Κάτω από τα σκεπάσματα

 

γράφει η Κυριακή Μπεϊόγλου

 

Μέρα ψυχρή, κύματα σκάνε και σέρνονται στην προκυμαία. Πουλιά και άνθρωποι κρυμμένοι σε ασφαλή καταφύγια για την επέλαση του ετήσιου χιονιά. Το μεγάλο λιμάνι της χώρας έχει δεθεί γερά στα σιδερένια δεσμά του. Και τα στοιχειά του, κρυμμένα κι αυτά στις στοές των από πάνω δρόμων που μυρίζουν αγορά, αποφορά και κάτουρο. Ο δήμος περιπολεί για να ταΐσει αδέσποτους ανθρώπους και ζώα.

 

Ακόμα και τα τρένα στον συνήθως πολυπληθή σταθμό φεύγουν κι έρχονται άδεια. Κάνει αλήθεια τόσο κρύο; Ή μήπως οι άνθρωποι των πόλεων έχουμε γίνει τόσο κατοικίδιοι που δεν αντέχουμε έναν ολιγοήμερο χειμώνα; Περισσότερο από άλλες φορές, στην κακοκαιρία «Μπάρμπαρα», η Πολιτική Προστασία και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης συντονίστηκαν ώστε να μας πείσουν πως είναι ζωτικής σημασίας ένα απαλό για τους Βόρειους χιόνι να μας καθηλώσει πλάι στα καλοριφέρ και κάτω από τα σκεπάσματα. Κάποιοι, όχι λίγοι, έτρεξαν στα σουπερμάρκετ να εφοδιαστούν με τρόφιμα και άλλα αναγκαία. Είναι στ' αλήθεια τόσο απειλητική η «Μπάρμπαρα» και κάθε «Μπάρμπαρα» ή μήπως έχουμε αποτύχει στο να προστατέψουμε τα αστικά μας κέντρα; Ή μήπως βολεύει να τα ρίχνουμε όλα στην ατομική ευθύνη; Κάτω από τα σκεπάσματα η ζωή μοιάζει περίεργα άνευρη. Πώς θα μοιάζει και πώς θα διαμορφωθεί ο «προστατευμένος» άνθρωπος στο μέλλον; Μέχρι τώρα τα κατάφερε γιατί ήταν εξαιρετικά ανθεκτικός, περιπετειώδης και ευρηματικός. 3,72 δισεκατομμύρια χρόνια, τόσο περίπου μας πήρε μέχρι να εξελιχθούμε από μονοκύτταρο πλαγκτόν που επέπλεε στους αρχαίους ωκεανούς, στον πρώτο ανθρωπίδα.

 

Χρειαστήκαμε μόλις 2,8 εκατομμύρια χρόνια για να διανύσουμε την απόσταση από τον Αυστραλοπίθηκο ώς τον σύγχρονο Homo Sapiens. H επιστήμη έχει αποφανθεί ότι το ανθρώπινο είδος εξελίσσεται πολύ πιο γρήγορα τον τελευταίο αιώνα. Αλλά πώς; Κυρίως καταστρέφοντας το μέλλον του. Ενώ επιστρέφω από τη βόλτα στο λιμάνι χτυπά ακόμη μία φορά η «κόρνα», το τηλέφωνό μου τραντάζεται και αναβοσβήνει σαν δαιμονισμένο. Μόνο αυτό με τρομάζει. Οχι ο χειμώνας που ψάχνει τον φυσικό χώρο του και φαίνεται πολύ πιο φυσιολογικός από την ακατανόητη ζέστη που είχαμε τα Χριστούγεννα. Σκέφτομαι ένα ζοφερό μέλλον που μας κρατάνε, γιατί έτσι πρέπει, κάτω από τα σκεπάσματα. Και εύχομαι να μην έρθει.

Αντίθετα όλη αυτή τη δυναμική εύχομαι οι κυβερνήσεις του μέλλοντος να τη στρέψουν σε έργα υποδομής και όχι βιτρίνας ώστε να μη φοβόμαστε να βγούμε έξω, να έχουμε ζεστά σχολεία και ασφαλείς δρόμους. Και η ζωή να συνεχίζεται όπως γίνεται χιλιάδες χρόνια τώρα κάθε χειμώνα και όπως τη γράφει ο ποιητής: «Θα βγουν κι οι άλλοι έμποροι, αυτός που πουλάει τ’ αρχαία κρεβάτια, αυτός που πουλάει τις ζεστές ζεστές προβιές, αυτός που πουλάει το καυτό σαλέπι, κι αυτός που πουλάει θήκες από κρύο χιόνι για τις φτωχές καρδιές».