Γενοκτονία: Συγνώμη ή Turkxit

Αυτό το κρυφτούλι της τουρκικής στρουθοκαμήλου, με τις γενοκτονίες των Αρμενίων και των Ποντίων, καιρός είναι να τελειώνει, μια για πάντα. Και ο Ταγίπ Ερντογκάν ας πάψει ν’ απειλεί αλλά και να εκλιπαρεί άλλοτε τον ΟΗΕ, άλλοτε την ΕΕ και άλλοτε μεμονωμένα κράτη, που έχουν αναγνωρίσει και καταδικάσει αυτές τις εγκληματικές γενοκτονίες.

Να κριθεί ως conditio sine qua non, ως απαραίτητη προϋπόθεση εισόδου της Τουρκίας στην ΕΕ, ένα ομόφωνο ψήφισμα του Τουρκικού Κοινοβουλίου, με μια φαρδειά-πλατειά meaculpa, μια συγνώμη, γι’ αυτό το απαράγραπτο διπλό έγκλημα κατά της ανθρωπότητας. Αλλά και με αποδοχή και ανάληψη των οικονομικών και ηθικών επανορθώσεων προς τα θύματα.

Και αυτή η συγνώμη με μια διευκρίνιση: Ότι δεν φταίει η τουρκική κοινωνία, ο λαός της γειτονικής μας χώρας, με τον οποίον ο ελληνισμός της Μικρασίας και του Πόντου, πριν από τις ορδές των Τσετών και των Νεοτούρκων, συνέζησαν αρμονικά και αδελφικά, επί πολλές δεκαετίες.

Κοινωνίες, που δεν έχουν ιστορική μνήμη και συνείδηση, δεν έχουν μέλλον. Και σήμερα, κολυμπάνε σε μια Βαβυλωνία πολιτικής και πολιτιστικής παχυδερμίας. Θυμίζουμε λοιπόν ότι η Ποντιακή γενοκτονία (1914-1923) μετρά 350.000 αγρίως σφαγιασθέντες. Και η Αρμενική γενοκτονία (1915-1918) πάνω από 1 εκατομμύριο νεκρούς και αμέτρητες χιλιάδες ξεσπιτωμένων.

Και οι Έλληνες του Πόντου, αλλά και οι Αρμένιοι, οπουδήποτε κι αν ρίζωσαν, μετά τους βάρβαρους διωγμούς τους, όχι μόνον πρόκοψαν, αλλά και μεταλαμπάδεψαν έναν ανώτερο ρυθμό ζωής. Και συνέβαλαν στην περαιτέρω πολιτιστική και αναπτυξιακή ανύψωση των χωρών υποδοχής. Χαρακτηριστικά γνωρίσματα και των δύο εθνοτήτων: η εντιμότητα, η εργατικότητα, το ήθος και η αγαστή συνεργασία με τις κοινωνίες, που τους απερρόφησαν.

Χρέος επομένως, όχι μόνον εκείνων που έχουν αναγνωρίσει μέχρι τώρα τις δύο γενοκτονίες, αλλά και του συνόλου των άλλων χωρών της γηραιάς Ηπείρου, αλλά και του Νέου Κόσμου, ένα κοινό ισχυρό VETO κατά των κατά καιρούς ταραξιών ηγετών της γείτονος, που δεν αποδέχονται την ύπαρξη της διπλής γενοκτονίας.

Και πάλι το τονίζουμε: Καμιά ευνομούμενη δημοκρατική χώρα δεν έχει να χωρίσει τίποτε με τον φίλο τουρκικό λαό. Ούτε με τη γλώσσα, ούτε με θρησκείες, δόγματα και αιρέσεις. Και όλες αυτές οι κοινωνίες, κατά βάθος, καταδικάζουν κάθε επέμβαση, που οδηγεί σε αιματοχυσίες εναντίον αλλοεθνών κοινωνιών. Εναντίον ανθρώπων, που παρά τους εθνολογικούς, φυλετικούς και πολιτισμικούς διαχωρισμούς έχουν το ίδιο χρώμα: Το χρώμα του αίματος.

Όλα αυτά τα κατανοούν όλοι. Φυσικά και οι γείτονες Τούρκοι, που επανειλημμένα το αποδεικνύουν, μέσα από τις πνευματικές και καλλιτεχνικές τους δημιουργίες. Γιατί όχι και από τη συμπεριφορά των ανώνυμων απλοϊκών ανθρώπων: Ελλήνων, Τούρκων, Αρμενίων, Εβραίων κ.α. που συνέζησαν ειρηνικά και αδελφικά, στη Μικρασία και τον Πόντο.

Μακρής Πέτρος