Σκι

Της Λώρης Κέζα

Είναι ωραίοι οι έλληνες υπουργοί, γρήγοροι. Κάτι ακούστηκε για «λευκές διακοπές», για επιμήκυνση της αργίας της Καθαράς Δευτέρας. Πότε θα γίνει αυτό, αν γίνει; Τώρα, μπαμ και κάτω. Ιδέα Ιανουαρίου, εφαρμογή Μαρτίου. Όχι σαν τους άλλους, τους Γάλλους, που το κουβεντιάζουν από το 1964 και έχουν μετατρέψει σε μείζον επιστημονικό ζήτημα την εναλλαγή εβδομάδων διδασκαλίας με εβδομάδες ανάπαυλας.

Σήμερα λοιπόν θα συναντηθούν ο υπουργός Παιδείας Κωνσταντίνος Αρβανιτόπουλος, με την υπουργό Τουρισμού Όλγα Κεφαλογιάννη, ώστε να εξετάσουν το ενδεχόμενο της «λευκής εβδομάδας» χειμερινού τουρισμού. Η πρόταση ξεκίνησε από τους ξενοδόχους οι οποίοι θέλουν να ενισχύσουν την κίνηση στα καταλύματά του σε μια περίοδο που δεν έχουν πελατεία.

Οι συνδικαλιστές εκπαιδευτικοί αντέδρασαν με τον αναμενόμενο τρόπο. Μίλησαν για  «μεταρρύθμιση όπου τα επιχειρηματικά συμφέροντα επικαθορίζουν το εκπαιδευτικό πρόγραμμα». Ο αρνητισμός είναι η φύση τους: ποτέ δεν θα συζητούσαν από μηδενική βάση μια πρόταση που κατατίθεται από επιχειρηματίες γιατί οι επιχειρηματίες βγάζουν λεφτά και τα λεφτά είναι για τους συνδικαλιστές όπως ο αγιασμός για το σατανά.

Για να δούμε όμως... Είναι άραγε κακό να συνεργάζονται δυο υπουργοί με στόχο να συντονίσουν τη δράση τους; Σίγουρα όχι. Η επί μακρόν αδυναμία συνεννόησης έχει οδηγήσει το ελληνικό κράτος σε αναπηρίες. Για όσους παραξενεύονται από τη σύμπλευση υπουργών Παιδείας και Τουρισμού, παραπέμπουμε στην παράδοση της πενθήμερης εκδρομής για τους τελειόφοιτους του λυκείου. Ιδιο σκεπτικό: να ξεσκάνε τα παιδιά, να τονώνεται η οικονομία.  

Η νέα πρόταση έχει ως εξής: κάποιες από τις ημέρες των θερινών διακοπών να μεταφερθούν το χειμώνα. Ο αριθμός ημερών του σχολικού έτους και η διαδακτέα ύλη παραμένουν ίδια. Παραπέμπουμε στο γαλλικό σύστημα όπου βάσει μελετών (και όχι υπουργικών εκτιμήσεων) φαίνεται να έχει αποτελέσματα η εναλλαγή επτά εβδομάδων διδασκαλίας με δυο εβδομάδες ανάπαυλας. Όταν προ διετίας τέθηκε εκεί ζήτημα βελτίωσης του ετήσιου προγράμματος, συζητήθηκε η προοπτική κατάργησης κάποιων μικρών αργιών. Το γαλλικό μοντέλο παραμένει το ίδιο. Οι συχνές διακοπές δεν αποτελούν περισπασμό τουναντίον λειτουργούν ευνοϊκά.

Οι ξενοδόχοι από την πλευρά τους θα κάνουν καλύτερες τιμές για να δελεάσουν τις οικογένειες να εκδράμουν. Καταγράφονται κάποιες αντιδράσεις γονέων: σε καιρό κρίσης ποιος θα πάει για σκι; Δεν χρειάζεται να πάνε όλοι για σκι, υπάρχουν πολλές επιλογές. Ακριβώς όσες υπάρχουν και το καλοκαίρι. Η κοινωνική διαστρωμάτωση δεν αλλάζει επειδή μεταφέρονται οι διακοπές. Ανάλογες αποστάσεις υπάρχουν και τη θερινή περίοδο: κάποια παιδιά πάνε σε πολυτελή ξενοδοχεία, κάποια πάνε στη γιαγιά στο χωριό, κάποια πάνε κατασκήνωση, κάποια άλλα δεν πάνε πουθενά. Αυτή είναι η πραγματικότητα, χειμώνα-καλοκαίρι, αυτή ήταν πάντοτε.

Στο δια ταύτα: ακόμη κι αν συμφωνήσουμε στην ιδέα της «λευκής εβδομάδας», υπάρχουν ενστάσεις ως προς τη βιασύνη. Υπάρχουν διαφορές μεταξύ των ευρωπαϊκών κρατών, κατ’αρχάς κλιματολογικές. Υπάρχουν διαφορές στο περιεχόμενο της διδασκαλίας, στη φιλοσοφία των ημερήσιων εκδρομών, στις ώρες μαθήματος. Υπάρχουν διαφορές που εκπορεύονται από την ιστορική συγκυρία: οι καταλήψεις και οι απεργίες ανατρέπουν την εφαρμογή του ετήσιου προγράμματος. Αυτά πρέπει να καταμετρηθούν, να μελετηθούν, να συζητηθούν από ειδικούς. Χωρίς συμπλέγματα, χωρίς προκαταλήψεις, χωρίς επιπόλαιες προσδοκίες.   

http://www.tovima.gr/