Ο Βορίδης τσιτάρει τον Γκράμσι

Του Γιώργου Ανανδρανιστάκη

Έχουν ξαμοληθεί τα στελέχη της Ν.Δ. στα βουνά και τα λαγκάδια για τα τεσσαρακοστά γενέθλια του κόμματος και το γέλιο ρέει άφθονο σε δρόμους και καλντερίμια. Δεν γελάμε μόνο, μαθαίνουμε κιόλας, ας είναι καλά οι άνθρωποι. Από τον Ιορδάνη Τζιαμτζή μάθαμε ότι το ΠΑΣΟΚ είναι ασκέρι κλεφτών και απατεώνων, αλλά τι να κάνουμε εμείς οι δεξιοί, κυβερνάμε μαζί τους για το καλό της πατρίδας. Από τον Αχιλλέα Καραμανλή μάθαμε ότι η γενιά του Πολυτεχνείου δεν στάθηκε στο ύψος τον περιστάσεων, σε αντίθεση με τον ίδιο τον Αχιλλέα που ήταν ένας εξαιρετικά επιτυχημένος «αδελφός εθνάρχη». Κι από τον Μάκη Βορίδη ότι η Ελλάδα κυβερνάται από κομμουνιστές και ακροαριστερούς καλλιτέχνες, με προεξάρχοντα τον Λάκη Λαζόπουλο.

Πήγανε οι νεοδημοκράτες της Πρέβεζας να τους μιλήσει ο Βορίδης για τα σαραντάχρονα της Ν.Δ., για τον εθνάρχη, για τον αδελφό του εθνάρχη, για τον ανιψιό του εθνάρχη, για το δάκρυ του εθνάρχη κι αυτός τους μίλησε για τον Γκράμσι. «Ποιος είναι, ρε πατριώτ', αυτός ου Γκραμσ'ς; Κανένας Αλβανός θα είναι, αλλά μην ανησυχείς, πατριώτ', ου Μακ'ς θα πετάξει στη θάλασσα». Για τον Γκράμσι τους μίλησε ου Μακ'ς, για τους μηχανισμούς της ιδεολογικής ηγεμονίας της Αριστεράς, που κυβερνάει εδώ και δεκαετίες αυτόν τον τόπο από τους δρόμους και τα πεζοδρόμια.

Και όμως, η Αριστερά κυβερνάει. Κυβερνάει διά των δημοσιογράφων, δια των πανεπιστημιακών, διά των συνδικαλιστών, κυρίως όμως κυβερνάει διά των καλλιτεχνών. «Ποιος είναι ο καλλιτέχνης με τη μεγαλύτερη επιρροή σήμερα στην Ελλάδα;", ρώτησε το κοινό του ο Βορίδης. «Ο κ. Λαζόπουλος», απάντησε ο ίδιος. «Στρατευμένος άνθρωπος στην ιδεολογία της άκρας Αριστεράς, αλλά όμως με τεράστια επιρροή. Αν αρχίσω να σας μετράω κομμουνιστές ζωγράφους, κομμουνιστές ηθοποιούς, κομμουνιστές ποιητές, κομμουνιστές τραγουδιστές -αυτούς που τραγουδάμε εμείς-, βλέπετε τον τρόπο που συγκροτείται η ιδεολογική ηγεμονία. Αυτοί παράγουν επιρροή. Παράγουν νομιμοποίηση».

Προσέξτε την ορολογία που χρησιμοποιεί ο Βορίδης. Οι καλλιτέχνες είναι συλλήβδην κομμουνιστές και ακροαριστεροί, ακόμη και ο Λαζόπουλος είναι ακροαριστερός, ακόμη και οι τραγουδιστές που ακούνε οι νεοδημοκράτες. Πρόκειται για τα επίθετα που εκτόξευε η απριλιανή χούντα κάθε φορά που επρόκειτο να συλλάβει, να βασανίσει, να εκτοπίσει τους αντιφρονούντες. Η ορολογία του Παπαδόπουλου ξαναζεί, ρέει, σαράντα χρόνια μετά, σαν γάργαρο νεράκι από το στόμα του προέδρου της νεολαίας της ΕΠΕΝ, ο Βορίδης αποτίει φόρο τιμής στον πολιτικό μέντορά του, αντιμετωπίζοντας τους καλλιτέχνες ως μιάσματα και την τέχνη ως ιδεολογικό δούρειο ίππο.

Είναι τιμή και καμάρι για τους καλλιτέχνες να τους απεχθάνεται και να τους φοβάται ο Βορίδης, είναι τιμή και καμάρι το έργο τους να είναι το ιδεολογικό αντίβαρο στο καθεστώς του Σαμαρά. Λυπάμαι μόνο τους νεοδημοκράτες της Πρεβέζης που τραγουδάνε εν αγνοία τους τραγουδιστές- κομμουνιστές, κινδυνεύοντας με καθολική μόλυνση της στοματικής κοιλότητας.

Από την Αυγή