Ο βιαστής είναι στη Βουλή, στο σπίτι, στο σχολείο

Η βία κατά του Μπουτάρη δεν έχει τέλος. Γιατί και ο πόλεμος ανακοινώσεων πάνω από την κλωτσοπατινάδα, βία είναι. Και οι δικολογίες από δω κι από κει, επίσης. Γιατί η βία δεν έχει ιδεολογία. Κρύβεται πίσω από ιδεολογίες. Χρησιμοποιεί την ιδεολογία για να εκφραστεί. Η βία είναι η έκφραση της αμορφωσιάς. Της απολιτισιάς. Που κυριαρχεί στη χώρα.

Η βία είναι η μαμή της ιστορίας, λέει η διαλεκτική. Μόνο που είναι η μαμή ΑΥΤΗΣ της ιστορίας. ΑΥΤΟΥ του ανθρώπινου μοντέλου. Όχι του ανθρώπινου μοντέλου που έχει για πρότυπο την εξέλιξή του από πιθηκοειδές σε διανοητικό άνθρωπο. Αλλά τη διαιώνιση του πιθηκάνθρωπου. Τη δικαιολόγηση της ύπαρξής του και της διαιώνισής του μόνο και μόνο επειδή μέχρι σήμερα η βία είναι η μαμή της Ιστορίας!

Όποιος αναζητάει το χέρι που όπλισε τη βία κατά του Μπουτάρη δεν έχει παρά να κοιτάξει στην οικογένεια και στα σχολεία. Στην οικογένεια που παράγονται τα πρότυπα και που εκφράζονται και ψηφίζονται οι ιδεολογικοί δρόμοι. Από πατεράδες και μανάδες. Και στα σχολεία, που παράγεται η κρατική νομιμοποίηση της βίας. Είτε είναι τα σχολεία που διδάσκουν Κοτζαμάνηδες, είτε που διδάσκουν Θεοφιλογιαννάκους, είτε Καλαμπόκες, είτε είναι τα σχολεία που διδάσκουν τους φονιάδες της ΟΠΛΑ και τους απογόνους της, μέχρι την ηρωοποίηση των πιο ακραίων μορφών «πάλης». Δήθεν ταξικής, δήθεν εθνικής, δήθεν λαϊκής, δήθεν πατριωτικής.

Όλες αυτές οι βίες δεν είναι παρά το προσωπείο μιας αμορφωσιάς. Αναπαράγονται από ανθρώπους που προσδοκούν την εκτόνωση και τη νίκη. Από ανθρώπους που αισθάνονται ηττημένοι. Και που δεν έχουν την επάρκεια να ξέρουν ότι μια τέτοια νίκη δεν έρχεται ποτέ. Γιατί η βία γεννάει βία. Η νίκη δημιουργεί ηττημένους που ζητάνε εκδίκηση. Ρεβανς. Το αίμα ζητάει αίμα.

Το ανθρώπινο είδος, και όχι μόνο το ελληνικό, βρίσκεται ακόμα σ αυτό το στάδιο. Σε παγκόσμιο επίπεδο. Η ειρήνη και η ευημερία, όπου υπάρχει, είναι χτισμένη από το αίμα και τον πλούτο άλλων ανθρώπων. Που χτυπάνε ή θα χτυπήσουν μια μέρα ηχηρά την πόρτα. Και, όπως έχει δείξει αλάνθαστα η Ιστορία, ο αγριότερος και πιο πεινασμένος θα νικήσει. Κι ο πιο χορτάτος θα ηττηθεί.

Η επίθεση στον Μπουτάρη είναι η επίθεση της ΕΚΟΦ, η επίθεση στον Πανούση και στον Συρίγο. Είναι η επίθεση στον Μπακογιάννη και στον Καλτέζα και στον Γρηγορόπουλο και στον Φύσσα. Είναι η επίθεση του Μπέου και του Σαββίδη. Είναι η καφρίλα στα γήπεδα και στους οπαδούς. Είναι η επίθεση της αμάθειας. Του μίσους. Του θρίαμβου των συναισθημάτων επί της λογικής. Το πιο σημαντικό και αντιφατικό: Είναι ο θρίαμβος της πρωτόγονης σκέψης επί της διαλεκτικής! Είναι η επίθεση ενός ανθρωποειδούς. Όχι ενός Ανθρώπου.

Το έχω ξαναγράψει, ο άνθρωπος είναι ακόμα μακριά από την ανθρώπινη ικανότητά του. Είναι ακόμα έρμαιο των πρωτόγονων συναισθημάτων του. Στην πλειονότητά του. Ακόμα ξοδεύει κόπο και πλούτο παίζοντας πολέμους και φαντασιωνόμενος εχθρούς και φίλους, αντί να μοιράζεται τον πλούτο της Γής. Ακόμα χειρότερα, κακομεταχειρίζεται και καταστρέφει ένα κομμάτι από τον πλούτο της Γης. Ζει μια μετα Κρομανιόν εποχή.

Όσο λιγότερη η Παιδεία τόσο πιο πρωτόγονη η κοινωνία. Και τόσο πιο συχνή και έντονη η βία. Όσο λιγότερη Παιδεία τόσο πιο άδικοι οι νόμοι. Και όσο πιο άδικη η εφαρμογή των νόμων τόσο πιο βίαιη η αντίδραση από τους αδικούμενους. Η Ελλάδα είναι σ αυτή την κατάσταση. Η πολιτική της ελιτ παράγει αδικία και εύνοια ανισομερή. Είναι διεφθαρμένη. Παράγει βίαιη αντίδραση από τους αδικούμενους.

Ταυτόχρονα, η Παιδεία που παράγει στα σχολεία είναι αναπαραγωγή βίας. Παλιά ήταν αντικομμουνιστική και εθνικιστική. Μετά έγινε αντιδεξιά και πατριωτική. Μετά έγινε ανεκτική σε όλα αρκεί να πλουτίζουμε! Τώρα έχει γίνει αντιδυτική, αντιδεξιά, αντεθνικιστική, αντισυστημική. Και επειδή το αντί είναι αντίθεση και δεν είναι θέση, μοιραία η θέση είναι η βία απέναντι στον αντί! Κι αυτό εκφράζεται παντού. Στο σπίτι, στο σχολείο, στο πανεπιστήμιο, στο δρόμο και, κυρίως, στο διαδίκτυο. Βία στο διαδίκτυο με τη σέσουλα. Σαν νοοτροπία. Αυτοσκοπός! Πέσιμο για το πέσιμο!

Όλη αυτή την καφρίλα, που είναι κυρίαρχη στην ελληνική κοινωνία, ακόμα κι αν δεν εκφράζει την πλειονότητα του πληθυσμού (ας είχε το θάρρος η πλειονότητα να υπερασπιστεί τον «πολιτισμό» της) γεννιέται και πυροδοτείται από την πολιτική της καθοδήγηση. Από τους κυβερνήτες της. Που όταν είναι στην αντιπολίτευση ουρλιάζουν ενάντια στη βία της εξουσίας και όταν γίνουν κυβέρνηση αναπαράγουν το ίδιο πρότυπο με τους προηγούμενους.

Η διαφορά με όλους τους προηγούμενους της μεταπολίτευσης είναι ότι καμιά εξουσία δεν μετέτρεψε τη βία σε κυρίαρχο σύνθημά της προκειμένου να κερδίσει την εξουσία, να τη διατηρήσει, και για μερικούς άφρονες να κάνει και επανάσταση! Δημιουργώντας διχασμό στο λαό για να αποχτήσει «στρατό». Αυτή, στην αναπαραγωγή της βίας είναι η χειρότερη κυβέρνηση.

Επειδή με την αντιδιαλεκτική της σκέψη θεωρεί την αμορφωσιά στοιχείο του απλού λαού, τον οποίο λατρεύει. Και λατρεύει έτσι και την αμορφωσιά του! Αφού είναι λαϊκό στοιχείο! Και επαίρεται γι αυτήν! Η μόρφωση είναι προσόν των πλουσίων! Είναι αποτέλεσμα πλούτου.

Οι αμόρφωτοι αυτοί τύποι δεν ξέρουν ότι από τους μορφωμένους γεννήθηκε κάθε απελευθέρωση στην ανθρώπινη ιστορία. Και πως η μεγαλύτερη δύναμη του λαού είναι η μόρφωση. Και του καθενός ατομικά. Όχι η μόρφωση με το πτυχίο στο χέρι, που δεν ξέρεις τι να το κάνεις και βρίζεις τον καπιταλισμό και την τρόικα. Η μόρφωση να μάθεις να σκέφτεσαι και να κρίνεις. Όχι να συλλέγεις απλώς και μόνο πληροφορίες, όπως ταϊζουν τα ελληνόπουλα οι ινστρούχτορες εδώ και 4 δεκαετίες. Για τη δική τους ευκολία. Αλλά η μόρφωση να κρίνεις τις πληροφορίες. Η μόρφωση χαρακτήρα. Η διαμόρφωση. Ο πλούτος της ποικιλίας και της αρμονικής συνύπαρξης. Η μόρφωση να βλέπεις από πολλές μεριές ένα πράγμα. Να κατανοείς. Να καταλαβαίνεις. Να ερμηνεύεις. Αντ αυτών, το μοντέλο που θέλει να παράγει η χώρα είναι ένα και το ίδιο. Είτε δεξιό είτε αριστερό: Να κονομάς! Άμα κονομάς είσαι ευτυχής. Πιο ευτυχής, ο ψυχίατρος του παιδιού σου.

Η βία κατά του Μπουτάρη και κατά οποιουδήποτε στη χώρα της ανομίας και της πολιτικής αλητείας σαν κυρίαρχης σκέψης και νοοτροπίας είναι αποτέλεσμα έλλειψης Παιδείας. Από την οποία πάσχουν κι όλοι αυτοί που θυμήθηκαν τον δήμαρχο Θεσσαλονίκης, την ώρα που υπερασπίζονται την καφρίλα των μπάχαλων. Επειδή αυτοί δεν καταδικάζουν τη βία. Ούτε την αντιμάχονται. Καταδικάζουν τη βία που δεν είναι συγγενής τους. Για να εξοπλίζουν το χέρι των συγγενών τους. Σε έναν πόλεμο επικράτησης. Όπου η ιδεολογία είναι το τυράκι. Και οι οπαδοί τα ποντίκια.

Γ. Παπαδόπουλος- Τετράδης