Κοίτα ποιος μιλάει;

Του Βασίλη Πάϊκου

Δεν έχει άραγε βρεθεί κανείς να πει στον Σαμαρά ότι δεν του κάνει καλό να επιτίθεται, με την όποια ευκαιρία ή και χωρίς αυτήν, στον ΣΥΡΙΖΑ; Να εμφανίζεται εκείνος ως ο διαρκώς «αντιπολιτευόμενος»; Δεν έχει άραγε βρεθεί κανείς να του πει πως, με την εμμονική του επιθετικότητα, δείχνει να αναγνωρίζει την κυριαρχία του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης στην πολιτική σκηνή; Τι διάολο, τόσους συμβούλους διαθέτει, τόσους επικοινωνιολόγους, τόσους συνεργάτες, χρυσοπληρωμένους δε. Στοιχειώδεις επικοινωνιακές συνταγές είν' αυτές, δι' αρχαρίους...

Ούτε στις Βρυξέλλες δεν μπόρεσε να το αποφύγει ο Αντώνης Σαμαράς. Κι από κει βρήκε την ευκαιρία να «αντιπολιτευτεί» τον ΣΥΡΙΖΑ. Παρά την πάγια συνήθεια όλων, χωρίς εξαίρεση ώς τώρα, των Ελλήνων ηγετών, να μην αναφέρονται στις εσωτερικές πολιτικές κόντρες ευρισκόμενοι στο εξωτερικό. Από κει λοιπόν, από τις Βρυξέλλες, ο πρωθυπουργός ενεκάλεσε τον ΣΥΡΙΖΑ ότι δεν προσφέρει την απαιτούμενη συναίνεση στην προσπάθεια της κυβέρνησης να βγάλει τη χώρα από τα Μνημόνια και να την ξαναφέρει στην «κανονικότητα». Αν και, εδώ που τα λέμε, θα έπρεπε -απ' ό,τι είπε- να τον επιβραβεύσει κιόλας. Πρόκειται για την καινούργια επικοινωνιακή καραμέλα του κεντρικού κυβερνητικού επιτελείου. Που ως καινούργια τους αρέσει πολύ, φαίνεται, γι' αυτό την «μετέρχονται» τρεις - τέσσερις φορές την ημέρα και σε ισχυρές δόσεις.

Καλόν πράγμα γενικώς η συναίνεση, ωραία ακούγεται, όλοι σύμφωνοι, όλοι αγαπημένοι, όλοι να βάλουμε πλάτη. Εντάξει λοιπόν συναίνεση. Αλλά πως ακριβώς την εννοεί ο πρωθυπουργός; Συναίνεση πάνω σε τι; Προς ποια κατεύθυνση και με ποιον στόχο; Προφανώς, προφανέστατα, ο Σαμαράς, αλλά κι ο Βενιζέλος, την εννοούν πάνω στη δική τους πολιτική, τη γνωστή, τη δεδομένη. Άλλωστε μόλις προσφάτως ο αντιπρόεδρος ξεκαθάρισε ότι «Plan B. δεν υπάρχει».

Μήπως (λέω εγώ τώρα) συναίνεση σημαίνει ότι συναποφασίζουμε τη γραμμή, την κατεύθυνση, τον τρόπο και τον στόχο; Ότι, πάντως, δεν έχουν ληφθεί οι αποφάσεις μονομερώς από τα πριν, και πάνω στις ήδη ειλημμένες αποφάσεις, σε καλούν καλά και ντε να συναινέσεις; Λέω εγώ τώρα.

Εκτός κι αν ο Αντώνης Σαμαράς εννοεί τη συναίνεση όπως ακριβώς την παραχώρησε ο ίδιος στον Γιώργο Παπανδρέου από το 2009 ώς το 2011, την εποχή των Ζαππείων. Ώσπου, το φθινόπωρο του 2011, να δει το φως το αληθινό, να υιοθετήσει όσα ο ίδιος επί δυο χρόνια κατήγγελλε (τη «συνταγή που σκοτώνει» συγκεκριμένα) και να ζητήσει ταπεινά συγνώμη από την ΆνγκελαΜέρκελ...

Φτηνά τεχνάσματα

Είχε την ευκαιρία του ο πρωθυπουργός για μιας μορφής συναίνεση με την αξιωματική αντιπολίτευση. Όταν, μετά τις ευρωεκλογές ο Αλέξης Τσίπρας, ο νικητής εκείνης της αναμέτρησης, του ζήτησε κάποια στοιχειώδη συνεννόηση για την επιλογή του διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος και του Έλληνα επιτρόπου στην Κομισιόν. Με την έννοια ότι η διάρκεια της θητεία αμφοτέρων δεσμεύει και την επόμενη κυβέρνηση. Κι εκείνος ούτε καν καταδέχτηκε ν' απαντήσει.

Αλλά και πέραν τούτου. Με ποια ηθικής πολιτικής τάξης ερείσματα ο πρωθυπουργός ζητάει συναίνεση όταν δεν έχει καλέσει ούτε μια φορά για ενημέρωση τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ και στις πιο κρίσιμες για τη χώρα στιγμές. Όπως έκαναν πάντοτε όλοι οι πρωθυπουργοί με τους βασικούς τους αντιπάλους. Όταν δεν επιδεικνύει απέναντί στα δικαιώματά του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης τον σεβασμό που απορρέει από τον θεσμικό του ρόλο ως του τετάρτου τη τάξει πολιτειακού παράγοντα. Όταν αρνείται να του απαντήσει καν στις επίκαιρες ερωτήσεις που εκείνος υποβάλλει κατά τη διαδικασία του κοινοβουλευτικού ελέγχου. Όταν ακυρώνει ακόμη και τις «προ ημερήσιας διάταξης σ' επίπεδο αρχηγών» συζητήσεις που εκείνος ζητάει. Όταν επιδεικτικά περιφρονεί τη Βουλή και τα πολιτικά κόμματα της χώρας. Όταν, μόλις προχθές, αγνόησε μη προσκαλώντας την, την περιφερειάρχη Αττικής, την διαθέτουσα (σ' αντίθεση μ' εκείνον...) νωπή λαϊκή εντολή, στη σύσκεψη για την αντιμετώπιση των πλημμυροπαθών. Όταν, επιτέλους, η όλη κυβερνητική του πολιτεία διακρίνεται από την πολιτική της αυθαιρεσίας, του αυταρχισμού, της αλαζονείας, του τσαμπουκά.

Έρχεται λοιπόν τώρα, και με δεδομένα όλ' αυτά, ο ίδιος ο αλαζών πρωθυπουργός, μαζί και ο «συμπληρωματικός» κυβερνητικός του εταίρος, και απαιτούν τη συναίνεση της αξιωματικής αντιπολίτευσης, καταγγέλλοντας κιόλας στο λαό την μη παραχώρησή της. Καταγγέλλουν, μ' άλλα λόγια, το γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ και ο πρόεδρός του δεν στέργουν να αυτο-ακυρωθούν, προσχωρώντας και στηρίζοντας τις κυβερνητικές επιλογές. Επιλογές τις οποίες θεωρούν καταστροφικές για τη χώρα, δολοφονικές για τον λαό.

Ε, λοιπόν, χρειάζεται πολύ θράσος, και απύθμενη κουτοπονηριά ασφαλώς, για να σκέφτεται και να ενεργεί κάποιος μ' αυτό τον τρόπο. Αν μάλιστα νομίζει πως οι πολίτες τσιμπάνε σε τέτοια φτηνιάρικα επικοινωνιακά τεχνάσματα, μάλλον δεν έχει και την καλύτερη γνώμη για τη νοημοσύνη τους...

Πηγή