Κυβερνητικό και αντιπολιτευτικό επίπεδο

Του  Γιώργου Σταματόπουλου

Κάθε συζήτηση στη Βουλή μεταξύ των αρχηγών των πολιτικών κομμάτων μάς θυμίζει πόσο χαμηλά βρισκόμαστε ως λαός και ως κρατική πολιτική οντότητα. Αυτοί είμαστε, δεν μπορούμε κάτι παραπάνω, κάποια στιγμή πρέπει να το χωνέψουμε. Κι ας είναι αχώνευτο. Για να αλλάξει κάτι προς το καλύτερο είναι ανάγκη να εμφανιστεί στο προσκήνιο η κοινωνία, ο λαός.

Αλλά ποια κοινωνία; Ποιος λαός; Αυτές οι έννοιες συναπαρτίζονται από γενναίους και αποφασισμένους, έτοιμους να πολεμήσουν ακόμη και με τα σώματά τους [υπερβολή] για να φανερωθεί το σώμα της χώρας, υγιές και συμπαγές και έτοιμο να ανοιχτεί στον ωκεανό της παγκόσμιας συνύπαρξης.

Το ερώτημα παραμένει: Πώς θα γίνει αυτή η εμφάνιση; Τίνι τρόπω; Ο καθένας μπορεί να δώσει τη δική του απάντηση, εάν βεβαίως είναι διατεθειμένος να συμμετάσχει σε διαδικασίες απάντησης αυτού του ερωτήματος. Με ξεσηκωμό; Με εξέγερση;

Αστεία πράγματα. Κάνοντας κατάληψη στα μέσα επικοινωνίας και κηρύσσοντας απεργία εκ μέρους των ίδιων των μέσων; Με την παραδειγματική εργασία τους μήπως ή μήπως με την άρνηση να εργαστούν υπ’ αυτές τις άθλιες συνθήκες;

Και πώς θα ζήσει η οικογένεια; Πώς θα πάμε διακοπές το καλοκαιράκι; Αυτά είναι σοβαρά ζητήματα και τα γνωρίζει άριστα η αριστερή ή αριστεροδεξιά κυβέρνηση -δεν παίζουν οι κορυφαίοι της με τα τόσο κρίσιμα προβλήματα του πόπολου και του τόπου.

Τα γνωρίζει επίσης η αντιπολίτευση, κυρίως η μείζων η οποία, παραδόξως, δεν έχει πάψει να φωνασκεί άνευ λόγου και ίσως χωρίς να αντιλαμβάνεται ότι γίνεται περίγελως -ίσως και γελοία. Νέες Δημοκρατίες και Κινήματα Αλλαγής [ο πληθυντικός επ’ ουδενί λόγω είναι απαξιωτικός ή ειρωνικά εξισωτικός] δεν θα έπρεπε να έχουν τόσο θράσος και να επιτίθενται κατ’ αυτόν τον ασεβή και αγενή τρόπο στην τωρινή κυβέρνηση. Οι ίδιοι έχουν δοκιμαστεί και έχουν οβελιστεί από τη λαϊκή προτίμηση. Εχουν τους φανατικούς οπαδούς αλλά δεν ερείδονται στο λαϊκό αίσθημα.

Τώρα, γιατί επιμένουν; Διότι γνωρίζουν ότι όλοι έχουμε κοντή μνήμη και μικρά συμφέροντα, που μπορεί να «δικαιωθούν» κατ’ ελάχιστον με μια πιθανή αλλαγή -μας αρκεί αυτό το ελάχιστο. Είπαμε: αυτοί είμαστε, του ελάχιστου φανατικοί, αφού δεν μπορούμε να είμαστε σοβαροί και συνετοί, άμα τε και εναργείς πολίτες. Τι σημαίνουν όλοι αυτοί οι προσδιορισμοί είναι αλλουνού παπά ευαγγέλιο [δυσαγγέλιο, μάλλον]. Ας πάει στα κομμάτια, ες κόρακα, έλεγαν οι αρχαίοι.

Από την αντιπολίτευση λοιπόν ξεχωρίζει τελευταία, ίσως γιατί μιλάει από θέσεως αμέριμνης ισχύος, ο γραμματέας του Κομμουνιστικού Κόμματος. Εχει δίκιο όταν λέει ότι η πρώτη φορά Αριστερά τσακίζει τον ελληνικό λαό και ότι κάνει πολύ καλά τη δουλειά της αστικής τάξης. Εχει δίκιο λέμε εμείς· ο ίδιος το πιστεύει; Είναι κι αυτό ακόμη ένα ερώτημα για την ελληνική κοινωνία, για τον πολιτικό διάλογο, για την εποικοδομητική σύγκρουση των ιδεών. Τι λένε οι αναγνώστες του facebook;

Ατάραχοι οδεύουμε οι πλείστοι προς... Πού πάμε αλήθεια; Αυτή η αταραξία... Μήπως θεωρούμε ότι είναι και όπλο μας; Είμαστε ένα κράτος, ο λαός του οποίου ουδέποτε έκανε κάτι ολοκληρωμένα. Ισως αυτό και να μας σώζει· ίσως ζούμε για να ολοκληρώσουμε την αυτογνωσία μας.

Λέγαμε για τη Βουλή -πολύ χαμηλό επίπεδο.