Το θέμα τώρα είναι τα επόμενα 200 χρόνια

 

Το δάκρυ του Καρόλου δεν μας αφορά διόλου. Αλλά το ερώτημα είναι πως από το παρελθόν της Ελληνικής Επανάστασης θα διδαχθούμε για το μέλλον της μικρής μας πατρίδας

 

γράφει η Βίκυ Σαμαρά

 

Όχι, δεν είμαστε μίζεροι, ανθέλληνες, συριζαίοι, όσοι “μαγκωθήκαμε” με τους εορτασμούς για τα 200 χρόνια από την Επανάσταση του 1821. Απλώς το δάκρυ του Καρόλου δεν μας αφορά διόλου. Δεν γιορτάζαμε 200 χρόνια αποικίας της βρετανικής μοναρχίας. Ή μήπως αυτό γιορτάζαμε;

 

Οι εορτασμοί, ιδίως την ώρα που το ΕΣΥ δίνει μία σκληρή μάχη, έμοιαζαν κακά τα ψέματα σαν πουκάμισο αδειανό. Το γεγονός ότι λόγω πανδημίας το Σύνταγμα ήταν άδειο από κόσμο, ανέδειξε την ψυχική απόσταση των πολιτών από το εορταστικό αφήγημα. Κυρίως διότι αυτό δεν είχε βαθιές ρίζες στο παρελθόν και δεν είχε καμία πρόταση για το μέλλον.

 

Διότι το ζήτημα είναι, τι κάνουμε τώρα και τι θα έχουμε να γιορτάσουμε στα επόμενα 200 χρόνια. Ποια είναι η Ελλάδα που θέλουμε, όχι σαν μία αφηρημένη έννοια. Διότι η πατρίδα μας δεν είναι μόνοι οι κάμποι και τ’ άπαρτα ψηλά βουνά. Είναι πρωτίστως οι άνθρωποι, η κοινωνία της,

 

Για να γράψουμε το μέλλον, πρέπει βεβαίως πρώτα να απαλλαγούμε από μύθους για το παρελθόν και να αποκτήσουμε πραγματική αυτογνωσία στο παρόν. Να μην ξεχνάμε τους υπεύθυνους για τα βάσανα που δεν τελείωσαν το 1821.

 

Κοτζαμπάσηδες εναντίον και των οποίων στρεφόταν στην πραγματικότητα οι επαναστάτες, μεγάλες δυνάμεις που ήθελαν ένα προτεκτοράτο για να ελέγχουν την ανατολική Μεσόγειο και η Εκκλησία που αφόρισε την Επανάσταση. Ο παππούς του Καρόλου, βασικός συνυπεύθυνος για τη Μικρασιατική Καταστροφή, μέρος ενός “θεσμού” έξωθεν επιβεβλημένου που μόνο δεινά έφερε στη χώρα. Και το εθνικό μας χόμπι του διχασμού και του εμφυλίου, που έφερε νέους δυνάστες.

 

Διότι η πικρή αλήθεια, που ούτε από πατριωτική ούτε από επαναστατική σκοπιά θέλουμε να θυμόμαστε, είναι ότι η Επανάσταση πνίγηκε μέσα σε εμφύλιους και το ελληνικό κράτος δημιουργήθηκε ως προτεκτοράτο. Ίσως βέβαια από αυτή την άποψη, ταιριαστοί να ήταν οι συμβολισμοί του Καρόλου.

 

Να μην ξεχνάμε ότι εθνικόν είναι το αληθές. Και ότι η ελευθερία θέλει και τόλμη. Τόλμη να θυμόμαστε ότι οι αγωνιστές του 1821 δεν ήταν πάντα ελληνόφωνοι ούτε άγιοι.

 

Αλλά κυρίως να μην ξεχνάμε το βαθύτερο νόημα της Επανάστασης, που είναι και το δίδαγμα για το σήμερα και το αύριο, όπως αποτυπώθηκε στα λόγια του Ρήγα Φεραίου:

 

«Όταν η διοίκηση βιάζει, αθετεί, καταφρονεί τα δίκαια του λαού και δεν εισακούει τα παράπονά του, το να κάμνει τότε ο λαός, ή κάθε μέρος του λαού, επανάσταση, ν’ αρπάξει τ’ άρματα και να τιμωρήσει τους τυράννους του, είναι το πλέον ιερόν απ’ όλα τα δίκαιά του και το πλέον απαραίτητο απ’ όλα τα χρέη του.»    

πηγή