Σταφίδιασα

2017. Μα, είναι δυνατόν να έχουμε 2017; Θυμάμαι πως τη δεκαετία του '90 - καθήμενη ακόμη στα θρανία του Δημοτικού σχολείου (ωραία χρόνια!), το «μιλένιουμ» μήτε που το ανέφερε κανένας. Είχαμε, βλέπεις, άλλες καΐλες τότε. Πώς θα μας προσέξει ο Σπύρος, που όλο κοίταγε τη Βάσια. Αλλά και πέραν του προσωπικού μου μικρόκοσμου, το 2000 φάνταζε μακρινό, σχεδόν άπιαστο. Και τώρα, όχι μόνο τον αιώνα τούτο τον πηδήξαμε, αλλά δεν βλέπω και κανέναν να πηδάει από τη χαρά του που δεν βρισκόμαστε απλά, αλλά είμαστε πλέον «το Μέλλον»!

2017. Εχουμε 2017! Εχουμε, δηλαδή, τι; 2017 κατσίκια; 2017 ευρώ; 2017 υπαρξιακές κρίσεις; 2017 δομικές χρήσεις; Ή, μήπως, 2017 ιστορικές πτήσεις; Σίγουρα είναι αυτό το τελευταίο. Πτήσεις, και μάλιστα σε κενά αέρος, και μάλιστα συνεχόμενα. Αλλιώς, δεν εξηγείται...

Και να 'ταν «τράβα μαλλί, ανεβαίνουμε», είχε καλώς. Εμάς εδώ κάτω, στον ημιαυτοκατεστραμμένο μας πλανήτη, κάποιοι μας τραβάνε τ' αυτί, άλλοι μας τραβάνε από τη μύτη κι εμείς οι ίδιοι τραβάμε τα μαλλιά μας. Ωραία εικόνα για το «Μέλλον».

Λένε πως η εικόνα δεν συγχέεται πάντα με την πολιτισμική άνοδο των λαών. Πράγματι, η Ιστορία έχει καταγράψει αρκετές περιπτώσεις σπουδαίων πολιτισμών που δεν την είχαν ανάγκη όσο εμείς σήμερα. Ωστόσο, σίγουρα συνδέεται με την πολιτισμική τους κατρακύλα. Λίγο να τολμήσεις να σηκώσεις τα μάτια σου απ' το χώμα (αν είσαι τυχερός και βρεις χώμα ατσιμεντοποίητο πουθενά) και να του λόγου το αληθές.

Λυσσάξανε πάλι αυτή την εβδομάδα. Ψάχνουν από κάπου να πιαστούν, δεξιοί και πρώην αριστεροί, και μόλις δουν ένα ξυλαράκι στη θάλασσα, το περνάνε για υπερωκεάνιο και λυσσάνε από τη χαρά τους (οι πρώτοι ανερυθρίαστα, οι δεύτεροι ακόμα χειρότερα - γιατί, εκτός των άλλων, κάνουν και υπερπροσπάθεια να κρύψουν την ντροπή τους). Αυτή τη φορά, ξέθαψαν πτώματα και πατώντας πάνω τους άρχισαν να τα μετράνε. Τόσα των ναζιστών, τόσα των κομμουνιστών. Τόσα μαύρα, τόσα κόκκινα, μέχρι να τους βγει η μοιρασιά. Από 'δώ τα 'φεραν, από 'κεί τα πήγαν, έβγαλαν απόφαση: ίσα. Κανείς δεν λείπει. Ολοι εδώ, μπουζουριασμένοι στο ίδιο τσουβάλι. Μαζί με τους νεκρούς, «ισιώσανε» και τις ιδεολογίες. Διαφορά καμία. Κομμουνισμός και ναζισμός, ίδιο και το αυτό. Κάτω τα μνημεία της επανάστασης, ζήτω το έθνος! Αυτή θα είναι η εικόνα μας, αυτό είναι το «Μέλλον» - ίσωμα το παρελθόν και όσοι πιστοί, οικογενειάρχες και πατριδόφρονες προσέλθετε.

Το αποφάσισαν, βγήκαν, το είπαν, ξέθαψαν τα πτώματα, έθαψαν την Ιστορία και λυτρώθηκαν: ποτέ πια της γης οι κολασμένοι εμπρός. Ποτέ πια μονάχοι τους δεν θα σωθούν. Κάθε ανάμνηση της Ιστορίας που αποχρωματοποιεί το καθολικό μαύρο απαλλάσσεται από τη συλλογική μνήμη, μέχρι νεωτέρας. Αδειες εξόδου, μόνο μετά δημοσίων θεαμάτων καπιταλιστικής αισθητικής.

Αν πήγαινα Δημοτικό τη δεκαετία του '50, θα γνώριζα καλύτερα. Θα ήξερα πώς είναι να μην μπορείς να υπάρξεις, αν δεν ανήκεις στο «καθολικό μαύρο». Θα ήξερα τι σημαίνει ο απόλυτος συντηρητισμός. Αυτός που εφορμά από τον φόβο. Τον απόλυτο φόβο όσων έχουν την εξουσία.

Φοβικά άτομα. Αυτό είναι. Οσοι ισοπεδώνουν την Ιστορία για να μη διαταραχθεί η καπιταληστρική, οικογενειοκρατική, ασεξουαλική τους ισορροπία. Ολοι οι υπόλοιποι, όμως, ποια δικαιολογία έχουν;

Στην Κρήτη, στον νομό Χανίων, στο μαρτυρικό χωριό Φλώρια, υπάρχουν δύο μνημεία. Το ένα ψηλό, πέτρινο, πανέμορφο (μέχρι και πέτρινο παγκάκι έχει, να ξαποστάσει ο προσκυνητής). Το άλλο, απέναντι, πιο χαμηλά, μαρμάρινο, λιτό. Το πρώτο είναι «για τους Γερμανούς πεσόντες, που πολέμησαν για τη Μεγάλη Γερμανία». Πάνω του, φέρει χαραγμένο, το σήμα της Βέρμαχτ. Το δεύτερο είναι για όσους Ελληνες εκτέλεσαν αυτοί οι πεσόντες. Και τα δύο, τα συντηρεί ο ίδιος δήμος! Εις μνήμην...;

Οταν η μνήμη αντικαθίσταται από μνημεία αμνησίας, που ακόμα στέκουν γιατί... -πραγματικά δεν μπορώ να καταλάβω το γιατί- τότε είναι που αισθάνομαι το 2017 να βαραίνει στους ώμους μου. Τότε είναι που κατανοώ τι πραγματικά είμαστε μέσα στην Ιστορία. Τότε είναι που νιώθω... σαν σταφίδα σε μωσαϊκό.  

Νόρα Ράλλη

efsyn.gr