ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΟΥ ’21 ΕΙΝΑΙ ΓΙΟΡΤΗ

 

Το δικό μου ’21 δεν ξέρει από φιέστες, τσαρούχια, φανφάρες, λόγους στερεοτυπικούς, διεκπεραιωτικά υμνητικούς. Δε ξέρει από μπαντιέρες και πλαστικά σημαιάκια κι εμβατήρια και ταρατατζούμ και παράτες καλοπροβαρισμένες.

Το δικό μου ’21 είναι φως και σκοτάδι, είναι ορμή και κιοτιά, είναι ανασκίρτημα κι απελπισία, είναι αίμα και λαβωματιά και λερή σκισμένη φουστανέλα και πλιάτσικο και πείνα και αρρώστια. Είναι φρίκη και μπαρούτι και πύργος από κομμένα κεφάλια, είναι κουφάρια στρωμένα μέχρι τα σεράγια να μην πατάει το άλογο στη γη, είναι ουρλιαχτά και λασπουριά και σκόνη και χωματίλα στα ρουθούνια σ’ ένα λαγούμι δεμένο από το Κώστα Χορμοβίτη, το Λαγουμιτζή. Κρύβεται σε σπηλιές, σε αποκλείστρες, σε ρουμάνια. Σπάει στο γουδί δυο κόκκους στάρι να κάνει αλεύρι να το φάει μ’ ένα κρεμμύδι, τρώει σκουλικισμένο παξιμάδι και γατιά και ποντικούς και φύκια στο Μεσολόγγι, τρώει ρίζες κι αγριολαχανίδες κι αγριόχορτα στα όρη της Κυπαρισσίας.

Το δικό μου ’21 ξεπουλιέται στα παζάρια με τα τζοβαϊρικά και τα βρακιά της Ζαΐμαινας, γυμνώνεται ντροπιασμένο μαζί με το Σισινόπουλο, φυλακίζεται στον Προφήτη Ηλία στο μοναστήρι της Νύδρας. Ρουφάει και ζει από το αίμα του Αντώνη του Οικονόμου, του Αλέξη του Νούτσου, του Χρήστου του Παλάσκα, του Νικόλαου Γαλάτη, του Κυριάκου Καμαρηνού, του Πάνου του Κολοκοτρώνη, αναδύεται απ’ το άψυχο πτώμα του ‘δυσσέα του Ανδρούτσου πεταμένο απ’ το Γουλά στα βράχια της Ακρόπολης.

Το δικό μου ’21 δεν αισχύνεται να περπατήσει πίσω από το Γώγο το Μπακόλα, το Γιώργη το Βαρνακιώτη, να πέφτει σε καπάκια κάθε που το βολεύει. Έχει το Δημήτρη το Νενέκο, έχει τον «Αχιλλέα» Ιάκωβο Θεοδωρίδη να παραδίνει αντουφέκιστο τον Ακροκόρθο μ’ όλα του τα εφόδια ανέγγιχτα, έχει τον «Όρτζα-πόντζα- τι λέει αυτός γαμώ τ' καυλίτ'», έχει το Γρηγόρη το Δικαίο τον «εξωλέστατον των ανθρώπων », τον «αμφίροπον εις τας κομματικάς του πεποιθήσεις»  που πήγε και γλένταγε στη Πολιανή με τις πατριώτισσές του πριν αναζητήσει τον ένδοξο θάνατο στο Μανιάκι.

Το δικό μου ’21 σέρνεται στην αγωνία του Παλαιών Πατρών Γερμανού και των κοτζαμπάσηδων αρχηγών «μη μας νομίσουν τα βασίλεια για καρμπονάρους», στις λίρες των δανείων του Ιωάννη Ορλάνδου με τις μαύρες ονομαστικές αξίες, τους τόκους και τα χρεολύσια, που φαγωθήκανε στις τσέπες μεσαζόντων και στους εμφυλίους, στις σκανδαλώδεις παραγγελίες των πλοίων, στις σκανδαλώδεις εκποιήσεις των εθνικών γαιών, στην αίτηση προστασίας που προσφέρει «την παρακαταθήκην της ελευθερίας, εθνικής ανεξαρτησίας και της πολιτικής υπάρξεως» του έθνους «εις την απόλυτον υπεράσπισιν της Μεγάλης Βρετανίας».

Το δικό μου ’21 τρεκλίζει στις δολοπλοκίες του ψευδο-Καλλαρύτη γιατρού του Αλήπασα ή του τεσσαρομάτη, του τζιρακιού του Ρεΐζ-εφέντη,  στην έπαρση του αρχιναύαρχου Κοχράνη και του αρχιστράτηγου Τσούρτση, στην ηλίθια σφαγή του Ανάλατου,  στον καημό του ναύαρχου Μιαούλη που έκανε το «μεγαλουργόν έγκλημα» και τίναξε «το σπίτι του» στον αέρα, στις κουμπούρες του Κωσταντή και του Γιώργη Μαυρομιχάλη εκείνο το πρωί έξω απ’ την εκκλησιά του Αη Σπυρίδωνα.

Το δικό μου ’21 το ακούω να μου μιλάει με τα λόγια του «γύφτου»: «Δὲν τὸ ἀρνοῦμαι πὼς ὅταν θέλω γίνομαι ἄγγελος καὶ ὅταν θέλω διάβολος.»  Έχει όλα αυτά, τα μικρά και βρώμικα κι ανομολόγητα και τόσα κι άλλα τόσα κι άλλα τόσα. Γι’ αυτό είναι μεγάλο. Είναι άπιαστο απ’ το νου, είναι μια τρικλοποδιά στο βάδισμα της ιστορίας. Γι’ αυτό είναι γιορτή. Και τη μέρα της γιορτής του, ζητιανεύει ακόμα από τον νεοέλληνα απόγονο, με την αξιοπρέπεια του τυφλού ζητιάνου Νικηταρά, λίγο σεβασμό στη καταρρακωμένη αλήθεια του. 

από το f/b του Kostas Pontikopoulos