Η κυβέρνηση κινδυνεύει να πέσει θύμα της «επιτυχίας» της…

γράφει ο Γιώργος  Καρελιάς

Οι αλλαγές που (δεν) έκανε στην κυβέρνησή του ο κ. Μητσοτάκης δεν αποδεικνύουν ότι «ούτε ανασχηματισμό δεν μπορεί να κάνει», όπως σχολίασε ο ΣΥΡΙΖΑ. Η αντιπολιτευτική αυτή προσέγγιση είναι λάθος. Αλλο είναι το πρόβλημα του πρωθυπουργού.

  Ο κ. Μητσοτάκης επέλεξε να μην κάνει κλασικό ανασχηματισμό με πολλές αντικαταστάσεις και μετακινήσεις υπουργών στην παρούσα φάση. Περιορίστηκε στην τοποθέτηση δυο «τοποτηρητών»(Παπαθανάσης και Τσακλόγλου) δίπλα σε δύο υπουργούς(Γεωργιάδης και Βρούτσης) και, κυρίως, ανέθεσε τη διαχείριση των αναμενόμενων ευρωπαϊκών κονδυλίων σε  ένα πρόσωπο(Σκυλακάκης) με σαφή πολιτικοϊδεολογικά χαρακτηριστικά, αλλά και με στενούς δεσμούς με την οικογένεια Μητσοτάκη. Οι στοχεύσεις είναι συγκεκριμένες.

   Γιατί ο πρωθυπουργός δεν έκανε ευρύτερες αλλαγές; Επειδή σ’ αυτή τη φάση δεν έχουν κανένα  νόημα. Θα τις  χρειαστεί αργότερα αν τα πράγματα δεν πάνε καλά, κάτι που φαίνεται ότι φοβάται, όσο κι αν ο φόβος αυτός κρύβεται πίσω από τις «επιτυχίες» του πρώτου έτους, τη δημοσκοπική εύνοια και τις φανερές αδυναμίες της αντιπολίτευσης. Η κατάσταση στην οικονομία μπορεί να γίνει ανεξέλεγκτη, αν η πανδημία επιστρέψει και τα ευρωπαϊκά κονδύλια αργήσουν να φτάσουν.

 Το κυβερνητικό «αφήγημα επιτυχίας» στηρίχτηκε μέχρι τώρα τόσο  στην «τιθάσευση»  του κορονοϊού την περασμένη άνοιξη όσο και στην αντιμετώπιση των τουρκικών προκλήσεων. Όμως, τίποτα από τα δύο δεν θεωρείται οριστικά τελειωμένη υπόθεση.

Πρώτον, τα σημερινά στοιχεία από το μέτωπο της πανδημίας δεν προϊδεάζουν για καλή εξέλιξη στη συνέχεια. Ετσι, αν ο επερχόμενος χειμώνας είναι χειρότερος από την προηγούμενη άνοιξη, οι ευθύνες θα τής καταλογιστούν και δεν θα αρκεί κανένας Τσιόδρας για να τις αποφύγει. Διότι η ίδια αποφάσισε από το γενικό λουκέτο να περάσουμε στο γενικό άνοιγμα και στην(μοιραία εν τινι μέτρο) χαλαρότητα. Με άλλα λόγια, η επιτυχία της άνοιξης του 2020 θα ξεχαστεί, αν στον επερχόμενο χειμώνα έχουμε επιδείνωση χωρίς πλέον τη δυνατότητα της επιβολής γενικών απαγορεύσεων.

 Δεύτερον, αν τέτοια είναι η εξέλιξη, η οικονομία θα τεθεί εκτός ελέγχου. Τα κρατικά έσοδα θα καταβαραθρωθούν και η εξάρτηση από την ευρωπαϊκή βοήθεια θα γίνει σχεδόν απόλυτη.

 Τρίτον, δεν γνωρίζει κανείς αν η σημερινή υποχώρηση της Τουρκίας θα συνεχιστεί και με ποιο αντάλλαγμα. Αν η κυβέρνηση Μητσοτάκη αποδεχθεί να μπει σε διάλογο μαζί της, θα έχει να αντιμετωπίσει αντιδράσεις στο εσωτερικό μέτωπο από την πλευρά των «αδιάλλακτων». Ετσι, δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι η κοινή γνώμη θα εξακολουθήσει να τρέφεται με τις «επιτυχίες» των προηγούμενων μηνών.

Οσοι έχουν αυταπάτες ότι η έως τώρα «επιτυχίες» θα αρκούν για να καλύψουν τις αποτυχίες που ελλοχεύουν καλύτερα να αλλάξουν πλευρό. Το έχει πει πολύ καλά ο Δημοσθένης: «Προς γαρ το τελευταίον εκβάν έκαστον των πριν υπαρξάντων κρίνεται»