Η παρέα που γίνεται καθεστώς

Του Γιάννη Σιδέρη

Το πρώτο σοκ ήταν η αποκάλυψη των μυστικών ραντεβού με μεγαλοεκδότη, ενώπιον της γάτας των Ιμαλαίων. Δεν ζήτησαν απλώς βοήθεια από τον εμβληματικό εχθρό, που με τα προσκείμενα ΜΜΕ τους και τα troll τους στα social media είχαν δαιμονοποιήσει (δικαίωμά τους), ενώ παράλληλα είχαν ελεηνολογήσει τους επαγγελματίες δημοσιογράφους του συγκροτήματός του, αλλά και γενικώς το δημοσιογραφικό κόσμο, με στόχο να απαξιώσουν κάθε φωνή κριτικής, ακόμη και καλόπιστης.

Ζήτησαν την επιβολή δικού τους διευθυντή! Και 'κει που έλεγες δεν μπορεί, τους ξέρεις χρόνια, αυτοί οι ανειρήνευτοι αντίπαλοι της διαπλεκόμενης δημοσιογραφίας θα το διαψεύσουν, ήρθε η προειδοποίηση από το Μαξίμου, ότι τυχόν δημοσιοποίηση υλικού των συναντήσεων αποτελεί κακούργημα, επιβεβαιώνοντας τον εκδότη!

Στη συνέχεια τα γνωστά: Προώθησαν ως οικείο καναλάρχη τον κ. Καλογρίτσα, που ατύχησε. Η όλη προσπάθεια παροχής αδειών τινάχτηκε στον αέρα από τα περίφημα βοσκοτόπια και τις εγγυητικές της Τράπεζας Αττικής. Έτσι κατέληξαν στον κ. Σαββίδη. Ο εν λόγω προσπάθησε να αποκτήσει πλειοψηφικό πακέτο στον τηλεοπτικό Alpha, αλλά τελευταία στιγμή συνάντησε την αντίδραση του ιδιοκτήτη κ. Κοντομηνά.  Δεν μπόρεσε να βάλει χέρι και στον ΔΟΛ, που κατέληξε στα χέρια του κ. Μαρινάκη. Ο κ. Σαββίδης ωστόσο έγινε ιδιοκτήτης του καναλιού «Ε», το οποίο από το νέο χρόνο θα αναμορφωθεί και θα αποτελέσει το βαρύ πυροβολικό του ΣΥΡΙΖΑ, ομού μετά κάποιων νεοαποκτηθέντων εφημερίδων και sites.

Είναι πρώτη φορά στην πολιτική μας ιστορία που ένα κόμμα, τόσο μικρού εύρους, όσον αφορά τις οργανωτικές του δυνατότητες (αλλά και το σύνολο των οργανωμένων μελών του), επιχειρεί τέτοια απόβαση στον χώρο της επικοινωνίας. Δημιουργεί σχεδόν εκ του μηδενός ΜΜΕ μαζικής εμβέλειας, προσεταιρίζεται επιχειρηματίες, ανθρώπους της showbiz και τόσο διαθέσιμους υποστηρικτικούς δημοσιογράφους.

Ναι υπήρχαν και οι προηγούμενοι, ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, με τα δικά τους mediaκά προπύργια. Μόνο που δεν τα δημιούργησαν εκ του μηδενός. Ακούμπησαν στον προϋπάρχοντα παραδοσιακό τους τύπο, που συνήθως έχει κριτική υποστήριξη απέναντί τους. Η μία προσπάθεια που έγινε επί ΠΑΣΟΚ να δημιουργήσει δικό του τύπο (στον Αντρέα δεν έφταναν τα ΝΕΑ, το ΒΗΜΑ, το Εθνος, η κρατική τηλεόραση, κ.λ.π.), με την έλευση στην Αθήνα επιτυχημένου επαρχιακού εκδότη, κατέληξε σε ναυάγιο, με δυσάρεστα επακόλουθα για τον ίδιο.

Είναι επίσης και η πρώτη φορά που ένα κόμμα βρίσκει τόσο φανατικά διαθέσιμους οπαδούς να ποινικοποιούν κάθε κριτική προς αυτό, να αποδίδουν σε αλλότριες - πέραν της ειλικρινούς κριτικής -  προθέσεις και να επιδίδονται σε δολοφονίες χαρακτήρων των επαγγελματιών δημοσιογράφων, καταγγέλλοντάς τους ότι εκτελούν εντολές. Είναι τραγικό για παράδειγμα να λέει ο Πολάκης για δημοσιογράφους βοθροκάναλων και οι δημοσιογράφοι να αποδέχονται παθητικώς τους χαρακτηρισμούς, από το φόβο μήπως περάσουν ως μη «προοδευτικοί», ως δεξιοί, ως οπαδοί του «Κούλη» ή ως ενεργούμενα του Αδώνιδος.

Φυσικά θα πει κάποιος υπάρχει και η αλτέρα παρς. Η είσοδος Μαρινάκη στον ΔΟΛ και η ιδιοκτησία κάποιων ακόμη μέσων ενημέρωσης. Υποψίες υπάρχουν, ωστόσο δεν είναι τόσο εμφανής η δραστηριοποίηση της ΝΔ προς την απόκτησή τους. Και σε κάθε περίπτωση, η ΝΔ ως ιστορικό κόμμα έχει ούτως ή άλλως τον προσκείμενο παραδοσιακό της Τύπο, και δεν δείχνει τόσο εναργή προσπάθεια να αποκτήσει αυστηρώς ελεγχόμενα και στρατευμένα Μέσα, όπως δηλοί η αντίστοιχη προσπάθεια του ΣΥΡΙΖΑ.

Φυσικά η Κεντροαριστερά μένει χωρίς φιλικά Μέσα Ενημέρωσης. Το ΠΑΣΟΚ, υποταγμένο στη διαπλοκή με τους εκδότες, ουδέποτε έλεγξε την οικονομική τους ευρωστία, την ανταπόκριση στις οικονομικές τους υποχρεώσεις προς το κράτος, τα δάνεια που λάμβαναν («με αέρα»), και ουδέποτε ενδιαφέρθηκε να βάλει όρους στο τηλεοπτικό τοπίο. Βολευόταν με την σχέση ημιπαρανομίας που είχε καθιερώσει στα κανάλια, θεωρούσε πως έχει υπό τον έλεγχό του τους ιδιοκτήτες, τους εξυπηρετούσε επιχειρηματικά και το εξυπηρετούσαν περνώντας την πολιτική του γραμμή, χωρίς ποτέ να θέσει τις βάσεις για την άρτια - μη διαπλεκόμενη - επιχειρηματική λειτουργία και την θεσμική ανεξαρτησία των ΜΜΕ.

Αποτέλεσμα ήταν, το σαθρό οικοδόμημα που επέτρεψε να δημιουργηθεί, στον καιρό της κρίσης να γίνει μπούμερανγκ, και να επιτρέψει στον ΣΥΡΙΖΑ να αλώσει τον χώρο των ΜΜΕ.

Με τέτοια mediaκή δύναμη πυρός που συγκεντρώνει το κυβερνών κόμμα, αποκτάει πλέον καθεστωτικά χαρακτηριστικά. Το μόνο αντίπαλο δέος που μπορεί - θεωρητικά -  να του αντιπαρατεθεί, δεν είναι τα φίλια προς τη ΝΔ Μέσα, αλλά τα social media. Όμως αυτά είναι πολύ λίγο, πολύ αδύναμο και πολύ ανεχέγγυο αντίβαρο...

Σε λίγο καιρό θα ζήσουμε στον μονομερή - και εμπαθή -  μηντιακό αστερισμό του ΣΥΡΙΖΑ… και τα σκυλιά δεμένα!

liberal.gr