Αντιμέτωποι με τη λαϊκή τιμωρία

Ο πρωθυπουργός κυβερνά εκβιάζοντας τους βουλευτές του και συμψηφίζοντας λύτρα προστασίας με τον Βενιζέλο. 

 Οι τρεις ψηφοφορίες στη Βουλή αυτή την εβδομάδα (για τα υποβρύχια, τον φόρο ακινήτων και την άρση των πλειστηριασμών) δεν αίρουν το πολιτικό πρόβλημα. Ο πρωθυπουργός κυβερνά εκβιάζοντας τους βουλευτές του και συμψηφίζοντας λύτρα προστασίας με τον Βενιζέλο. Κατά τη συζήτηση στη Βουλή, ιδιαιτέρως του νομοσχεδίου για τα ακίνητα, επιβεβαιώθηκε ότι η αιτία της ανοιχτής πολιτικής κρίσης είναι τα αδιέξοδα που παράγει η μνημονιακή πολιτική, καθώς και η πολιτική ανυποληψία στην οποία περιδινίζονται Σαμαράς και Βενιζέλος.

Οι δημοσκοπήσεις καταγράφουν την αλλαγή κοινωνικών διαθέσεων και πολιτικών προτιμήσεων. Όχι μόνο με το προβάδισμα του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά με τη μεταστροφή της κοινής γνώμης υπέρ των πρόωρων εκλογών. Προφανώς οι πολίτες θέλουν να γίνουν τώρα εκλογές όχι για να στηρίξουν την κυβέρνηση, αλλά για να επιβάλουν την αλλαγή των πολιτικών συσχετισμών και να ανακόψουν την πορεία προς την κοινωνική - οικονομική καταστροφή. Η αλλαγή πολιτικού προσήμου είναι εύλογο να προβληματίζει κορυφαία στελέχη στη Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ. Στο ΠΑΣΟΚ μάλιστα ενεργοποιούνται κινήσεις αντικατάστασης του Βενιζέλου, ο οποίος σκέφτεται να βρει ασυλία στην Κομισιόν. Η Κ.Ο. του ΠΑΣΟΚ μοιάζει με καζάνι που βράζει. Ο Γ. Παπανδρέου έχει διαμηνύσει ότι δεν θα επιτρέψει τη σιωπηρή διάλυση του ΠΑΣΟΚ, δηλαδή να μην κατέβει στις ευρωεκλογές με τον τίτλο  και τα σύμβολά του.

Στη Ν.Δ. εκφράζεται υψηλόφωνα η απογοήτευση που νιώθει η μεσαία τάξη, αυτή η ραχοκοκαλιά της συντηρητικής παράταξης. Η ομιλία Πολύδωρα προχθές στη Βουλή νομιμοποιεί τη δημοσιοποίηση της πολιτικής κριτικής, που, για ορισμένους, φτάνει μέχρι την αμφισβήτηση του Σαμαρά. Τι άλλο σημαίνει, άλλωστε, η πρόταση της Ντ. Μπακογιάννη για νέα κυβέρνηση απ' αυτή τη Βουλή;

Ο Σαμαράς διαπιστώνει ότι καταρρέει το όποιο πολιτικό γόητρό του, το οποίο εμφανιζόταν μετά τις εκλογές ως αντίρροπη δύναμη στην υποχώρηση της Ν.Δ., αλλά και την κατάρρευση του κυβερνητικού εταίρου του. Προσδοκά εισαγόμενο κύρος λόγω της ελληνικής προεδρίας στην Ε.Ε. Είναι τόσο μεγάλη όμως η λαϊκή απόγνωση, ώστε η ελληνική προεδρία θα σηματοδοτηθεί από εσωτερικούς πολιτικούς - κοινωνικούς αντιπερισπασμούς, που θα καθίστανται καταλύτες αποσταθεροποίησης της κυβέρνησης, ενόσω μάλιστα αυτή θα συμπεριφέρεται ως "προεδρία Μέρκελ". Το σενάριο των τριπλών εκλογών τον Ιούνιο, παρ' ότι ο Σαμαράς το έχει διαψεύσει διπλωματικά, επανέρχεται ως ενδεχόμενη άμυνα, ώστε να περιοριστεί το εύρος της κυβερνητικής πανωλεθρίας, που προβλέπεται μεγαλύτερη όσο αργούν οι εκλογές.

Ο Σαμαράς διαπιστώνει επίσης ότι η ευρωπαϊκή υποψηφιότητα Τσίπρα έχει πολιτική εμβέλεια, εντός και εκτός της χώρας. Για τους Έλληνες, ανεξαρτήτως πολιτικής ένταξης, αντιμετωπίζεται ως μια ευκαιρία να αποκτήσει η χώρα έναν νέο διεθνή ρόλο, να ξεφύγει από την ταπείνωση στην οποία την έχει καταδικάσει η τρόικα. Η υποψηφιότητα Τσίπρα αναδεικνύει την Αριστερά ως ανερχόμενη εναλλακτική δύναμη με ευρωπαϊκή εμβέλεια. Η εμφυλιοπολεμική επιλογή της Συγγρού επιστρέφεται απειλητικά στους εμπνευστές της. Στερούμενοι επιχειρημάτων και λαϊκής κατανόησης, Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ καταφεύγουν στη στρατηγική της έντασης, στην οποία εντάσσεται και η ευτέλεια των επιθέσεων εναντίον βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ. Καθώς δεν περνούν οι αγριάδες τους, επιστρατεύεται τώρα η λάσπη για να ακυρωθεί το ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς.

Χάνουν όμως σε όλα τα μέτωπα. Πώς να πείσουν την ελληνική κοινωνία ότι διαχειρίζονται αποτελεσματικά την υπόθεση των υποβρυχίων; Ότι έχουν καταχρεώσει τους φορολογούμενους για υποβρύχια που καταστρέφονται, για ναυπηγείο που έκλεισε και για εργαζόμενους που απολύθηκαν; Πώς να πείσουν για την ποιότητα της πολιτικής διακυβέρνησής τους, όταν επιχειρηματολογούν πως ενδεχόμενη διερεύνηση της υπόθεσης θα προκαλέσει πολιτική κρίση; Πώς να κρύψουν το αμαρτωλό παρελθόν πρώην (ή μήπως και νυν;) στελεχών τους; Και, βεβαίως, πώς να πείσουν ότι το Μνημόνιο είναι "ο δρόμος της σωτηρίας" της χώρας, όταν η Ευρωβουλή καταλήγει σε πόρισμα - καταπέλτη για τις ευθύνες της τρόικας και τα αδιέξοδα του νεοφιλελευθερισμού ?

http://left.gr/