Οι αμβλώσεις και η Ευρώπη του σκοταδισμού

 γράφει η Δήμητρα Μπέη   

 

Αντιδράσεις προκάλεσε η απόφαση του ευρωβουλευτή της Νέας Δημοκρατίας Στέλιου Κυμπουρόπουλο να υπερψηφίσει την τροπολογία που κατατέθηκε στο Ευρωκοινοβούλιο σχετικά με το δικαίωμα στην άμβλωση. Την τροπολογία κατέθεσαν η Γιαντβίγκα Βισνιέφσκα, Πολωνή πολιτικός και ο Κρίστιαν Τέχες, Ρουμάνος ευρωβουλευτής. Η τροπολογία που τελικά δεν «πέρασε», ανέφερε μεταξύ άλλων το εξής: «υπενθυμίζει ότι όλοι οι άνθρωποι έχουν το εγγενές δικαίωμα στη ζωή και ότι η ανθρώπινη ζωή πρέπει πάντοτε να προστατεύεται, αρχής γενομένης από τη στιγμή της σύλληψης».

 

Μετά το σάλο που προκλήθηκε, ο κ. Κυμπουρόπουλος επανήλθε δικαιολογώντας την απόφασή του αναφέροντας: «Θέλω να ζητήσω συγγνώμη. Υπήρχε ένα ψήφισμα που αφορούσε τα δικαιώματα των παιδιών. Μεταξύ αυτών υπάρχει και μια τροπολογία για το δικαίωμα του παιδιού στη ζωή, αυτό είναι που ψήφισα. Κάθε γυναίκα έχει το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση. Υπάρχουν και περιπτώσεις που θέλουν να κρατήσουν το παιδί αλλά δεν μπορούν να υπάρχει ένα σύστημα να το υποστηρίξει. Το κράτος πρέπει να είναι αρωγός και συμπαραστάτης. Δεν είπα ποτέ ότι είμαι κατά των αμβλώσεων. Επικοινωνήσαμε με το κόμμα και πριν και μετά την ανακοίνωσή του. Ο ΣΥΡΙΖΑ ξεκίνησε μια διαδικασία που προκάλεσε την αντίδραση του κόσμου».

 

Η πιο σοκαριστική του δήλωση ωστόσο ήταν η ακόλουθη: «Αν η μάνα μου είχε δει ότι είμαι ανάπηρος, θα με σκότωνε ή όχι;». Η εν λόγω φράση εκτός από βαθιά προβληματική από άποψη συλλογισμού είναι και εξαιρετικά προσβλητική. Κι αυτό γιατί επιχειρεί ένα ζήτημα επιλογής και αυτοδιάθεσης να το μετατρέψει σε ζήτημα καταλογισμού και επίρριψης ευθυνών με θύτη ξανά την γυναίκα.

 

Την ίδια στιγμή η Νέα Δημοκρατία έσπευσε να αναιρέσει τον ευρωβουλευτή της. «Η ΝΔ έχει ξεκάθαρη θέση, σταθερά και διαχρονικά για το δικαίωμα των γυναικών στην άμβλωση. Το θέμα αυτό έχει λυθεί για την ελληνική κοινωνία εδώ και δεκαετίες. Είναι προφανές ότι η ψήφος του ευρωβουλευτή κ. Στέλιου Κυμπουρόπουλου δεν εκφράζει το κόμμα και τον Πρόεδρό του», αναφέρει η ανακοίνωση του κόμματος.

 

Ωστόσο μάλλον η παράταξη δεν θυμάται ή δεν την συμφέρει να θυμάται τη στάση της όταν ψηφίζονταν στην Ελλάδα το 1986 ο νόμος 1609/1986 με τίτλο «Τεχνητή διακοπή της εγκυμοσύνης και προστασία της υγείας της γυναίκας και άλλες διατάξεις» επί κυβερνήσεως ΠΑΣΟΚ. Σύμφωνα με τα αποσπάσματα των συνεδριάσεων της Ολομέλειας εκείνης της εποχής που είχε δημοσιεύσει το φεμινιστικό περιοδικό «Δίνη» (πρώτο τεύχος, Δεκέμβριος 1986), γίνεται αντιληπτή η ξεκάθαρη εναντίωση του κόμματος της Νέας Δημοκρατίας στην υπερψήφιση αυτού του νόμου.

 

Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η τοποθέτηση της τότε βουλευτή του κόμματος Άννας Συνοδινού: «Γιατί σήμερα η κακομοιριά της Ελλάδος και ο κατήφορος που έχει πάρει ο τόπος δυστυχώς, είναι αποτέλεσμα αυτής της αντίληψης περί απελευθερώσεως των γυναικών […]. Είναι μία πράξη δικτατορική. Είναι μία απόφαση (η άμβλωση για τις γυναίκες) που ταιριάζει σε ένα άλογο ον, δηλαδή σε ένα ζώο. Και το ΠΑΣΟΚ τις γυναίκες, τις Ελληνίδες, από ελεύθερο άνθρωπο τις καθιστά ζώα με αυτόν το νόμο […] Προσβάλλει τη γυναίκα γιατί την εντάσσει στην κατηγορία του κτήνους που συλλαμβάνει το μωρό για χάρη μόνο του ερωτικού οργασμού της και μόνο μετά, όταν καταστρέφει μονομερώς το προϊόν αυτής της ερωτικής πράξεως, αισθάνεται απελευθερωμένη γιατί έκανε με λίγα λόγια το δικό της».

 

Η οποιαδήποτε ωστόσο πολιτική αντιπαράθεση δεν αφορά μονάχα τον κ. Κυμπουρόπουλο, ούτε και θα έπρεπε να αφορά μόνον αυτόν. Ο ευρωβουλευτής επιχείρησε ανεπιτυχώς ένα λαϊκίστικο ελιγμό, που εγείρει ζήτημα πολιτικής δεοντολογίας. Προσπάθησε να αλλοιώσει το πραγματικό κατάπτυστο περιεχόμενο της συζήτησης που έλαβε χώρα στο Ευρωκοινοβούλιο, αλλά και της ίδιας του της απόφασης στον απόηχο των αντιδράσεων, και αποπειράθηκε να το αναγάγει σε ζήτημα προστασίας των παιδιών όταν το πραγματικό διακύβευμα ήταν το δικαίωμα στην άμβλωση.

 

Σημείο προβληματισμού θα έπρεπε να είναι και η ακροδεξιά πορεία που έχει αρχίσει να παίρνει η ΕΕ και το γεγονός ότι ένα οικουμενικό δικαίωμα όπως αυτό της άμβλωσης γίνεται αντικείμενο αντιπαράθεσης και ψηφοφορίας σε έναν ευρωπαϊκό θεσμό.

 

Η Ευρωπαϊκή οικογένεια έχει πάψει προ πολλού να εξυπηρετεί το σκοπό για τον οποίο δημιουργήθηκε, αν ποτέ τον εξυπηρετούσε. Τέτοιες συζητήσεις έρχονται να επικυρώσουν την παθογόνο κατάσταση στην οποία βρίσκεται η μέχρι πρότινος υποτίθεται κοιτίδα του πολιτισμού και του εκσυγχρονισμού. Οι μνήμες από τις πρόσφατες διαδηλώσεις του φεμινιστικού κινήματος στην Πολωνία είναι ακόμη νωπές. Ακροδεξιά καθεστώτα όπως αυτά της Πολωνίας και της Ουγγαρίας επιβάλλονται στην ευρωπαϊκή πραγματικότητα με τις δήθεν προοδευτικές αλλά πραγματικά νεοφιλελεύθερες δυνάμεις της ηπείρου να σιωπούν.

 

Το ερώτημα είναι αν δεν μπορούν να αναχαιτίσουν αυτό το απειλητικό κύμα ή αν δεν θέλουν. Η απάντηση είναι πιθανό να κλείνει στη δεύτερη περίπτωση. Ανέκαθεν ο εκφασισμός της κοινωνίας ήταν ένα όπλο της άρχουσας τάξης σε μια προσπάθεια να ισορροπήσει τη ζυγαριά της οικονομικής και πολιτικής αποτυχίας. Αυτό οδηγεί αναπόφευκτα στην προσαρμογή του αφηγήματος της νεοφιλελεύθερης πολιτικής διαχείρισης και την μετατροπή νεοφιλελεύθερων κυβερνήσεων σε απολυταρχικά καθεστώτα όταν η κατάσταση «δυσκολεύει». Σε τέτοιες καταστάσεις αποδιοπομπαίοι τράγοι θα καθίστανται πάντοτε οι ευάλωτοι αυτής της κοινωνίας. Και οι γυναίκες, ακόμη και στην «ευρωπαϊκή οικογένεια», δεν έχουν αποκλειστεί από αυτή τη λίστα.

 

Σε αυτό το περιρρέον λοιπόν κλίμα καταπίεσης, τρομοκράτησης,περιορισμού των ελευθεριών και καταστολής στο οποίο καλούμαστε όλοι να πάρουμε θέση, οι γυναίκες έχουν να πολεμήσουν και έναν άλλον εχθρό που τους επιφυλάσσει ειδική μεταχείριση: την πατριαρχία. Η ΕΕ ανεχόμενη να συζητηθεί ένα τέτοιο ζήτημα παίρνει θέση. Κι αυτή είναι ότι οι ανδροκρατούμενοι θεσμοί της έχουν τη δυνατότητα να καθιστούν αντικείμενο αντιπαράθεσης ένα δικαίωμα που θα έπρεπε να θεωρείται δεδομένο ότι ανήκει μόνο στο φορέα του και σε κανέναν άλλο. Ο κ. Κυμπουρόπουλος και ο κάθε Κυμπουρόπουλος μαζί με το κόμμα που υπηρετεί θα αντιπροσωπεύει αυτό το φόβο των κυρίαρχων για απελευθέρωση των από κάτω από τα κάθε λογής εξουσιαστικά δεσμά. Ένα από αυτά είναι και ο έλεγχος στο γυναικείο σώμα που ανέκαθεν αποτελούσε από τα πρώτα οχυρά κάθε εθνικιστικού αφηγήματος.

 

Μέχρι οι ευρωπαϊκοί θεσμοί να σταματήσουν να ασχολούνται με θέματα που μόνο χρυσαυγίτες σαν τον Λαγό θα απασχολούσαν, η κατάκτηση των βασικών και αναφαίρετων δικαιωμάτων μας δεν θα πρέπει να θεωρείται δεδομένη. Γιατί όπως αποδεικνύεται ακόμη και ένα εξευρωπαϊσμένο περιβάλλον δεν θα διστάσει να ταΐσει με αυτά τα ακροδεξιά στόματα των μαζών.   

πηγή