Οι άνεργοι εκτός κάδρου

Είμαι άνεργος 3 χρόνια. Συμμετέχω τακτικά σε όλες τις απεργίες, σε όλες τις διαδηλώσεις σε όλες τις κινητοποιήσεις. Εκτός όλων των άλλων, έχω και μπόλικο χρόνο για να το κάνω...


Φυσικά το ίδιο θα κάνω και σήμερα.

Ωστόσο, θέλω να ομολογήσω ότι εδώ και αρκετόν καιρό, μετά το κίνημα των πλατειών, νιώθω στις συγκεντρώσεις και στις πορείες αρκετή μοναξιά.

Ο ένας λόγος είναι ότι δεν βλέπω πολλούς ανέργους να συμμετέχουν, γενικώς που με απογοητεύει. Αν κατέβαιναν οι άνεργοι στις πορείες το πρόβλημα θα είχε λυθεί προ πολλού. Ή, εν πάση περιπτώσει, θα είχε πέσει η κυβέρνηση και θα είχαμε κάνει το πρώτο βήμα. 

Αλλά υπάρχει άλλος ένας λόγος που νιώθω μοναξιά στα συλλαλητήρια, ιδίως σ' αυτά που συνδυάζονται με απεργίες. Νιώθω ότι τα αιτήματα, οι λόγοι, τα συνθήματα, τα πανώ σαν να μη με αφορούν, σαν οι άνεργοι να είναι έξω από το οπτικό πεδίο των οργανωτών και των συγκεντρωμένων. Μισθοί, συντάξεις, εφάπαξ, φοροαπαλλαγές, διατήρηση θέσεων εργασίας. Ο άνεργος δεν υπάρχει στο κάδρο.

Λες και δεν είμαστε μέρος της εργατικής τάξης, λες και δεν είμαστε θύματα των μνημονίων, λες και μπορεί να υπάρξει έξοδος από την κρίση όταν υπάρχουν 1.500.000 εκατομμύρια άνεργοι, οι περισσότεροι άποροι και ανασφάλιστοι. Αυτό τώρα μπορεί και να απαντάει στην πρώτη αιτία της μοναξιάς που νιώθω κάθε φορά που κατεβαίνω σε συγκεντρώσεις.

Κι επειδή δεν μου αρέσει να μένω στην γκρίνια, η πρόταση που έχω να κάνω είναι να μπει πρώτο αίτημα σε κάθε αγώνα το ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα για όλους, η πλήρης ασφαλιστική κάλυψη για όλους, η δωρεάν μετακίνηση των ανέργων με όλα τα μέσα μαζικής μεταφοράς, καθώς και μια κάρτα πολιτισμού και ψυχαγωγίας που να μας επιτρέπει να διασκεδάζουμε πού και πού, να παίρνουμε δωρεάν κάποια βιβλία, να μπορούμε να πάμε δυο βδομάδες κάπου διακοπές με την οικογένειά μας.

Όχι ότι όλ' αυτά θα έλυναν το πρόβλημά μας, όσο δεν δρομολογείται μια γνήσια πορεία ανάπτυξης και δεν ανοίγουν πραγματικές θέσεις εργασίας το πρόβλημά μας θα παραμένει άλυτο κι εμείς άπραγοι και περιθωριοποιημένοι. Αλλά μ' αυτά που προτείνω θα νιώθουμε τουλάχιστον άνθρωποι, πολίτες, και ίσως έτσι να ξεκινήσει και η διαδικασία τόνωσης της οικονομίας.

Ας το σκεφτούν.
Παναγιώτης Λ.

imerologioanergou.gr