Θα μας χαρίσουν τριαντάφυλλα και θα νομίζουν ότι τελειώσαμε…

 

γράφει η Σοφία Χουδαλάκη

Να μιλήσουμε, μας λένε… Να μιλήσουμε, να μην κρατάμε μέσα μας τη βία όταν σηκώνεται το ξένο χέρι για να μας χτυπήσει. Να μιλήσουμε, να μην κρατάμε μέσα μας την αηδία, όταν απλώνεται το ξένο χέρι για να μας αγγίξει.

 

Να μιλήσουμε θέλουμε κι εμείς, αλλά να μιλήσουμε για όλα, όχι μόνο για τη βία της μπουνιάς και της κλωτσιάς, αλλά και για τη βία της πείνας, του άδειου ψυγείου, της κατάσχεσης της πρώτης κατοικίας. Όχι μόνο ενθάρρυνση για να βγάλουμε από μέσα μας τον φόβο, αλλά και υποστήριξη για να μπορέσουμε να ζήσουμε, αφού μιλήσουμε. Εκείνον που μας κακοποιεί δέρνοντάς μας, τον λοιδορεί η κοινωνία και πολύ καλά κάνει. Τον διώκει ο Νόμος και πολύ καλά κάνει (θα μπορούσαν βέβαια και τα δύο να γίνουν καλύτερα).

 

Ωστόσο, εκείνον που απειλεί το φαγητό στο τραπέζι, τι τον κάνουμε; Εκείνον που μας απολύει ενώ περιμένουμε παιδί, τι τον κάνουμε; Εκείνον που μας εκβιάζει, τι τον κάνουμε;

 

«Δουλειά με άμεσο κίνδυνο νόσησης από Covid ή ανεργία»;

 

«Μερική απασχόληση στα χαρτιά με μισό πιάτο φαγητό στο τραπέζι ή ανεργία»;

 

«Ιδιωτική σύμβαση και ό,τι συμφωνητικά θέλει ο εργοδότης –με άγραφες έξτρα παροχές στο αφεντικό ή ανεργία»;

 

Θα μιλήσουμε, αλλά θα μιλήσουμε όλοι μαζί, γιατί εμείς –οι γυναίκες εργαζόμενες- είμαστε κομμάτι ολόκληρης της εργατικής τάξης και οι αγώνες μας είναι αναπόσπαστο μέρος των εργατικών και κοινωνικών αγώνων ολόκληρης της κοινωνίας, τουλάχιστον εκείνης που αγωνίζεται. Εκείνης που τρέχει όλη τη μέρα μέσα στα τρένα, τα λεωφορεία και τους δρόμους για να πάει στη δουλειά και εκεί είναι δηλωμένη για τετράωρη (με 300-350 ευρώ τον μήνα κι αν), αλλά αυτό το 4ωρο δεν τηρείται ποτέ.

 

Πηγαίνει να μαζέψει την τσάντα της να φύγει, λίγο μετά την τυπική λήξη της βάρδιας και την κοιτάει με μισό μάτι ο διευθυντής…

 

«Βιάζεσαι;» της λέει ειρωνικά. «Έχεις κανονίσει πλάνα για απόψε;» και κλείνει πονηρά το μάτι. Και εκείνη τι να εξηγήσει; Ότι «τα πλάνα» είναι να τρέξει στο σπίτι μήπως και προλάβει το παιδί ξύπνιο, να δει τι κάνει, να δει πώς τα πέρασε όλη τη μέρα μοναχό του. Να βάλει κι ένα πλυντήριο, μπουκωμένο μέχρι σκασμού, για να μην πάει χαράμι το ρεύμα της πλύσης και με το ελάχιστο απορρυπαντικό.

 

Τι να εξηγήσει;… ότι ο μικρός χρειάζεται καινούριο μπουφάν, αλλά κοστίζει όσο 10 μεροκάματα και τρέχει σε φίλες και κουμπάρες με μεγαλύτερα παιδιά για να βρει κάτι να του κάνει;

 

Τι να του εξηγήσει –του γελοίου- που νομίζει ότι επειδή παίρνει 700 ή 800 ευρώ μισθό δουλεύοντας κι αυτός δίχως ωράριο, σούζα ο ίδιος κάτω από τη σκιά του μεγαλύτερου διευθυντή , νομίζει ότι είναι Χαλίφης στη θέση του Χαλίφη και βλέπει τον εαυτό του «μεγαλοστέλεχος» του μεγαλομπακάλικου, και μελλοντικό «μεγαλοδιευθυντή» του «μεγαλογλύφτη» που κληρονόμησε μαγαζί γωνία…

 

Σήμερα Ημέρα της Εργαζόμενης Γυναίκας, θα μας χαρίσουν τριαντάφυλλα και θα νομίζουν ότι τελειώσαμε… του χρόνου πάλι. Καθένα απ’ αυτά αντιστοιχεί και σε ένα κλεμμένο καρβέλι ψωμί, από εκείνα που μας χρωστάνε εδώ και 164 χρόνια που πρωτοζητήσαμε «Ψωμί και Τριαντάφυλλα».

 

Χρόνια μας Πολλά αγωνιζόμενα κορίτσια κάθε γενιάς!

 

Υ.Γ. Εμπνευσμένο από τις ζωές μας, αφιερωμένο σε όλες εκείνες που έχουν μιλήσει και σε όλες εκείνες που η φωνή τους θα ταράξει τον κόσμο.   

πηγή