Με θράσος και νέα ψέματα

Δεν πρόκειται πλέον για ιδεοληψία, πρόκειται για κοροϊδία. Για να μεταθέσουν το ενδιαφέρον του κόσμου από τα δύσκολα. Θα παίρνουν μέτρα και θέλουν κάποιοι οπαδοί τους να λένε εντάξει, αλλά θα βάλουμε στο Σύνταγμα την απλή αναλογική και τις συλλογικές διαπραγματεύσεις»!

Του  Γιώργου Καρελιά

Διαβάζεις τις προτάσεις που παρουσίασε ο Πρωθυπουργός για την αναθεώρηση του Συντάγματος και σου ‘ρχεται να καγχάσεις. Ή μήπως το σωστό θα ήταν να τις πάρεις στα σοβαρά, αφού εμπεριέχουν νέες ιδεοληψίες (λίγες) και πολλά ψέματα; Ας τα δούμε ένα-ένα.

Παράδειγμα πρώτο: τον Δεκέμβριο του 2014 ο ΣΥΡΙΖΑ έσυρε τη χώρα σε αχρείαστες εκλογές, αρνούμενος να συμπράξει στην εκλογή νέου προέδρου της Δημοκρατίας. Μάλιστα, ήταν τέτοιο το πάθος του για εξουσία που τα στελέχη του χρησιμοποιούσαν και παλαβά επιχειρήματα. Σήμερα οι ίδιοι άνθρωποι προτείνουν ακριβώς το αντίθετο, δηλαδή να μη διαλύεται με τίποτα η Βουλή, αν δεν μπορεί να εκλέξει τον πρόεδρο. Και το πανηγυρίζουν κιόλας. Χρειάζεται όντως πολύς κυνισμός και μεγάλο θράσος για να λες χτες «Αλφα» και σήμερα «Ωμέγα».

Παράδειγμα δεύτερο: ο κ. Τσίπρας λέει ότι θέλει τώρα να «κατοχυρώσει» τις συλλογικές διαπραγματεύσεις μέσω του Συντάγματος. Δεν πρόκειται για άλλη μια «ιδεοληψία». Γνωρίζει καλά ότι καμιά «κατοχύρωση» δεν θα επέλθει, αν βάλει μια διάταξη στο Σύνταγμα. Πρόκειται για σκέτη κοροϊδία. Οι συλλογικές διαπραγματεύσεις, που κατέληγαν στην υπογραφή συλλογικών συμβάσεων, δεν καταργήθηκαν επειδή δεν προβλέπονται στο κείμενο του Συντάγματος. Καταργήθηκαν στην πράξη με απαίτηση τη Τρόικας, που υποκινήθηκε (και) από τους εργοδότες. Ο ΣΥΡΙΖΑ είχε υποσχεθεί, ως αντιπολίτευση, ότι θα επαναφέρει το θεσμό. Όπως και τόσα άλλα (κατώτατος μισθός, καταργηθέντα επιδόματα κ.α) τo πέταξε στα σκουπίδια ως κυβέρνηση, αφού δεν το επιτρέπουν οι Θεσμοί, όπως βαφτίστηκε (επί το αριστερότερο) η Τρόικα.

Ο κ. Τσίπρας και οι συν αυτώ γνωρίζουν πολύ καλά ότι οι συλλογικές συμβάσεις δεν θα επανέλθουν όσο η χώρα βρίσκεται μεταξύ χρεοκοπίας και επιτροπείας, όσο η προσφορά εργασίας είναι υποπολλαπλάσια της ζήτησης. Ποια ΓΣΕΕ θα απαιτήσει υπογραφή αξιοπρεπών συμβάσεων και ποιοι εργοδότες θα το δεχθούν με 25% ανεργία; Δεν ξέρει ο κ. Τσίπρας ότι στην αγορά εργασίας θριαμβεύουν τα τρίωρα και τετράωρα, τα 300αρια και (στην καλή περίπτωση) τα 500σάρια;Δεν ξέρει ότι ακόμα και το (αριστερό σήμερα) Δημόσιο προσλαμβάνει ανθρώπους με συμβάσεις μερικής απασχόλησης και συχνά τούς έχει απλήρωτους για μήνες; Όλα αυτά θα εξαφανιστούν αν βάλει μια διάταξη στο Σύνταγμα; Μόνο αφελείς μπορούν πλέον να πιστέψουν κάτι τέτοιο.

Παράδειγμα τρίτο: ο κ. Τσίπρας θέλει να «προστατέψει» τα δημόσια αγαθά νερό και ρεύμα, δηλαδή να τα κρατήσει υπό δημόσιο έλεγχο. Ομως, η δική του κυβέρνηση συμπεριέλαβε στις προς ιδιωτικοποίηση δημόσιες επιχειρήσεις την Eταιρεία Yδρευσης Θεσσαλονίκης (ΕΥΑΘ) και μετά το σάλο που ξεσηκώθηκε οι συναρμόδιοι υπουργοί έσβηναν και έγραφαν στον κατάλογο. Οσο για το ρεύμα, η κατάσταση είναι ακόμα χειρότερη. Ο ΑΔΜΗΕ ιδιωτικοποιήθηκε. Πλήθος ιδιωτών έχει μπει στην παραγωγή και στην πώληση του ηλεκτρικού ρεύματος. Η (δημόσια) ΔΕΗ συρρικνώνεται και υπάρχουν βάσιμοι φόβοι ότι στο τέλος θα καταντήσει ένα προβληματικό κουφάρι. Όλα αυτά θα αλλάξουν αν βάλουν μια διάταξη στο κείμενο του Συντάγματος; Φυσικά όχι και το ξέρουν. Δεν πρόκειται πλέον για ιδεοληψία (τους), πρόκειται για κοροϊδία. Για να μεταθέσουν το ενδιαφέρον του κόσμου από τα δύσκολα (φόροι, μειώσεις συντάξεων, αφαίρεση του ΕΚΑΣ και όσα θα έρθουν τον Σεπτέμβριο με τη νέα αξιολόγηση). Την ώρα, δηλαδή, που ο Κατρούγκαλος θα «απομονώνει» το ΔΝΤ, αποδεχόμενος όσα έχει βάλει στο τραπέζι (όπως αποδέχτηκε και όλα τα προηγούμενα, για τα οποία θα έκανε «αντίσταση»), θέλουν κάποιοι οπαδοί τους να λένε «εντάξει, αλλά θα βάλουμε στο Σύνταγμα την απλή αναλογική και τις συλλογικές διαπραγματεύσεις»!

 Το πρώτο εφτάμηνο του 2015 ο κ. Τσίπρας (ομολόγησε ότι) είχαν αυταπάτες. Σήμερα δεν συμβαίνει τίποτα τέτοιο. Εχουμε να κάνουμε με μια συνειδητή επιχείρηση αποπροσανατολισμού με τη χρήση διαφόρων θεσμικών κόλπων: το εκλογικό σύστημα, το Σύνταγμα, τα δημοψηφίσματα δια πάσαν χρήσιν κ.α.

Όμως, όλα αυτά έχουν πλέον περιορισμένη, αν όχι ανύπαρκτη, ισχύ. Όταν λείπει ο άρτος δεν πιάνουν τα θεάματα.