Αντέχουμε μια Ζάουζαν; Του Γιάννη Παντελάκη

Η Ζάουζαν Τζέμπλι, μια μουσουλμάνα Παλαιστινιακής καταγωγής, αναλαμβάνει θέση εκπροσώπου στο υπουργείο Εξωτερικών της Γερμανίας. Η Ζάουζαν, δεν κρύβει το θρήσκευμά της. Και οι Γερμανοί, δεν φάνηκε να εντυπωσιάζονται από το γεγονός, το αντίθετο.

Αναρωτιέμαι, αν στη χώρα μας θα μπορούσε να συμβεί κατι τέτοιο. Ένας πρωθυπουργός ή ένας υπουργός ν' αναθέσει μια κρίσιμη δημόσια θέση σε έναν/μια που είχε διαφορετικό θρήσκευμα και καταγωγή. Αντέχουμε άραγε κάτι τέτοιο; Μια Ζάουζαν σε δημόσια θέση; Η πραγματικότητα λέει πως όχι. Αν το αντέχαμε,  θα είχαμε πολιτικούς και γενικότερα πρόσωπα σε δημόσιες θέσεις και με τέτοια χαρακτηριστικά. Δεν έχουμε.

Και όχι απλά δεν έχουμε, αλλά αντίθετα έχουμε πολιτικούς που "πουλάνε" τα ...χριστιανικά ιδεώδη που υποτίθεται τους διακατέχουν ως προτερήματα, ως πλεονεκτήματα έναντι άλλων. Το κάνουν και κόμματα, όχι μόνο πολιτικοί. Όπως μάλιστα είδαμε την περασμένη εβδομάδα από την αντιπαράθεση κατά πόσο ο Τσίπρας είναι άθεος ή όχι, τέτοια θέματα μπαίνουν συχνά στην κορυφή του δημόσιου διαλόγου. Τα αξιολογούμε ως πολύ σημαντικά, βουλευτές, υπουργοί και κυβερνητικοί εκπρόσωποι μπορούν ν' αναλώνουν ώρες και επιχειρήματα με τέτοια ζητήματα προσπαθώντας να μας πείσουν πως το θρήσκευμα, η πίστη ή η απουσία πίστης ενός πολιτικού είναι κάτι σπουδαίο για να το συζητάμε. Προφανώς στη χώρα μας δεν έχει θέση μια Ζάουζαν, ένας Ρέσλερ, ένας Οζντεμίρ.

Στις αρχές του μήνα, στην ίδια χώρα (την Γερμανία που τόσο λατρεύουμε να μισούμε), η νέα υπουργός περιβάλλοντος Μπάρμπαρα Χέντριξ, δήλωσε δημόσια πως είναι ομοφυλόφιλη. Η αλήθεια είναι πως έγινε μια μικρή φασαρία σε κάποια λαϊκής κατανάλωσης γερμανικά μέσα ενημέρωσης, αλλά κανένας δεν ζήτησε κάτι παραπάνω. Όλα κύλησαν φυσιολογικά, όπως θα έπρεπε.

Ξανά-αναρωτιέμαι, αν θα αντέχαμε εμείς μια Μπάρμπαρα; Θα αδικούσα κάποιον αν απαντούσα αρνητικά; Η ίδια πραγματικότητα που προαναφέραμε, μας λέει πως όχι. Οι Έλληνες πολιτικοί με διαφορετικές ερωτικές προτιμήσεις δεν τολμούν να τις εκφράσουν δημόσια. Και αν το μισό μερίδιο ευθύνης ανήκει σ' αυτούς, το άλλο μισό είναι δικό μας. Σκέφτομαι πως θα αντιμετώπιζαν κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης, η ιεραρχία, μεγάλο μέρος της κοινωνίας και δεν ξέρω ποιος άλλος, αν ένας πολιτικός επιχειρούσε να μιλήσει δημόσια για τον ερωτικό του προσανατολισμό.

Αν ισχύει αυτό που λένε, πως ο σεβασμός στην διαφορετικότητα αποτελεί δείγμα πολιτισμού, ε μάλλον δεν έχουμε και τις καλύτερες επιδόσεις...

ένα άρθρο των πρωταγωνιστών