Εκ των υστέρων

Του Δημήτρη Παπαχρήστου

Xωρίς τη θέληση η ζωή θα ήταν ανυπόφορη... Τη μία μονότονη ημέρα άλλη απαράλλακτη θα ακολουθούσε. Η θέληση είναι κινητήριος δύναμη, περνάει μέσα από «Συμπληγάδες» και γίνεται αιχμή και συνισταμένη των αντιθέτων, κίνηση προς τα εμπρός και ζωή. Η θέληση και η επιθυμία βοηθούν τη σκέψη να βρίσκεται σε εγρήγορση. Πολλές φορές η σκέψη ματώνει, γυρίζει πίσω, η θύμηση φέρνει τη μνήμη, που είναι η ίδια μας η ύπαρξη, που αντιστέκεται στη φθορά του χρόνου και βρίσκεται πάντοτε αντιμέτωπη σε κάθε μορφή εξουσίας.

Θα πρέπει να βρούμε τη σχέση του μέτρου και της αρμονίας και σ’ αυτό μπορεί να μας βοηθήσει η φύση, που έχει τους δικούς της κώδικες και η ίδια μας η φύση ως προέκτασή της είμαστε που ο νους μας την καθιστά παρά φύσιν από τη στιγμή που η λογική εξουσιάζει και καταδυναστεύει τον συναισθηματικό μας κόσμο. Το συναίσθημα μπορεί να συντρίψει και την πιο σκληρή πραγματικότητα, μας βοηθάει να μη χάσουμε τις ανθρώπινες ιδιότητές μας. Δεν μπορεί να εκλαμβάνεται ως αδυναμία... Δυστυχώς η αλλοτρίωση έχει προχωρήσει τόσο πολύ που ο κυνισμός πλέον και η αναλγησία κυριαρχούν μέσα στην κοινωνία και οι ανθρώπινες σχέσεις και συμπεριφορές έχουν ως μέτρο το χρήμα και θεότητα το κέρδος...

Ο εξανθρωπισμός του ανθρώπου και κατά συνέπεια ο εξανθρωπισμός των κοινωνιών θα έπρεπε να είναι το πρόταγμα και το σύγχρονο αφήγημα της πολιτικής, που έχει καταντήσει μια διαχειριστική κατάσταση που τη διεκπεραιώνουν οι επαγγελματίες της πολιτικής και ενίοτε οι ειδικοί τεχνοκράτες λογιστικοί υπάλληλοι. Η εξουσία κάνει καλά τη δουλειά της, καλλιεργεί τον τρόμο και τον φόβο, σπέρνει την απελπισία και την απογοήτευση, χρησιμοποιεί τη βία για τη πλήρη υποταγή των ανθρώπων, χρησιμοποιεί τη δημοκρατία ως μέσο για τη νομιμοποίησή της αλλά και για να μας καθιστά συνενόχους.

Εκεί που σταματάει η λογική αρχίζει ο στρατός, εκεί που σταματάει η πολιτική και η διπλωματία αρχίζει ο πόλεμος. Ζούμε το παράλογο, χανόμαστε μέσα σε ψευδαισθήσεις και έτσι εκλαμβάνουμε την εικονική πραγματικότητα ως αληθινή... Αυτά που συμβαίνουν γύρω μας έχουν αντανάκλαση και στον εσωτερικό μας κόσμο. Δυστυχώς το χειρότερο επαναλαμβάνεται και το συνηθίζουμε, γι’ αυτό γίνεται και κατάσταση. Η βαρβαρότητα του συστήματος πλέον είναι προσοδοφόρα για τον καπιταλισμό, που στηρίζεται στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Το σύστημα έχει τα όργανά του, έχει τους ανθρώπους του που λειτουργούν χειρότερα και από τα αφεντικά τους.

Στο διά ταύτα τι κάνουμε και τι μέλλει γενέσθαι. Το πολιτικοκομματικό πολίτευμα έχει εκπνεύσει, την καρικατούρα του τη βλέπουμε στη Βουλή ή στην οθόνη.

Οι μισοί Ελληνες δεν πάνε να ψηφίσουν, οι δικαιολογίες είναι πολλές. Πού κρύβεται σ’ αυτούς τους δύσκολους καιρούς η αυτενέργεια, η αξιοπρέπεια και η αυτοοργάνωση της ζωής μας; Δεν αντέχονται άλλο οι θεωρίες, τα προγράμματα και κάθε είδους αποφύσεις.