Η Βρετανία δεν είναι Ελλάδα

γράφει ο Απόστολος Διαμαντής

Μέρα με τη μέρα αποκαλύπτεται ο πολιτικός αυταρχισμός της ευρωπαϊκής ηγεσίας που άρχισε τις απειλές προς τους βρετανούς να φύγουν αμέσως. Κανένας τρόπος όμως δεν υπάρχει να τους υποχρεώσουν να ενεργοποιήσουν το σχετικό άρθρο εξόδου. Αυτό είναι καθαρά δική τους υπόθεση. Μπορεί να το κάνουν τώρα, μπορεί του χρόνου, μπορεί και ποτέ. Αυτοί θα το αποφασίσουν.

Το να απαιτούν οι αξιωματούχοι των Βρυξελλών από τους άγγλους να φύγουν αμέσως συνιστά παρέμβαση ωμή στα εσωτερικά ενός ανεξάρτητου κράτους. Το δημοψήφισμα ήταν μια βρετανική υπόθεση, δεν ήταν υπόθεση του Γιούνκερ. Οι άγγλοι είναι σε θέση να τσιγαρίζουν την ΕΕ για κανένα χρόνο τουλάχιστον, μέχρις ότου καταλήξουν. Και θα καταλήξουν ανάλογα με τα δικά τους εθνικά συμφέροντα.

Επιπλέον, οι άγγλοι δεν είναι ούτε έλληνες, ούτε δανοί πολιτικοί – που το 1992 ψήφισαν δύο φορές για να κάνουν το όχι ναι στο Μάαστριχτ- για να τρομοκρατούνται και να αλλάζουν τις αποφάσεις τους. Συνήθως, όσοι πολιτικοί χειρίζονται αυτές τις υποθέσεις δεν συνυπολογίζουν όλες τις παραμέτρους-κυρίως τις ιστορικές- αλλά περιορίζονται στην οικονομική σφαίρα. Είναι δυνατόν το έθνος που έφτιαξε την Magna Carta, τον κοινοβουλευτισμό, την Τράπεζα, τον ατμό και τη βιομηχανική εποχή  να ασχοληθεί με τις ελαφρότητες του Γιουνκέρ ή τις απειλές του Σόϊμπλε;

ΕΕ Χωρίς νομιμοποίηση

Είναι τέτοιος ο κυνισμός των ευρωπαίων πολιτικών, ώστε δεν διστάζουν να ομολογήσουν πως κυβερνούν χωρίς πολιτική νομιμοποίηση. Ο Αλέν Ζιπέ, γκωλικός υποψήφιος για την προεδρία της Γαλλίας, δήλωσε πως «το να οργανώσεις τώρα ένα δημοψήφισμα στη Γαλλία είναι σαν να δίνεις στο πιάτο μια νίκη στην Μαρίν Λεπέν»! Δηλαδή; Τι σημαίνει αυτό; Πως κυβερνούμε ερήμην του λαού; Πως η ΕΕ υπάρχει ενάντια στη θέληση των γάλλων; Αυτό ακριβώς σημαίνει.

Όταν ρωτάς έναν άγγλο, εάν θέλει να αποφασίζει ο Σουλτς για λογαριασμό του, σε μια γερμανική ευρώπη, έναν άγγλο όμως που έχει υπερασπίσει με αίμα την ελευθερία του από τους γερμανούς, τί περιμένεις να σου απαντήσει; Ναι; Όχι θα απαντήσει. Το ίδιο- και περισσότερο- ο γάλλος. Αυτό δεν είναι λαϊκισμός, είναι απλώς στοιχειώδες αίσθημα εθνικής αξιοπρέπειας.

Και έτσι, δεν τους ρωτάμε καν. Κυβερνούμε ερήμην τους. Μέσα σ’ αυτήν την πραγματικά θλιβερή πολιτική ομάδα που ελέγχει σήμερα τα ευρωπαϊκά κράτη, από δεξιούς μέχρι δήθεν αριστερούς, το μόνο που αξίζει είναι η προστασία των τραπεζών. Το τι ακριβώς θέλουν οι λαοί είναι παντελώς αδιάφορο, είναι λαϊκισμός.

Ο λαϊκισμός είναι πλέον το όπιο της ευρωπαϊκής ελίτ. Όπως τόνισε στη Φιγκαρώ και ο καθηγητής της ιστορίας του δικαίου στο πανεπιστήμιο της Βενσέν Ζακ ντε Σεν Βικτόρ  «όποιος είναι ευρωσκεπτικιστής θεωρείται εγκληματίας. Σε ορισμένους κοινωνικούς κύκλους είναι υποχρεωτικό να είσαι φιλοευρωπαίος. Τελεία. Οι Βρυξέλλες έχουν πάντα δίκιο».

Ποιοι είναι αυτοί οι κοινωνικοί και πολιτικοί κύκλοι; Προφανώς αυτοί που ωφελούνται από μια χειραγώγηση των μαζών, από την κατάλυση των εθνικών κρατών, ώστε να ελέγχουν απόλυτα τόσο τα πλεονάσματα, όσο και την πολιτική εξουσία, που γίνεται έτσι μια κλειστή υπόθεση. Είναι αυτοί που προσπαθούν τώρα να μαζέψουν υπογραφές στο Λονδίνο για να επαναλάβουν το δημοψήφισμα και να βιάσουν έτσι τον αγγλικό λαό.

Ο Σεν Βικτόρ το λέει πολύ εύστροφα: «Η αντίδραση στο Λονδίνο όσων δεν ψήφισαν Brexit δείχνει την απόγνωση μιας αστικής ελίτ, κυρίως νέας ηλικίας, η οποία θεωρεί ότι προδόθηκε από την επαρχία, τους γέρους και τους ανθρώπους με χαμηλά εισοδήματα. Κατά τη γνώμη μου πρόκειται για μια απόρριψη της δημοκρατίας. Θα το ονόμαζα «επανάσταση των ελίτ», σε αντίθεση με το γνωστό «επανάσταση των μαζών». Οι ελίτ σήμερα ζουν σε μια απίστευτη απομόνωση, είναι ικανοποιημένες από τον εαυτό τους, απορρίπτουν όλα όσα διαφεύγουν από την προσωπική τους απόλαυση, είναι αποκομμένες από την πραγματικότητα του κόσμου που τις περιβάλλει. Πρόκειται για παγκόσμιες κοινωνικές τάξεις...Οταν αυτές οι ελίτ έρχονται αντιμέτωπες με μια βίαιη επιστροφή της πραγματικότητας, όπως π.χ. το αποτέλεσμα ενός δημοκρατικού δημοψηφίσματος, δεν διστάζουν να μιλήσουν κατά της δημοκρατίας. Αυτή είναι η παρακμή του δημοκρατικού λόγου».

Αλλά ο γάλλος ιστορικός δεν γνωρίζει πως το πρόβλημα λύθηκε ήδη. Το έλυσε η ίδια η Φώφη από τις Βρυξέλλες: « Δεν θα επιτρέψουμε στο λαϊκισμό και τις συντηρητικές πολιτικές να διαλύσουν την Ευρώπη»!

Και έτσι, μετά από αυτό το καίριο χτύπημα στον λαϊκισμό, όλα θα πάνε καλά. Αλλά όχι και τόσο καλά, διότι οι γάλλοι γκωλικοί - που ίσως κερδίσουν την Λεπέν-  όπως ο Σαρκοζί, δηλώνουν πως «θα επαναφέρουν  τον πρωταρχικό ρόλο των εθνών στην ΕΕ, καθώς είναι τα έθνη που στηρίζουν τη δύναμή μας», ενώ και ο Φρανσουά Φιγιόν είπε πως «πρέπει να αναδιοργανώσουμε την ΕΕ δίνοντας βάρος στα έθνη, αφού η ΕΕ δεν συνιστά ομόσπονδο κράτος».

Η επίθεση όμως της Φώφης και των υπολοίπων ελλήνων πολιτικών και δημοσιογράφων εναντίον του λαϊκισμού ίσως διασώσει τον Γιούνκερ από το ναυάγιο.