Ντεμέκ αριστεροί, γνήσιοι παπατζήδες…

Ο ΣΥΡΙΖΑ ήρθε στην κυβέρνηση έχοντας να αντιμετωπίσει εχθρικό συσχετισμό δυνάμεων, διεθνή και εσωτερικό. Και αντί να βαδίσει με συνετά βήματα, αλλά με αποφασιστικότητα όπου μπορούσε, το έριξε στο παπατζιλίκι. Με ολέθρια αποτελέσματα.

γράφει ο Γιώργος Καρελιάς

Πώς το έχουν καταφέρει έτσι τούτοι εδώ; Δεν περνάει μέρα που να μη βάζουν τρικλοποδιά στον εαυτό τους. Το παπατζιλίκι τους πάει σύννεφο. Κι ενώ βλέπουν ότι τους έχει οδηγήσει σε πρωτοφανή κατρακύλα (σε λίγο οι δημοσκόποι θα ψάχνουν ψηφοφόρο του ΣΥΡΙΖΑ με το ντουφέκι, έτσι που ντρέπονται να το λένε), μυαλό δεν βάζουν.

Ο ΣΥΡΙΖΑ ήρθε στην κυβέρνηση έχοντας να αντιμετωπίσει δυσμενή συσχετισμό δυνάμεων. Το ήξεραν και έπρεπε να είναι προετοιμασμένοι. Αλλά προτίμησαν το παπατζιλίκι: θα σκίσουμε τα Μνημόνια, θα χορεύουν οι αγορές στο ρυθμό μας, αποκλείεται να πει «όχι» η Μέρκελ. Ομως, το παπατζιλίκι (το κάθε παπατζιλίκι, δεξιό και αριστερό) πληρώνεται ακριβά. Το γνωρίζουμε όλοι πλέον, το βλέπουμε στη ζωή μας. Αλλά για τους εναπομείναντες αφελείς, έρχονται οι ξένοι αξιωματούχοι και το επιβεβαιώνουν (εδώ).

Πάει αυτό. Είχαν, λέει, αυταπάτες, αλλά τις ξεπέρασαν. Και άρχισαν να τα δίνουν όλα για να παίρνουν τις δόσεις των δανείων. Ρεαλισμός, θα έλεγε κάποιος. Εντάξει. Αλλά το παπατζιλίκι συνεχίζεται. Αλλο παράδειγμα: όλες οι ΔΕΚΟ μεταβιβάζονται στο περιβόητο Υπερταμείο για 99 χρόνια. Για «αξιοποίηση», το παλιό «ξεπούλημα», για το οποίο κατακεραύνωναν τους Σαμαροβενιζέλους (οι οποίοι, ειρήσθω εν παρόδω, δεν τόλμησαν να κάνουν κάτι τέτοιο). Κι ενώ το ψήφιζαν στη Βουλή, οι υπουργοί του ΣΥΡΙΖΑ κορόιδευαν ο ένας τον άλλον και όλοι μαζί εμάς τους υπόλοιπους. Οι μεν έλεγαν ότι η ένταξη των ΔΕΚΟ στο Υπερταμείο δεν σημαίνει και πώλησή τους (εδώ), ο δε (ειλικρινέστερος) ότι μπορεί και να πουληθούν, αλλά όσο είναι αυτός υπουργός δεν θα γίνει (εδώ).

Πάει κι αυτό. Σε 99 χρόνια θα δούμε (ζωή να ‘χουμε!) αν θα επιστρέψουν στο Δημόσιο. Δεν θα χρειαστεί να περιμένουμε τόσο για να δούμε τη συντριβή των διαπλεκομένων καναλαρχών. Την βλέπουμε ήδη. Είναι τόσο ατζαμήδες (οι ΣΥΡΙΖΑίοι υπουργοί, όχι οι καναλάρχες) που κατάφεραν να συντρίψουν ακόμα και τον δικό τους διαπλεκόμενο, ο οποίος δεν βρήκε λεφτά και θα μείνει εργολάβος. Είχαν μπροστά τους ένα προνομιακό γήπεδο για να παίξουν μπάλα. Αντί να βάλουν αντικειμενικούς κανόνες, να πάρoυν λεφτά από τους σημερινούς καναλάρχες και να προσθέσουν όσους ακόμα νέους είχαν να δώσουν, πήγαν να ελέγξουν όλο το τοπίο, προσπαθώντας να φτιάξουν και το Syriza Channel. Δεν υπολόγισαν, όμως, ότι βρίσκονται στην εποχή της Τρόικας και δεν θα μπορούσαν να ελέγξουν τη μοναδική Τράπεζα, που θα έδινε τα λεφτά. Και την πάτησαν. Η ατζαμοσύνη, μαζί με το παπατζιλίκι, οδήγησαν στο φιάσκο.