Δεν μπορεί να χαλαρώσει ένα lockdown ούτως ή άλλως χαλαρό

 

Επί της ουσίας lockdown δεν υπήρχε και από το καλοκαίρι τα μέτρα είχαν αρχίσει να μην έχουν επιστημονική συνέπεια και λογική. Επομένως, γαία πυρί μειχθήτω;

 

γράφει η Βίκυ Σαμαρά

 

Όταν στις 5 Νοεμβρίου ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης ανακοίνωνε “γενικό lockdown”, το οποίο υποτίθεται θα διαρκούσε μέχρι τις 30 Νοεμβρίου και είχε ως στόχο να “σωθούν” κυρίως από καταναλωτικής απόψεως τα Χριστούγεννα, τα κρούσματα κορονοϊού ήταν λίγο πάνω από τα 2.000 την ημέρα.

 

Έκτοτε τα κρούσματα μειώθηκαν και αυξήθηκαν ξανά και το ακορντεόν των μέτρων άνοιξε και έκλεισε πολλές φορές.

 

Και πλέον, με 4.340 κρούσματα, η κυβέρνηση σχεδιάζει να προχωρήσει σε σταδιακή χαλάρωση του lockdown, αρχής γενομένης από το λιανεμπόριο. Κάτι που σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις θεωρεί ως τον πρώτο κλάδο που πρέπει να ανοίξει ξανά και σημαντική μερίδα πολιτών.

 

Αλλά εδώ που τα λέμε, δεν μπορεί να χαλαρώσει ένα lockdown που ήταν ήδη χαλαρό και που ίσχυε μόνο για το λιανεμπόριο και για την εστίαση, την οποία έχουμε παντελώς λησμονήσει- άντε, ενίοτε και για τα σχολεία- και κατά τα λοιπά αφορούσε κατά κύριο λόγο τον ελεύθερο χρόνο των πολιτών.

 

Με διπλάσια και βάλε κρούσματα από το Νοέμβριο και πολλαπλάσια από ένα χρόνο πριν, θα έλεγε κανείς ότι το λογικό θα ήταν να μην προχωρήσει η κυβέρνηση σε άνοιγμα. Αυτό όμως θα ίσχυε μόνο αν ήταν αποφασισμένη να προχωρήσει σε ένα πραγματικό lockdown για δυο εβδομάδες. Και όταν λέμε lockdown, να εννοούμε lockdown, έτσι; Κλειστά τα πάντα, εκτός από τα απολύτως αναγκαία, δηλαδή ιατρεία, φαρμακεία, σουπερμάρκετ. Για να ανακοπεί η διασπορά.

 

Όμως η οικονομία και η κοινωνία δεν αντέχει πλέον μία κανονική καραντίνα, μετά από μήνες (ημί)μετρων, τα οποία από το καλοκαίρι και μετά δεν είχαν πάντοτε επιστημονική λογική και συνέπεια, αλλά συχνά πυκνά υπαγορευόταν από την ανάγκη της τσέπης. Διότι όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά σε όλο το δυτικό κόσμο το δίλημμα έμοιαζε να είναι, αν θα πεθάνουμε από κορονοϊό ή από την πείνα.

 

Αν σας περνάνε από το μυαλό σκέψεις όπως ότι το κράτος, οι επιχειρήσεις, οι πλούσιοι και ισχυροί, η οικονομική και πολιτική ελίτ, θα έπρεπε να στηρίξουν την κοινωνία μέχρι η επιστήμη να δώσει τη λύση με την ανοσία του εμβολίου, σας παρακαλώ να σοβαρευτείτε.

 

Ένα κανονικό lockdown, έπρεπε να είχε γίνει για δύο εβδομάδες το φθινόπωρο, όταν η καμπύλη είχε αρχίσει να ανεβαίνει, αλλά είχαμε ακόμη τουλάχιστον λίγα κουράγια μετά το καλοκαίρι. Δεν έγινε γιατί κόστιζε και γιατί οι δημοσκοπήσεις έδειχναν ότι ήταν μία αντιδημοφιλής επιλογή. Δεν γίνεται τώρα για τους ίδιους λόγους.

 

Και η μεγάλη ελπίδα είναι ότι ο εμβολιασμός, έστω και με τις καθυστερήσεις λόγω των γνωστών θεμάτων με τις εταιρίες παραγωγής των εμβολίων, θα αποτρέψει τα χειρότερα όσο θα προχωρά το άνοιγμα. Με το οποίο η κυβέρνηση παραδέχεται ότι πλέον τα μέτρα δεν αποδίδουν, διότι δεν μπορείς να απαιτείς από τους πολίτες να εργάζονται και μετά να κλείνονται σπίτι.

 

Στο κάτω κάτω αυτό που μας έσωσε ένα χρόνο τώρα ήταν, η υπευθυνότητα του καθενός, όχι με την έννοια της ατομικής ευθύνης, αλλά με την έννοια της αλληλεγγύης, του σεβασμού στις ζωές των γονιών και των παππούδων, της γνώσης ότι το ΕΣΥ εδώ και χρόνια νοσεί και κανείς στην πραγματικότητα δεν το στηρίζει. Και ας κατηγορήθηκαν οι πολίτες που αναζητούσαν ανάσες στις πλατείες.

 

Αυτό θα μας σώσει και τώρα, με τη χαλάρωση ενός ήδη χαλαρού lockdown. Η υπευθυνότητα και η αλληλεγγύη.  

πηγή