Νόμος περί... Ωρολογοφορίας!

Σε ένα χωριό της ορεινής κεντρικής Ελλάδας δρούσε κατά τη διάρκεια του Μεσοπολέμου μια παρέα φίλων -ακαμάτηδων κλεφτοκοτάδων-, που το μοναδικό τους μέλημα ήταν πώς θα ξεγελάσουν τους συγχωριανούς τους και θα αρπάξουν τα απαραίτητα για ένα καλό γλεντοκόπι.

Ενα πρωινό, αρχές του φθινοπώρου, η παρέα σκότωνε την ώρα της στο καφενείο του χωριού. Την πρωινή βαριεστημάρα των φίλων διέκοψε η παρουσία ενός συγχωριανού τους, που στεκόταν μερικές δεκάδες μέτρα μακρύτερα. Αυτό που τους τράβηξε την προσοχή ήταν η αντανάκλαση του ήλιου στο καινούργιο ρολόι του συγχωριανού τους, ο οποίος είχε επιστρέψει στο χωριό ύστερα από κάποιους μήνες δουλειάς στα μεταλλεία του Λαυρίου.

Ηταν ένας από τους φτωχούς αλλά προκομμένους κατοίκους του χωριού, που εκτός από την εργατικότητά του φημιζόταν για το καλό κρασί και τις προμήθειες που συγκέντρωνε στο κελάρι του για τον χειμώνα.

Η παρέα δεν χρειάστηκε να το συζητήσει και πολύ. Το σχέδιο καταστρώθηκε χωρίς ουσιαστικά να συζητηθεί. Τη διεκπεραίωσή του ανέλαβε ο καφετζής.

Προσέγγισε τον νεοφερμένο χωριανό και με έντονη διάθεση προστατευτικότητας τον ρώτησε πώς τολμά να αψηφά τον νόμο περί Ωρολογοφορίας, που είχε θεσπίσει λίγο καιρό πριν η κυβέρνηση. Συνέχισε, μάλιστα, λέγοντας στον ευκολόπιστο συγχωριανό του ότι στο χωριό έχει έρθει καινούργιος δασοφύλακας που είναι άτεγκτος και σκληρός με την εφαρμογή των νόμων.

Ο φοβισμένος χωρικός αναγκάστηκε να αναθέσει στον καφετζή τον εξευμενισμό του νέου δασοφύλακα, η σκληράδα του οποίου μαλάκωνε μόνο με ένα καλό φαγοπότι. Ετσι δέχτηκε τη συμβουλή, να επιστρέψει στο σπίτι του και να κουβαλήσει στην πλατεία φαγιά και κρασιά, ώστε ο δασοφύλακας να παραβλέψει τη μη τήρηση του νόμου περί Ωρολογοφορίας.

Επί ένα 24ωρο ο φοβισμένος χωρικός κουβαλούσε στην πλατεία του χωριού άφθονο κρασί και κάθε λογής φαγητό. Η παρέα έτρωγε και έπινε στην υγεία του «εμπνευσμένου νόμου», και όταν βαρέθηκε να περιμένει, επειδή λίγο καθυστέρησε ο χωρικός, κατευθύνθηκε, ξεδιάντροπα πλέον, προς το σπίτι του, όπου και εγκαταστάθηκε αδειάζοντας κυριολεκτικά το κελάρι.

Η ιστορία αυτή είναι πέρα για πέρα πραγματική και μου έρχεται στο μυαλό κάθε φορά που ακούω για μνημόνια, αξιολόγηση και προαπαιτούμενα. Γιατί άραγε;

Ήρα Φελουκατζή

efsyn.gr