Η ΠΑΓΙΔΑ

Του ΣΤΑΘΗ*

Ολοι πλέον, τουλάχιστον οι σκεπτόμενοι, δεξιοί κι αριστεροί γνωρίζουμε τις αιτίες για τη γέννηση και την άνοδο της Χρυσής Αυγής.
Ολοι, εκτός απ’ τους χούλιγκανς και τους οπαδίτες, συγκλίνουν στις διαπιστώσεις τους για το αυγό που πλέον εκκολάφθηκε και για τα φίδια που βγήκαν στους δρόμους (σήμερα, κι αύριο πιθανόν να μπουν στα σπίτια μας, να κάνουν κι εκεί «έλεγχο»: ποιος είναι τι, σε ποιον θεό πιστεύει και τι καπνό φουμάρει).
Η κυοφορία των στερεοτύπων που εξέθρεψαν τη Χρυσή Αυγή υπήρξε στην κοινωνία μας κατ’ αρχήν υπολανθάνουσα, εν συνεχεία μακρά και υποχθόνια (αυτό που λέγαμε «καθημερινός φασισμός του καφενέ», χωρίς -ακόμα τότε- ειδικό πολιτικό βάρος). Ομως με την κρίση να λειτουργεί ως καταλύτης,
βγήκαν στην επιφάνεια με εκκωφαντικό κι εκρηκτικό τρόπο όσα υπέβοσκαν -μάλιστα εν πολλοίς ενοχικά- στον βυθό μας.
Εκτός απ’ την ανεργία και την εξαθλίωση που επί κρίσης όλο και βαθαίνουν, υπήρξαν και πολλές άλλες προγενέστερες αιτίες όλα αυτά τα χρόνια που τροφοδοτούσαν όσα τώρα ένα πρώην συμμορίτικο γκρουπούσκολο του 0,6% εκφράζει ως κοινοβουλευτικό κόμμα του 10% (μάλιστα με τάση ανόδου).
Το έλλειμμα στην πολιτική της Αριστεράς για την αντιμετώπιση του μεταναστευτικού προβλήματος (που εξακολουθεί εδραίο και υπαρκτό), όπως και η ταύτιση στα μάτια πολλών συμπολιτών μας της άθλιας (και μάλιστα ακροδεξιάς) διακυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ με την Αριστερά γενικώς, καθώς και η ταύτιση αρκετών «αριστερών» αστέρων με το «εκσυγχρονιστικό» καθεστώς (δημοσιογράφων και καλλιτεχνών κυρίως), είναι απ’ τις βασικές αιτίες της ανόδου των φασιστών και των νεοναζί (ιδιότητες δυστυχώς δευτερεύουσες στα μάτια των εξαθλιωμένων, των περιθωριοποιημένων κι απελπισμένων).
Αν σε αυτά προσθέσουμε την αλαζονεία της αριστερής ελίτ (κυρίως στα ΑΕΙ), τους στενούς ορίζοντες ορισμένων ακτιβιστών της Αριστεράς, αλλά και αντιεξουσιαστών, που στην αντιπαράθεσή τους με τη Χρυσή Αυγή (ή τα ΜΑΤ) βρίσκουν κάθε φορά τον εχθρό που ταιριάζει στο δικό τους μέγεθος, τότε το παζλ έχει συμπληρωθεί.
Επιμένω στις ευθύνες (και) της Αριστεράς, ως αριστερός. Διότι ξέραμε. Και ως αντιφασίστες έπρεπε να είχαμε προλάβει τα γεγονότα κι όχι να τρέχουμε πίσω τους. Δεν αρκεί να είμαστε με το δίκιο, πρέπει κιόλας το «δίκιο να κατισχύει».
Αλλά, αν αυτές (και άλλες πολλές) είναι απ’ τις αιτίες της επανεμφάνισης των επιγόνων του δωσιλογισμού στον πολιτικό βίο,
τι είναι αυτό που νομιμοποίησε και νομιμοποιεί αυτήν την επανεμφάνιση; Τι είναι αυτό που φέρνει σε πρώτο πλάνο το ενδιαφέρον για τη δράση του νεοφασισμού κι αφήνει στο ημίφως της αδιαφορίας τις αιτίες της;
Είναι η «θεωρία των δύο άκρων».
Είναι η ταύτιση του κομμουνισμού με τον ναζισμό.
Μια θεωρία που «ανθεί» τα τελευταία είκοσι χρόνια στην Ευρώπη, οδηγώντας σε πολιτικές αλλά και κρατικές συμπεριφορές που έχουν αφοπλίσει πρώτα και στη συνέχεια εξαθλιώσει τους εργαζόμενους.
Αυτή η «θεωρία των άκρων», άκρως αντιεπιστημονική, ένα καθαρό προπαγανδιστικό εύρημα που παρουσιάζει ως όμοια τα αντίθετα, γίνεται ευρέως (εν τέλει) πιστευτή, διότι όπως «δίδασκε» ο Χίτλερ τον Γκαίμπελς, «όσο πιο μεγάλο είναι ένα ψέμα που λες, τόσον πιο πιστευτό γίνεται απ’ τις μάζες».
Η θεωρία των δύο άκρων ενοχοποιεί τον κομμουνισμό κι απενοχοποιεί τον φασισμό.
Μόλις προ ολίγων ημερών ο πρώην διαγραφείς βουλευτής της Ν.Δ. και νυν γραμματέας του κόμματος, κ. Κεφαλογιάννης, μιλούσε για τα «δύο άκρα», πράγμα
που δεν παραλείπει να κάνει με τον μονότονο τρόπο του κολλημένου γραμμόφωνου συνεχώς ο κ. Κεδίκογλου
ενώ ο μετρ του είδους κ. Πρετεντέρης μόλις προχθές  ανέλυε απ’ το Mega κι έλεγε ότι η Ευρώπη «δεν θέλει να ’χει (σ.σ.: στην Ελλάδα) φασίστες και κομουνιστές να τσακώνονται στους δρόμους».
Αλλά, αν το καθεστώς, μέσω πολιτικών εκπροσώπων και δημοσιογράφων, βάζει στον ίδιο παρονομαστή τον κομμουνισμό και τον φασισμό,
το ίδιο κάνουν και οι «λαϊκοί» φασίστες απ’ τα κάτω.
Δεν υπάρχει, κυρίως στο διαδίκτυο, ανεγκέφαλος, φασίστας, αδαής, εθνικιστής, αμόρφωτος, κατά φαντασίαν πατριώτης που να μη μηρυκάζει τη θεωρία  των δύο άκρων, που να μην ταυτίζει τον κομμουνισμό με τον φασισμό, τον Στάλιν με τον Χίτλερ,
όπως άλλοι, εξ ίσου ανιστόρητοι, ταυτίζουν τον χριστιανισμό με την Ιερά Εξέταση ή το ισλάμ με την τρομοκρατία.
Κι έτσι η παγίδα κλείνει.
Το καθεστώς (απ’ τα πάνω) χρησιμοποιεί τη «θεωρία των δύο άκρων» για να εκφασίζεται,

ενώ πολλοί απ’ αυτούς που αμφισβητούν το καθεστώς απ’ τα κάτω, αφομοιώνοντας αυτήν την προπαγάνδα γίνονται «χρήσιμοι ηλίθιοι». Εκτός
κι αν κάπου κάποτε ο φασισμός ανέτρεψε τον καπιταλισμό και μας διαφεύγει. Ομως, όχι μόνον ουδέποτε συνέβη κάτι τέτοιο, αλλά αντιθέτως ο φασισμός οδήγησε τον καπιταλισμό στη Γερμανία στα μεγαλύτερα κέρδη που έβγαλε ποτέ έως τότε και την ανθρωπότητα στον πόλεμο.
Σήμερα, αυτοί που μιλούν για τη θεωρία των δύο άκρων (κι εδώ οι ευθύνες της Δεξιάς έτσι όπως εκφράζεται απ’ τη Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ είναι κολοσσιαίες) απ’ τα πάνω
μας οδηγούν σε μια Ελλάδα, Ειδική Οικονομική Ζώνη.
Κι αυτοί που ενστερνίζονται αυτή τη θεωρία απ’ τα κάτω θέλουν μια Ελλάδα, Στρατόπεδο Συγκέντρωσης.
Και οι δύο φασισμοί,
ο εν δυνάμει φασισμός του καθεστώτος απ’ τα πάνω
και ο οιονεί φασισμός της  μπυραρίας απ’ τα κάτω
οδηγούν με «νομιμοποιητική» πλατφόρμα τη θεωρία «των δύο άκρων» σε μια Ελλάδα Ειδική Οικονομική Ζώνη με χαρακτηριστικά Στρατοπέδου Συγκέντρωσης.
Χρειάζεται να αναλύσω αυτά τα χαρακτηριστικά ή τα βλέπετε να θεριεύουν συνεχώς γύρω σας;
Ο Χρυσούς Κανών της λειτουργίας ενός Στρατοπέδου Συγκέντρωσης είναι να υπάρχει πάντα ένας «κατώτερος». Απ’ τον «κάπο» ώς τον μελλοθάνατο, αυτόν που οδηγείται στον φούρνο, υπάρχει πάντα μία ιεραρχία προς τα κάτω, όπου ο καθένας για να αποφύγει το χειρότερο γίνεται ικανός να κάνει το χείριστο.
Το ίδιο ισχύει και σε μια Ειδική Οικονομική Ζώνη (και στον καπιταλισμό γενικότερα), πάντα κάποιος παίρνει το κατώτερο μεροκάματο προς το οποίον η εξουσία εξομοιώνει διαρκώς προς τα κάτω και τα μεροκάματα των άλλων,
πάντα υπάρχει το χειρότερο, η ανεργία, η μακροχρόνια ανεργία, η αυτοκτονία.
Είναι τραγωδίας άξιον ότι, ενώ όλα αυτά τα έμαθε η ανθρωπότης πληρώνοντας ανήκουστο φόρο αίματος σε δύο Παγκοσμίους Πολέμους, βλέπει να συσσωρεύονται εκ νέου οι αιτίες που τους προκάλεσαν (κυρίως η υπερσυσσώρευση κεφαλαίου και η ανισοκατανομή του πλούτου) με τη μνήμη της ταυτοχρόνως να ηττάται απ’ τη βλακεία.
Οπως χτυπούσαν οι ναζί τους Εβραίους τότε ως αποδιοπομπαίους τράγους, έτσι οι νεοναζί επίγονοί τους χτυπούν σήμερα τους μουσουλμάνους, επίσης ως αποδιοπομπαίους τράγους.
Οπως χτύπησαν νεοναζί στη Γερμανία Ελληνες μετανάστες χθες, έτσι βαράει σήμερα η Χρυσή Αυγή στην Ελλάδα αλλογενείς μετανάστες. Πάντα
πρέπει να υπάρχει ένας κατώτερος, ένας αποδιοπομπαίος τράγος.
Η Χρυσή Αυγή είναι χρήσιμη στο καθεστώς, διότι κλείνει την παγίδα απ’ τα κάτω. Εκτρέπει την οργή των αδικημένων σε διαύλους που αποτελούν τη χρυσή εφεδρεία του συστήματος.
Για αυτό
α) ο καθεστωτικός προπαγανδιστής απ’ την τηλεόραση, β) ο πολιτικός εκπρόσωπος του δικομματισμού που εκφασίζει τη δημοκρατία και γ) ο φασίστας αγορητής της μπυραρίας συμπίπτουν και οι τρεις στη «θεωρία των δύο άκρων», συμπίπτουν
στην ταύτιση του κομμουνισμού με τον ναζισμό, που μας κάνει «όλους ίδιους», έναν χυλό από θολά νερά, όπου τα μεγάλα ψάρια συνεχίζουν να τρώνε τα μικρά.
Μη σας παραπλανά (ευκτική) η ιερή φρίκη που παθαίνουν απ’ τα κανάλια οι καθεστωτικοί προπαγανδιστές με την... μπρουταλιτέ του φασισμού,
ούτε η ρητορική κατά του φασισμού των κυβερνώντων (που όμως εκφασίζουν τη δημοκρατία οι ίδιοι),
εφ’ όσον έχουν και οι δύο καταφέρει στο μεταξύ να ταυτίσουν «τα δύο άκρα», έχουν πετύχει τον στόχο τους. Αμέσως μετά η ρητορική για λαϊκισμό, κρατισμό, τεμπέληδες Ελληνες, μαζί τα φάγαμε, ρετιρέ, φοροδιαφυγές της Φούλας, σοβιετικά συνδικάτα είναι φυσικό παρεπόμενο κι ακούγεται λογική στ’ αυτιά μας.
Ωσπου να μας φάνε.
Ολους! (και τους φασίστες, τους φτωχούς βεβαίως. Αυτούς που οι πλούσιοι φασίστες τρώνε με ξεχωριστή απόλαυση).
Ωσπου να μας φάνε όλους λοιπόν δίνοντας στον καθέναν από μας την υπόσχεση του Πολύφημου -  «εσένα θα σε φάω τελευταίον».
Διότι το χειρότερο δεν συνιστά μόνον τον χρυσούν κανόνα της λειτουργίας των Ειδικών Ζωνών, των Στρατοπέδων Συγκέντρωσης και του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού εν γένει, αλλά και του θανάτου...
Πηγή : www.enikos.gr