Πολιτική συμμαχιών ή πολιτική συναλλαγών;

Θαυμαστή ομοφωνία και ομοβροντία στην «Αυγή της Κυριακής». Το πρωτοσέλιδο θέμα, το ανυπόγραφο κύριο άρθρο, τα περισσότερα πολιτικά σχόλια της εφημερίδας… Όλα στην ίδια γραμμή: Αφήστε τα’ αστεία!! Πρέπει να κάνουμε τα πάντα για να γίνουν εκλογές τώρα, διαφορετικά θα καταστραφούμε –χώρα και ΣΥΡΙΖΑ μαζί.

Ενδεικτικά παραθέτουμε: «Για τον ΣΥΡΙΖΑ είναι μονόδρομος [αχ, αυτοί οι μονόδρομοι στο στόμα των αριστερών τώρα…] να επιβάλει το “ματ” με εκλογές τώρα». «Είναι αναγκαία η κατανόηση της πραγματικότητας που αλλάζει και της στιγμής που δεν πρέπει να χαθεί».

«Ζητούν κάποιοι να συμμετάσχουν στον αγώνα με τους μαχαιροβγάλτες και τους ζητούνται πιστοποιητικά πρότερου έντιμου βίου. Και αποδείξεις μελλοντικού έντιμου βίου» [ιδίως αυτό!] «Μερικοί αποκαλούν την επερχόμενη φάση αυτής της αναμέτρησης προεδρική εκλογή. Θα έπρεπε να την αποκαλούμε μάλλον προεδρική ευκαιρία».

«Η άλλη εκδοχή [από τη «συνεννόηση» με τη ΝΔ για πρόεδρο και εκλογές] είναι να αρνηθούμε κάθε συμβιβασμό και να κάνουμε εκκλήσεις στην κυβέρνηση να πέσει μόνη της». «Η εναλλακτική να μπλοκάρουμε την προεδρική εκλογή με άνοιγμα στους ανεξάρτητους έχει απορριφθεί, γιατί πριν διαφοροποιηθούν από το μνημόνιο, ήταν μνημονιακοί». «Δεν πειράζει, αν μαζέψει ο Σαμαράς τους 180, θα έχουμε ενάμιση χρόνο να το κουβεντιάζουμε, ενόσω ο Χαρδούβελης θα κόβει συντάξεις και ο Κυριάκος να απολύει κόσμο».

«Δεν είναι βέβαιο ότι υπάρχει στρατηγική νίκης. Ας μην ταλαντεύεται ο ΣΥΡΙΖΑ και ας πάρει επιτέλους πρωτοβουλίες που θα διασπούν τις συμμαχίες του κυβερνητικού μπλοκ ενόψει και της εκλογής προέδρου (χωρίς) αντίληψη περίκλειστου φρουρίου».

Εν τω μεταξύ, από τις σελίδες της «Αυγής» και τις ενημερωτικές ζώνες του Κόκκινου 105,5 παρελαύνουν με δηλώσεις, άρθρα και συνεντεύξεις τους όλοι οι υπο συνεργασία απαραίτητοι πολιτικοί, πριν ακόμα συζητηθεί και αποφασιστεί κάτι σχετικό σε αρμόδια όργανα του κόμματος.

Για το καλό της χώρας και του ΣΥΡΙΖΑ…

Διαβάζεις και ξαναδιαβάζεις, λοιπόν, τα γραφόμενα και μένεις με την εκτύπωση ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι έτοιμος να ανοίξει πανιά για την αυτοδυναμία, αξιοποιώντας τη συγκυρία της εκλογής προέδρου, και κάποιοι στενοκέφαλοι δεν τον αφήνουν. Και για να καταλάβουν κι αυτοί οι στενοκέφαλοι, επιστρατεύεται μέχρι κι ο Λένιν, που μας μιλάει για τη σημασία των συμβιβασμών και των συμμαχιών. Δεν του έχουν ακόμα αποδώσει εκείνο το γνωστό περί συμμαχίας ακόμα και με το διάβολο, αλλά, όπως πάει το πράγμα, δεν φαίνεται να τη γλιτώνει.

Πώς φτάνουν, όμως, να ανακατεύουν στο ίδιο καζάνι τις δοξασίες περί «στιγμών» και «ευκαιριών» με τη θεωρία περί συμμαχιών; Πώς γίνεται να ανάγεται η «στιγμή» και η «ευκαιρία» σε πολιτική βάση και κριτήριο των συμμαχιών; Και γιατί με τόση ελαφρότητα συγχέεται η πολιτική συμμαχιών με την εκλογική τακτική των συνεργασιών; Για τον απλούστατο λόγο ότι, με την επίκληση της μοναδικότητας της στιγμής και του «μονόδρομου», δεν χρειάζεται να συζητήσουμε ουσιαστικά. Χρειάζεται να κραυγάσουμε απλώς «υπέρ» ή «κατά» της «ευκαιρίας».

Μια έδρα για μια ψήφο

Τι ζητείται, όμως, από τον ΣΥΡΙΖΑ να κάνει; Απλά και καθαρά να συνδέσει με τον πιο άμεσο και ωμό τρόπο την ψήφο των ανεξάρτητων, ορισμένων εξ αυτών τουλάχιστο, με την υπόσχεση ότι όσοι θα συμβάλουν στη μη εκλογή προέδρου, θα συμπεριληφθούν στα ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές που έρχονται.

Είναι αυτή πολιτική συμμαχιών; Είναι μήπως εκλογική τακτική συνεργασιών; Είναι αυτή βάση για οποιαδήποτε συζήτηση, με οποιονδήποτε; Ή μήπως είναι η αναγέννηση της πελατειακής νοοτροπίας; Τι είναι η ψήφος που ζητάει ο ΣΥΡΙΖΑ από τους πολίτες για να μεταφέρεται στο παζάρι και να ανταλλάσσεται με την ψήφο του καθενός στην εκλογή προέδρου; Προίκα που μπορεί να την κάνει ό,τι θέλει; Δεν σας θυμίζει όλο αυτό τη γνωστή ιησουίτικη αρχή «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα»; Ακόμη κι αν το είχε πει ο Λένιν, οφείλαμε να το είχαμε απορρίψει, πηγαίνοντας του ως δικαιολογητικά τα χαΐρια των καθεστώτων του «υπαρκτού-ανύπαρκτου».

Κι αυτή η απλουστευτική γελοιοποίηση των όποιων αντιρρήσεων έναντι αυτής της ευκαιριακής λογικής; Πόσο ανανεωτικό είναι να μετατρέπεις σε καρικατούρα την άλλη άποψη, για να επιβάλεις τον ευκαιριακό «μονόδρομο»; Ξέρω πολλούς από αυτούς που έχουν αντιρρήσεις, οι οποίοι έχουν πολύ πιο ανοιχτό μυαλό, πιο ανοιχτά μάτια και πιο ανοιχτή αντίληψη για την ευρύτητα των συμμαχιών και των συνεργασιών από αρκετούς μονοδρομικούς. Με τη στάση τους, με την επιμονή τους, κι όχι με τα λόγια μόνο, έχουν βοηθήσει τον ΣΥΡΙΖΑ να γίνει αυτό το ευρύ, ριζοσπαστικό, ενωτικό εγχείρημα, που ίσως καταγραφεί στην ιστορία σαν απαρχή της άρσης του ιστορικού σχίσματος της ευρωπαϊκής αριστεράς. Πολύ πριν υπάρξει στον ορίζοντα οποιαδήποτε «στιγμή» ή «ευκαιρία». Αλλά δεν είναι διατεθειμένοι να τον απαξιώσουν μεταμορφώνοντάς τον σε άλλη όψη του ίδιου νομίσματος, του νομίσματος της πιο αφόρητα επικρατούσας αντίληψης για την πολιτική.

Έντιμη στάση

Γιατί δεν μπορεί, άραγε, ο ΣΥΡΙΖΑ, με τον πιο καθαρό τρόπο, να διακηρύξει δημόσια ότι, για συγκεκριμένους πολιτικούς λόγους, ζητάει από κάθε ανεξάρτητο βουλευτή και από κάθε κοινοβουλευτική ομάδα που επιδιώκει τη δημοκρατική ανατροπή των μνημονίων, να μην ψηφίσουν πρόεδρο δημοκρατίας σ’ αυτή τη Βουλή; Χωρίς να τους υποσχεθεί τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο από μια συζήτηση για τη χάραξη κοινής πορείας με όσους μπορούν να βρουν βασικά, ουσιώδη κοινά στοιχεία στη βάση του προγράμματός του, πριν ή μετά τις εκλογές. Και, πάντως, να μην τους υποσχεθεί ως αντάλλαγμα για την αρνητική τους ψήφο μια έδρα στη νέα Βουλή. Αυτό θα κριθεί, θα εξαρτηθεί και από άλλους παράγοντες και όχι μόνο από μια ψήφο στη διαδικασία προεδρικής εκλογής. Από ποιον θα κριθεί; Από αυτούς που κατά το καταστατικό του ΣΥΡΙΖΑ αποφασίζουν για τα ψηφοδέλτιά του. Τόσο απλά. Είναι μια έντιμη στάση –και από τις δύο πλευρές– που θα εκτιμηθεί πολύ περισσότερο από όποια ταχυδακτυλουργία.

Ναι, είναι ευκαιρία, τελικά, η διαδικασία προεδρικής εκλογής. Ευκαιρία να δείξει ο ΣΥΡΙΖΑ αν είναι ένα κόμμα που μπορεί να χειριστεί πολιτικά τα κρίσιμα ζητήματα και όχι με τη λογική της πελατειακής πεπατημένης. Ότι δεν είναι «μία από τα ίδια».

Χ. Γεωργούλας

Από την ΕΠΟΧΗ