Κάποτε, κάποιοι έλεγαν…

Του Γιάννη Παντελάκη

Κάποτε, κάποιοι έλεγαν και κατήγγειλαν πολλά για την Αττική Οδό. Ήταν ένας δρόμος κόσμημα, αλλά και ένας δρόμος για τον οποίο δαπανήθηκαν ιλιγγιώδη ποσά από το δημόσιο. Οι καταγγελίες αφορούσαν στο υπερβολικό κόστος του έργου, την προνομιακή δανειοδότηση των κατασκευαστών με εγγύηση του δημοσίου, στο μεγάλο κόστος συντήρησης και τα ακριβά διόδια. Είχαν υποσχεθεί και έρευνα της σκανδαλώδους, όπως την χαρακτήριζαν, σύμβασης. Περιέργως (;) το θέμα έχει ξεχαστεί.

Κάποτε, κάποιοι έλεγαν, πως το δημόσιο, θα δεσμεύει καταθέσεις, επενδυτικά προϊόντα κ.ο.κ. για όσους προκύπτει ότι τα είχαν από αδήλωτα εισοδήματα και δεν είχαν ενημερώσει τις φορολογικές αρχές. Τελευταία, δεν έχω ακούσει πολλά για όλα αυτά.

Κάποτε, κάποιοι έλεγαν πως θα αναδιοργανωθούν τόσο καλά οι οικονομικές υπηρεσίες ώστε να ελεγχθούν τάχιστα και αποτελεσματικά οι λίστες εμβασμάτων, μαύρου χρήματος κ.ο.κ. Μάλιστα, ανέβαζαν τους ελεγχόμενους για ανάλογες υποθέσεις σε 3.500 φορολογούμενους για φοροδιαφυγή ύψους 7,5 δισ. ευρώ που θα απέδιδαν άμεσα στα δημόσια ταμεία περί τα 2,5 δισ. ευρώ. Νομίζω πως ενάμισης χρόνος από τότε, δεν αποτελεί μια «τάχιστη και άμεση διαδικασία».

Κάποτε, κάποιοι έλεγαν πως μόνο από το λαθρεμπόριο των καυσίμων αλλά και την αντιμετώπιση του εκτεταμένου λαθρεμπορίου τσιγάρων, το δημόσιο θα είχε τεράστια οικονομικά οφέλη. Ένα δισ. από το λαθρεμπόριο καυσίμων, 800 χιλ. ευρώ από εκείνο των τσιγάρων. Υποθέτω πως τα έσοδα αυτά, ακόμα αναμένονται.

Κάποτε, κάποιοι έλεγαν πως θα συστήσουν εξεταστικές επιτροπές για όλα τα οικονομικά σκάνδαλα που έχουν συμβεί ή εικάζεται ότι έχουν συμβεί, ότι οι διατάξεις του πειθαρχικού δικαίου που ισχύουν για τους εφοριακούς, θα επεκταθούν σε βουλευτές, υπουργούς, διοικητές οργανισμών κ.ο.κ. Καμιά σχετική ρύθμιση δεν είδα.

Κάποτε, κάποιοι έλεγαν πως θα επανεξεταστούν όλες οι συμβάσεις στρατιωτικών εξοπλισμών από το 2000 έως σήμερα, αλλά και ότι όλες οι σχετικές προμήθειες από εδώ και πέρα θα πέρναγαν με την έγκριση της Βουλής. Σιωπή και εδώ.

Κάποτε, κάποιοι έλεγαν πολλά. Και σε κανένα από αυτά δεν στάθηκε εμπόδιο το τρίτο μνημόνιο για να υλοποιηθούν. Ήταν μετεκλογικές μάλιστα δεσμεύσεις για τις οποίες δεν θα μπορούσαν να έχουν σοβαρούς λόγους αντίρρησης οι δανειστές. Το αντίθετο. Κι όμως, τα περισσότερα από αυτά δεν υλοποιήθηκαν. Και δεν ευθύνεται καμιά δανειακή σύμβαση και καμιά αυταπάτη. Υπεύθυνη είναι η προσαρμοστικότητα που έδειξαν οι ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ στην κυβερνησιμότητα και την διαχείριση του τρόπου λειτουργίας του γεμάτου αδυναμίες πολιτικού συστήματος.

Και από αυτή την άποψη, είναι εντυπωσιακές οι σχετικές επιδόσεις τους. Μέσα σε σχετικά μικρό πολιτικό χρόνο, κατάφεραν να ενσωματωθούν στην εξουσία, να αναπτύξουν σχέσεις με κάθε εξωθεσμικό κέντρο της και να κάνουν θεαματικές προσπάθειες για να διατηρηθούν σε αυτήν. Πιο εντυπωσιακό ωστόσο, είναι κάτι άλλο. Πως παρ’ ότι δεν έχουν αγγίξει τον πυρήνα της διαπλοκής, των μηχανισμών εκείνων που την δημιουργούν ή τις μεγάλες υποθέσεις φοροδιαφυγής, με όχημα την αδειοδότηση των καναλιών, επιχειρούν να πείσουν την κοινωνία ότι μάχονται την διαπλοκή και τις παραφυάδες της. Και κάποιοι, τους πιστεύουν…