφής, θέλει μεγάλη δύναμη να βρεις ώστε να την παρηγορήσεις, έστω στο ελάχιστο. Οι μέρες εδώ είναι γεμάτες, μεγάλες, ωραίες, χορταστικές και δεν έχει σημασία τόσο ο χρόνος που είναι έτσι εντυπωσιακές και μαγευτικές όσο η πλημμύρα των συναισθημάτων -καλά, και μια τρυφερή προσέγγιση της παιδικής ηλικίας, των πρώτων, είπαμε, αλαφιασμάτων και συνείδησης.

 

Να, πεταλούδες πολύχρωμες κάθονται στις φλέβες και το αίμα που ρέει μέσα τους γλυκαίνει και ρέει με ηρεμία. Γιατί να είναι τόσο άδικη η ζωή με μερικούς νέους ανθρώπους, που πολύ την αγάπησαν, αλλά... Πεταλουδίτσες... Ψυχούλες που χάθηκαν... Βαθύ παράπονο... Γιατί...

 

Βγαίνω στη μικρή βεράντα και αγναντεύω τα βουνά ένα γύρο, να πάρω μερικές ανάσες. Η λύπη είναι διαβρωτική. Η πληγή αιμάσσουσα. Πολλοί αναγνώστες δικαιολογούν αυτήν τη δημοσιογραφική π α ρ έ κ κ λ ι σ η, ευτυχώς. Ο Επίκουρος έλεγε ότι εάν δεν παρεξέκλιναν τα άτομα κατά την πτώση τους δεν θα υπήρχε ζωή στη γη. Ισως να είχε δίκιο.

 

Περνούν καθημερινά από το χωριό τρία αυτοκίνητα-φούρνοι -μία μόνο γυναίκα ζυμώνει και φουρνίζει· και είναι το ψωμί της νοστιμότατο [αυτό έλειπε]. Μία φορά την εβδομάδα περνάει ο ψαράς και άλλες δύο ένας μανάβης με φρούτα και λαχανικά που εδώ δεν έχουν φυτευτεί ακόμη: (ν)τομάτες, κολοκύθια, μελιτζάνες, πιπεριές και λοιπά ζαρζαβατικά. Θυμάμαι πριν από πολλές δεκαετίες -δεν υπήρχαν τότε ψυγεία- να έρχεται ο παγωτατζής και να πανηγυρίζει η μαρίδα, τα μικρά παιδιά. Πώς να τα αποχωριστείς όλα αυτά; Δεν μπορείς να κρύψεις και τη συγκίνηση, την ταραχή. Αθήναζε, δυστυχώς, λοιπόν.  

Πλατινένιο Ιωβηλαίο: We are not amused

 

γράφει ο Άρης Χατζηστεφάνου

 

 

Ο εορτασμός των 70 χρόνων της βασίλισσας Ελισάβετ στον βρετανικό θρόνο δέχτηκε μάλλον χλιαρή κριτική από ανθρώπους που θεωρούν ότι πρόκειται για μια τηλεοπτική φιέστα με πρωταγωνίστρια μια καλοκάγαθη γιαγιάκα που εργάζεται στον κλάδο του βρετανικού τουρισμού ● Σε αρκετές από τις πρώην βρετανικές αποικίες όμως τη θυμούνται ως την προσωποποίηση ενός φριχτού καθεστώτος.

«Δεν καταλαβαίνουμε γιατί πρέπει να γιορτάσουμε τα 70 χρόνια από την ημέρα που η γιαγιά σας ανέλαβε τον βρετανικό θρόνο, δεδομένου ότι η ηγεσία της, όπως και αυτή των προκατόχων της, προκάλεσαν τη μεγαλύτερη ανθρωπιστική τραγωδία στην ιστορία της ανθρωπότητας». Βαριές κουβέντες να λες για τη γιαγιά κάποιου. Οι δεκάδες προσωπικότητες από την Τζαμάικα, όμως, που υπέγραψαν το κείμενο κατά τη διάρκεια της επίσκεψης του δούκα και της δούκισσας του Κέμπριτζ μπορούσαν να τεκμηριώσουν κάθε λέξη της επιστολής τους.

 

Η Τζαμάικα είναι μια από τις 14 χώρες της Κοινοπολιτείας που αναγνωρίζουν ακόμη τη βασίλισσα Ελισάβετ ως αρχηγό του κράτους (15η ήταν τα Μπαρμπέιντος που την «απέλυσαν» με κοινοβουλευτικές διαδικασίες). Για τις περισσότερες από αυτές τις χώρες η βρετανική μοναρχία, παρά το γεγονός ότι έχει μόνο διακοσμητικό χαρακτήρα, συμβολίζει τη φρίκη του αποικιοκρατικού καθεστώτος και κυρίως το καθεστώς δουλείας στο οποίο πρωτοστατούσαν οι Αγγλοι ευγενείς. Το Μπάκιγχαμ μάλιστα φροντίζει να τους θυμίζει κατά καιρούς αυτόν τον αποικιοκρατικό ρόλο με αχρείαστες παρελάσεις και παράτες: αποκορύφωμα αποτέλεσε η επίσκεψη του πρίγκιπα Ουίλιαμ και της Κέιτ Μίντλετον στην Τζαμάικα όπου φωτογραφήθηκαν να χαιρετάνε παιδάκια πίσω από συρματόπλεγμα, σαν να βρίσκονται σε ζωολογικό κήπο.

 

Η εμπλοκή της βασιλικής οικογένειας με το εμπόριο σκλάβων ξεκινά με την Ελισάβετ Α΄ της Αγγλίας, η οποία το 1562 χρηματοδότησε τα πρώτα δουλεμπορικά του Τζον Χόκινς. Υπολογίζεται ότι από τη βασιλεία του Καρόλου Β΄ (που προσέφερε το εμπόριο των Αφρικανών σκλάβων στον αδελφό του) μέχρι τα τέλη του 17ου αιώνα είχαν μεταφερθεί 332.000 σκλάβοι από την Αφρική στην Αμερική.

 

Σε αντίθεση με τη βρετανική κυβέρνηση, η οποία έχει απολογηθεί σε ορισμένες περιπτώσεις για τα φρικιαστικά εγκλήματα του βρετανικού κράτους (όπως για τον βασανισμό και τις εκτελέσεις χιλιάδων γηγενών στην Κένυα), το Μπάκιγχαμ δεν έχει απολογηθεί ποτέ (με πρόσχημα ότι δεν έχει την αρμοδιότητα, αφού οποιαδήποτε νύξη ενοχής θα δώσει το δικαίωμα στα θύματα να διεκδικήσουν αποζημιώσεις). Παρ’ όλα αυτά, τα ίχνη του δουλεμπορίου μπορείς να τα εντοπίσεις κυριολεκτικά ακόμη και σήμερα στα παλάτια όπου κατοικεί η βασίλισσα. Τα κτίρια παραδείγματος χάρη της δυναστείας των Στιούαρτ που χρονολογούνται από τον 17ο αιώνα, όπως το παλάτι του Κένσινγκτον και το παλάτι του Χάμπτον Κορτ, έχουν κατασκευαστεί με χρήματα που προέρχονταν απευθείας από το εμπόριο σκλάβων. Επίσης, αν ψάξει κανείς τα «χρυσαφικά» της βασίλισσας (και ό,τι της άφησε η μάνα της), θα βρει μεταξύ άλλων και το περίφημο διαμάντι 105,6 καρατίων Κοχ-ι-Νουρ, την επιστροφή του οποίου ζητούν ταυτόχρονα οι κυβερνήσεις της Ινδίας και του Πακιστάν. Ακόμη βέβαια και αν κατασχεθούν τα υλικά αντικείμενα, ποτέ δεν θα βρεθούν οι άνθρωποι τους οποίους το Στέμμα θεωρούσε περιουσία του – σε τέτοιο βαθμό ώστε μάρκαρε με πυρωμένο σίδερο στα σώματά τους τα αρχικά των ευγενών ιδιοκτητών τους («D.Y.» για τον Δούκα της Υόρκης κ.ο.κ.).

 

Σήμερα οι χώρες της Κοινοπολιτείας που έζησαν στο πετσί τους τις επιπτώσεις του δουλεμπορίου συζητούν σοβαρά να δείξουν στη βασίλισσα τον δρόμο της εξόδου. Η Καραϊβική ενδέχεται να αποτελέσει την κλωστή από όπου θε ξεκινήσει να ξηλώνεται το πουλόβερ της Κοινοπολιτείας, καθώς έξι χώρες έχουν εκφράσει την πρόθεσή τους να απομακρύνουν τη βασίλισσα από επικεφαλής του κράτους – το Μπελίζ, οι Μπαχάμες, η Τζαμάικα, η Γρενάδα, η Αντίγκουα και Μπαρμπούντα και ο Αγιος Χριστόφορος και Νέβις. Ακόμη όμως και στην Αυστραλία, η εκλογή του νέου πρωθυπουργού Αντονι Αλμπανέζε φέρνει νέα πνοή στο αντιμοναρχικό κίνημα (μέλος του οποίου δήλωνε και ο ίδιος).

 

Ενώ όμως σε αρκετές περιοχές της Κοινοπολιτείας πυκνώνουν οι φωνές που ζητούν την απομάκρυνση της βασίλισσας, στη Βρετανία η κατάσταση είναι σαφώς πιο αποκαρδιωτική. Σύμφωνα με δημοσκόπηση του YouGov, μόνο το 27% του πληθυσμού στηρίζει τον τερματισμό της μοναρχίας – ποσοστό βέβαια το οποίο είναι σχεδόν διπλάσιο από αυτό που επικρατούσε για το μεγαλύτερο μέρος του 20ού αιώνα αλλά παραμένει ιδιαίτερα χαμηλό για να επιφέρει οποιαδήποτε αλλαγή. Η τελευταία κοινοβουλευτική απόπειρα να τερματιστεί ο «συνταγματικός» ρόλος του Στέμματος έγινε το 1996 από τον θρυλικό βουλευτή των Εργατικών Τόνι Μπεν. Ακόμη όμως και ο Τζέρεμι Κόρμπιν, που τον είχε υποστηρίξει, όταν έγινε αρχηγός του κόμματος δήλωσε ότι υπάρχουν άλλες προτεραιότητες για τη χώρα από την κατάργηση της μοναρχίας. Σε αυτή ακριβώς την αδράνεια φαίνεται ότι οφείλει τελικά το Μπάκιγχαμ την επιβίωσή του. Ο ηγεμόνας μπορεί να είναι διακοσμητικός (αν και εξαιρετικά κοστοβόρος), η αντικατάστασή του όμως από έναν εκλεγμένο αρχηγό κράτους απαιτεί πολιτικές διεργασίες που λίγοι ήταν διατεθειμένοι να κάνουν τις τελευταίες δεκαετίες.

 

Πριν βιαστούμε, βέβαια, να κατηγορήσουμε άλλους λαούς γιατί βαριούνται να αλλάξουν τον αρχηγό του κράτους τους ας θυμηθούμε ότι, σε αντίθεση με την Ελλάδα, αυτοί τουλάχιστον δεν εκλέγουν τα μέλη των δυναστειών που θα τους κυβερνούν «κληρονομικώ δικαίω» – απλώς τους ανέχονται.