Με πυξίδα την αγάπη

του ΚΕΘΕΑ ΕΝ ΔΡΑΣΕΙ- Φυλακές Ελεώνα Βοιωτίας

       του ΚΕΘΕΑ ΕΝ ΔΡΑΣΕΙ- Φυλακές Ελεώνα Βοιωτίας      

Διαδρομή στην κοινωνία: «Είναι δυνατό ν’ αγαπάει κανείς όλους, όλους τους ανθρώπους, όλους τους πλησίον του; Έκανα συχνά αυτή την ερώτηση στον εαυτό μου: φυσικά και όχι, μάλλον είναι αφύσικο. Όταν αγαπάς αφηρημένα την ανθρωπότητα, αγαπάς σχεδόν μόνο τον εαυτό σου!»

Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι

Χριστούγεννα, μια μεγάλη γιορτή για όλους. Ακόμα και αυτοί που με πάθος υποστηρίζουν ότι δεν τους αρέσουν οι γιορτές, μέσα τους κρύβουν μια λαχτάρα γι’ αυτές. Λαμπάκια, δώρα, οικογενειακά γεύματα, γλυκά και ευχές! Κυρίαρχο θέμα η αγάπη προς τον συνάνθρωπο και το ενδιαφέρον για τους φτωχούς, τους άστεγους και τους κατατρεγμένους… Όλο αυτό το παραλήρημα αγάπης εκφράζεται με εράνους υπέρ των φτωχών, δωρεάν γιορτινά γεύματα, δωρεές ρούχων και ειδών πρώτης ανάγκης. Κανείς δεν αμφισβητεί την αξία και τη χρησιμότητα των αγαθών καθώς και την καλή διάθεση όλων αυτών που τα προσφέρουν. Ποια είναι όμως η ουσία όλων αυτών των φιλάνθρωπων κινήσεων;

Στην πραγματικότητα αυτοί που προσφέρουν, αισθάνονται ότι κάνουν το καθήκον τους δίνοντας κάτι από το περίσσευμά τους, αλλά αυτοί που λαμβάνουν την κατά τα άλλα καλοπροαίρετη προσφορά, μετά από λίγο μένουν ξανά στη μοναξιά τους. Όλη αυτή η προσπάθεια λοιπόν θα είχε διάρκεια αν δίναμε το μήνυμα ότι δεν αγνοούμε αυτούς που βρίσκονται σε δύσκολη θέση και τους προσφέρουμε εφόδια ώστε να επανενταχθούν στην κοινωνία μας χωρίς δεκανίκια.

Η αγάπη δεν είναι στιγμές, είναι ζωή, είναι καρδιοχτύπι· διαρκώς· πάντα. Πόσες καρδιές έχουν χτυπήσει για την αγάπη ενός θεού, ενός ανθρώπου, μιας ιδέας, μιας πίστης, μιας πατρίδας; Όλοι όσοι πάλεψαν και παλεύουν στο όνομα της αγάπης είναι άνθρωποι που έχουν και αυτοί την ανάγκη να αγαπηθούν, από ένα μωρό στην αγκαλιά της μάνας, μέχρι τον τελευταίο, άστεγο και μοναχικό οδοιπόρο της ζωής. Αγάπη είναι η επιθυμία να δώσεις κάτι και όχι να το κρατήσεις. Η δύναμή της δεν είναι εγωιστική και αφηρημένη! Είναι τροφή κι ανάσα! Διαμορφώνει ιδεολογία, δημιουργεί επαναστάσεις!

Σε όλους λοιπόν τους μοναχικούς αφιερώνουμε τις παρακάτω σκέψεις:

«Μου λέει το σπίτι μου:

- Μη μ’ εγκαταλείπεις γιατί εδώ κατοικεί το παρελθόν σου.

κι ο δρόμος μού λέει:

- Έλα κι ακολούθησέ με γιατί είμαι το μέλλον σου.

κι εγώ λέω και στους δύο:

- Στο σπίτι και στον δρόμο δεν έχω παρελθόν, ούτε μέλλον. Κι αν μείνω εδώ υπάρχει μια φυγή στη στάση μου κι αν φύγω υπάρχει μια στάση στη φυγή μου.

Μονάχα η αγάπη αλλάζει τα πάντα.»

Διαδρομή προσωπική

Από παιδί ονειρευόμουν έναν όμορφο κόσμο.

Αγαπούσα την οικογένειά μου και τους το έδειχνα με κάθε ευκαιρία. Μερικές φορές δημιουργούσα μόνη μου τις ευκαιρίες.

Αγαπούσα τον ήλιο που με καλημέριζε κάθε πρωί και το φεγγάρι που με καληνύχτιζε κάθε βράδυ.

Αγαπούσα τους φίλους μου και τα νέα που μου έφερναν κάθε φορά.

Αγαπούσα τα ζώα που φρόντιζα, τα δέντρα που πότιζα, τα ποτάμια και τις θάλασσες που κολυμπούσα, τον ουρανό που δεν έφτανα!

Αγαπούσα τη ζωή!

Μεγαλώνοντας η αγάπη μου για τη ζωή μετατράπηκε σε ανάγκη να αγαπηθώ. Η ανάγκη αυτή πήρε λάθος δρόμο αφού με κυρίευσε τόσο που έγινε πάθος. Πάθος ν’ αγαπηθώ! Χάθηκα τόσο στη διαδρομή, που όσο μεγάλωνε το πάθος μου, γινόμουν περισσότερο εγωίστρια κι έτσι κλείστηκα τόσο στο εγώ μου… ώσπου έμεινα μόνη.

Τόσο μόνη, που σιχαινόμουν τον ίδιο μου τον εαυτό. Μοναδική μου φίλη η σκιά μου, που κι αυτή χωρίς το φως του ήλιου ή έστω των φαναριών των αυτοκινήτων στους δρόμους που περιπλανιόμουν, μ’ εγκατέλειπε.

Η πορεία αυτή μεγάλη. Δύσβατη, επικίνδυνη, παγωμένη. Οι επιλογές δύο. Φυλακή ή θάνατος. Τον θάνατο τον πλησίασα αρκετά, μα από τύχη του ξέφυγα. Φυλακή, να ‘μαι! Είπαμε… Στάθηκα τυχερή μία φορά. Ευτυχώς, μία επιλογή, μία ευκαιρία! Θεραπεία, να ‘μαι!

Κίνητρο η αγάπη. Αυτό αισθάνθηκα και γι’ αυτό συνεχίζω τον αγώνα μου. Τη μεγαλύτερη αξία από όλες, την πιο σημαντική. Το κυριότερο από όλα, κάνοντας σωστές επιλογές και ξεκινώντας να αγαπάω τους άλλους. Όχι με την αφηρημένη έννοια «αγαπάω όλο τον κόσμο» αυτή τη φορά, αλλά ξεκινώντας από τους ανθρώπους που έχω κοντά μου. Προσφέροντας έμπρακτα την αγάπη μου σε αυτούς. Προσφέροντας θα αγαπήσω τον εαυτό μου και θα με αγαπήσουν κι άλλοι.

Η διαδρομή δύσκολη μα όχι δύσβατη, ασφαλής κι όχι επικίνδυνη, ζεστή και καθόλου παγωμένη και ποτέ ξανά μοναχική.

Η επιλογή πια, μία: ΝΑ ΖΗΣΩ!

Πρόταση της κοινότητας για την καλύτερη διαδρομή

«Μ’ αγαπάς γιατί έχω το ίδιο αίμα μ’ εσένα.

Μ’ αγαπάς γιατί κατάγομαι από την ίδια χώρα.

Μ’ αγαπάς γιατί έχω αυτά που δεν έχεις καταφέρει εσύ ν’ αποκτήσεις.

Μ’ αγαπάς επειδή δεν είμαι εσύ.

Ανώριμα μου λες

“Σ αγαπώ γιατί σε χρειάζομαι”

Δεν θα ήτανε καλύτερα να μου έλεγες

“Σε χρειάζομαι γιατί σε αγαπώ”

Έχεις καταφέρει να αγαπήσεις τον συνάνθρωπό σου και όχι τον εαυτό σου, δεν σε πιστεύω»

Την αγάπη χρειάζεται να τη δείχνουμε με πράξεις και όχι μόνο με λόγια. Χρειάζεται να τη νιώσουμε, να την παρατηρήσουμε, να την αισθανθούμε! Χρειάζεται να την ακούμε σα μελωδία στα αυτιά μας! Υπάρχει ένα μυστικό για τη μελωδία: είναι απαραίτητο να μάθουμε να παίζουμε τις νότες! Ας πούμε λοιπόν ότι είναι αξίες που τις συνοδεύουν, συνυπάρχουν μαζί. Όπως λοιπόν οι νότες λέγονται DO-RE-MI-FA-SOL-LA-SI έτσι και οι αξίες έχουν ονομασία: Σεβασμός- Αλληλοβοήθεια- Εντιμότητα- Νοιάξιμο- Φροντίδα- Ευθύνη-Καθαρές Σχέσεις. Δίχως τις αξίες που συντροφεύουν την αγάπη, δεν θα μπορέσουμε να την αισθανθούμε, να την νιώσουμε. Ας βρούμε λοιπόν το θάρρος να τραγουδήσουμε τη μελωδία της…

Και για αρχή: Ξεκινήστε να λέτε καλημέρα με χαμόγελο και να είστε σίγουροι ότι θα έχετε ανταπόκριση!

Πηγή: δημοσιεύτηκε στο περιοδικό αναπνευστήρας από τις κοπέλες του ΚΕΘΕΑ ΕΝ ΔΡΑΣΕΙ, στις γυναικείες φυλακές του Ελεώνα Βοιωτίας.

RAMNOUSIA