Καιρός να σταματήσουν το θέατρο

Του Γιάννη Χατζηαντωνίου*

Η Αριστερά στην Ελλάδα ανέκαθεν περιελάμβανε σοσιαλιστές. Από τις αρχές του 20ού αιώνα (Ν. Γιαννιός, Μ. Αντύπας κ.ά.), στον Μεσοπόλεμο (Στρατής, Σωμερίτης), στο ΕΑΜ, όπου τα δύο μικρά σοσιαλιστικά κόμματα της εποχής (ΣΚΕ και ΕΛΔ) υπήρξαν συνιδρυτικές οργανώσεις, στη μεταπολεμική περίοδο όπου οι περισσότεροι μετείχαν στην ΕΔΑ (Πασαλίδης, Ηλιόπουλος κ.ά). Ο γραμματέας του ΣΚΕ Χρ. Χωμενίδης -Ακροναυπλιώτης, επί Μεταξά- δολοφονήθηκε το 1944 στην Πάτρα από τους Ναζί και άλλοι σοσιαλιστές μοιράστηκαν τις διώξεις με τους υπόλοιπους αριστερούς (Μακρόνησος, «κοινωνικά φρονήματα» κ.τ.τ.). Σοσιαλιστής ήταν και ο πρώτος μεταφραστής του Κεφαλαίου στα ελληνικά (Ν. Σκουριώτης).

Μετά τη δικτατορία του 1967, ο σοσιαλιστικός χώρος συγκροτήθηκε ως μεγάλο κοινωνικοπολιτικό ρεύμα με την καταλυτική παρουσία του Α. Παπανδρέου (θετική και αρνητική) στο ΠΑΣΟΚ. Η εξέλιξη αυτού του κόμματος, που δεν μπορεί βέβαια να ιστορηθεί εδώ, είναι γνωστή σε όλους. Σήμερα επιβιώνει (;) με το όνομα αυτό ένα κέλυφος αθλιότητας, προδοσίας και ξεπουλήματος οτιδήποτε θετικού είχε στην αρχή του αυτό το εγχείρημα.

Η Διακήρυξη της 3ης Σεπτέβρη 1974 (στη σύνταξη της οποίας καθοριστική συμβολή είχε ο Μιχάλης Ράπτης) αποτελούσε πλαίσιο αρχών και προγραμματικών προτάσεων, για τις οποίες άλλα ρεύματα της Αριστεράς είναι προφανές ότι έχουν διάφορες ενστάσεις, διαφωνίες ή/και αντιθέσεις. Από την άποψη της ουσίας της όμως ήταν μια επικαιροποίηση του προγράμματος του ΕΑΜ, γι' αυτό και η κατάταξη του πρώιμου ΠΑΣΟΚ στην «Αριστερά της Αριστεράς» και οι κατάρες της Δεξιάς ακόμα και σήμερα. Είναι γνωστό ότι από τότε θεωρήθηκε από πολλούς ότι ο Ανδρέας Παπανδρέου «έκλεψε» τα συνθήματα της Αριστεράς.

Χιλιάδες όμως άνθρωποι στρατεύτηκαν, πολέμησαν με σημαία αυτή τη Διακήρυξη, αγωνίστηκαν και υποστήριξαν αυτήν την εκδοχή της Αριστεράς ή έστω της δημοκρατίας, και μάλιστα για μεγάλο χρονικό διάστημα. Σήμερα τα πράγματα βέβαια έχουν αλλάξει ριζικά.

Η πολιτική κίνηση της μεγάλης πλειοψηφίας των Ελλήνων πολιτών κάτω από τα χτυπήματα του νεοφιλελευθερισμού γενικά και των μνημονιακών πολιτικών ειδικότερα είναι κίνηση προς τον πολιτικό ριζοσπαστισμό. Η τάση της πλειοψηφίας του κόσμου που έχει σχέση με τη δημοκρατική παράδοση είναι ο ριζοσπαστισμός αυτός να πάει αριστερά.

Αυτό το τελευταίο όμως ούτε δεδομένο είναι ούτε αυτονόητο. Χρειάζεται να επιδιωχθεί, να παλευτεί, να οργανωθεί. Εμείς στον Νέο Αγωνιστή, αλλά και άλλοι σοσιαλιστές που δεν έχουν οργανωτική σχέση μαζί μας, από πολύ καιρό είμαστε σε κοινούς αγώνες μέσα στα κινήματα και το τελευταίο διάστημα και πολιτικά -όπως όλοι γνωρίζουν- συμμετέχουμε στον ΣΥΡΙΖΑ Ενωτικό Κοινωνικό Μέτωπο επιδιώκοντας τη σύμπηξη και συμβάλλοντας στη συγκρότησή του.

Ποτέ δεν επιδιώξαμε ούτε φυσικά ισχυριστήκαμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να γίνει ΠΑΣΟΚ ή να εφαρμόσει «σωστά» τη Διακήρυξη της 3ης Σεπτέμβρη 1974. Αυτά είναι και αυτονόητα. Υπάρχουν κι άλλες πολλές αφηγήσεις στην Αριστερά (π.χ. του σοβιετικού μαρξισμού, του ευρωκομμουνισμού, της 4οδιεθνιστικής παράδοσης, της μαοϊκής παράδοσης, τμήματος της αναρχίας κ.λπ.). «Αθώα» δεν είναι καμία. Η Αριστερά που θα αγωνιστεί για τον σοσιαλισμό του 21ου αιώνα, κατά τη γνώμη μας θα είναι μια Αριστερά ενωμένη και ενωτική, που αξιοποιεί και εντάσσει όλες τις παραδόσεις σε ένα πλαίσιο πολιτικής ενότητας. Ενότητας στο πρόγραμμα, στα μεγάλα ζητήματα του σήμερα και του αύριο. Σήμερα στην Ελλάδα ο ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ γίνεται το κόμμα της ελπίδας γιατί ορθώνει τη βούληση του ελληνικού λαού απέναντι στην τρόικα των ξένων εκμεταλλευτών και στην ντόπια άρχουσα τάξη, που -όχι για πρώτη φορά- θυσιάζει στα ιδιοτελή συμφέροντά της τον λαό και βυθίζει τη χώρα. Μια βούληση που εμπεριέχει την άρνηση των μνημονιακών πολιτικών (όχι τη «βελτίωσή» τους) και την προοπτική ενός σχεδίου για ριζικές αλλαγές στη χώρα.

Αυτό που θέλουμε να πούμε με την εκδήλωση της 3ης Σεπτεβρίου 2012, η οποία είναι βέβαια εκδήλωση του Νέου Αγωνιστή και όχι του ΣΥΡΙΖΑ ως συνόλου, είναι ότι: α) Οι κύριοι που παριστάνουν τους σοσιαλιστές στο ΠΑΣΟΚ είναι καιρός να σταματήσουν το θέατρο. Η θέση αυτών που πραγματικά τιμούν τις αρχές του είναι μαζί μας, δίπλα μας, και όχι μαζί με τους προδότες. β) Ότι όσοι πολίτες ιδεολογικά, πολιτικά και ψυχολογικά διστάζουν να έλθουν στη μεγάλη δημοκρατική παράταξη της Αριστεράς που διαμορφώνεται με την ηγεσία του Αλέξη Τσίπρα στον ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ κακώς διστάζουν. Υπάρχει διάλογος και αλληλοσεβασμός απέναντι στις απόψεις, υπάρχει κοινή βούληση και προσπάθεια να ξεπεραστούν οι όποιες αδυναμίες, υπάρχει προπάντων διάθεση για αγώνα. Πρέπει όλοι να συμβάλουν, να ενεργοποιηθούν. Λαός ενωμένος δεν νικιέται.

* Ο Γιάννης Χατζηαντωνίου είναι δικηγόρος και μέλος του Νέου Αγωνιστή

www.avgi.gr