Αξιοπρέπεια και αξιακή δημοκρατία

γράφει ο Γεώργιος Εμ. Δημητράκης*

  

Ο Νόμος της φύσης παρέχει σε όλους τους ανθρώπους τις ίδιες αξίες και δικαιώματα. Αγαθά που είναι αλληλένδετα και αναπόσπαστα μεταξύ τους.  Για τον λόγο αυτόν όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι και δεν διαφέρουν μεταξύ τους. Στην κοινή και απλή γλώσσα:  δεν υπάρχουν, δεν μπορεί, δεν επιτρέπεται να υπάρχουν διακρίσεις μεταξύ των. Αξίες και δικαιώματα είναι κοινά για όλους τους ανθρώπους. Η αξία μεταφράζεται σε ισότητα, αξιοπρέπεια, σεβασμό, και δικαίωμα σημαίνει να ζεις και να εκφράζεσαι ελεύθερα εντός των πλαισίων των αξιακών αρχών και νομιμότητας.

Η Δημοκρατία, αυτό το δώρο των προγόνων μας στην ανθρωπότητα, προστατεύει αξίες και δικαιώματα. Είναι η δύναμη του Λαού και η ομπρέλα προστασίας για όλους ανεξαιρέτως τους πολίτες, χωρίς διακρίσεις. Υπό το καθεστώς της αξιακής Δημοκρατίας, ως μόνη πηγή εξουσίας, ευρίσκονται οι Θεσμοί και οι διάφοροι Φορείς της Πολιτείας, όπως π.χ. οι βάσει της καθιέρωσης της Αρχής της Διακρίσεως των Εξουσιών του μεγάλου Γάλλου Montesquieu:  η Νομοθετική, η Εκτελεστική και η Δικαιοσύνη.

Ας τα πούμε τα πράγματα πιο απλά. Χωρίς τον λαό, χωρίς τις αξίες και τα θεμελιώδη δικαιώματα του, χωρίς την ελευθερία κάθε πολίτη να βούλεται και να βουλεύεται, χωρίς αυτή την ομπρέλα του που λέγεται Δημοκρατία και με την οποία αυτοπροστατεύεται, δεν νοείται και δεν πρέπει να υπάρχουν κρατικές Εξουσίες, Θεσμοί και Φορείς που να είναι υπεράνω της ίδιας της Δημοκρατίας, δηλαδή υπεράνω του ίδιου του  Λαού.

Η σημερινή κατάντια της Πατρίδος μας, με όλες τις παραμέτρους, διαστάσεις και συνέπειες, πρέπει να προβληματίσει όλους εμάς τους Έλληνες. Στην ουσία, το πρόβλημα της κρίσης χρέους της Πατρίδας μας δεν είναι καθαρώς οικονομικό, ως εσφαλμένως υποστηρίζεται και προπαγανδίζεται, αλλά κυρίως θεσμικό, με οικονομικές όμως διαστάσεις και συνέπειες. Στην πραγματικότητα πρόκειται για μεγάλη εκτροπή των κρατικών Εξουσιών και των διαφόρων Θεσμών και Φορέων η λειτουργία των οποίων όχι μόνον δεν έχει την ανάλογη απήχηση στην Δημοκρατία και εναρμόνιση με αυτήν, αλλά ευρίσκεται σε αέναη διάσταση και σύγκρουση με την ιστορική υφή αυτού του νοήματος της Δημοκρατίας. 

Εδώ και δεκαετίες, με την ανάρμοστη και ανήθικη συμπεριφορά τους, βάλλουν σφοδρώς κατά της ίδιας της Δημοκρατίας. Διάφοροι νομικοί, πολλοί άλλοι δήθεν ειδήμονες, σύγχρονοι φιλόσοφοι, πολιτικοί, δημοσιογράφοι κ.α. μολυσμένοι από το καρκίνωμα της υλικής επιρροής του χρήματος, παρερμηνεύουν τώρα την πραγματική  φύση του ανθρώπου, τις άξιες και δικαιώματά του. Προσβάλλουν ευθέως την δύναμη και την πηγή της Δημοκρατίας, δηλαδή αυτόν το ίδιο τον Λαό. Η υπεροψία, η αλαζονεία και ο ηθικός εκφυλισμός, τους έχει απομακρύνει από τον Ελληνικό Λαό, με τον οποίο στην πραγματικότητα ευρίσκονται  εδώ και δεκαετίες σε διαρκή διάσταση και σύγκρουση.

Ισχυρίζονται ότι η αρχή της διακρίσεως των Εξουσιών, δηλαδή η Εκτελεστική, η Νομοθετική και η Δικαιοσύνη, αλλά και οι συνακόλουθοι Θεσμοί και Φορείς των, είναι «οι πυλώνες της Δημοκρατίας». Αυτός και μόνον ο ισχυρισμός αποτελεί όχι μόνον μεγάλη εκτροπή, αλλά  ταυτόχρονα ύβρη, ασέβεια κατά της ίδιας της Δημοκρατίας. Διότι υπεράνω όλων, πυλώνας της Δημοκρατίας είναι μόνο ο Λαός.  Ως εκ τούτου, οι διάφορες Εξουσίες και Θεσμοί οφείλουν να υπηρετούν την Δημοκρατία, δηλαδή μόνο τον Ελληνικό Λαό, ο οποίος είναι υπεράνω όλων. Διότι όλες οι εξουσίες πηγάζουν από τον Λαό και ελέγχονται από τον Λαό!

Δυστυχώς επακόλουθο της παρερμηνείας της Αρχής της διακρίσεως των εξουσιών  είναι  η εδώ και σχεδόν 4 τετραετίες παρεκτροπή και η υπερίσχυση της Εκτελεστικής, της Νομοθετικής, της Δικαιοσύνης και συνακόλουθων Θεσμών έναντι της Δημοκρατίας. Πρόσφατα και το πολυδιαφημιζόμενο νέο εφεύρημα του «συνταγματικού-δημοκρατικού τόξου», τις παθογένειες, δυσλειτουργίες, παραβατικότητες και συγκρούσεις των Θεσμών του τις οποίες εδώ και δεκαετίες πληρώνει βαρύτατα η ελληνική κοινωνία και η χώρα μας.

Όμως η μεγάλη κρίση που διέρχεται η Πατρίδα μας πρέπει να αντιμετωπισθεί από όλους μας με την τάχιστη αποκατάσταση της αξιακής έννοιας της Δημοκρατίας. Με ενότητα και πίστη, με σύνεση και αποφασιστικότητα, αλλά και με πολλές θυσίες από όλους μας. Άλλη λύση δεν υπάρχει, αλλά ούτε πρέπει να την περιμένουμε από εξωγενείς παράγοντες.

Από την αρχή της κρίσης χρέους η Πατρίδα μας ζει μία ανθρώπινη τραγωδία. Την μέγιστη εν καιρώ ειρήνης. Η πλειοψηφία των Ελλήνων υπέστη τεράστιες και αιματηρές θυσίες, βαρύ είναι το τίμημα που κατέβαλε και συνεχίζει να καταβάλει. Έφθασε όμως εις τα έσχατα όρια της ανθρώπινης ύπαρξης του, και αυτό οφείλουν τώρα να το λάβουν πολύ σοβαρά υπόψη όλοι εκείνοι οι οποίοι ευθύνονται εν πρώτοις και τα μέγιστα για το δράμα του Λαού μας. 

Είναι όμως θλιβερό γεγονός, ότι διάφοροι Φορείς, οι οποίοι είναι αντιμέτωποι με την πλειοψηφία του φτωχοποιημένου και  λιμοκτονούντος Ελληνικού Λαού από τα επαχθή και θανατηφόρα 3 Μνημόνια, ομιλούν ευθαρσώς ακόμη και τώρα για συνταγματικά δικαιώματα, για αξιοπρέπεια και ανθρώπινη διαβίωση. Και οι οποίοι παράλληλα αρνούνται και αντιστέκονται στην μείωση των μισθολογικών και συντεχνιακών προνομίων των, εν κατακλείδι απέχουν προκλητικά από την εργασία τους, την οποία στην πραγματικότητα πληρώνει από το υστέρημα του ο άνεργος, ο χαμηλοσυνταξιούχος και χαμηλόμισθος.

Όμως, δυστυχώς, τέτοιες συμπεριφορές, σε στιγμές που κρίνεται το μέλλον της Πατρίδος μας, δημιουργούν παράλληλα την απέχθεια και την αποστροφή των εκατομμυρίων Ελλήνων του πολύπαθη ιδιωτικού τομέα, θυμάτων της επι δεκαετίες απάνθρωπης κοινωνικής ανισότητας και σήμερα της θανατηφόρου λιτότητας.

Αυτό που πρέπει τώρα όλοι αυτοί να  γνωρίζουν και να συνειδητοποιήσουν, είναι τα κάτωθι: η πλειοψηφία του Ελληνικού Λαού που μάτωσε και ματώνει και υπέστη τα πάνδεινα, και έφθασε στα όρια της έσχατης ένδειας και ανθρώπινης ύπαρξης του, ούτε ομιλεί για συνταγματικά δικαιώματα, ούτε για αξιοπρέπεια, αλλά ούτε απέχει από την εργασία του. Αν και το μέλλον του είναι τώρα τόσο αβέβαιο και ζοφερό, συνεχίζει με κάθε τρόπο και ύστατη προσπάθεια να αγωνίζεται, να εργάζεται και να ευρίσκεται διαρκώς σε αναζήτηση εξευτελιστικής αμειβόμενης  εργασίας, να καταβάλλει με θυσίες τον οβολό του στον κρατικό κορβανά, από τον οποίο όμως αμείβονται οι προνομιούχοι δημόσιοι φορείς και λειτουργοί του.

Για τους λόγους αυτούς οφείλουν τώρα μεγάλο σεβασμό απέναντι στην δεινοπαθούσα πλειοψηφία του λαού μας. Για το καλό της Πατρίδας μας, ας παύσουν επιτέλους να προκαλούν με την ανάρμοστη και προκλητική τους συμπεριφορά, και να ομιλούν για αξιοπρέπεια και συνταγματικά δικαιώματα, τα οποία εν κατακλείδι δεν είναι τίποτε άλλο από προνομιακές, συντεχνιακές παράνοιες και κομματικά κεκτημένα που υπονομεύουν αυτή την ύπαρξη του ‘Έθνους. 

*Ο Γεώργιος Εμ. Δημητράκης είναι αρθρογράφος κρητικής (Μαριού Ρεθύμνης) και θρακικής καταγωγής γεννήθηκε και διαμένει στην Ξάνθη. Σπούδασε Πολιτικές-Οικονομικές Επιστήμες και Κοινωνιολογία στην Βόννη και Πολιτιστική Κληρονομιά  στην Αθήνα.