Στα Χανιά χωρίς μολύβι

Του Πέτρου  Μανταίου

Χανιά. Ολιγοήμερη επίσκεψη σε συγγενικό πρόσωπο, εγγονή αδελφού μου, μικρανιψιά, φοιτήτρια. Διαμονή στο παλιό λιμάνι, σε ξενοδοχείο με την ευνόητη επιγραφή Porto Venezano.

Δεν ήμουν στα Χανιά για ταξιδιωτικό ρεπορτάζ, άρα δεν είχα δηλώσει ιδιότητα, άρα δεν φιλοξενήθηκα, ούτε μου πολυπάνε οι δημόσιες σχέσεις. Εξηγούμαι: Αλλο δημόσιες σχέσεις και άλλο επαφή με ανθρώπους, αυτήν την πάω.

Ημουν λοιπόν στα Χανιά χωρίς μολύβι (μεταφορικά και κυριολεκτικά), χωρίς σημειωματάριο, χωρίς πρόγραμμα να γράψω και να περιγράψω οτιδήποτε.

Απλώς μόνο για να δω αγαπητό μου πρόσωπο, να βρω σκαλιά μνήμης με τα Χανιά που είχαμε οικογενειακώς επισκεφθεί πριν από σχεδόν τέσσερις δεκαετίες, αλλά και να σκεφτώ ποιο ρόλο έπαιξαν τα Χανιά στη μεγάλη ανατροπή της ζωής μου, πριν από τέσσερα χρόνια.

Μόνο που Χανιά χωρίς μολύβι (και σημειωματάριο και φωτογραφική μηχανή) είναι αμπέλι με γινωμένα, λιμπιστικά σταφύλια, χωρίς καλάθι. Ευτυχώς, θυμήθηκα τα πρόχειρα μηνύματα (άρα σημειώσεις!) στο κινητό.

Δεύτερα, μετά τη Σαντορίνη, δίνουν τα Χανιά οι φετινές μετρήσεις σε προσέλευση τουριστών. Ιδίως ξένοι. Εμφανές ακόμα και στα μέσα Ιουνίου: μετά τις εννιά, το ενετικό λιμάνι ήταν πολύγλωσση και πολύχρωμη, συνωστισμένη πασαρέλα.

Στα κανάλια τηλεόρασης των ξενοδοχείων: Βαβυλωνία! Ολες οι γλώσσες της υδρογείου. Προέχουν τα ρώσικα. Στα Χανιά, όπως σε όλη την Κρήτη, σέρβις εξαιρετικό, φαγητό άριστο. Παρακολουθώ από παλιά την κρητική κουζίνα.

Πιστεύω ότι σήμερα είναι μακράν η πρώτη στην Ελλάδα. Αν όμως δεν είσαι εγκρατής, πιθανόν στο αεροπλάνο της επιστροφής να πληρώσεις υπέρβαρο!

Παντού δε, όπου πήγα (πόλη, Σταυρός, Φαλάσαρνα, Βρύσες, Νέα Χώρα) δέχονται πιστωτικές κάρτες. Τουριστική συνείδηση προηγμένη -παρακολούθησα και άφιξη κρουαζιερόπλοιου. Χαμός! Ομως προσοχή, ο τουρισμός είναι ίσως η «βαριά βιομηχανία» μας, ιδίως τώρα τον έχουμε ανάγκη όσο ποτέ άλλοτε, αλλά όχι και όλα για όλα. Να μείνει και κάτι, παιδιά, για τα παιδιά που θα μας κληρονομήσουν.

Παράδειγμα, αυτό τον καιρό, απασχολεί τα Χανιά λεπτό ζήτημα «ξενοδοχειοποίησης»: Παλαιό κτίριο, εμβληματικό, στο κέντρο της πόλης, παλαιότερα έδρα μεραρχίας, σήμερα ανήκει στο Πολυτεχνείο Κρήτης, αλλά τελεί υπό κατάληψη 13 χρόνια (κατάληψη Rosa Nera –Μαύρο Τριαντάφυλλο–, είδος πολιτιστικού/πολιτικού πυρήνα, αυτοδιαχειριζόμενου, με πλήθος δραστηριοτήτων και μέριμνα για πρόσφυγες, έγραψε πρόσφατα η «Εφ.Συν.») σχεδιάζεται να γίνει (ένα ακόμα) ξενοδοχείο, του Πολυτεχνείου υποστηρίζοντος ότι διά της «αντιπαροχής» θα καλυφθεί μεγάλο μέρος των εξόδων του.

Ας μου επιτραπεί, ως ερασιτέχνη ερευνητή της οικιστικής εξέλιξης της Αθήνας, να διαφωνήσω με αυτή τη «λογική», εκ του αποτελέσματος: διαγραφή σελίδων Ιστορίας.

Οσο κι αν περνάει σιγά σιγά και στη χώρα μας η αντίληψη του boutique hotel (ξενοδοχεία-μπουτίκ: παλαιά κτίρια ανακαινίζονται και μετατρέπονται σε πολυτελή ξενοδοχεία στα κέντρα των πόλεων). Διαφωνώ επομένως με κύριο άρθρο της «Καθημερινής» (27/6) που υποστηρίζει την τουριστική αξιοποίηση του κτιρίου, εμμέσως απαξιώνοντάς το!

Δεν ξέρω αν το διαδιδόμενο πως οι Χανιώτισσες είναι οι ωραιότερες Κρητικοπούλες αληθεύει. Πάντως είτε Χανιώτισσες είτε φοιτήτριες είδα (εξαιρώ τις τουρίστριες) ήταν οι περισσότερες, εκτός από όμορφες, χαρούμενες. Χαρούμενη πόλη τα Χανιά. Ακόμα και το γραφείο τελετών λέγεται… Πανηγυράκης!