Οι ευάλωτοι...

 

 γράφει ο Γιώργος Σταματόπουλος

 

Τσουχτερό κρύο στο χωριό, στο καφενείο. Ζεστά ρακόμελα και κονιάκ. Αυτοί που παρακολουθούν τον καιρό μάς προετοιμάζουν για το χιόνι που έρχεται. Τα μεσάνυχτα δικαιώνονται. Σε δυο ώρες το χιόνι φτάνει τους τριάντα πόντους. Κι άλλα ζεστά ποτά. Το μικρό καφενείο φαντάζει πια τεράστιο. Καλή η διάθεση και η γλώσσα ροδάνι -βοηθά σε αυτό το αλκοόλ. Δυστυχώς, η συζήτηση ξεπέφτει σε «πολιτική». Ολοι τα έχουν με την κυβέρνηση Μητσοτάκη, δεν έχουν όμως, λένε, εναλλακτική λύση, δεν τους ελκύει το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Το ίδιο συμβαίνει, τουλάχιστον σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, σε όλη τη χώρα. Γιατί συμβαίνει κάτι τέτοιο; Γιατί η σύμπασα αντιπολίτευση αδυνατεί να ρίξει τούτη την κυβέρνηση των ολίγων;

 

Δεν ξέρουν τι να ψηφίσουν στις εκλογές. Μερικοί μιλάνε για το ΚΚΕ, κάποιοι λίγοι για το ΜέΡΑ 25 και άλλοι λιγότεροι αδιαφορούν επιδεικτικά. [Σημειωτέον: ακούγονται φωνές ακόμη και υπέρ του Βελόπουλου και του Κασιδιάρη· όλα αυτά σε ένα μικρό ορεινό χωριό...] Δεν βγάζει κανείς άκρη -δεν γίνεται έτσι δουλειά άμα θες να εκδιώξεις μια μισητή και απεχθή κυβέρνηση. Πολλές είναι οι ερμηνείες γιατί αντιδράνε έτσι οι ψηφοφόροι, καμία όμως δεν είναι ικανοποιητική, καμία δεν προσεγγίζει το ουσιαστικό πρόβλημα, που δεν είναι άλλο από την ένδεια προτάσεων της αντιπολίτευσης, από τη φτηνή καταγγελτική της στρατηγική [επιβολή δημοκρατίας με το καλό ή με το άγριο, αμφισβήτηση εκλογικών αποτελεσμάτων κι ένα σωρό άλλες ανοησίες] -ποιος εχέφρων πείθεται από αυτές [τις ανοησίες]; Σαφώς οι υποκλοπές είναι συνταγματική εκτροπή, αλλά οι ψηφοφόροι [η πλειοψηφία ίσως] δεκάρα δεν φαίνεται να δίνουν.

  

Στα καφενεία, βέβαια, ακούς ό,τι θες, στο τέλος όμως κάτι μένει λίαν πολιτικό ως συμπέρασμα, δηλαδή τρεις λαλούν και δυο χορεύουν -και αυτό αντικατοπτρίζει την [ευτράπελη] κατάσταση που έχει θεμελιωθεί στην πολιτική ζωή της χώρας. Κανείς δεν στέργει να μάθει γιατί υπάρχουν ευάλωτα νοικοκυριά. Ποιος ευθύνεται για αυτό; Γιατί να υπάρχει αυτή η ανισότητα, αυτή η διάκριση, την οποία άπαντες θεωρούν μάλιστα φυσιολογική; Κόπτονται όλοι τους για τα ευάλωτα νοικοκυριά, για τη διασφάλιση της πρώτης κατοικίας, αλλά ποιος δημιούργησε αυτά τα «κακόμοιρα» νοικοκυριά; Ο φούφουτος; Φταίνε οι φτωχοί για τη φτώχεια τους; Ποιος τους απέλυσε από την εργασία τους; Ποιος κλείνει νοσοκομεία και μικρές βιοτεχνίες; Η φτώχεια είναι κληρονομική; Εάν δοθεί κάποια απάντηση, από οποιονδήποτε, σε αυτά τα ενοχλητικά ασφαλώς ερωτήματα, ίσως τότε να αρχίσει μια πραγματική συζήτηση για την πολιτική και την κοινωνία. Ναι, η κοινωνία, με τόσα σκαμπίλια που δέχεται από την εξουσία, δεν πάει καλά -δεν είναι καλά.

 

Διαπιστώνεται εύκολα αυτό [ότι η κοινωνία δεν είναι καλά], εάν παρακολουθήσει κανείς τις «συζητήσεις» στα τηλεοπτικά κανάλια και, επίσης, όταν δημοσιεύονται δημοσκοπήσεις που δείχνουν σταθερή πρωτιά της Νέας Δημοκρατίας -η κοινωνία στον κόσμο της· ποιος ξέρει τι συμβαίνει στα σωθικά του κάθε νοικοκυριού.

 

Πίσω, στο καφενείο. Η τηλεόραση ανοίγει όταν παίζονται ελληνικές σειρές και ποδοσφαιρικοί αγώνες.