Νεκρόφιλη κυβέρνηση, του Δήμου Χλωπτσιούδη

Το 2013 οδεύει προς το τέλος του. Και ο απολογισμός ακόμη μία φορά είναι τραγικότερος από εκείνον της προηγούμενης χρονιάς. Τραγικός για την κοινωνική καταστροφή που έφτασε πλέον να λογίζεται ως ανθρωπιστική κρίση, τραγικός και για την πολιτική σκηνή με μια κυβέρνηση να αδιαφορεί για τα προβλήματα και όταν αποφασίζει να ενεργήσει να είναι εκτός χρόνου και μόνο για επικοινωνιακούς λόγους. Γιατί τελικά αν κάτι ξεχώρισε αυτή τη χρονιά είναι το πώς σέρνονταν η κυβέρνηση πίσω από τα προβλήματα που η ίδια δημιουργούσε.

Με χαρακτηριστικές σπασμωδικές κινήσεις, χωρίς κοστολόγηση (που τόσο λατρεύουν ορισμένοι κυβερνητικοί να ζητούν συνεχώς από αντιπάλους τους), χωρίς ουσιαστικό πολιτικό σχεδιασμό και τρέχοντας να προλάβουν κοινωνικές εξελίξεις, έδειξαν πολλάκις την αδυναμία τους να προλάβουν καταστάσεις.

Χαρακτηριστική ήταν η περίπτωση με το κλείσιμο της ΕΡΤ. Πιστεύοντας ότι θα λειτουργήσει ο κοινωνικός αυτοματισμός, μέσα από τον εμπρηστικό λόγο του κυβερνητικού εκπροσώπου ενίσχυσαν τελικά την αγανάκτηση του κόσμου. Χωρίς κανείς να το περιμένει χιλιάδες πολίτες προάσπισαν διά της παρουσίας της την ίδια τη Δημοκρατία και διά του διαδικτύου απέδειξαν την αγωνία τους για τη διατήρηση της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης.

Η κυβέρνηση αν και ακολούθησε την τακτική του αυταρχισμού, αιφνιδιάστηκε από την πίεση και σε κυβερνητικούς βουλευτές που αρνήθηκαν να αποδεχτούν την υπερψήφιση της νομοθετικής πράξης. Ακόμα και σήμερα, η κυβέρνηση σέρνεται πίσω από εκείνη την απόφαση που περισσότερο της κόστισε παρά τη βοήθησε.

Η σημαντικότερη όμως στιγμή που αποδείχθηκε η απόσταση που χωρίζει την κυβέρνηση με την κοινωνία, ήταν η δολοφονία του Παύλου Φύσσα, η σημαντικότερη για τον γράφοντα στιγμή του έτους.

Η κυβέρνηση που αρέσκονταν να κρύβεται πολωτικά πίσω από την ανιστόρητη "θεωρία των δύο άκρων", για μήνες αδιαφορούσε μπροστά στις καταγγελίες φορέων, κομμάτων και ατόμων για τη δράση των νεοναζί και τις δολοφονικές τους επιθέσεις κατά πάντων. Βολεμένη και μακριά από τις κοινωνικές εξελίξεις, η κυβέρνηση ενίσχυε με τη στάση της την επιθετικότητα του νεοφασισμού και τον εξέτρεφε μέσω της πόλωσης και τη συνέχιση της πολιτικής ένδειας.

Και μετά τη δολοφονία -συνεπικουρούμενη από δημοσιογράφους, που έπεφταν από τα σύννεφα- έτρεχαν πίσω από τις εξελίξεις προσπαθώντας να περισώσουν ό,τι μπορούσαν από το κυβερνητικό γόητρο. Ακόμα και οι συλλήψεις έγιναν σπασμωδικά. Ομοίως και το αντιρατσιστικό που ακολούθησε, αποκάλυψε την αδυναμία της να οριοθετήσει τη μισαλλοδοξία και τα ακροδεξιά στοιχεία στο εσωτερικό της. Πίσω από τις εξελίξεις, πίσω από την κοινωνία αγκομαχούσε να βρει τον επικοινωνιακό της ρυθμό, χάνοντας παράλληλα το προπαγανδιστικό βήμα "των δύο άκρων".

Μία τραγική επανάληψη των προηγουμένων βιώσαμε και το Δεκέμβρη, πριν μπούμε ακόμα στη χειμώνα. Αν και η κοινωνία βοούσε για τον επικείμενο χειμώνα και την αδυναμία θέρμανσης των κατοικιών, οι αρμόδιοι υπουργοί δεν έκαναν καμία ενέργεια να προστατεύσουν τον πληθυσμό. Ενώ ήδη από την προηγούμενη χρονιά θρηνούνταν θύματα από πυρκαγιές και μαγκάλια, η κυβέρνηση κώφευε μπροστά στις κραυγές αγωνίας. Μολονότι η αιθαλομίχλη από το 2012 επανεμφανίστηκε, κανείς δεν έδειξε οποιοδήποτε ενδιαφέρον μέχρι που πια που η λαϊκή αγανάκτηση έφτασε στο απροχώρητο. Όλα εκείνα που αποκαλούνταν νωρίτερα λαϊκισμός και κοροϊδία, ξαφνικά έσυραν την κυβέρνηση.

Τόσο ξαφνιασμένοι και τόσο απόμακροι από την κοινωνία ήταν, που δεν ήξεραν καν οι υπουργοί πώς να μετρήσουν τους πληγέντες από την κρίση. Ενέργειες σπασμωδικές που δε λύνουν το πρόβλημα θέρμανσης και ηλεκτροδότησης. Ακόμα και οι βουλευτές σύρθηκαν από την τραγικότητα των καταστάσεων και ζητούν επικοινωνιακά τη μείωση της τιμής του πετρελαίου. Μα κι αυτοί ζώντας στον παραμυθένια κόσμο της εξουσίας, δεν αντιλαμβάνονται ότι ακόμη και η μείωση μόνη της δε λύνει προβλήματα.

Βασικό χαρακτηριστικό του 2013 στην πολιτική σκηνή είναι η αδυναμία της κυβέρνησης να ελέγξει τις καταστάσεις. Κλειδωμένοι οι υπουργοί πίσω από την υποτακτική στάση της υλοποίησης των μνημονιακών μέτρων, δεν είδαν ποτέ την κοινωνία. Κρύβονταν από τους πολίτες φοβούμενοι συνεχώς τις αντιδράσεις και την οργή του κόσμου. Σέρνονταν πίσω από τις συνέπειες των θανάσιμων επιλογών τους.
Μια νεκρόφιλη κυβέρνηση που προσπαθούσε να στολίσει το σάβανό της με το επικοινωνιακό χρώμα του ενδιαφέροντος και της αλληλεγγύης, κρύβοντας το σάπιο προσωπείο του αυταρχισμού και της αντιδημοκρατικότητας.