Αναρτήσεις
Του Γιάννη Παντελάκη
Στη φωτογραφία, ένας δημοσιογράφος (διευθυντής μέσου ενημέρωσης, μάλιστα), εικονίζεται με πρόεδρο κόμματος να γελάνε και να χαριεντίζονται. Έχουν πάει να παρακολουθήσουν μαζί μια ταινία ή μια θεατρική παράσταση. Το facebook, όπου ο δημοσιογράφος ανέβασε αυτήν και άλλες φωτογραφίες, δεν μας διευκρινίζει τι πήγαν να δουν. Και δεν έχει σημασία. Σημασία έχει πως ο δημοσιογράφος θεωρεί απόλυτα φυσιολογικό να κάνει δημόσια εμφάνιση μ' έναν πολιτικό αρχηγό. Και όχι απλά φυσιολογικό, αλλά μάλλον επαίρεται γι' αυτό, αν κρίνω από τη στάση του ν' ανεβάζει σχετικές φωτογραφίες της κοινής εξόδου με τον αρχηγό με μια σχετική περηφάνια.
Ο συγκεκριμένος δημοσιογράφος είναι από αυτούς που πριν κάποιους μήνες, κατήγγειλε με οργή ένα άλλο κόμμα ότι παρενέβαινε στη δουλειά του και του έκανε πόλεμο. Είχε δίκιο. Το άλλο κόμμα, πραγματικά έκανε παρεμβάσεις στη δουλειά του προσπαθώντας να τον λογοκρίνει. Ανεπίσημα, το κόμμα έλεγε πως το κάνει επειδή ο δημοσιογράφος δεν κρατά στοιχειώδεις κανόνες δεοντολογίας και έγερνε υπέρ άλλου κόμματος. Τον χαρακτήριζε ουσιαστικά «στρατευμένο δημοσιογράφο». Ο δημοσιογράφος απαντούσε, πως δεν υπήρχε τέτοιο θέμα.
Η μετέπειτα πορεία του έδειξε πως υπήρχε τέτοιο θέμα. Όχι απλά αποδείχτηκε φίλος με το άλλο κόμμα (με τον αρχηγό του οποίου φωτογραφίζεται σε δημόσιες παρουσίες), αλλά βοηθήθηκε από το κόμμα για τη νέα του επαγγελματική θέση. Ουσιαστικά, με τη στάση του, δυστυχώς δικαίωσε το άλλο κόμμα (αυτό το οποίο έκανε παρεμβάσεις στη δουλειά του), το οποίο έλεγε ότι είναι στρατευμένος.
Είμαι σίγουρος, πως αρκετά από τα σχόλια που θ' ακολουθήσουν αυτό το κείμενο, θα είναι επικριτικά, επειδή δεν αναφέρω ονόματα δημοσιογράφου και κομμάτων. Έτσι γίνεται συνήθως, είναι πιο ερεθιστικό να λες ο «τάδε» έκανε αυτό και το «χ» κόμμα, έκανε εκείνο. Θα επιμείνω όμως στην ανωνυμία, παρότι οι... ψυλλιασμένοι ίσως καταλάβουν ποιους εννοώ. Σίγουρα θα το καταλάβουν οι ίδιοι οι πρωταγωνιστές. Επιμένω στην ανωνυμία, γιατί το ζητούμενο δεν είναι να στοχοποιήσουμε πρόσωπα, αλλά και επειδή η συγκεκριμένη υπόθεση θα μπορούσε να έχει πρωταγωνιστές κάποιους άλλους δημοσιογράφους και κάποια άλλα κόμματα. Αυτό που αναφέρω, είναι απλά ένα παράδειγμα.
Δεν με απασχολεί ποια κόμματα παίζουν παιχνίδια με δημοσιογράφους γιατί δεν είναι μόνο μερικά κόμματα. Είναι όλα. Και είναι λογικό να το επιδιώκουν. Η πολιτική εξουσία, πάντα επιδίωκε διαπλοκή με τα μέσα ενημέρωσης και τους εκπροσώπους τους. Με απασχολεί ότι οι δημοσιογράφοι δέχονται τόσο απροκάλυπτα να μετατρέπονται σε κομματικούς δημοσιογράφους. Οι σχέσεις διαπλοκής των δυο πλευρών, υπήρχαν πάντα. Άλλα σχεδόν πάντα, είχαν έναν υπόγειο, έναν κρυφό χαρακτήρα.
Θυμάμαι στα πρώτα χρόνια που έμπλεξα με αυτή τη δουλειά, πολλούς δημοσιογράφους να έχουν τέτοιες σχέσεις διαπλοκής, αλλά δεν θυμάμαι κανέναν να επαίρεται γι' αυτές. Θυμάμαι στα πρώτα μου βήματα και κάποιους άλλους δημοσιογράφους, όμως. Που όταν έμπλεξαν με την πολιτική, φρόντισαν, προς τιμήν τους, ν' απομακρυνθούν ξεκάθαρα από τη δημοσιογραφία. Ο Γ. Βούλτεψης ήταν ένας από αυτούς. Ο Τ. Λαμπρίας ένας δεύτερος. Και αρκετοί ακόμα.
Οι καιροί έχουν αλλάξει. Σήμερα, θεωρείται μαγκιά να είσαι κολλητός μ' έναν πολιτικό αρχηγό ή, έστω, ένα πολιτικό στέλεχος. Αποτελεί ενός είδους διαβατήριο επιτυχίας για το επάγγελμα. Και, δυστυχώς, πολλές φορές είναι. Φυσικά δεν ισχύει η γενίκευση, μάλλον είναι λίγοι αυτοί που ακολουθούν τέτοιες διαδρομές. Ωστόσο είναι γκλαμουράτοι και αναγνωρίσιμοι. Άρα δίνουν στην κοινωνία μια εικόνα με αρνητικό πρόσημο και ηπιότερο σχολιασμό τη φράση: «αυτοί είναι οι δημοσιογράφοι». Δεν είναι αυτοί οι δημοσιογράφοι, είναι κάποιοι λίγοι, είναι η αλήθεια. Αλλά επίσης αλήθεια είναι πως οι περισσότεροι δεν φροντίζουμε να τους δείχνουμε... Δείτε το και ως αυτοκριτική...
Ο συγκεκριμένος δημοσιογράφος είναι από αυτούς που πριν κάποιους μήνες, κατήγγειλε με οργή ένα άλλο κόμμα ότι παρενέβαινε στη δουλειά του και του έκανε πόλεμο. Είχε δίκιο. Το άλλο κόμμα, πραγματικά έκανε παρεμβάσεις στη δουλειά του προσπαθώντας να τον λογοκρίνει. Ανεπίσημα, το κόμμα έλεγε πως το κάνει επειδή ο δημοσιογράφος δεν κρατά στοιχειώδεις κανόνες δεοντολογίας και έγερνε υπέρ άλλου κόμματος. Τον χαρακτήριζε ουσιαστικά «στρατευμένο δημοσιογράφο». Ο δημοσιογράφος απαντούσε, πως δεν υπήρχε τέτοιο θέμα.
Η μετέπειτα πορεία του έδειξε πως υπήρχε τέτοιο θέμα. Όχι απλά αποδείχτηκε φίλος με το άλλο κόμμα (με τον αρχηγό του οποίου φωτογραφίζεται σε δημόσιες παρουσίες), αλλά βοηθήθηκε από το κόμμα για τη νέα του επαγγελματική θέση. Ουσιαστικά, με τη στάση του, δυστυχώς δικαίωσε το άλλο κόμμα (αυτό το οποίο έκανε παρεμβάσεις στη δουλειά του), το οποίο έλεγε ότι είναι στρατευμένος.
Είμαι σίγουρος, πως αρκετά από τα σχόλια που θ' ακολουθήσουν αυτό το κείμενο, θα είναι επικριτικά, επειδή δεν αναφέρω ονόματα δημοσιογράφου και κομμάτων. Έτσι γίνεται συνήθως, είναι πιο ερεθιστικό να λες ο «τάδε» έκανε αυτό και το «χ» κόμμα, έκανε εκείνο. Θα επιμείνω όμως στην ανωνυμία, παρότι οι... ψυλλιασμένοι ίσως καταλάβουν ποιους εννοώ. Σίγουρα θα το καταλάβουν οι ίδιοι οι πρωταγωνιστές. Επιμένω στην ανωνυμία, γιατί το ζητούμενο δεν είναι να στοχοποιήσουμε πρόσωπα, αλλά και επειδή η συγκεκριμένη υπόθεση θα μπορούσε να έχει πρωταγωνιστές κάποιους άλλους δημοσιογράφους και κάποια άλλα κόμματα. Αυτό που αναφέρω, είναι απλά ένα παράδειγμα.
Δεν με απασχολεί ποια κόμματα παίζουν παιχνίδια με δημοσιογράφους γιατί δεν είναι μόνο μερικά κόμματα. Είναι όλα. Και είναι λογικό να το επιδιώκουν. Η πολιτική εξουσία, πάντα επιδίωκε διαπλοκή με τα μέσα ενημέρωσης και τους εκπροσώπους τους. Με απασχολεί ότι οι δημοσιογράφοι δέχονται τόσο απροκάλυπτα να μετατρέπονται σε κομματικούς δημοσιογράφους. Οι σχέσεις διαπλοκής των δυο πλευρών, υπήρχαν πάντα. Άλλα σχεδόν πάντα, είχαν έναν υπόγειο, έναν κρυφό χαρακτήρα.
Θυμάμαι στα πρώτα χρόνια που έμπλεξα με αυτή τη δουλειά, πολλούς δημοσιογράφους να έχουν τέτοιες σχέσεις διαπλοκής, αλλά δεν θυμάμαι κανέναν να επαίρεται γι' αυτές. Θυμάμαι στα πρώτα μου βήματα και κάποιους άλλους δημοσιογράφους, όμως. Που όταν έμπλεξαν με την πολιτική, φρόντισαν, προς τιμήν τους, ν' απομακρυνθούν ξεκάθαρα από τη δημοσιογραφία. Ο Γ. Βούλτεψης ήταν ένας από αυτούς. Ο Τ. Λαμπρίας ένας δεύτερος. Και αρκετοί ακόμα.
Οι καιροί έχουν αλλάξει. Σήμερα, θεωρείται μαγκιά να είσαι κολλητός μ' έναν πολιτικό αρχηγό ή, έστω, ένα πολιτικό στέλεχος. Αποτελεί ενός είδους διαβατήριο επιτυχίας για το επάγγελμα. Και, δυστυχώς, πολλές φορές είναι. Φυσικά δεν ισχύει η γενίκευση, μάλλον είναι λίγοι αυτοί που ακολουθούν τέτοιες διαδρομές. Ωστόσο είναι γκλαμουράτοι και αναγνωρίσιμοι. Άρα δίνουν στην κοινωνία μια εικόνα με αρνητικό πρόσημο και ηπιότερο σχολιασμό τη φράση: «αυτοί είναι οι δημοσιογράφοι». Δεν είναι αυτοί οι δημοσιογράφοι, είναι κάποιοι λίγοι, είναι η αλήθεια. Αλλά επίσης αλήθεια είναι πως οι περισσότεροι δεν φροντίζουμε να τους δείχνουμε... Δείτε το και ως αυτοκριτική...
0 comments :
Δημοσίευση σχολίου