Παθήματα που δεν γίνονται μαθήματα

 

γράφει ο Παντελής Μπουκάλας

 

Τη μελαγχολία του φθινοπώρου μάθαμε να την ξορκίζουμε με τα λόγια του Οδυσσέα Ελύτη και των «Προσανατολισμών» του, χάρη και στη μουσική του Μάνου Χατζιδάκι στον «Μεγάλο Ερωτικό»: «Με την πρώτη σταγόνα της βροχής σκοτώθηκε το καλοκαίρι». Αλλά, στο έμπα μόλις του καλοκαιριού, είναι των αδυνάτων αδύνατο να ξορκίσουμε την πικρή αποκαρδίωση που προκαλεί το γεγονός ότι με την πρώτη γλώσσα της φωτιάς αποκαλύπτεται για πολλοστή φορά ότι τις διαβεβαιώσεις περί «πλήρους ετοιμότητας του κρατικού μηχανισμού» τις συντάσσει η συνήθης αυταρέσκεια και οίηση. Και ότι τις δικαιολογίες πάνω στ’ αποκαΐδια τις συντάσσουν η συνήθης αυτοαθωωτική σπουδή και η αγιάτρευτη ροπή προς τη μετακύλιση ευθυνών.

 

«Αντιμετωπίσαμε μια πολύ δύσκολη πυρκαγιά εξαιτίας των δύσκολων καιρικών συνθηκών, αλλά και του ανάγλυφου της περιοχής», δήλωσε ο υπουργός Κλιματικής Κρίσης και Πολιτικής Προστασίας Χρήστος Στυλιανίδης, όταν έπεσαν οι φλόγες στο Πανόραμα της Βούλας. Ο ίδιος, μέσα Μαρτίου, διαβεβαίωνε τη Βουλή ότι «η νέα αντιπυρική περίοδος θα βρει έτοιμο τον κρατικό μηχανισμό». Η αυτοδικαιολογητική «ερμηνεία» του έχει προληπτικό χαρακτήρα: αν τα (προβλεφθέντα από την ΕΜΥ) πέντε ή έξι μποφόρ είναι «δύσκολες καιρικές συνθήκες», εύκολα φανταζόμαστε ότι το μοτίβο θα επαναληφθεί ενισχυμένο όταν αυξηθούν τα μποφόρ. Και αν κρίνεται δύσκολο ή ύπουλο το «ανάγλυφο» της πολυφωτογραφημένης Βούλας και του πολυπερπατημένου Υμηττού, εύκολα εικάζουμε τι αυτοαπαλλακτικό θα ειπωθεί αν οι φλόγες απειλήσουν κάποιο από τα όντως δυσπέλαστα βουνά της πατρίδας μας.

 

Ναι, όσα μέσα κι αν διαθέτουν οι ανθρώπινες κοινωνίες, πάντα θα υπολείπονται της φύσης σε ισχύ, κι ας μην το αναγνωρίζει η ανίατη αλαζονεία τους. Το Σάββατο όμως, παραμονή της Παγκόσμιας Ημέρας Περιβάλλοντος, δεν μπορούσε να τεθεί σε κυκλοφορία κανένα από τα κλισέ περί «μαινόμενης» ή «εκδικητικής φύσης». Η πολιτεία, όπως τη συναπαρτίζουν η κυβέρνηση, οι δήμοι και η Περιφέρεια, όφειλε και μπορούσε να δράσει ταχύτερα και αποτελεσματικότερα. Και με συντονισμό τέτοιον που δεν θα επιδεχόταν τους χαρακτηρισμούς «μπάχαλο» ή «αλαλούμ», που δυστυχώς χρησιμοποιήθηκαν από πολλούς αυτόπτες μάρτυρες. Στο Πανόραμα είδαμε σε πανοραμική ακτινογραφία όλες τις αδυναμίες και τις εμμονές του κράτους. Είδαμε δηλαδή αυτό που ξέρουμε. Αλήθεια, πόσες φορές θα χρειαστεί να το ξαναδούμε, ώστε να αφυπνιστούμε όλοι, κυβερνώντες και κυβερνώμενοι;