Τι συμβαίνει με τον Τσίπρα;

Του Γιάννη Παντελάκη

Τι αλήθεια συμβαίνει με τον πρωθυπουργό; Πως ξαφνικά αγάπησε την επιχειρηματικότητα, υμνεί το υπερταμείο, θεωρεί εξαιρετική επιλογή την πώληση του ΟΛΠ και ακυρώνει τον ΣΥΡΙΖΑ του χθες; Η εύκολη απάντηση είναι πως πρόκειται για μετάλλαξη ενός ανθρώπου που η κυβερνητική εμπειρία τον μετέτρεψε σε ρεαλιστή. Η σωστή απάντηση είναι, πως πρόκειται για την πιο χαρακτηριστική περίπτωση πολιτικού χαμαιλέοντα. Προσαρμόζεται στις ανάγκες των καιρών οι οποίες συνδέονται απόλυτα με την διάθεση παραμονής στην εξουσία με κάθε τρόπο. Ανήθικη επιλογή, αλλά δυστυχώς αυτό συμβαίνει.

Το μεταμνημονιακό αφήγημα του Τσίπρα, συνοψιζόταν στην φράση: "προσπαθήσαμε, αλλά υποστήκαμε μια τακτική ήττα από τους ισχυρούς δανειστές". Στο πλαίσιο αυτό, απέδιδε όλες τις μνημονιακές δεσμεύσεις που υπέγραφε την μια μετά την άλλη και για τις οποίες υποσχόταν διορθωτικές πολιτικές. Διορθώσεις στα δυο μνημόνια με τα εκατοντάδες μέτρα που καμιά άλλη κυβέρνηση δεν θα τολμούσε να φέρει στην Ελληνική Βουλή. Το αφήγημα αυτό άλλαξε. Προς το παρόν τουλάχιστον. Στη χθεσινή συνέντευξη τύπου, ο Τσίπρας το επιβεβαίωσε μ' ένα απόλυτα χαρακτηριστικό τρόπο. Ουσιαστικά είπε, πως ο ίδιος και ο ΣΥΡΙΖΑ, δεν είναι αυτό που γνωρίζαμε ως τώρα, είναι κάτι άλλο. Τι; Εξαρτάται από τη συγκυρία κάθε φορά. Δεν υπάρχει κάποια σταθερά, όλα είναι σχετικά.

Το παράδειγμα της πώλησης του ΟΛΠ είναι απόλυτα ενδεικτικό. Μέχρι πριν τρία χρόνια, αυτή η πώληση ήταν ένα "εθνικό και οικονομικό έγκλημα", για τον Τσίπρα. Όταν τον Αύγουστο του 2015 υπέγραψε την πώληση, ήταν μια αναγκαιότητα, δεν μπορούσε να γίνει κάτι διαφορετικό απέναντι από τις πιέσεις των δανειστών. Χθες, ήταν κάτι θεαματικά διαφορετικό "Από την αξιοποίηση (σ.σ.η πώληση ονομάστηκε αξιοποίηση), του λιμανιού θα χάσουμε; Δεν θα χάσουμε, θα γίνει το μεγαλύτερο λιμάνι της χώρας"! Πρόκειται για μια στροφή στο ρεαλισμό; Όχι, πρόκειται για μια αναγκαιότητα της στιγμής. Προεκλογικά, είναι ικανός να φωνάζει από τα μπαλκόνια ότι θα διεκδικήσει την επανεθνικοποίηση του λιμανιού.

Ανάλογη προσαρμοστικότητα (για τις ανάγκες των καιρών), δείχνει και για μια σειρά από άλλα θέματα στα οποία αναφέρθηκε χθες από την Θεσσαλονίκη. Δηλώνει – κάτι που έχει επανειλημμένα έχει πει και ο Schaeuble– ότι οι συντάξεις στη χώρα μας είναι μεγαλύτερες από συντάξεις άλλων χωρών (δημιουργώντας ένα αρνητικό κλίμα για τους συνταξιούχους), ότι με την μεταφορά στο υπερταμείο όλου του δημόσιου πλούτου, αυτός θα αξιοποιηθεί (!), ότι η κυβέρνησή του είναι φιλική στις επενδύσεις. Σ' ένα άλλο πάνελ – με διαφορετικό ακροατήριο – ο Τσίπρας είναι ικανός να πει κάτι διαφορετικό, κάτι εντελώς διαφορετικό.

Οι μεταλλάξεις Τσίπρα, δεν περιορίζονται σε θέματα εσωτερικής πολιτικής (όπως ότι ο Καμμένος δεν είναι ακροδεξιός, αλλά κεντροδεξιός!), αλλά αφορούν και τις πολιτικές συγγένειες στην Ευρώπη. Αρχικά, λίγους μήνες πριν, ένοιωσε την ανάγκη να μιλήσει για την ιδεολογική συγγένεια με τον Melenchon, λίγο μετά δήλωσε αρκετά κοντά στον Macron, μετά και την επίσκεψη του τελευταίου στη χώρα μας, άλλαξε κάτι. Για την ακρίβεια, δεν ήρθε ο Τσίπρας πιο κοντά στον Macron, αλλά ο Γάλλος πρόεδρος στον Τσίπρα! "Ο αριστερός ευρωπαϊσμός, είναι το μοντέλο μου κι εκεί συμφωνεί και ο Macron", είπε χθες. Έχει νόημα να του υπενθυμίσει κάποιος ότι ο Macron ταυτίζεται απόλυτα με την Merkel στο ευρωπαϊκό μοντέλο που θέλουν; Νομίζω όχι. Ούτε να του πει κάποιος πως στις προτεραιότητες του Macron είναι η πλήρης αλλαγή των εργασιακών σχέσεων στη χώρα του, κάτι που δεν έχει σχέση με "αριστερό ευρωπαϊσμό". Άλλωστε, ο Έλληνας πρωθυπουργός, μπορεί να λέει ο,τι θέλει. Πως οι θέσεις του για παράδειγμα για την Ευρώπη θέλουν υπουργό Οικονομικών της Ευρωζώνης, κοινό προϋπολογισμό, κοινή Τραπεζική πολιτική. Αυτές τις θέσεις δηλαδή που επιζητούν και οι Merkel, Schaeuble, Macron.

Προσαρμόζοντας τις απόψεις του κάθε τόσο, ο Τσίπρας προκαλεί πολιτική κόπωση, σύγχυση, απογοήτευση και ενός είδους πολιτικό αναχωρητισμό σ ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας ιδιαίτερα εκείνο που είχε επενδύσει πολιτικά στο κόμμα του. Ωστόσο, αυτό δεν είναι κάτι που τον απασχολεί. Ζητούμενο είναι να παγιώσει το κόμμα του (με τον ίδιο ως αρχηγό του βέβαια) στην θέση ενός κόμματος εξουσίας που θα εναλλάσσεται με την συντηρητική παράταξη σ' αυτήν. Ένα μεταλλαγμένο κόμμα. Ένα κόμμα, που θα έχει λίγο απ όλα τα πολιτικά συστατικά. Και υπέρ της επιχειρηματικότητας και με συνθηματολογικές προσεγγίσεις κατά κάποιων επενδυτών. Και υλοποιώντας τις μεγαλύτερες αποκρατικοποιήσεις που γνώρισε η χώρα, αλλά και παράλληλα με εκφώνηση αριστερών συνθημάτων. Και με τους επενδυτές, αλλά και με τις άθλιες συνθήκες απασχόλησης οι οποίες έχουν επιδεινωθεί επί των ημερών του. Και τις οποίες ναι μεν υπόσχεται πως θ' αλλάξει, αλλά μόλις προχθές η υπουργός Εργασίας απέσυρε προστατευτικές για τους εργαζόμενους διατάξεις από νομοσχέδιο… 

liberal.gr