Stiglitz: Οι 7 αλλαγές για να διασωθεί η Ευρώπη και το ευρώ – Το χειρότερο παράδειγμα η Ελλάδα

Μόνο με την αλλαγή των κανόνων και των θεσμών της ευρωζώνης μπορεί το ευρώ να λειτουργήσει αναφέρει ο Stiglitz

Το να πούμε ότι η ευρωζώνη δεν έχει καλή απόδοση είναι εμφανές υποστηρίζει ο Joseph E. Stiglitz, βραβευμένος οικονομολόγος με το Memorial Οικονομικών Επιστημών το 2001 και του John Bates Clark μετάλλιο το 1979. 

Οι χειρότερες επιδόσεις των χωρών της ευρωζώνης έχουν οδηγήσει σε κατάθλιψη ή βαθιά ύφεση.

Σκεφτείτε την Ελλάδα - είναι χειρότερη η κατάσταση από πολλές πλευρές σε σχέση με ότι υπέστησαν οι οικονομίες κατά τη διάρκεια της Μεγάλης Ύφεσης της δεκαετίας του 1930 αναφέρει o Stiglitz στο άρθρο του στο Project Syndicate.  

Οι καλύτερες επιδόσεις από ορισμένα μέλη της ευρωζώνης, όπως η Γερμανία, αποδίδεται στο μοντέλο ανάπτυξής τους βασίζεται εν μέρει στην αποτυχία των υπολοίπων. 

Η Γερμανία θέλει να κατηγορήσει το θύμα, δείχνοντας τις ασωτίες της Ελλάδας και το χρέος και τα ελλείμματα σε άλλες χώρες.

Αλλά αυτό βάζει το κάρο μπροστά από το άλογο: 

Η Ισπανία και η Ιρλανδία είχαν πλεονάσματα και χαμηλή αναλογία χρέους προς το ΑΕΠ πριν από την κρίση του ευρώ.

 Έτσι η κρίση προκάλεσε τα ελλείμματα και τα χρέη.

Τα ελλείμματα είναι φετιχισμός είναι μέρος των προβλημάτων της Ευρώπης. 

Η Φινλανδία, επίσης, έχει πρόβλημα προσαρμογής στις πολλαπλές κρίσεις που έχει αντιμετωπίσει, με το ΑΕΠ το 2015 περίπου 5,5% κάτω από τα υψηλά του 2008.

Άλλα "φταίει το θύμα" π.χ. το κράτος πρόνοιας και η υπερβολική προστασία της αγοράς εργασίας ως αιτίες για την κρίση της  ευρωζώνης. 

Ωστόσο, μερικές από τις καλύτερες επιδόσεις των χωρών της Ευρώπης, όπως η Σουηδία και η Νορβηγία, έχουν τα ισχυρότερα κράτη πρόνοιας και προστασίας στην αγορά εργασίας.

Η ευρωζώνη ήταν μια πολιτική διευθέτηση, στην οποία ήταν αναπόφευκτο ότι η φωνή της Γερμανίας θα ήταν δυνατή. 

Ένας άλλος λόγος για τις χαμηλές επιδόσεις της ευρωζώνης είναι μια κριτική της ΕΕ από την δεξιά, με επίκεντρο τους ευρωκράτες 

Οι ευρωκράτες, όπως εργατική νομοθεσία ή το κράτος πρόνοιας, δεν άλλαξαν ξαφνικά το 1999, με τη δημιουργία του συστήματος σταθερών συναλλαγματικών ισοτιμιών ή το 2008, με την έναρξη της κρίσης. 

Πιο ουσιαστικά, αυτό που έχει σημασία είναι το βιοτικό επίπεδο, την ποιότητα της ζωής. 

Για ορισμένους το ευρώ είναι που φταίει.

Το ευρώ ήταν λανθασμένο ήδη από την γέννηση. 

Η δομή της ευρωζώνης επέβαλε ένα είδος ακαμψίας που συνδέεται με τον κανόνα χρυσού.

 Το ενιαίο νόμισμα αφαίρεσε τον πιο σημαντικό μηχανισμό των μελών της την προσαρμογή - η συναλλαγματική ισοτιμία -.

Το σχέδιο για την ώθηση της σύγκλισης μεταξύ των χωρών της ευρωζώνης απέτυχε παταγωδώς, με τις ανισότητες μεταξύ και εντός των χωρών να αυξάνονται.

Αυτό το σύστημα δεν μπορεί και δεν θα λειτουργήσει μακροπρόθεσμα: 

Η δημοκρατική πολιτική διασφαλίζει την αποτυχία της. 

Μόνο με την αλλαγή των κανόνων και των θεσμών της ευρωζώνης μπορεί το ευρώ να λειτουργήσει. 

Αυτό θα απαιτήσει επτά αλλαγές:

• Την εγκατάλειψη των κριτηρίων σύγκλισης, τα οποία απαιτούν τα ελλείμματα να είναι λιγότερο από το 3% του ΑΕΠ

• Αντικατάσταση της λιτότητας με μια στρατηγική ανάπτυξης, που υποστηρίζεται από ένα ταμείο αλληλεγγύης για τη σταθεροποίηση

• Να υποστηριχθούν λύσεις όπως τα ευρωομόλογα ή κάποιος παρόμοιος μηχανισμός

• Όταν υπάρχουν πλεονάσματα να αυξάνονται οι μισθοί και οι δημοσιονομικές δαπάνες, εξασφαλίζοντας έτσι ότι οι τιμές αυξάνονται ταχύτερα από ότι εκείνες στις χώρες με ελλείμματα τρεχουσών συναλλαγών

• Την αλλαγή της εντολής της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, η οποία επικεντρώνεται μόνο στον πληθωρισμό, σε αντίθεση με την Ομοσπονδιακή Τράπεζα των ΗΠΑ, η οποία λαμβάνει υπόψη την απασχόληση, την ανάπτυξη και τη σταθερότητα.

• Τη θέσπιση κοινού μηχανισμού ασφάλισης καταθέσεων, που θα αποτρέψει το bank run από χώρες με χαμηλές επιδόσεις.

•Να υποστηριχθεί η βιομηχανική πολιτική. 

Πηγή