Και πρόκληση, και ξετσίπωτη!

Του  Θάνου  Οικονομόπουλου

Δεν ήξερε ο Τσίπρας ότι ο διορισμός του... μπαμπά του κολλητού του σε δημόσια θέση θα προκαλούσε; Φυσικά και το ήξερε. Τότε, γιατί το επέτρεψε; Μα, δεν το «επέτρεψε» -το μεθόδευσε! Για να επιδείξει γι' άλλη μια φορά, εμβληματική τούτη, τον καθεστωτικό τσαμπουκά του κυβερνώντος τσούρμου...

Ο μπαμπάς του υπουργού Νίκου Παππά, ο Στέλιος, ανεδείχθη ξαφνικά ως «έμπειρος οικονομολόγος», ως ο ενδεδειγμένος για να διευθύνει τις αστικές συγκοινωνίες της Θεσσαλονίκης στο διάστημα της διαδικασίας κρατικοποίησης του ΟΑΣΘ. Έτσι είπε ο αρμόδιος υπουργός κ. Σπίρτζης. Ο ίδιος ο μπαμπάς Στέλιος, πιο... σεμνός, περιορίσθηκε να δηλώσει «εγώ πάω όπου με στέλνει το κόμμα»!

Μπορεί και να είναι «έμπειρος οικονομολόγος» (πάντως, ως συνδικαλιστής διακρίθηκε στην καριέρα του) ο κ. Στέλιος. Αλλά αυτό που θα μείνει από τον διορισμό του είναι η ιδιότητά του ως μπαμπάς του υπουργού (και εξ απορρήτων του πρωθυπουργού) κ. Νίκου Παππά. Γι' αυτό ξέσπασε ο σάλος που ξέσπασε, όχι για την... εμπειρία του στα οικονομικά.

Σίγουρα θα υπάρχουν και άλλα κομματικά στελέχη στον ΣΥΡΙΖΑ με γνώσεις στα οικονομικά, αλλά και κομματική πειθαρχία να «πηγαίνουν όπου τους στέλνει το κόμμα». Γιατί, λοιπόν, ο μπαμπάς Στέλιος;

Μα, επιλέχθηκε ως συνειδητή προβοκάτσια. Σε μια συγκυρία κατά την οποία η συγκυβέρνηση των Συριζανέλιων αποψιλώνεται από όσα ερείσματα στην κοινωνία της έχουν απομείνει και ταυτόχρονα επικρίνεται δυναμικά (αν και σχεδόν σιωπηλά) από τους κομματικούς ιδεοληπτικούς Τουπαμάρος, το think (;) tank του Μεγάρου Μαξίμου, επέλεξε να στείλει στην μεν κοινωνία το μήνυμα «ότι και να λέτε ή κάνετε, εμείς ήρθαμε να μείνουμε, πάση θυσία, και σας γράφουμε στα...». Προς δε το σκληροπυρηνικό απαράτ, την καθησυχαστική διαβεβαίωση «μη βλέπετε τις τακτικές αναδιπλώσεις μας, λόγω μνημονιακών πιέσεων, εμείς ήρθαμε ως καθεστώς και τέτοιο ακριβώς θα παραμείνουμε! Ελέγχουμε ασφυκτικά τα πάντα...»!

Ο διορισμός του μπαμπά (από ένα κόμμα που έχει ξελαρυγγιαστεί να καταγγέλλει την... οικογενειοκρατία!) ήταν μελετημένη επίδειξη πυγμής και αποφασιστικότητας, ένθεν κακείθεν. Η επιβεβαίωση καθεστωτικού τσαμπουκά, μια προειδοποίηση προθέσεων, μια χρήσιμη εκφοβιστική υπόμνηση ότι «ναι, εμείς είμαστε στην πραγματικότητα αυτό που πολλοί φοβάστε -και μη μας υποτιμάτε...»!

Μια κίνηση η οποία, εκτός από προκλητική, είναι και ξετσίπωτη. Είναι μία ύβρις, ένα ξεπέρασμα των ορίων. Και, οι άφρονες, ούτε που υποψιάζονται, μέσα στον πανικό του μη υποκρυπτόμενου πλέον καθεστωτισμού τους, ότι οσονούπω θα τους γυρίσει μπούμερανγκ...

iefimerida.gr