Ελπίδα εν αναμονή

Χθες που κοινωνικοποιήθηκα στην πόλη της Χίου, κατάλαβα σαφέστατα για μια φορά ακόμη ότι για να ασχοληθεί με τα λεγόμενα “Κοινά” οποιασδήποτε βαθμίδας, κάποιος αξιοπρεπής άνθρωπος, κάποιος που διαθέτει εγκύκλια μόρφωση, κριτική ικανότητα, πολιτική άποψη, συναισθηματική νοημοσύνη και οικουμενική όσο το δυνατόν ματιά, το πρώτο που έχει να κάνει είναι ο επαχθής συμβιβασμός του να υποτιμήσει, ίσως και να προσβάλει κάποιες φορές, τον εαυτό του.

Έπεσα λοιπόν χθες πάνω σε μία συγκυρία σπάνια για το νησί αφού βρισκόντουσαν εδώ δύο εκπρόσωποι της κεντρικής πολιτικής σκηνής, ο υφυπουργός “ανάπτυξης” Ν. Μηταράκης, ο οποίος, παρεμπιπτόντως, βλέποντας το “μαύρο” που έρχεται ακάθεκτο στην Α’ Αθηνών όπου εκλέχτηκε με την ΝΔ, προαλείφεται τώρα για υποψήφιος βουλευτής της στην Χίο και η υπεύθυνη “παιδείας”, βουλευτής Επικρατείας του Σύριζα Θ. Φωτίου.

Είδα λοιπόν φωτογραφίες και αποσπάσματα μαγνητοσκοπημένα από τις ομιλίες και τις συνεντεύξεις τους, άκουσα κιόλας τις γνώμες ανθρώπων που παραβρέθηκαν στις εκδηλώσεις και η εντύπωση που μου δημιουργήθηκε ήταν ότι δυο άνθρωποι που γνωρίζω πάρα πολύ καλά και εκτιμώ, οι οποίοι πολιτεύονται στο νησί τούτη τη στιγμή, ο ένας μάλιστα είναι ήδη αιρετός στην τοπική αυτοδιοίκηση, υποτίμησαν αισθητά και πιεστικά τον εαυτό τους παρευρισκόμενοι ο μεν ως μουγκός συνοδός της ρηχής (δυστυχώς το έχω διαπιστώσει και σε άλλες περιπτώσεις) Θ. Φωτίου και ως συνομιλητής του αμόρφωτου και χυδαία αναπτυξιολάγνου τζιτζιφιόγκου Ν. Μηταράκη ο έτερος.

Έτσι, αντιλαμβανόμενος για άλλη μια φορά το επίπεδο των εχόντων την εξουσία και των εν αναμονή αυτής, απογοητεύτηκα πλήρως ξανά, ενώ είχα κάπως αποξεχαστεί απασχολούμενος με την συλλογή ελαιοκάρπου τόσον καιρό, παρά το ότι μέσα σε όλον αυτό τον συρφετό που εκφράζει και εκπροσωπεί την κατάντια και την παρακμή της κοινωνίας των νεοελλήνων, υπάρχουν, όπως προανέφερα και λιγοστά πολιτικά όντα, άνθρωποι ξεχωριστοί και άξιοι εκτίμησης παρόλο που υποτιμούν οι ίδιοι τον εαυτό τους άτσαλα ευρισκόμενοι εκεί μέσα.

Ίσως τελικά από κάπου εκεί όμως να έρχεται η όποια μας ελπίδα. Αλλά πρέπει να περιμένουμε νομίζω κάμποσο ακόμη, δεν μπορώ να υπολογίσω πόσο, φοβάμαι πάντως πολύ πέραν από τις επόμενες εκλογές…

Γιάννης Μακριδάκης