Και οι Τούρκοι πραξικοπηματίες δικαιούνται ασύλου κ Τσίπρα

Το ελληνικό Δίκαιο, το διεθνές Δίκαιο, η ελληνική αξιοπρέπεια, η δικαστική εξουσία και ο Ξένιος Ζεύς δέχτηκαν χτες από ένα χαστούκι ο καθένας από τα χείλη του Έλληνα πρωθυπουργού κ Τσίπρα. Επειδή οι λέξεις χαστουκίζουν ισχυρότερα από τα χέρια. Και τα σημάδια από τις λέξεις μένουν.

Στη χτεσινή του συνάντηση με τον Τούρκο πρόεδρο Ταϊπ  Έρντοαν ο κ Τσίπρας,, χωρίς να προκληθεί γι αυτό, πληροφόρησε τον συνομιλητή του ότι «οι εμπλεκόμενοι σε πραξικοπήματα δεν είναι καλοδεχούμενοι στην Ελλάδα».

Αυτά, την ώρα που η Επιτροπή Ασύλου ερευνά ακόμα τις αιτήσεις των οκτώ Τούρκων στρατιωτικών, που ζήτησαν πολιτικό άσυλο στη χώρα μας τη νύχτα του πραξικοπήματος κατά του Έρντοαν, ενώ εκκρεμεί όλη η δικαστική διαδικασία!

Το κυριότερο: Οι 8 υπόκεινται στη δικαιοδοσία του Διεθνούς και του ελληνικού Δικαίου, σύμφωνα με τα οποία η Ελλάδα δεν μπορεί να τους εκδώσει αν θέλει να λέγεται κράτος Δικαίου.

Πρίν μιλήσουμε για την αξία της δήλωσης σε νομικό και πολιτικό επίπεδο και σε επίπεδο αξιοπρέπειας κυρίαρχης χώρας ας πούμε το βασικό:

Ο κ Τσίπρας, προφανώς δυσκολεύεται να μάθει το αυτονόητο: Ότι δεν δικαιούται να εκφέρει απόψεις που άπτονται δικαστικών υποθέσεων όταν αυτές είναι ακόμα στη διαδικασία της Δικαιοσύνης για να υπηρετήσει πολιτικά παιχνίδια. Για οποιοδήποτε λόγο.

Σ αυτό το πλαίσιο πολιτικού παιχνιδιού αντί για Δικαιοσύνη πρέπει να μπεί και η προχτεσινή απόρριψη της αίτησης ασύλου τριών από τους 8 Τούρκων αξιωματικών από την αρμόδια Επιτροπή ασύλου, που από αρκετούς πολιτικούς αναλυτές ερμηνεύτηκε ως δώρο στον κ Έρντοαν πριν από τη συνάντηση των δύο ανδρών. Η απόφαση της Επιτροπής ήταν αρνητική, με την αιτιολογία για τον ένα ότι υπάρχουν ενδείξεις για συμμετοχή του στην απόπειρα πραξικοπήματος, ενώ για τους άλλους δυο έκρινε ότι δεν συνεργάστηκαν επαρκώς με τις ελληνικές αρχές! Φυσικά, οι τρείς έχουν δικαίωμα έφεσης.

Η δήλωση του Έλληνα πρωθυπουργού στον κ Έρντοαν ότι «οι εμπλεκόμενοι σε πραξικοπήματα δεν είναι καλοδεχούμενοι στην Ελλάδα» προκαλεί έκπληξη και εγείρει ερωτηματικά. Επειδή την πλήρη από κάθε άποψη απάντηση την έδωσε ο κ Τσίπρας λίγο πριν στον Τούρκο πρόεδρο, όταν ρωτήθηκε απ αυτόν τι γίνεται με τους 8 στρατιωτικούς που έχουν ζητήσει άσυλο.

Ο πρωθυπουργός τον πληροφόρησε «ότι το ζήτημα αντιμετωπίζεται με βάση όσα προβλέπονται από το Διεθνές Δίκαιο, έτσι ώστε η έκβαση της υπόθεσης να είναι βέβαιη και σύμφωνη με όσα ισχύουν για τα ζητήματα ασύλου». Αυτή είναι η απάντηση ενός κυρίαρχου κράτους που σέβεται τον εαυτό του. Κι εκεί μπαίνει τελεία. Προφανώς κάποιος άσχετος νους πρόσθεσε στη δήλωση Τσίπρα τη φράση «και να μην είναι προσβλητέα». Γιατί δυσκολεύεται κανείς να πιστέψει ότι ακόμα και ο πρωθυπουργός δεν ξέρει πως όλες οι δικαστικές αποφάσεις σε κάποιο ανώτερο βαθμό προσβάλλονται δικαιωματικά!

Η παραπάνω απάντηση, λοιπόν, του Έλληνα πρωθυπουργού αρκούσε και περίσσευε για το ερώτημα του κ Έρντοαν. Η δήλωση, όμως, «οι εμπλεκόμενοι σε πραξικοπήματα δεν είναι καλοδεχούμενοι στην Ελλάδα» που έκανε στη συνέχεια ο πρωθυπουργός, πέρα που έρχεται σε σύγκρουση με το Δίκαιο, πέρα που προκαταλαμβάνει δικαστικές αποφάσεις, μαρτυράει φόβο. Γιατί μόνο ο φόβος μπορεί να κάνει κάποιον να αισθανθεί ότι η προηγούμενη τοποθέτησή του δεν αρκεί. Φόβο και κλείσιμο ματιού προς τη δικαστική εξουσία για να εξυπηρετηθεί ο φόβος. Αυτή είναι η υπερήφανη στάση της Ελλάδας απέναντι στην Τουρκία ενός κατ ουσία δικτάτορα, που δεν σέβεται, όπως και οι προκάτοχοί του, ούτε τα σύνορα αυτής της χώρας.

Έρχεται σε σύγκρουση με το Δίκαιο, όμως, η δήλωση αυτή του πρωθυπουργού και είναι στον αέρα και η απόφαση της Επιτροπής Ασύλου επειδή, όπως έγραφε η στήλη στις 19 Ιουλίου, σύμφωνα με γνώστες νομικούς:

1. Οι δύο χώρες δεν έχουν υπογράψει διμερή σύμβαση περί έκδοσης κατηγορουμένων.
2. Σ αυτή την περίπτωση τηρούνται οι κανόνες της ελληνικής ποινικής δικονομίας.
3. Η ελληνική ποινική δικονομία ορίζει ότι η έκδοση δεν επιτρέπεται:

α. αν πρόκειται για έγκλημα, που κατά τους ελληνικούς νόμους χαρακτηρίζεται ως πολιτικό ή στρατιωτικό και δικάζεται στη χώρα μας,
β. αν προκύπτει από τις περιστάσεις ότι η έκδοση ζητείται για πολιτικούς λόγους. Αυτό κρίνεται παράλληλα και με τη διατύπωση της κατηγορίας που θα αποδοθεί από τις τουρκικές Αρχές.

4. Όλα αυτά πρέπει να τεθούν στην κρίση του Συμβουλίου Εφετών, του Αρείου Πάγου, του υπουργού Δικαιοσύνης.

Και συμπλήρωνα τότε:

«Όπως καταλαβαίνει ο αναγνώστης, αν θέλει η Ελλάδα να λέγεται κράτος δικαίου που σέβεται τους νόμους της και κατ' επέκταση τον εαυτό της δεν νομιμοποιείται να εκδώσει τους 8 Τούρκους.»

Εκτός αυτών υπάρχει και ένας επιπλέον λόγος. Ο Έρντοαν έχει επανειλημμένως απειλήσει με επαναφορά της θανατικής ποινής ακόμα και με δημοψήφισμα. Η χώρα μας δεν μπορεί να παραδώσει τους ικέτες αιτούντες άσυλο σε χώρα όπου εν γνώσει της απειλούνται με εκτέλεση ποινής θανάτου.

Νομικά και ηθικά, λοιπόν η κυβέρνηση δεν μπορεί να εκδώσει τους 8 ικέτες. Ακόμα κι αν μετείχαν στο πραξικόπημα. Και θα επαναλάβω επί λέξει, γιατί τίποτε δεν έχει αλλάξει, την κατάληξη του τότε άρθρου μου:

«Επιπλέον, η πρώτη φορά αριστερά των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και προστάτης των κατατρεγμένων, αρκεί να μη διακινδυνεύει τίποτε (κοινώς στα εύκολα) , δεν δικαιούται να εκδώσει τους οκτώ, αν θέλει να επικαλείται την ιδεολογία της. Να μην είναι εντελώς ξεφτιλισμένη.

Να θυμίσω εδώ ότι ο Συνασπισμός βυσσοδομούσε κατά της κυβέρνησης Σημίτη, που παρέδωσε τον Οτζαλάν στην Τουρκία, χαρακτηρίζοντάς την δειλή και πουλημένη. Ήτανε προφανώς η εποχή των εξαπατήσεων.»

Γ. Παπαδόπουλος-Τετράδης