Αλέξη Τσίπρα, πιστεύεις στον Θεό; Το ερώτημα απευθύνθηκε στον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης από τη συμπολίτευση και ακολούθως από ορισμένους ιεράρχες. Οι ερωτώντες υποστηρίζουν ή υπονοούν ότι από την απάντηση του κ. Τσίπρα (ήδη δοθείσα άλλωστε σε ανύποπτο χρόνο) οι Ελληνες πολίτες θα κρίνουν αν είναι κατάλληλος για πρωθυπουργός ― ένα ιδιότυπο γκάλοπ, δηλαδή, για τον καταλληλότερο πρωθυπουργό, βασισμένο σε ερώτηση με «παγίδες».
Είναι προφανές ότι τέτοιο ερώτημα βάζει την ήδη εύθραυστη δημοκρατία μας σε τροχιά παραοθωμανικής θεοκρατίας, ήκιστα χριστιανικής και ήκιστα διαφωτιστικής ταυτοχρόνως. Προξενεί αλγεινή εντύπωση δε ότι τέτοιο ερώτημα δεν ετέθη από κάποιον γραφικό ζηλωτή, αλλά από πολιτικό οργανισμό που αντλεί από τον φιλελευθερισμό.
Είναι προφανές επίσης, ότι κανείς πιστός χριστιανός δεν συμμερίζεται τις ερωτήσεις του Μεγάλου Ιεροεξεταστή, πολύ περισσότερο αν τίθενται για πολιτική εκμετάλλευση. Ο Μητροπολίτης Μεσσηνίας Χρυσόστομος το εξέφρασε έτσι: «Κανείς δεν μπορεί να κρίνει τις θρησκευτικές πεποιθήσεις, οι οποίες είναι σεβαστές και ανεξάρτητες από την ιδιότητα που φέρει ο καθένας. Ο λαός κρίνει αν αύριο μπορεί να είναι κάποιος Πρωθυπουργός. Όμως υπάρχει ελευθερία στα πιστεύω του καθενός».
Αντιθέτως ο Αλεξανδρουπόλεως Ανθιμος και ο Πειραιώς Σεραφείμ κάλεσαν τον Αλέξη Τσίπρα να ομολογήσει δημοσίως τον αθεϊσμό του. Ο Πειραιώς μάλιστα τον κάλεσε να πάρει θέση στο ερώτημα της Δημιουργίας, όπως τίθεται συχνά-πυκνά από τους «δημιουργιστές» φονταμενταλιστές στις ΗΠΑ, προκειμένου να του επιτραπεί να αναλάβει τη διακυβέρνηση, και εν συνεχεία προεξόφλησε κάθε απάντηση χρησιμοποιώντας τα λόγια του Ντοστογιέφσκι: «χωρίς Θεό, όλα επιτρέπονται».
Περιττόν ειπείν, στην κάλπη δεν εκλέγεται γέροντας αλλά βουλευτής, ο πολιτικός ηγέτης δεν εκλέγεται βάσει της θρησκευτικής του πίστης, αλλά βάσει των πολιτικών ιδεών και ικανοτήτων του, και βεβαίως βάσει των προσδοκιών εκάστου εκλογέως. Ο Πειραιώς Σεραφείμ και οι ομοϊδεάτες του αντιλαμβάνονται την Ελλάδα ως ιδιότυπο θεοκρατούμενο κράτος συγκροτούμενο από ομοειδείς πιστούς, μέλη ενός περιούσιου λαού, ενιαίου και αμετάβλητου. Είναι εκτός πραγματικότητας. Ναι μεν η Ορθοδοξία είναι η συνταγματικώς αναγνωρισμένη επικρατούσα θρησκεία, αλλά όχι η υποχρεωτική. Η πίστη δεν επιβάλλεται με νόμους και καταναγκασμό. Πολύ περισσότερο, όπως λέγει ο αδελφόθεος Ιάκωβος: «Τι το όφελος αδελφοί μου, εάν πίστιν λέγη τις έχειν, έργα δε μη έχη; [...] Η πίστις, εάν μη έργα έχη, νεκρά εστί καθ’ εαυτήν».
Ο κοσμικός ηγέτης εγκαλείται για τα έργα του και όχι για την πίστη του, για την αρετή του και όχι για τις θρησκευτικές του πεποιθήσεις, για το πώς μπορεί να βοηθήσει τους συνανθρώπους του και όχι πώς να τους προσηλυτίσει.
Ας δούμε όμως και τι λέει ο Ντοστογιέφσκι περί πίστης. Στους «Δαιμονισμένους», ο σκληροτράχηλος μηδενιστής Σταυρόγκιν αποσυναρμολογεί τον εθνικιστή Σατώφ στον μνημειώδη διάλογο περί πίστης. Πιστεύεις στον Θεό; τον ρωτά. Ο Σατώφ: Πιστεύω στη Ρωσία, πιστεύω στην Ορθοδοξία, πιστεύω ότι η Δευτέρα Παρουσία θα γίνει στη Ρωσία… Επιμένει ο Σταυρόγκιν: Στον Θεό, πιστεύεις στον Θεό; Ο Σατώφ καταρρέει: Θα πιστέψω στον Θεό…
Ο μηδενιστής Σταυρόγκιν ξεγυμνώνει την «πίστη» του Σατώφ, την προβαλλόμενη μόνο ως δεκανίκι του πανρωσισμού του. Τέτοια χρήση της χριστιανικής πίστης έγινε στα αναμορφωτήρια του Εμφυλίου, τέτοια πίστη επεκαλούντο οι χουντικοί συνταγματάρχες και οι βασανιστές· τα έργα τους ωστόσο άλλα μαρτυρούσαν, έναν βίο κατενάντιο στη χριστιανική μαρτυρία. «Τι με πειράζετε, υποκριταί; [...] απόδοτε ουν τα Καίσαρος Καίσαρι και τα του Θεού τω Θεώ.»
φωτ.: Στράτος Καλαφάτης




http://vlemma.files.wordpress.com/