Αυτό το ύπουλο τέλος του κόσμου...

Χωρίς χόλιγουντ-μπολιγουντ εφέ..

Χωρίς αρμαγεδδώνες και καζάνια της κόλασης που ανοίγουν..

Χωρίς αντίχριστους και μεσίες που κονταροχτυπιούνται...

Σιωπηλό, ύπουλο, χωρίς την ελάχιστη τσίπα, χωρίς κανόνες με συνεχή χτυπήματα κάτω από τη μέση, το τέλος ΑΥΤΟΥ του κόσμου προχωράει κανονικά.

Με τους ανθρώπους να περιμένουν να βγουν αληθινές οι προφητείες, να επαληθευτούν οι φόβοι γι΄αυτό που νομίζουν πως θα συμβεί, πιθανότατα με πλήρη άγνοια οι περισσότεροι πως ΗΔΗ συμβαίνει.

Λες και το να χάσεις ανθρώπους γιατί δηλητηριάζονται αργά και βασανιστικά,  από κάθε λογής τερατουργήματα που ονομάζονται τροφές, φάρμακα-φαρμάκια, βρώμικα νερά, θάλασσες απόβλητα, ατμόσφαιρες που μοιάζουν με θάλαμο αερίων, είναι ΛΟΓΙΚΟ σε σχέση με το να τους μάζευαν όλους και να τους πέταγαν σ΄ενα στρατόπεδο συγκέντρωσης...

Λες και το να πηδάνε άνθρωποι από τα μπαλκόνια απελπισμένοι, παιδιά που δεν πρόλαβαν να νοιώσουν την ελάχιστη χαρά να αφήνουν σημειώματα αυτοκτονίας μέσα στα φατσοβιβλία, κι άλλοι τρελαμένοι να γυρνάνε σαν ερείπια σ΄ενα κόσμο που τους έχει αποβάλει σαν εκτρώματα, δεν είναι θάνατος...

Λες και το να παρελάζουν ανενόχλητες συμμορίες βρυκολάκων που ρουφάνε συνεχώς αίμα, με κάθε τρόπο, ασύδοτα, θρασύτατα, αίμα από το σώμα κι από τις ψυχές των ανθρώπων δεν είναι τρομακτικό...

Λες και το να γεννιούνται παιδιά άρρωστα από τη κοιλιά της μάνας τους, ή να μεγαλωνουν γεμάτα φόβους, κατάθλιψη, απουσία σκοπού, παλεύοντας μέσα σ΄ενα κόσμο διεστραμμένο, ακραία παρανοϊκό, δεν είναι  εκτέλεση...

Λες και το γεγονός πως ολόκληρες κοινωνίες ζουν μέσα στο φόβο, στην άγνοια, στη κάθε είδους δυστυχία, ανηθικότητα, έλλειψη δικαιοσύνης, έλλειψη χαράς, αγάπης, ΟΥΣΙΑΣ, δεν είναι από  μόνο του βομβαρδισμός ανελέητος πάνω σε άμαχους πληθυσμούς, οι οποίοι δεν έχουν κατορθώσει να χτίσουν ούτε καν καταφύγια...

Αυτό το ύπουλο τέλος, ο ύπουλος τελικός πόλεμος που χτυπάει αλύπητα, αβλεπί...

Οι βυθισμένοι μέσα σε μια συνεχή υπερπληροφόρηση-παραπληροφόρησοι κάτοικοι του χαμένου παραδείσου, που νομίζουν πως η κόλαση είναι κάπου αλλού, πως οι δαίμονες φέρουν απαραιτήτως κέρατα και οπλές, και πως ένα φως αρκεί το βράδυ δίπλα στο κρεββάτι για να ξορκίσει το «κακό»

Κι αυτή η φαντασίωση του κακού... Πως θα είναι ντυμένο με κόκκινα χρώματα, πως θα έχει κοφτερά δόντια και γαμψά νύχια, πως θα βγει ουρλιάζοντας μέσα από κάποια λαγούμια και θα μας ξαφνιάσει άγρια... Κι εκείνο είναι ήδη εδώ. Με κουστούμι και γραβάτα, αρώματα και αστραφτερά χαμόγελα, με  φινετσάτο αμάξι φορτωμένο με δώρα, στοιχηματίζει συνεχώς στο μέγεθος της ανοησίας, της άγνοιας, του ζωτικού ψέματος που φέρει περήφανα ο καθένας σαν σημαία, στον ακήρυχτο πόλεμο.

Κι οι τρελοί? Οι εκτός των τοιχών? Εκείνοι οι γραφικοί τρελοί που μας φωνάζουν ασταμάτητα με το ταμπελάκι στο χέρι που γράφει «ΤΕΛΟΣ ΠΑΙΧΝΙΔΙΟΥ» πως τη βγάζουν? Χτυπιούνται αλύπητα. Υπουλα. Είναι η εποχή που δοκιμάζεται ΚΥΡΙΩΣ η αντοχή των τρελών. Πόσα κότσια θα έχουν να επιμείνουν να είναι τρελοί ακόμα.

Κι αυτό το κείμενο τρελό είναι. Ασυνάρτητο. Ο μονόλογος ενός ακόμη τρελού. Που επιμένει πέρα κάθε λογικής. Που προσπαθεί να προσπεράσει τις παγίδες.

Κι αυτές οι παγίδες είναι πολύ ύπουλες. Ασύληπτες.

Και θα νοιώσω καλύτερα, κάθε φορά που κάποιος θα πει, «χμ..πάει κι αυτή τη ψώνισε» Οσο σ΄αυτό το κόσμο που έχει χάσει πλέον κάθε έννοια λογικής, αν με ονομάζουν παράλογη νοιώθω ησυχία. Σιγουριά πως κάτι κάνω σωστά. 

Και γιατί το έγραψα αυτό το κείμενο? Για τους φίλους. Που παλεύουν με τις δικές τους ύπουλες παγίδες, σ΄ενα ύπουλο τοπίο, που βαδίζει με ύπουλο τρόπο, σ΄ενα ύπουλο σενάριο τέλους.

Γιατί οι βολικές αλήθειες θέλουν το Χόλυγουντ τους, να επιβεβαιώνονται, αλλά οι δύσκολες αλήθειες παίζονται σε κάτι κινηματογραφικές λέσχες μεταμεσονύχτια, με τριάντα σαράντα καθίσματα όλα κι όλα... 

http://synithisypoptos.gr/