Δεκατρείς εκτός τόπου και χρόνου

Του Γιώργου Σταματόπουλου

Προφανώς δεν έχουν τον θεό τους (φτου, είναι και μέρες αναστάσιμες...)· λένε ότι το πρόγραμμα των δανειστών δεν βγαίνει και ότι πρέπει να ανατραπεί - εκτιμούν ότι οι εκβιασμοί θα συνεχιστούν τα επόμενα χρόνια και υπογραμμίζουν (σωπάστε, καλέ, το θυμήθηκαν μετά δύο τόσα χρόνια) ότι πρέπει να διεξαχθεί συζήτηση στην κοινωνία γι’ αυτά που απαιτούν οι εταίροι.

Για τους δεκατρείς που υπέγραψαν «κείμενο συμβολής» ο λόγος, κείμενο που, όπως διαβάζουμε στο ρεπορτάζ, ο Ελληνας πρωθυπουργός πρότεινε να μεταφερθεί στις κομματικές οργανώσεις και τα όργανα για περαιτέρω συζήτηση. Ας δούμε μία αποστροφή: «Στην τελική (σ.σ.: sic), ο μόνος που μπορεί να αποφασίσει για την ίδια τη ζωή του είναι ο ελληνικός λαός. Είναι ο τελικός κριτής».

Ούτε λέξη βεβαίως για το πώς, πού, πότε θα αποφασίσει αυτός ο υπέρτατος τελικός κριτής, υπεύθυνος για την τύχη του και λοιπά, δύσμοιρος ελληνικός λαός, αφού ούτε οι εκλογές ούτε το δημοψήφισμα είναι μέσα στη λαϊκή απόφαση των υπογραψάντων. Αρα; Προς τι το «κείμενο συμβολής»;

Ετσι που εμφανίστηκε μοιάζει με ένα ναζιάρικο, πλην ριζοσπαστικό εσωτερικό μανιφέστο, ανάξιο λόγου αφού η «προβληματική» του είναι γνωστή στα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ που σκέφτονται ακόμη καθαρά ή σε εκείνους που αντιδρούν με λυγμική συνείδηση.

Κείμενο που δεν συμβάλλει σε τίποτα, εξ ου και η ευδιάθετη αντίδραση του κυρίου Τσίπρα (εδώ που τα λέμε είναι σαν να το έχει υπαγορεύσει ο ίδιος για να δείξει την υγιή δήθεν εσωτερική αντιπολίτευση, ότι είναι ένα πλουραλιστικό κόμμα με βαθιές εσωκομματικές σπίθες δημοκρατικότητας).

Μια εικασία είναι, ας μη δοθεί συνέχεια. Ανέξοδη, ανώδυνη και βολική επαναστατικότητα. Πρότυπο θα ’λεγε κανείς για την παντοδυναμία των επικοινωνιακών τρικ στα οποία τα μέλη κόμματος και κυβέρνησης σχεδόν αριστεύουν - απλώς δεν «τους βγαίνει», ακριβώς διότι είναι τόσο κραυγαλέα αντιθετικά τα επιχειρήματά τους· ανεμώλια έπη (λόγια που χάνονται στον άνεμο, κάπως έτσι).

Ο τελικός κριτής (ο λαός!), τουλάχιστον το μεγαλύτερο κομμάτι του (έτσι δείχνουν οι δημοσκοπήσεις και ας μην είναι αξιόπιστες), φαίνεται να έχει στρέψει την πλάτη στους αριστερούς εθνοσωτήρες του, αδυνατεί να συμμετάσχει σε οτιδήποτε αφορά την τύχη του.

Ουδέποτε ελήφθη υπόψη ο λόγος του έρμου τούτου λαού. Μια φορά είπε τη γνώμη του με σθένος και τόλμη λέγοντας «όχι» στις εταιρικές απειλές και τους εκβιασμούς και οι αθεόφοβοι της κυβέρνησης το ατίμασαν εν μια νυκτί και το εξευτέλισαν ταπεινώνοντας το φρόνημά του, την υπερηφάνειά του και την όση ανεξαρτησία τού αναλογούσε, μετατρέποντάς το σε «ναι» αφού αυτή ήταν η επιθυμία των εταίρων-δανειστών.

Δεν απέχει πολύ από την ιλαρότητα το κείμενο, όχι τόσο για το περιεχόμενό του (εν πολλοίς είναι ορθό) όσο για την εκτός τόπου και χρόνου συγγραφή του - και για την υποκρισία του ασφαλώς.

 efsyn.gr